Αποσπάσματα από κείμενο των Πετράκη Βασίλη, Δρούλια Σωτήρη, Δάμαλου Χρήστου
Για την ουσία…
Σε αυτούς τους 11 μήνες, στις τάξεις του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος συγκρούονται δύο γραμμές. Δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές, που όσο και αν κάποιοι επιχειρούν με ακτιβισμούς να θολώσουν τον τελείως διαφορετικό ρόλο τους, η ζωή φέρνει και ξαναφέρνει στην επιφάνεια την ανειρήνευτη διαπάλη που υπάρχει ανάμεσά τους.
Η μία γραμμή είναι αυτή που -κάτω από την πίεση της κυρίαρχης προπαγάνδας- δεν θέλει να αναμετρηθεί με την πολιτική του τρόμου, των αδικαιολόγητων και αντιφατικών «περιοριστικών μέτρων», των απαγορεύσεων, των προστίμων, της καταστολής και τελικά των χουντονόμων και της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Αν και υπηρετείται από όλο το τόξο τής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, από τον αξιωματικό ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ, στον τόπο μας σε συνδικαλιστικό επίπεδο εκφράζεται από τις δυνάμεις και τους φορείς ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, γιατί οι άλλοι δεν υπάρχουν. Σε όλες τις κρίσιμες ημερομηνίες, από τις 8/11 και το Πολυτεχνείο, μέχρι την απεργία της 26/11 αλλά και τη μέρα ψήφισης του προϋπολογισμού, οι δυνάμεις και οι φορείς αυτοί δεν κάλεσαν δημόσια σε καμία συγκέντρωση! Επιδίωκαν σταθερά τη διενέργεια μυστικά οργανωμένων «δράσεων».
Η άλλη γραμμή είναι αυτή που ανοιχτά αμφισβητεί την πολιτική των απαγορεύσεων και καλεί σταθερά το λαό, με δημόσια καλέσματα, σε συγκεντρώσεις για την ανατροπή της. Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συντάσσονται με αυτή τη γραμμή στον τόπο μας, με τα δύο σωματεία (ΣΕΝΙ, ΕΛΜΕ) να πρωτοστατούν, ήταν αυτές που δημιούργησαν σειρά σημαντικών γεγονότων. Που φώναξαν καθαρά ότι τα μέτρα απαγόρευσης των συναθροίσεων, οι γενικές απαγορεύσεις και τα πρόστιμα, η αστυνομοκρατία και η καταστολή δεν αφορούν την αντιμετώπιση της πανδημίας. Στοχεύουν στη φίμωση, τον περιορισμό και την αναστολή των πολιτικών ελευθεριών μας για την ανεμπόδιστη εφαρμογή της εγκληματικής πολιτικής τους
Αυτό, για όποιον έχει την ειλικρίνεια να δει τα γεγονότα, έχει αποτυπωθεί στα δημόσια καλέσματα και στις συγκεντρώσεις που έγιναν όλους αυτούς τους μήνες. Ο Σύλλογος Εργαζομένων του Νοσοκομείου (ΣΕΝΙ) και η ΕΛΜΕ Ικαρίας Φούρνων κάλεσαν δημόσια σε συγκεντρώσεις όλες τις κρίσιμες ημερομηνίες. Σε όποια επικοινωνία και αν προηγήθηκε με τα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, η απάντηση για δημόσιο κάλεσμα σε συγκέντρωση ήταν πάντα αρνητική και η αντιπρότασή τους αφορούσε μια συμβολική και μυστική διαμαρτυρία… Ανεξάρτητα από τις προθέσεις, αυτή η γραμμή υπονομεύει σταθερά, 11 μήνες τώρα, τις αγωνιστικές διαθέσεις και κυρίως τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων στην Ικαρία, όπως και παντού. Και από αυτή την άποψη γίνεται στήριγμα της αντιλαϊκής επίθεσης.
… και τους τακτικισμούς
Αν στα παραπάνω βρίσκεται η ουσία, από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί να μένουν ασχολίαστοι οι τακτικισμοί με τους οποίους οι δυνάμεις και οι φορείς που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ στο νησί επιχειρούν να κρυφτούν από την παραπάνω αλήθεια. Ενώ αρνούνται σταθερά όλον αυτό τον καιρό να καλέσουν στις συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν από ΕΛΜΕ και ΣΕΝΙ, σε κάθε συγκέντρωση εμφανίζονται λίγα στελέχη και με διάφορες σφραγίδες ζητούν το λόγο. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα, όχι απλά δεν υποστηρίζουν τη γραμμή της άρνησης καλέσματος σε συγκεντρώσεις, αλλά ίσα-ίσα μιλούν στο όνομα των αγώνων και συντάσσονται με αυτούς… τους αγώνες που αρνούνται να καλέσουν.
Βέβαια, αν και -όπως έχουμε αποδείξει- ως δυνάμεις ή σωματεία δεν έχουμε πρόβλημα να τους δώσουμε το λόγο, ωστόσο παραμένει αναπάντητο το με ποια ακριβώς απόφαση μας «χαιρετάνε» οι εκπρόσωποι των σωματείων του ΠΑΜΕ κάθε φορά. Πώς γίνεται δηλαδή το σωματείο να απαντάει αρνητικά στο κάλεσμα της συγκέντρωσης αλλά ο πρόεδρός του να τη χαιρετίζει;(!) Τι σημαίνει και τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτό;…
Έτσι έγιναν τα πράγματα αυτούς τους μήνες… Από το Πολυτεχνείο μέχρι την απεργία για τον προϋπολογισμό. Κάθε φορά τα ίδια. Κανένα δημόσιο κάλεσμα από τους φορείς του ΠΑΜΕ και παρουσία κάποιων στελεχών στη συγκέντρωση για να «χαιρετίσουν»…
Στη συγκέντρωση όμως που διοργανώθηκε από το Σύλλογο Εργαζομένων του Νοσοκομείου την ημέρα της επίσκεψης Μητσοτάκη, οι τακτικισμοί περίσσεψαν και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Στην επικοινωνία που προηγήθηκε, μας έκαναν πάλι σαφές ότι δεν ήθελαν κανένα δημόσιο κάλεσμα σε συγκέντρωση. Ήθελαν να οργανώσουμε μυστικές δράσεις…
Η συγκέντρωση όμως από το ΣΕΝΙ στο προαύλιο στις 10:00 π.μ. και το δημόσιο κάλεσμα της ΕΛΜΕ και της Πυξίδας σε αυτήν είχαν ανακοινωθεί από νωρίς και σίγουρα το γεγονός δημιουργούσε πιέσεις. Αργά το απόγευμα της Παρασκευής με έκπληξη είδαμε ότι οι φορείς του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ επανέλαβαν την ανακοίνωσή τους, αυτή τη φορά με κάλεσμα σε παράσταση διαμαρτυρίας(!) στο χώρο του Νοσοκομείου στις 10:00 π.μ.!
-Το πρώτο που οφείλει ο καθένας να σημειώσει είναι ότι καλούσαν σε παράσταση διαμαρτυρίας! Όσοι έχουν την ελάχιστη επαφή με το συνδικαλισμό (και τα στελέχη του ΠΑΜΕ έχουν) γνωρίζουν ότι, ενώ η συγκέντρωση διεκδικεί την παρουσία όλων, η παράσταση διαμαρτυρίας αφορά λίγους. Και αυτό ακριβώς αποδείχθηκε, όταν για ένα κάλεσμα σε παράσταση που υπογραφόταν από εφτά σωματεία και φορείς ήρθε μία ώρα μετά αντιπροσωπεία στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Ούτε καν τα ΔΣ.
-Το δεύτερο βέβαια είναι ότι κάλεσαν σε παράσταση στον ίδιο ακριβώς χρόνο και χώρο που υπήρχε ανακοινωμένη συγκέντρωση, χωρίς να αναφέρεται πουθενά η ύπαρξή της και οι διοργανωτές. Και αυτό συνιστά μια απαράδεκτη πολιτική και συνδικαλιστική τακτική… Σε κάθε περίπτωση, αυτό που καταγράφεται είναι ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αν και υπήρχε συγκέντρωση στο Νοσοκομείο στις 10:00 π.μ., δεν κάλεσαν σε αυτήν αλλά κάλεσαν σε κάποια δική τους διαμαρτυρία!
Παρ’ όλα αυτά, η αντιπροσωπεία των φορέων του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ κατέφθασε με ένα πανό και τρεις σημαίες(!) στη συγκέντρωση που δεν καλούσε και από μικροφώνου χαιρέτισε… Αν υποθέσουμε ότι μέχρι εδώ -χωρίς τις σημαίες και το πανό- το έργο το είχαμε ξαναδεί, αυτό που ακολούθησε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Επειδή προφανώς η συγκέντρωση αποτέλεσε ένα γεγονός πανελλαδικής εμβέλειας, αποφάσισαν να το καπελώσουν με πολύ φθηνό τρόπο. Σε ανακοίνωση των σωματείων του ΠΑΜΕ που αναρτήθηκε στον 902, με εξαιρετικές λεκτικές πιρουέτες, η συγκέντρωση -την οποία οι φορείς του ΠΑΜΕ δεν ήθελαν και στην οποία ποτέ δεν κάλεσαν- παρουσιάζεται ούτε λίγο ούτε πολύ σαν να έγινε από αυτούς. Οι διοργανωτές της συγκέντρωσης δεν αναφέρονται, όπως επίσης δεν αναφέρονται καν οι τοποθετήσεις της Πυξίδας, της ΕΡΓΑΣ και της ΑΣΠΙ, που αν μη τι άλλο καλούσαν ή συμμετείχαν σε αυτή τη συγκέντρωση και όχι στην παράσταση διαμαρτυρίας…
Αλλά ο τόπος μας είναι πολύ μικρός για να κρύψουν την αλήθεια ακόμη και οι πιο περίτεχνοι τακτικισμοί.
Γιατί δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να καπελώνει τους αγώνες και τις συγκεντρώσεις, πολύ περισσότερο δε, όταν τις αρνείται…
Αλλά κυρίως γιατί η γραμμή του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ είναι και αποδεικνύεται επιζήμια για το κίνημα και τους αγώνες του. Ζούμε με την διαρκή επιβολή απαγορεύσεων, την ενεργοποίηση χουντονόμων, την εγκαθίδρυση μιας νέας σιδηράς αστυνομοκρατίας. Είμαστε αντιμέτωποι με το χτύπημα στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών. Όποιος σε αυτές τις συνθήκες δεν καλεί τον λαό να σπάσει τις απαγορεύσεις και να παλέψει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής έχει ευθύνες. Ειδικά αν μιλάμε για το ΠΑΜΕ, δεδομένων των δυνάμεων που διαθέτει, οι ευθύνες είναι τεράστιες. Και η υπονόμευση των αναγκαίων αγώνων, ειδικά σε μια τέτοια περίοδο, γίνεται στήριγμα αυτής της πολιτικής…
Μόνο ο λαός με τους αγώνες του μπορεί να ανατρέψει αυτή την πολιτική και κανείς άλλος στο όνομά του. Αν κινδυνεύει από κάτι ο λαός και η υγεία του, δεν είναι οι αγώνες του ενάντια σε αυτή τη πολιτική -όπως λέει ο Χρυσοχοΐδης- αλλά η συνέχιση της επιβολής της. Αυτό πιστεύουμε, αυτό δηλώνουμε δημόσια και αυτό παλεύουμε μέσα από τα σωματεία μας. Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν, στο όνομα των αγώνων που διοργανώνονται στο νησί από αυτή τη σκοπιά και στην πλάτη μας, να προβάλει μέσω των παρατάξεών του τις πολιτικές της προσαρμογής.
