Στη Συρία ξεκίνησε η ραγδαία επίθεση και προέλαση των τζιχαντιστών της οργάνωσης HTS, από την επαρχία Ιντλίμπ έως τη Δαμασκό, με την πολύμορφη στήριξη δυτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Ισραήλ. Στις 8 Δεκέμβρη επήλθε η κατάρρευση της κυβέρνησης του Άσαντ. Μετά από 13 χρόνια πολέμου, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αμείλικτων δυτικών κυρώσεων που πετσόκοψαν την οικονομία και τσάκισαν τον συριακό λαό, στους κερδισμένους των ραγδαίων εξελίξεων συγκαταλέγονται οι ΗΠΑ, η Τουρκία και το Ισραήλ.
Με τις τρεις αυτές χώρες να επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου, με τους αντιπάλους τους στους ανταγωνισμούς αλλά και μεταξύ τους, για την ενίσχυση της στρατιωτικής τους παρουσίας και της κατοχής εδαφών στη Συρία, αξιοποιώντας την επικράτηση των τζιχαντιστών, που οι ίδιοι στήριξαν και «ξέπλυναν», ο αμερικανικός στρατός ετοιμάζει νέα στρατιωτική βάση στα βόρεια της χώρας, κοντά στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν προετοιμασίες για το στήσιμο νέας αμερικανικής στρατιωτικής βάσης κοντά στην πόλη Κομπάνι που βρίσκεται στην επαρχία Χαλέπι.
Η εξέλιξη αυτή, που «κουμπώνει» με την πρόσφατη παραδοχή του Πενταγώνου πως στη Συρία δεν βρίσκονται 900, αλλά τουλάχιστον 2.000 Αμερικανοί στρατιώτες, φανερώνει τον σχεδιασμό των ΗΠΑ να διευρύνουν τη στρατιωτική δράση και παρουσία στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, κάνοντας τη Συρία ακόμη μεγαλύτερο ορμητήριό τους, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που ο σύμμαχός τους, το Ισραήλ, ξετυλίγει σχέδια για κλιμάκωση των επιθέσεων στο Ιράν και στην Υεμένη. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ κερδίζουν μεταξύ άλλων από την αποδυνάμωση των θέσεων της Ρωσίας και του Ιράν στη Συρία – παρότι στις πρώτες δηλώσεις της Μόσχας και της νέας ηγεσίας στη Δαμασκό φαίνεται ότι το παζάρι συνεχίζεται, μεταξύ άλλων για την τύχη των δύο ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στη Συρία.
Την ίδια στιγμή, μετά την Τουρκία, το Ισραήλ επίσης κινείται με γοργούς ρυθμούς επιχειρώντας να εξασφαλίσει τα γεωπολιτικά του συμφέροντα αρπάζοντας νέα εδάφη (Όρος Ερμών, κοντά στα σύνορα με Λίβανο, και νέα συριακά εδάφη στα Υψίπεδα του Γκολάν) αφού προηγουμένως διέλυσε πάνω από το 80% των συριακών στρατιωτικών υποδομών για να μην πέσουν στα χέρια της διάδοχης κυβέρνησης. Το Ισραήλ αξιοποιεί και την κοινότητα των Δρούζων, ηγετικά στελέχη της οποίας στη νότια Συρία επιθυμούν την ισραηλινή στήριξη με στόχο δικαιώματα ευρείας αυτονομίας ή και ανεξάρτητο «κρατίδιο». Παράλληλα, επιδιώκει την «ισοπέδωση» παλιότερων δρόμων μεταφοράς όπλων και πυρομαχικών από το Ιράν προς τον Λίβανο με αποδέκτη τη Χεζμπολάχ.
Το Ισραήλ ήδη από τον Οκτώβρη είχε κλιμακώσει τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία, στην πρωτεύουσα Δαμασκό και σε περιοχές κοντά στις ρωσικές βάσεις σε Ταρτούς και Χμέιμιμ, με πρόσχημα την ανακοπή των γραμμών ανεφοδιασμού της Χεζμπολάχ στον Λίβανο.
Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, προκειμένου να διασφαλίσει την κατοχή συριακών εδαφών και να επεκτείνει την ακτίνα δράσης της στην περιοχή, δεν υιοθετεί τη στάση που κρατούν από την πρώτη μέρα της κατάρρευσης της κυβέρνησης Άσαντ ισχυροί σύμμαχοί της και εταίροι, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, συνέστησε επαγρύπνηση στη στρατιωτική ηγεσία της χώρας του σε σχέση με την κυβέρνηση τζιχαντιστών στη Συρία. «Μιλούν για οργανωμένη αλλαγή καθεστώτος στη Συρία αλλά δεν πρόκειται για νέα κυβέρνηση που επιλέχθηκε με δημοκρατικό τρόπο που κυβερνά όλη τη Συρία. Εδώ πρόκειται για συμμορία τρομοκρατών που πρώτα ήταν στο Ιντλίμπ και μετά κατέλαβαν την πρωτεύουσα Δαμασκό και άλλες περιοχές». Ο ίδιος επισήμανε τις μάχες μεταξύ Τούρκων και Κούρδων στη βόρεια Συρία και τις συγκρούσεις των νέων «δυνάμεων ασφαλείας» με δυνάμεις της παλιάς κυβέρνησης και τον ξεσηκωμό Αλαουιτών διαδηλωτών στις παράκτιες συριακές πόλεις.
Όλα αυτά βέβαια λέγονται για να δικαιολογηθεί η κατοχή συριακών εδαφών από τα ισραηλινά στρατεύματα.
Από τις εξελίξεις στη Συρία, η Τουρκία αναβάθμισε τη θέση της, καθώς αποτέλεσε τον βασικό υποστηρικτή των τζιχαντιστών της HTS, ενώ απειλεί με νέα εισβολή και επέκταση της τουρκικής κατοχής στη βόρεια Συρία, όπου ήδη μαίνονται πολύνεκρες συγκρούσεις μεταξύ «τουρκόφιλων» μισθοφόρων και των Κούρδων μαχητών των «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων» (SDF), οι οποίες συνεργάζονται με τον αμερικανικό στρατό. Η Τουρκία επιχειρεί με ραγδαίους ρυθμούς να εξασφαλίσει τα «λάφυρα» του πολέμου που στήριξε εδώ και χρόνια, προβαίνοντας ταχέως σε κεφαλαιοποίηση της υποστήριξης που πρόσφερε στους τζιχαντιστές της βορειοδυτικής επαρχίας Ιντλίμπ και στις ορδές μισθοφόρων που η ίδια εκπαίδευσε, εξόπλισε και χρηματοδότησε προκειμένου να προκαλέσει ρήγματα και κατάρρευση της κυβέρνησης του Άσαντ.
Με νέες απειλές της Άγκυρας κατά των Κούρδων της Συρίας και «προειδοποιήσεις» για νέα εισβολή στη βόρεια Συρία, νέες καταλήψεις συριακών εδαφών και στρατηγικών υποδομών από το Ισραήλ, επίσημη ισραηλινή έκθεση που αναβαθμίζει την «απειλή» της Τουρκίας, καθώς και περισσότερες επαφές της κυβέρνησης των τζιχαντιστών με ξένες κυβερνήσεις, συνεχίζονται οι διεργασίες και οι εξελίξεις που εντείνονται στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή.
Ο Τούρκος Πρόεδρος, Ερντογάν, τον οποίο δεν χάνει ευκαιρία να θαυμάζει και να στηρίζει σε παγκόσμιο ακροατήριο ο Τραμπ, επικαλούμενος την «επίτευξη του στόχου της Τουρκίας χωρίς τρομοκρατία», επανέλαβε τις απειλές εναντίον της κουρδικής οργάνωσης ΡΚΚ και των μαχητών των PYD – YPG στη Συρία, που η Άγκυρα καταγγέλλει ως «παρακλάδι» του ΡΚΚ κι ενώ αυτές συνεργάζονται με τον αμερικανικό στρατό. Δήλωσε δε ότι «ο κύκλος στενεύει για την αυτονομιστική οργάνωση». Βέβαια μένει να δούμε πώς θα επιτευχθούν οι μεγαλεπήβολοι στόχοι της Τουρκίας έχοντας απέναντί της τους Κούρδους που στηρίζονται, όχι μόνο από τις ΗΠΑ, αλλά και από το Ισραήλ.
Από τα πρώτα μελήματα της Άγκυρας είναι η επίτευξη συμφωνίας για ΑΟΖ με τη Συρία με «πυξίδα» το τουρκολιβυκό μνημόνιο που υπογράφηκε το 2019, παρά τις διαμαρτυρίες άμεσα θιγόμενων χωρών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αίγυπτος. Απώτερος στόχος θεωρούνται η τουρκική κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο και η ενδυνάμωση του ρόλου της σε «νευραλγικούς τομείς», όπως η Ενέργεια, οι δρόμοι μεταφοράς υδρογονανθράκων μέσω της δημιουργίας νέων αγωγών, που ήταν άλλωστε και από τις γενεσιουργούς αιτίες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του πολέμου στη Συρία εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Όσο δε αφορά την τύχη του συριακού λαού, παρά την προπαγάνδα για ενότητα και ηρεμία, οι πολεμικές συγκρούσεις συνεχίζονται, η χώρα κατακερματίζεται και συρρικνώνεται και ο σκοταδισμός των ισλαμιστών κάνει φανερά τα σημάδια του. Χαρακτηριστικό εξάλλου για την «προοπτική ελευθερίας» που έσπευσε να χαιρετίσει σύσσωμη η «Δύση», είναι ότι ο νέος ηγέτης Σαράα απέκλεισε την πραγματοποίηση εκλογών πριν περάσουν τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, επικαλούμενος πως θα χρειαστεί τουλάχιστον μία τριετία για τη σύνταξη νέου Συντάγματος και ένας χρόνος για να γίνει απογραφή πληθυσμού.