Έφυγε νωρίς από τη ζωή ο Μιχάλης Πασιάκος, 64 χρόνων, από τη Σαγιάδα Θεσπρωτίας. Η πολιτική κηδεία του έγινε στη Σαγιάδα Θεσπρωτίας, την Τετάρτη 25 Οκτώβρη. Τον ξεπροβόδισαν συγγενείς, πολλοί φίλοι και Θεσπρωτοί. Χαιρετισμούς απηύθυναν τα παιδιά του, Σαγιαδινοί και άλλοι φίλοι του. Μεταξύ αυτών ο φίλος και συναγωνιστής του σ. Παύλος Αλεξίου. (Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από τον επικήδειο που εκφώνησε).
«Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν με μια ζωή βάρος της γης («άχθος αρούρης», όπως λέει κι ο αγαπημένος σου «τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης»), άλλοι που δεν μετακίνησαν ούτε μια ίντσα τον «ιστορικό τροχό» και τέλος αυτοί που με χιλιάδες τρόπους παρώθησαν τους υπόλοιπους, συμμετείχαν στους αγώνες, στηλίτευσαν το κακό, «ησύχασαν» ανησυχούντες, κράτησαν άσβεστη τη φλόγα της ψυχής τους.
Αυτοί οι τελευταίοι αφήνουν, με το πέρασμά τους, βαθιά αποτυπώματα στον χώρο και στον χρόνο, συμμετέχουν στην ατέλειωτη πορεία προς απελευθέρωση των ανθρώπων και γι’ αυτό τον λόγο αξίζει να τους σημειώνουμε.
Έναν τέτοιο άνθρωπο χάσαμε σήμερα.
Έναν από τους πιο αγαπημένους φίλους και αληθινούς συντρόφους…
Μιχάλη μου,
«Είναι περίεργο πράγμα η καρδιά. Όσο την σπαταλάς τόσο πιο πολύ έχεις».
Κι εσύ είχες μια μεγάλη καρδιά.
Γιατί εχθρούς δεν είχες. Είχες μόνο αντιπάλους.
Είχες πολλές αγάπες και πολλούς φίλους που τους βοηθούσες, ανυστερόβουλα, μαζί και τα Θεσπρωτόπουλα, για να κάνουν πρωτοποριακές εργασίες για τον τόπο μας.
Όποιος σε γνώριζε ήθελε να σε ξαναδεί, να σε ξανακούσει, να σε ξαναδιαβάσει, να απολαύσει τον λόγο σου, τη γνώση σου, το χιούμορ, τον κυνικό αυτοσαρκασμό σου.
Θυμάμαι που έλεγες. «Ενεργώ ως Ρεντζέλος και υφίσταμαι ως Πασιάκος»….
Θα λείψεις σε φίλους και συναγωνιστές, στη Σαγιάδα και στο Φιλιάτι σε όλη τη Θεσπρωτία και την Ήπειρο.
Θα μου λείψεις και μένα τον «φτωχό», αγαπημένε μου φίλε και σύντροφε,
που ήσουν ο πρώτος που γνώρισα όταν γύρισα στη γενέθλια γη,
που δεθήκαμε οικογενειακά, που κάναμε τόσα μαζί και σχεδιάζαμε κι άλλα τόσα.
Θα σε αποχαιρετήσω μ’ ένα δικό σου ποίημα
«Πώς να σε κρατούσα;
Ποιος κράτησε τον άνεμο στα χέρια του;
Ποιος κράτησε νερό στην αγκαλιά του;»
Μιχάλη,
«Όσα είπαμε παλιά ισχύουν»
Θα συνεχίσουμε, γιατί θα σε έχουμε πάντα στο νου και στην καρδιά μας.
