(Και) στη νότια και ανατολική Ισπανία, με επίκεντρο τη Βαλένθια και την Καταλωνία, μια σφοδρή και πολύωρη καταιγίδα και βροχόπτωση, που είχε καθόλα προβλεφθεί από τους ειδικούς, στάθηκε η αφορμή για τις εικόνες βιβλικής καταστροφής, τις εκατόμβες νεκρών και τις ανυπολόγιστες καταστροφές σε κτίρια, υποδομές, αγροτοκτηνοτροφικές μονάδες, βουλιάζοντας κυριολεκτικά εκτεταμένες περιοχές της χώρας.
Σε μια προσπάθεια απόσεισης από μέρους του των εγκληματικών κυβερνητικών ευθυνών, ο κεντροαριστερός πρωθυπουργός, Σάντσεθ, προκλητικά έκανε λόγο για τη «μεγαλύτερη φυσική καταστροφή στη σύγχρονη ιστορία της Ισπανίας» και για «την καταιγίδα του αιώνα» που σε συνδυασμό «με τη μορφολογία του εδάφους και τα πολλά ρεύματα» αποτελούν δήθεν τους υπαίτιους της τραγωδίας που βιώνει ο χειμαζόμενος ισπανικός λαός. Από κοντά και η εξωνημένη δημοσιογραφία και λοιποί διαμορφωτές της κοινής γνώμης σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, επιχειρώντας προκαταβολικά την αθώωση του ξεκούρδιστου, όπως αποδείχθηκε, και επιλεκτικά ανίκανου κυβερνητικού σαπιοκάραβου του Σάντσεθ, αναμασούν επίμονα και μονότονα τα περί «κλιματικής αλλαγής». Οι ίδιοι αυτοί μηχανισμοί που με επιστημονικό προκάλυμμα επικαλούνται για άλλη μια φορά «θεομηνία, καθώς σε οχτώ ώρες έπεσε όση βροχή πέφτει σε ένα χρόνο», δεν παύουν βέβαια να κρούουν έτσι κι αλλιώς σε ετήσια βάση τον κώδωνα του κινδύνου της «παρατεταμένης λειψυδρίας», υπηρετώντας σε κάθε περίπτωση αλλότρια για τις κοινωνικές ανάγκες συμφέροντα.
Ωστόσο η πραγματικότητα βοά πως ο καθ΄ ύλην υπεύθυνος για τη νέα αυτή σκληρή δοκιμασία των ευρύτατων εργατολαϊκών στρωμάτων της Ισπανίας είναι η διαχρονική νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική τής υπό (και μηδενικής) χρηματοδότησης σε προσωπικό, μέσα και υποδομές για την αντιπλημμυρική θωράκιση της χώρας και γενικότερα για την προστασία της ζωής, της περιουσίας και της εργασίας της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτή η εγκληματική πολιτική που απογειώνεται στη συγκυρία από τα επιτελεία του Σάντσεθ είναι η πολιτική της κατά τα λοιπά «ευαίσθητης και δημοκρατικής ΕΕ», που θεωρεί μη επιλέξιμες τις δαπάνες για αντιπλημμυρικά (όπως και για αντιπυρικά έργα), καθώς σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη λογική «κόστους –οφέλους» τέτοιου είδους έργα δεν αποφέρουν κέρδος και άρα απορρίπτονται ως «αντιαναπτυξιακά». Η κυρίαρχη αυτή πολιτική που αφήνει τον λαό και τη χώρα έρμαια στο έλεος των φυσικών φαινομένων είναι βαμμένη με το αίμα των 220 νεκρών και των 1900 αγνοουμένων στην κατά τα λοιπά «ανεπτυγμένη» Ισπανία.
Μπροστά στο νέο αυτό προδιαγεγραμμένο έγκλημα, ο Σάντσεθ επιδόθηκε σε μια επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης με στόχο την εκτόνωση της διευρυμένης κοινωνικής αγανάκτησης. Κατόπιν εορτής λοιπόν και αφού μεγάλο μέρος της χώρας είχε ήδη βουλιάξει, υποκριτικά δημιούργησε έναν υποτιθέμενο «πυρήνα αντιμετώπισης κρίσεων», χωρίς ωστόσο να κατορθώσει να συγκαλύψει τη γύμνια του ανοργάνωτου, ασυντόνιστου και στην ουσία ανύπαρκτου μηχανισμού πολιτικής προστασίας που παρήγαγε μόνο «επιτελικό μπάχαλο». Ακόμα και το μήνυμα προειδοποίησης (αντίστοιχο με το 112 του Μητσοτάκη) έφτασε με καθυστέρηση…οχτώ ωρών από την εκδήλωση του φαινομένου. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παρέμεναν παγιδευμένοι επί μέρες στα σπίτια τους χωρίς νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνο. Οι δε τοπικές αρχές της Βαλένθια (εκπρόσωποι της Δεξιάς και του ακροδεξιού VOX), πλειοδοτώντας σε κυνισμό κατάργησαν την ούτως ή άλλως παντελώς ανυπόληπτη «Μονάδα Έκτακτης Ανάγκης» ως «πρώτο βήμα για την επιχειρηματική αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα(!)», την ίδια στιγμή που μιλούσαν για «απολύτως απρόβλεπτη κατάσταση» στην περιοχή.
Ο αλαζόνας Σάντσεθ (που δέχτηκε την υποκριτική βοήθεια της Φον ντερ Λάιεν, του Μακρόν αλλά και του…Μητσοτάκη), με φόντο την τριτοκοσμική κατάσταση στην οποία βύθισε τη χώρα του, κομπορρημονεί κατά τα λοιπά «για την μεγαλύτερη ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων που έχει γίνει ποτέ στην Ισπανία σε καιρό ειρήνης». Επιχειρώντας να εγκλωβίσει τον λαό στην ψευδεπίγραφη πολιτική του της «εθνικής ενότητας», υπό την μπαγκέτα του ιδίου, ο Ισπανός πρωθυπουργός ζήτησε «ενότητα, συσπείρωση και επαγρύπνηση» στο όνομα του ότι «ολόκληρη η Ισπανία θρηνεί». Επιδόθηκε εξάλλου στη γνωστή «επικοινωνιακή περιοδεία –φιέστα» πάνω στα λασπόνερα από κοινού με τον δεξιό περιφερειάρχη της Βαλένθια, Κ. Μαθόν, και το βασιλικό ζεύγος για να εισπράξει τις έντονες αποδοκιμασίες του πλήθους που εκσφενδόνισε πέτρες και λάσπη εναντίον τους. Το εν λόγω σόου που επιχείρησε να σκαρώσει ο Σάντσεθ καυτηριάστηκε ακόμα και από τα φίλια ΜΜΕ καθώς τα σωστικά συνεργεία αναγκάστηκαν να διακόψουν τις απαραίτητες εργασίες τους προκειμένου να …βολτάρουν οι «επίσημοι». Μπροστά στην εντεινόμενη λαϊκή κατακραυγή, ο Ισπανός πρωθυπουργός «δεσμεύτηκε» για τη χορήγηση 10,6 δισ. ευρώ (30 δισ. ζητά η περιφέρεια) εκ των οποίων τα 838 εκ. θα είναι «καθαρές πληρωμές» προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις και τα υπόλοιπα…δάνεια. «Η κυβέρνηση είναι παρούσα και θα είναι παρούσα με όλα τα απαραίτητα μέσα και όσο χρειαστεί», διακήρυξε πανηγυρικά ο Σάντσεθ επιχειρώντας την αντιστροφή του αρνητικού για αυτόν κλίματος και την αυτοαναγόρευσή του ούτε λίγο ούτε πολύ σε …εθνοσωτήρα.
Ωστόσο οι επικοινωνιακές μανούβρες Σάντσεθ καταδικάστηκαν βροντερά από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τη Βαλένθια στις 9/11 και έβαλαν στο στόχαστρο τη δολοφονική πολιτική Σάντσεθ αλλά και της περιφερειακής διοίκησης (υπό τη συμμαχία δεξιάς-VOX), ζητώντας την παραίτηση του τοπικού κυβερνήτη Μαθόν. Υπό το βάρος των κυβερνητικών ανομημάτων που ενέτειναν την κρίση και την απαξίωση του πολιτικού σκηνικού στην Ισπανία, ακόμα και η ναυαρχίδα του τύπου EL PAIS, ομολόγησε χωρίς περιστροφές πως «τα πάντα πρέπει να επανασχεδιαστούν σχεδόν από το μηδέν». Τελευταία απέλπιδα προσπάθεια του Σάντσεθ να εκτονώσει την πολιτικοκοινωνική πίεση που δέχεται αποτέλεσε η «θαρραλέα » δήθεν πρωτοβουλία του (στη λογική «θα λογαριαστούμε μετά») να προαναγγείλει «πολιτική συζήτηση που θα πρέπει να γίνει αργότερα και να αφορά όλα τα πράγματα που πρέπει να βελτιωθούν απέναντι σε αυτήν την κλιματική έκτακτη κατάσταση και χωρίς αμφιβολία, την ανάληψη πολιτικών ευθυνών που βέβαια θα πρέπει να είναι στοιχειοθετημένες».
