Αποχαιρετά έναν ασυμβίβαστο κομμουνιστή, μαχητή του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ από το 1976.
Ο σ. Θεόφιλος γεννήθηκε το 1942 στην Κομοτηνή από φτωχή οικογένεια. Βγήκε από νωρίς στη βιοπάλη και δούλεψε σε όλη του τη ζωή ως εργάτης και τσαγκάρης. Οι συνθήκες ζωής του και η ένταξη του στο κομμουνιστικό κίνημα θα του προσδώσουν εκείνη την προλεταριακή πάστα που τόσο λείπει σήμερα. Εκείνη την ευθύτητα και την σεμνότητα που χαρακτήριζε τους αγωνιστές της λεγόμενης “παλιάς κοπής”.
Ο σ. Θεόφιλος θα ενταχθεί στο κομμουνιστικό κίνημα τον καιρό που ξεκινούσε ο αγώνας για την ανασύνταξή του. Τότε που ο ρεβιζιονισμός είχε διαλύσει το ΚΚΕ και είχε μετατρέψει την ΕΔΑ σε ουρά της Ένωσης Κέντρου. Σύντομα μάλιστα θα γίνει στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και θα πάρει μέρος στις εργασίες του 1ου συνεδρίου της, το 1965. Όπως ο ίδιος μας διηγούνταν συχνά, αυτοσαρκαζόμενος, τότε δεν καταλάβαινε και πολλά. Καταλάβαινε όμως ότι κομμουνιστική οργάνωση σημαίνει, ιδιαίτερα σε εκείνες τις συνθήκες, περιφρούρηση και ατσαλωμένα μέλη, σε αντίθεση με τον οργανωτικό χυλό της ΕΔΑ.
Η αποφασιστικότητά του τον οδήγησε τότε στη ρήξη με την ηγεσία της ΔΝΛ και σύντομα βρήκε την “Αναγέννηση”. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του θα παραμείνει στις γραμμές του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, πιστός στον αγώνα για να ξανασηκωθεί η σημαία των κομμουνιστών.
Στη συνέχεια, την περίοδο της Χούντας, θα οδηγηθεί στην εξορία για 4 χρόνια, στη Λέρο, στη Γυάρο και στον Ωρωπό, όπου θα συναντήσει και άλλους μαρξιστές-λενινιστές. Στη Μεταπολίτευση, από τις γραμμές του Μ-Λ ΚΚΕ θα ξαναβρίσκεται μπροστά στους αγώνες, στο σωματείο του, στα καθήκοντα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης.
Οι παλαιότεροι, αλλά και όσοι νεότεροι σύντροφοί του είχαμε τη τύχη να τον γνωρίσουμε, θα τον θυμόμαστε πάντα στα γραφεία αλλά και τα τελευταία χρόνια στην Πυξίδα να δίνει, παρά τα προβλήματα της υγείας του, το παρόν στις διαδικασίες και στις εκδηλώσεις. Θα τον θυμόμαστε, ιδιαίτερα οι νεότεροι, να μας διηγείται ιστορίες από την Νεολαία Λαμπράκη, την εξορία, τα αμέσως μετά τη Χούντα χρόνια. Ιστορίες για τις μάχες που έδωσαν σύντροφοί μας, σε άλλες συνθήκες, και που εμάς μας εμπνέουν, μας δίνουν εφόδια και κουράγιο για τις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε στο σήμερα.
Εκφράζουμε τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και του δίνουμε την υπόσχεση να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανασύσταση του Κόμματος της εργατικής τάξης, τον αγώνα για την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό.
Καλό Ταξίδι σύντροφε Θεόφιλε
