Τελείωσε λοιπόν ο μονόλογος του Στ. Καλύβα (δεξιός, νεοφιλελεύθερος καθηγητής ιστορίας στην Αγγλία) στον ΣΚΑΪ. Αντικείμενο είχε τα 200 χρόνια της νεοελληνικής ιστορίας χωρισμένα σε εφτά κύκλους. Τίτλος «καταστροφές και θρίαμβοι», όπου -κατά τον Στ. Καλύβα- μετά από κάθε καταστροφή κατά περίεργο ιστορικό τρόπο ακολουθούσε και ένας θρίαμβος. Πέρα από την παραδοξότητα της σύλληψης (το αντίθετο συμβαίνει), από την ενασχόληση του Στ. Καλύβα λείπει η εργατική τάξη, σπιλώνεται το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, εξαφανίζονται οι ταξικοί αγώνες και ηρωοποιείται μια εθνική σούπα για να βρει ο ΣΚΑΪ εθνικοφρονικό ακροατήριο και ο Μητσοτάκης ψηφοφόρους. Βοηθοί του Στ. Καλύβα κάτι ομοϊδεάτες του στα ντόπια και ξένα πανεπιστήμια και οδηγός του η ορθή εθνικοφροσύνη. Άξιος ο (παχυλός) μισθός του!
***
Το φαινόμενο το ονομάζουμε βοναπαρτισμό. Όπου μέσα στην κοινωνική διαπάλη ένα πρόσωπο συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες, όπως ο Ν. Βοναπάρτης στη Γαλλία μετά την αστική επανάσταση του 1789. Κάπως έτσι σκέφτεται ο Αλέξης Τσίπρας όταν προτείνει να εκλέγεται ο πρόεδρος του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ απευθείας από τα μέλη και όχι από το συνέδριο, όπως κλασικά επέβαλαν τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα. Αυτό υποδηλώνει περιφρόνηση του κόμματος του και χάιδεμα του περίγυρου του ΣΥΡΙΖΑ. Τον φουσκώνουν και οι δημοσκοπήσεις σαν αντίπαλο (τρόπος του λέγειν) στον Μητσοτάκη και καβάλησε το καλάμι ο Αλ. Τσίπρας. Ας τον έχουν να τον χαίρονται οι Συριζαίοι. Ας τον βλέπουν κι όσοι νομίζουν πως ό,τι λάμπει είναι και πολύτιμο.
***
Κομβόι της ελευθερίας λοιπόν. Στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Γαλλία. Ενάντια στους εμβολιασμούς, όπου συνωστίζονται στο δρόμο οι ανεμβολίαστοι, ακροδεξιοί, χαβαλέδες, οργισμένοι γενικώς, αντισυστημικοί κλπ. Στη Γαλλία μπήκαν στο χορό τα «κίτρινα γιλέκα» που ξεθυμαίνουν από τη στασιμότητα των λόγων τους. Όσο λάθος είναι να περιφρονεί κανείς ό,τι κινείται, άλλο τόσο και μεγαλύτερο είναι να νομίζεις ότι το κομβόι ελευθερίας μπορεί να ρίξει τον Τριντό, τον Μακρόν ή τον Μπάιντεν. Για να γυρίσει ο τροχός θέλει δουλειά πολλή και δεν πέφτουν τα αστικά καθεστώτα με κόρνες και διαδίκτυο. Ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα χωρίς περιφρόνηση, αλλά με φρόνηση και οργάνωση. Τα «τρελά φορτηγά» έχουν φρένα.
***
Πρόκειται για έναν αγώνα του Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ. Το Μ-Λ ΚΚΕ πραγματοποιεί πανελλαδική εξόρμηση ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια, τον πόλεμο. Με αφίσα, συνθήματα, πανό, προκήρυξη, εφημερίδα. Δηλαδή, στηριγμένο στις δικές του δυνάμεις, αποκλειστικά με τα μέλη και τους πολιτικούς φίλους του. Από την άλλη πλευρά τα αστικά κόμματα. Με όλα τα ΜΜΕ στο πλευρό τους, με εκατομμύρια ευρώ, με όλο το σύστημα να διαφημίζει τις θέσεις και «αντιθέσεις» τους. Άνισος αγώνας; Με πρώτη ματιά ναι. Διότι είναι σαν να πολεμάς με τόξα ενάντια σε κανόνια. Γι’ αυτό οπλιζόμαστε με το δίκιο του αγώνα μας και την ορθότητα των θέσεών μας. Υπολογίζουμε πως οι αντίπαλοί μας υπερτερούν σε «δύναμη πυρός». Γι’ αυτό και πεισμώνουμε περισσότερο . Γι’ αυτό και αναζητούμε στο άνυδρο τοπίο φλέβες νερού.
***
Γρήγορα, πολύ γρήγορα, σπεύδουν να διαψεύσουν τις προσδοκίες οπαδών και φίλων τους οι ηγέτες στο Περού, στη Χιλή, στην Αργεντινή. Στο Περού, ο νεοεκλεγείς αστορεφορμιστής πρόεδρος Καστίγιο απόλυσε τον πρωθυπουργό της χώρας γιατί ο τελευταίος είχε παλιά σχέση με το Φωτεινό Μονοπάτι και ήδη κλείνει το μάτι σε δεξιές πολιτικές και στις δυνάμεις της αγοράς, όπως λέγεται αλλιώς ο καπιταλισμός. Στην Αργεντινή, η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών Περονιστών ήρθε σε συμφωνία με το γνωστό ΔΝΤ για δάνειο ύψους 40 δισ. και ήδη αντιμετωπίζει την ογκούμενη λαϊκή οργή. Στη Χιλή, ο Μπόριτς, που εκλέχτηκε ενάντια στη δεξιά του Πινοσέτ, δίνει πλέον δείγματα συμμόρφωσης με το αστικό κατεστημένο. Οπωσδήποτε οι ΗΠΑ θα ήθελαν άλλες κυβερνήσεις στην πίσω αυλή τους. Το ίδιο φανταζόμαστε και η αριστερά της πολύπαθης ηπείρου.
