Με φόντο την πυρκαγιά που απείλησε με ολοσχερή καταστροφή την «Παναγία των Παρισίων», το διάγγελμα Μακρόν, με το οποίο θα έκλεινε τον ψευδεπίγραφο «Εθνικό διάλογο» και θα προχωρούσε στην εξαγγελία μέτρων που υποτίθεται θα απαντούσαν στα καυτά αιτήματα του γαλλικού λαού, πήρε άλλη διάσταση. Εξελίχθηκε σε μια δακρύβρεχτη μελοδραματική έκκληση για εθνική ενότητα. Επενδύοντας ο Μακρόν στη μικροπολιτική και το συναίσθημα, απηύθυνε ένα γενικόλογο τηλεδιάγγελμα για να πουλήσει ενότητα απέναντι στην εθνική δοκιμασία. Μετά το επικοινωνιακό τρυκ του εθνικού διαλόγου της κυβέρνησης που απέτυχε παταγωδώς, χωρίς να βρει καμία απήχηση, ο Μακρόν επιστράτευσε την Παναγία των Παρισίων, επιχειρώντας να μετατοπίσει την πολιτική ατζέντα και να εμφανιστεί ως ο εγγυητής της εθνικής ενότητας. Στο μεταξύ το θέμα των χορηγιών για την επισκευή των τεράστιων ζημιών του μνημείου εξελίσσεται σε σκάνδαλο, εφόσον οι Γάλλοι μεγιστάνες που έσπευσαν να δωρίσουν 100 και 300 εκατομμύρια ευρώ, ευνοούνται με θηριώδεις φοροαπαλλαγές τουλάχιστον κατά 60%, μετακυλώντας τελικά τις «ευγενείς» τους χορηγίες στο δημόσιο.
Σχεδόν ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές, η δημοτικότητα του Μακρόν βρίσκεται στα Τάρταρα, ενώ οι συγκεντρώσεις και οι πορείες των κίτρινων γιλέκων, παρά τη σημαντική μείωση της συμμετοχής, συνεχίζονται κλείνοντας 5 μήνες κινητοποιήσεων. Το σημαντικότερο όμως είναι πως, ακόμα και αν οι διαδηλώσεις είναι πλέον σε ύφεση, συσπείρωσαν ευρύτερα λαϊκά στρώματα, επέδειξαν αξιοσημείωτη αντοχή και αποφασιστικότητα, προκάλεσαν σημαντικό πλήγμα στη συνέχιση της κυβερνητικής πολιτικής, αφήνοντας ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην προεδρική θητεία Μακρόν, ανακόπτοντας την επέλαση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Και βέβαια η έλλειψη μαζικότητας, που χαρακτηρίζει τις τελευταίες κινητοποιήσεις, δεν σημαίνει ότι η εσωτερική κατάσταση έχει εξομαλυνθεί και η λαϊκή οργή έχει κατευναστεί. Από τις 17 Νοέμβρη και μετά, η κυβέρνηση Μακρόν βρέθηκε στην πιο κρίσιμη κατάσταση της διακυβέρνησής της, απέναντι στη μαζική αποδοκιμασία και οργή ενός ολόκληρου λαού, καταφεύγοντας στην ωμή βία και την κτηνώδη καταστολή, προσπαθώντας να ελέγξει τις αναπτυσσόμενες αντιστάσεις ενάντια στην πολιτική της. Αναρίθμητοι και σοβαροί τραυματισμοί από ρίψεις πλαστικών σφαιρών στο ψαχνό, μαζικές συλλήψεις διαδηλωτών, φακέλωμα και επιστράτευση του στρατιωτικού νόμου απέναντι σε εργατολαϊκές κινητοποιήσεις, απαγορεύσεις συναθροίσεων, διαγγέλματα τύπου «όποιος αντιπαλεύει την κυβερνητική πολιτική είναι εχθρός της Δημοκρατίας», ξεμπρόστιασαν τελικά την κυβέρνηση Μακρόν. Όλες οι ανισότητες επανήλθαν στο προσκήνιο, οι ευνοϊκές ρυθμίσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, τα καυτά ζητήματα επιβίωσης, η διογκούμενη φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του γαλλικού λαού. Τα δημοκρατικά δικαιώματα που θάφτηκαν από τις αύρες και τις πλαστικές σφαίρες, η ανελέητη επίδειξη ισχύος απέναντι σε αιτήματα που η πλειοψηφία του γαλλικού λαού υποστηρίζει και θεωρεί δίκαια έχουν αφήσει πολύ εντονότερα το στίγμα τους και έχουν αποτυπώσει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο ποια δημοκρατία και ποια εθνική ενότητα υπερασπίζεται η κυβέρνηση Μακρόν.
