Ο Μήτσος γεννήθηκε το 1935 στο χωριό Θραψίμι της Καρδίτσας. Απ’ τα πρώτα του βήματα γνώρισε τις στερήσεις και τις κακουχίες, τον πόλεμο, την μεταπολεμική εποχή με το άγριο κυνηγητό των αγωνιστών της αντίστασης. Γνώρισε την τρομοκρατία των συμμοριών της δεξιάς, των συνεργατών των Γερμανών που κατά τη διάρκεια της δράσης τους διέπραξαν σωρεία φρικτών εγκλημάτων. Ένα απ’ όλα, ο αδελφός της μάνας του Μήτσου, Γιαννάκης Αναγνωστόπουλος, μετά από βασανιστήρια δολοφονήθηκε και πετάχτηκε το σώμα του σε πηγάδι. Πηγαίνοντας η γυναίκα του να του πάει ψωμί, στο δρόμο συνάντησε ένοπλο τοπικής συμμορίας, ο οποίος με τον κυνισμό του δολοφόνου της είπε «Μην κουράζεσαι, τον ταΐσαμε για όλη του τη ζωή». Ταυτόχρονα, όπως ήταν φυσικό, η ζωή του Μήτσου σφραγίστηκε από τους μεγάλους αγώνες της ΕΑΜΟΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ αντίστασης και του ΔΣΕ.
Ο Μήτσος ζυμώθηκε με τους αγώνες και τα ιδανικά της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος. Αγρότης, κτηνοτρόφος, μεροκαματιάρης. Ένας αυθεντικός λαϊκός αγωνιστής. Σοφός από την πείρα της ζωής αντιμετώπιζε με ηρεμία κάθε δυσκολία.
Ο Μήτσος συνδέθηκε με το Μ-Λ κίνημα στα χρόνια της δικτατορίας, όταν δούλευε οικοδόμος στην Αθήνα. Εμείς ήμασταν μικρότεροι και με τον ενθουσιασμό του νεολαίου, μαζί με τον αδερφό του το Βασίλη, του κάναμε ώρες ανάλυση για το ρεβιζιονισμό, τη ζημιά που προξένησε στο κίνημα, την ανάγκη της οργάνωσης κ.ά. Μας άκουγε με προσοχή χωρίς να μας διακόπτει. Σε κάποια από τις συζητήσεις μας, αφού τελειώσαμε μας είπε:
«Δεν ξέρετε να κάνετε προπαγάνδα. Πρέπει να μιλάτε απλά να σας καταλαβαίνει ο αγράμματος, ο εργάτης, ο αγρότης. Όταν μιλάτε για τον κομμουνισμό, θα πρέπει να καταλαβαίνει αυτός που ακούει ότι τότε και στις πέτρες θα φυτρώνουν λουλούδια».
Καλό σου κατευόδιο σύντροφε. Θα σε θυμόμαστε πάντα.
Πετράκης Κώστας, Γάκης Σπύρος
