Οι Θέσεις της ΚΕ για το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ

Με προσήλωση στους επαναστατικούς σκοπούς και
εμπιστοσύνη στη δύναμη του ασίγαστου λαϊκού αγώνα

Για Ειρήνη – Δουλειά – Δημοκρατία – Εθνική Ανεξαρτησία – Σοσιαλισμό
Για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος

Α. ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι πολεμικές συγκρούσεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου

1. Ραγδαίες εξελίξεις σημειώνονται στη διεθνή σκηνή τα τελευταία χρόνια σαν αποτέλεσμα της αλλαγής του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και της διαπάλης τους για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Στη βάση αυτών των διεργασιών είχαμε μια σειρά κρίσιμες στρατιωτικοπολιτικές εξελίξεις με πιο σημαντικές το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, που μαίνεται δυο χρόνια και εξελίσσεται σε μια σύγκρουση Ρωσίας – ΗΠΑ, ΝΑΤΟ. Τον πόλεμο του Ισραήλ, του κράτους εξολοθρευτή, που πνίγει στο αίμα το λαό της Παλαιστίνης και κατερειπώνει από τον περασμένο Οκτώβρη τη Λωρίδα της Γάζας, και τις αλλεπάλληλες στρατιωτικές επιθέσεις των αμερικανοβρετανών στην Ερυθρά Θάλασσα ενάντια στην Υεμένη, που απειλούν να ρίξουν στη φωτιά του πολέμου όλη τη Μέση Ανατολή. Τις γιγαντιαίες αεροναυτικές ασκήσεις πολέμου της Κίνας και των ΗΠΑ στη Νότια Σινική Θάλασσα και την Ταϊβάν με πρωτοφανή δύναμη πυρός, που κυοφορούν ένα νέο πολεμικό μέτωπο. Την τρομερή κλιμάκωση των συμβατικών εξοπλισμών και την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας και τις νέες στρατιωτικές συνεργασίες που συγκροτούνται. Την ανάδυση, τέλος, ενός νέου οικονομικο-πολιτικού παράγοντα, των χωρών BRICS, με ξεχωριστή σημασία και βαρύτητα στην παγκόσμια σκηνή.

Παράλληλα, ο παγκόσμιος καπιταλισμός σαρώνει εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις και έχει περάσει στην ανοιχτή αντιλαϊκή βία και τρομοκρατία, σε στρατοκρατικά καθεστώτα «έκτακτης ανάγκης». Οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται, η καπιταλιστική εκμετάλλευση εντείνεται και δυναμώνει η πιο άγρια καταπίεση και καταλήστευση των εξαρτημένων χωρών του κόσμου από τους ιμπεριαλιστές, με τους φτωχούς λαούς των χωρών της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής να αντιμετωπίζουν συνθήκες πολέμων, λιμού, ξεριζωμού και προσφυγιάς. Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ακροβολίζονται σε μια άγρια διαμάχη ενίσχυσης της παγκόσμιας επιρροής τους. Ένας επιθετικός παροξυσμός επικρατεί, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ασία. Στην ημερήσια διάταξη βρίσκεται το ξαναμοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής και η κατάπνιξη του αγώνα των λαών για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση.

Συνέπεια όλων αυτών των εξελίξεων είναι να καταστρέφονται χώρες και να αιματοκυλούνται λαοί, ο πλανήτης να βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη τροχιά εδώ και δεκαετίες και ο κίνδυνος για παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό αλληλοεκβιασμό να απειλεί τους λαούς.

Η μονοκρατορία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έχει αρχίσει να κλονίζεται και αυτό τον κάνει πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης

2. Μετά την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990-91 και την επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, σε συνθήκες δηλαδή που ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων άλλαξε αποφασιστικά και αναδείχθηκαν οι ΗΠΑ στη μόνη υπερδύναμη, η στρατηγική που διακήρυξαν και εφάρμοσαν οι ηγέτες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού συμπυκνώθηκε στο δόγμα: «δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αντίπαλο κράτος να αμφισβητήσει την παγκόσμια θέση που κατακτήσαμε».

Ωστόσο, η νέα τάξη πραγμάτων και η παγκοσμιοποίηση που διακήρυξαν οι ηγέτες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν έφεραν τη σταθερότητα του καπιταλιστικού κόσμου και τη διαιώνιση της κυριαρχίας του, αντίθετα η μονοκρατορία του έχει αρχίσει να κλονίζεται. Οι πολυδάπανοι και μακρόχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι που εξαπέλυσε στα Βαλκάνια και στη συνέχεια στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και η ήττα που γνώρισε από τη γενναία αντίσταση των λαών. Η πολύχρονη καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό του, καθώς και η ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του, ιδιαίτερα η ανάδυση του κινέζικου ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια δύναμη και η επανάκαμψη του ρώσικου ιμπεριαλισμού στη διεθνή σκηνή, υπέσκαψαν και εξασθένησαν την παγκόσμια ηγεμονική του θέση και έκαναν να ξεθωριάσει το αλαζονικό του όνειρο για έναν «αμερικανικό 21ο αιώνα».

Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση τελικά όχι μόνο δεν εξασφάλισε την αδιατάρακτη οικονομική πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, αλλά σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης επιταχύνθηκαν οι οικονομικές ανακατατάξεις στη δύναμη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, η παγκοσμιοποίηση μετατράπηκε σε μπούμερανγκ σε βάρος της θέσης τους στην παγκόσμια οικονομία, η Κίνα γνωρίζει μια ασυγκράτητη καπιταλιστική ανάπτυξη και επέκταση, ενώ μια σειρά αναπτυσσόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου με την οικονομική τους ανάπτυξη αλλάζουν τα δεδομένα στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία και πολιτική.

Από τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η Κίνα έχει αναδειχθεί στη μεγαλύτερη πραγματική οικονομία στον κόσμο, αν υπολογιστεί το ΑΕΠ της σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης -που θεωρείται επιστημονικά ο πιο σωστός τρόπος υπολογισμού-, και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, αν υπολογιστεί το ΑΕΠ της ονομαστικά σε δολάρια. Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των περισσότερων χωρών στον κόσμο, ενώ το μερίδιό της στην παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή έφτασε το 30% το 2021, όταν οι ΗΠΑ στο αποκορύφωμα της μεταποιητικής παραγωγής τους στον 20^ό αιώνα, το 1953, αντιπροσώπευαν περίπου το 28% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής.

Το μερίδιο των αναπτυσσόμενων χωρών του τρίτου κόσμου στο παγκόσμιο ΑΕΠ έχει ξεπεράσει το αντίστοιχο των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης και κάθε χρόνο μεταβάλλεται υπέρ των πρώτων. Και αυτή η εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία έχει αναπόφευκτα την αντανάκλασή της και στην παγκόσμια πολιτική. Χαρακτηριστικά, η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών αυτών, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, αρνήθηκε να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική των ΗΠΑ και να ακολουθήσει τη Δύση στην επιβολή αλλεπάλληλων σκληρών οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, παρά την άσκηση αφόρητων πιέσεων.

3. Παρά τις αλλαγές αυτές και τις ανακατατάξεις που έχουν σημειωθεί στη διεθνή σκηνή, οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους εξακολουθούν να παραμένουν ακόμη ο πιο ισχυρός ιμπεριαλιστικός πόλος, πλην όμως οι δυνατότητές τους εξασθενούν, η αμερικανική κυριαρχία συναντά μεγάλα εμπόδια και αυτό τροφοδοτεί μια κλιμακούμενη πολιτική κρίση στο εσωτερικό τους και μια παγκόσμια αστάθεια.

Καθώς οι τάσεις αυτές φαίνεται να εδραιώνονται στη διεθνή σκηνή, οι ΗΠΑ μπροστά στον κίνδυνο να εξοστρακιστούν από την πρώτη θέση και να ανατραπούν «οι κανόνες που διέπουν τη διεθνή τάξη», τους οποίους αυτοί έχουν επιβάλει, οξύνουν διαρκώς την αντιπαράθεσή τους με την Κίνα και τη Ρωσία σε όλα τα επίπεδα. Εφαρμόζουν μια ακόμα πιο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική πολιτική πολέμου και επίθεσης και προετοιμάζονται για παγκόσμιους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.

Η στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι να φρενάρει και να αναχαιτίσει την ορμητική άνοδο της Κίνας και την επάνοδο της Ρωσίας, αποτρέποντας μια συμμαχία ανάμεσά τους. Να εξαναγκάσει όλες τις άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ασία με την οργάνωση παλιών και νέων στρατιωτικών συμμαχιών (ΝΑΤΟ, AUKUS) να ευθυγραμμιστούν μαζί του σε αυτή την αντιπαράθεση, με στόχο να αποτρέψει την απώλεια της παγκόσμιας ηγεμονικής του θέσης.

Στην «εθνική στρατηγική ασφάλειας των ΗΠΑ», που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβρη 2022 και αναλύει την παγκόσμια στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την περίοδο που διανύουμε, αναφέρεται: «Αυτή η στρατηγική αναγνωρίζει ότι η Λ.Δ. Κίνας αποτελεί την κύρια απειλή των ΗΠΑ. Αν και ο Ινδο-Ειρηνικός είναι ο τόπος που αυτή τη στιγμή διεξάγεται ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός, υπάρχουν σημαντικές προκλήσεις και σε αλλά σημεία του πλανήτη. Για παράδειγμα, η Ρωσία αποτελεί άμεση και συνεχή απειλή για την περιφερειακή τάξη ασφαλείας στην Ευρώπη και αποτελεί πηγή αναστάτωσης και αστάθειας παγκοσμίως, αλλά δεν έχει την ισχύ που έχει η Λ.Δ. Κίνας…

«Η Ρωσία και η Λ.Δ. Κίνας αποτελούν δύο διαφορετικές απειλές. Η μεν Ρωσία αποτελεί την άμεση απειλή για το «ελεύθερο» και «ανοιχτό» διεθνές σύστημα, καθώς αυτή τη στιγμή διεξάγει τον επιθετικό της πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Η Λ.Δ. Κίνας, αντίθετα, είναι ο στρατηγικός ανταγωνιστής καθώς στόχο έχει να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη και για την επίτευξή του προσπαθεί μέσω της οικονομικής, διπλωματικής, στρατιωτικής και τεχνολογικής δύναμής της…

«Η Λ.Δ. Κίνας είναι ο μόνος ανταγωνιστής με την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη και έχει την οικονομική, διπλωματική, στρατιωτική και τεχνολογική δύναμη για να το κάνει. Το Πεκίνο έχει φιλοδοξίες να δημιουργήσει μια ενισχυμένη σφαίρα επιρροής στον Ινδο-Ειρηνικό και να γίνει η πρώτη δύναμη στον κόσμο…».

Λίγους μήνες πριν, τον Απρίλη 2022, τα στρατιωτικά επιτελεία της Ουάσιγκτον εκπονούσαν την «Εθνική Στρατηγική Άμυνας των ΗΠΑ», στην οποία αναφέρεται: «Οι αμυντικές προτεραιότητες είναι:

1. Η υπεράσπιση της πατρίδας, με ρυθμό που να συμβαδίζει με την αυξανόμενη απειλή που θέτει η ΛΔΚ σε πολλαπλούς τομείς…

3. Η αποτροπή της επιθετικότητας, ενώ προετοιμάζεται να επικρατήσει σε σύγκρουση όταν είναι απαραίτητο, δίνοντας προτεραιότητα στην πρόκληση της ΛΔΚ στον Ινδο-Ειρηνικό και στη συνέχεια στην πρόκληση της Ρωσίας στην Ευρώπη.

4. Το Υπουργείο θα ενεργήσει επειγόντως για να διατηρήσει και να ενισχύσει την αποτροπή, με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ) ως τον πιο σημαντικό στρατηγικό ανταγωνιστή μας…».

Οι εκτιμήσεις των επιτελείων των ΗΠΑ, όπως καταγράφονται, θεωρούν την Κίνα ως τον πιο σημαντικό στρατηγικό αντίπαλο και ανταγωνιστή τους.

Τόσο η διοίκηση Τραμπ όσο και αυτή του Μπάιντεν θεωρούν ότι τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ απειλούνται από την Κίνα και την αδιάκοπη άνοδό της σε όλους τους τομείς, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, την ψηφιακή οικονομία και τους τομείς των προωθημένων τεχνολογιών.

Η κύρια ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση που διαμορφώνεται στην παγκόσμια σκηνή σε οικονομικό, γεωπολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο που θα καθορίσει την πορεία των επόμενων δεκαετιών, είναι αυτή μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.

Η ραγδαία άνοδος της Κίνας και η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ από την κορυφή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την αμερικάνικη ηγεσία. Γι’ αυτό ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κηρύσσει τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντιά της, αφού -όπως αποφαίνεται η ηγεσία του- αποτελεί «τον πιο σημαντικό στρατηγικό ανταγωνιστή μας που έχει την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη» και «προετοιμάζεται να επικρατήσει σε σύγκρουση» μαζί της. Η ηγεσία των ΗΠΑ, από κήρυκας της παγκοσμιοποίησης μέχρι πριν λίγα χρόνια και της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων και κεφαλαίων, όταν διαπίστωσε πως η παγκοσμιοποίηση μετατράπηκε σε όπλο στα χέρια του κινέζικου ιμπεριαλισμού, κηρύσσει απροσχημάτιστα τον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο, επιβάλλει υπέρογκους δασμούς στα κινέζικα προϊόντα, γίνεται κήρυκας της «αποσύνδεσης» των οικονομιών τους, πιέζοντας τους συμμάχους της στην Ευρώπη και την Ασία να ορθώσουν και αυτοί τείχη στην κινέζικη οικονομία.

Η πρόσφατη στρατιωτική συμφωνία ανάμεσα σε ΗΠΑ-Αυστραλία-Μ. Βρετανία, η επονομαζόμενη AUKUS, έρχεται να κλιμακώσει την αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα στην Ασία και σε όλο τον πλανήτη, να τροφοδοτήσει μια νέα κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών. Στην κατεύθυνση αυτή, μετά τη συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS, ένα άλλο συμμαχικό σχήμα επαναδραστηριοποιούν οι ΗΠΑ με την Ιαπωνία, την Ινδία και την Αυστραλία, την επονομαζόμενη Quad (τετράδα), με σκοπό τη συσπείρωση των δυνάμεών τους ενάντια στην Κίνα. Στη βάση αυτή επιταχύνουν τη μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους των στρατιωτικών τους δυνάμεων στη ζώνη Ασίας-Ειρηνικού και πραγματοποιούν με τους συμμάχους τους γιγαντιαίων διαστάσεων αεροναυτικές ασκήσεις συνεχώς στις θάλασσες της Ανατολικής Ασίας και την Ταϊβάν, ενώ οξύνουν εκρηκτικά την κρίση στην Κορεατική Χερσόνησο και προκαλούν στρατιωτικά επεισόδια για τα διαφιλονικούμενα νησιά στις θάλασσες της νότιας Κίνας, με σκοπό να την πλευροκοπήσουν από παντού και να καθυστερήσουν όσο μπορούν την παγκόσμια οικονομική και πολιτική της επέκταση και επιρροή.

Ο κινέζικος ιμπεριαλισμός αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, διεισδύει σε τεράστιες περιοχές του πλανήτη, επιδιώκοντας την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής

4. Η Κίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις τελευταίες δεκαετίες, με μία ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία των καπιταλιστικών κρατών. Από 3,6% που ήταν το ποσοστό της κινέζικης οικονομίας στο παγκόσμιο ΑΕΠ το 2000, ανήλθε στο 20% το 2021. Παρ’ ότι την τελευταία τετραετία, λόγω πανδημίας και λοκντάουν, ο ρυθμός ανάπτυξής της έχει πέσει κάτω από το 10% που αναπτυσσόταν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες και το 2022-23 βρέθηκε στο 5-6 %, αυτός ο ρυθμός είναι πολλαπλάσιος από αυτόν των ανταγωνιστών της. Το ποσοστό της Κίνας στην αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2022 ξεπέρασε το 50%, πολύ μεγαλύτερο από ό,τι ήταν μαζί των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Ήδη, αν υπολογιστεί το ΑΕΠ σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, τότε, με βάση την παγκόσμια κατάταξη του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2021, το ΑΕΠ της Κίνας ήταν πρώτο με 27,3 τρισ. δολάρια και των ΗΠΑ δεύτερο με 22,9 τρισ. δολάρια.

Το κέντρο βάρους της παγκόσμιας καπιταλιστικής παραγωγής, του παγκόσμιου εμπορίου και των επενδύσεων έχει μετατοπιστεί στην Ασία. Το μερίδιο της Ασίας στο παγκόσμιο εμπόριο αυξήθηκε από 15,7% το 1980 σε 36% το 2020. Το 1980 οι αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας αντιπροσώπευαν μόνο το 12,7% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αλλά το 2020 το 31,2% και το 2030 υπολογίζεται να φτάσει το 50%.

Έχοντας εξασφαλίσει μια τεράστια συσσώρευση αποθεματικών κεφαλαίων, ο κινεζικός ιμπεριαλισμός διεισδύει οικονομικά και επεκτείνει τη δράση του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, και αποτελεί τη μόνη κρατική δύναμη που μπορεί να ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα τις ΗΠΑ και να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία.

Το τελευταίο διάστημα συντελούνται τεκτονικές αλλαγές στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό χάρτη. Ολόκληρες «γεωπολιτικές πλάκες», όπως αυτές της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Λ. Αμερικής, γλιστρούν και μετακινούνται αργά μα σταθερά από τη Δύση προς την Ανατολή. Η διεύρυνση των BRICS, τον περασμένο Αύγουστο, με την ένταξη πέντε νέων χωρών στους κόλπους τους (Αίγυπτος, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αιθιοπία), από την 1η Γενάρη 2024, αποτέλεσε ένα πολιτικό γεγονός με παγκόσμια σημασία και αντίκτυπο. Ένας άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ-ΕΕ, Κίνα-Ρωσία και μια μεγάλη αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής βρίσκονται σε εξέλιξη. Το γεγονός αυτό εκφράζει η συμμετοχή των νέων χωρών στους BRICS, όπως και πολλών άλλων χωρών που έχουν κάνει αίτηση, βρίσκονται στον προθάλαμο και πρόκειται να ενταχθούν τα επόμενα 2-3 χρόνια. Αυτές οι αλλαγές αποτυπώνονται στις μέρες μας, αλλά κυοφορούνταν αρκετά χρόνια πριν. Από τη δεκαετία του 2010, όταν ξεκινούσε η ορμητική οικονομική και πολιτική άνοδος της Κίνας που επενδύοντας τρισεκατομμύρια δολάρια στο γιγαντιαίο σχέδιο «Μια ζώνη, ένας δρόμος», σε ένα τεράστιο διηπειρωτικό δίκτυο που περιλαμβάνει τη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών του κόσμου, υπέσκαπτε την επιρροή των ΗΠΑ και προωθούσε τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, προσφέροντας μια εναλλακτική προοπτική για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, προκειμένου να απαλλαγούν από τα νεοαποικιοκρατικά δεσμά και την κυριαρχία της Δύσης, πλέκοντας το δικό της ιστό γύρω από αυτές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επιτάχυνε τις εξελίξεις και σε αυτό το επίπεδο. Δεκάδες χώρες διαπίστωσαν πως μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να υποστούν και αυτές κυρώσεις από τις ΗΠΑ, αν δεν ευθυγραμμιστούν με τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, ενώ ταυτόχρονα υφίστανται τη ληστρική εκμετάλλευση μέσω της εργαλειοποίησης του δολαρίου και της συνεχούς αύξησης των επιτοκίων από την Αμερικάνικη Κεντρική Τράπεζα (Fed), εκτοξεύοντας το χρέος τους στα ύψη. Έτσι έχει τεθεί από δεκάδες χώρες το ζήτημα της σταδιακής απαλλαγής τους από τη θηλιά του δολαρίου και της αντικατάστασής του από εθνικά νομίσματα στο διμερές και πολυμερές εμπόριό τους. Αυτό θα αποτελέσει πλήγμα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και νομισματικό σύστημα που κανοναρχούν οι ΗΠΑ με αιχμή το δολάριο.

Αρχιτέκτονας και κινητήρια δύναμη της διεύρυνσης των BRICS, όπως και της νέας διεύρυνσης που θα επακολουθήσει, είναι η Κίνα. Και από δίπλα ένθερμος υποστηριχτής η Ρωσία. Και αν αυτή η πρωτοβουλία της Κίνας, στα πλαίσια των BRICS, είχε παγκόσμιο αντίκτυπο και μια σειρά άλλες πρωτοβουλίες που ανέλαβε τον τελευταίο χρόνο είχαν παγκόσμια πολιτική απήχηση και αποτέλεσαν ισχυρό πλήγμα για τις ΗΠΑ. Όπως η συμφωνία-ορόσημο για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, με την καθοριστική μεσολάβηση και διαιτησία της Κίνας, που επέφερε αλυσιδωτές εξελίξεις και αναδιατάξεις σχέσεων και ισορροπιών σε όλη τη Μέση Ανατολή και επισφραγίστηκε με την ένταξη των δυο αυτών χωρών στους BRICS. Βασικό στοιχείο αποτέλεσε η δυναμική ενίσχυση της επιρροής της Κίνας, αλλά και της Ρωσίας, στη Μέση Ανατολή, με ταυτόχρονη μείωση του ρόλου των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης, σε μία περιοχή προνομιακή -μέχρι τώρα- για τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι διεθνείς αυτές πρωτοβουλίες της Κίνας, που αποσκοπούν να εμφανιστεί σαν παγκόσμιος ειρηνοποιός, συνδέονται με τη Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ασφάλειας (GSI), η οποία προτάθηκε το 2022 από τον Σι Τζινπίνγκ, και έχει τη μορφή ενός πολυμερούς φόρουμ υπό την ηγεσία της στα πλαίσια του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα, συγκροτεί τις δυνάμεις και τις συμμαχίες της στην περιοχή της Ευρασίας μέσα από μια σειρά οικονομικά και πολιτικά σχήματα, με βασικό τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), που αποκτά και χαρακτηριστικά Οργανισμού Ασφάλειας, ενώ θέτει όλο και πιο επιτακτικά το ζήτημα της επανένωσης με την Ταϊβάν. Υπό την ηγεμονία της τέθηκε σε ισχύ από την 1η Γενάρη 2022 η μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία του πλανήτη, η Περιφερειακή Ολοκληρωμένη Οικονομική Εταιρική Σχέση (RCEP) που υπογράφηκε από 15 χώρες καλύπτοντας το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού και το 30% της παγκόσμιας οικονομίας. Όλες αυτές οι διεθνείς πρωτοβουλίες του Πεκίνου επιδιώκουν να δυναμώσουν την παγκόσμια επιρροή του κινέζικου ιμπεριαλισμού, να προσδέσουν στο άρμα του όλο και νέες χώρες, να εξοστρακίσουν τις ΗΠΑ από την πρώτη θέση, προκαλώντας ανατροπές στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στο οποίο κυριαρχούσε αποκλειστικά η Δύση τους τελευταίους αιώνες.

Αν και ο κινέζικος ρεβιζιονισμός του Σι και ο ρώσικος παλινορθωμένος καπιταλισμός του Πούτιν δεν συνοδεύουν τη διείσδυσή τους στις χώρες του τρίτου κόσμου με ιδεολογικά λάβαρα και «σοσιαλιστικά» προσωπεία, επιδιώκουν όμως να εμφανιστούν στη συνείδηση των καταπιεζόμενων λαών σαν συνεχιστές της πολιτικής της σοσιαλιστικής Κίνας του Μάο και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού του Μπρέζνιεφ, εκμεταλλευόμενοι το αβυσσαλέο μίσος που έχει συσσωρεύσει στους λαούς η βάναυση καταπίεση αιώνων των δυτικών ιμπεριαλιστών, η στυγνή αποικιακή και νεοαποικιακή οικονομική εκμετάλλευση, αρπαγή και καταλήστευση του εθνικού τους πλούτου. Και είναι γι’ αυτό ξεχωριστά επικίνδυνοι, παριστάνοντας τους υποστηρικτές του αντιδυτικού, αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει βέβαια την Κίνα και τη Ρωσία να χρησιμοποιούν όλες τις κλασσικές μεθόδους του ιμπεριαλισμού και του αποικισμού για την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διείσδυσή τους στις χώρες του τρίτου κόσμου.

Στο πρόσφατο 20^ό Συνέδριο του ΚΚΚίνας, τον Οκτώβρη 2022, ο Σι Τζινπίνγκ, που αναδείχθηκε για τρίτη φορά πανίσχυρος γενικός γραμματέας, κάλεσε το κόμμα να είναι έτοιμο για να «αντέξει τους δυνατούς ανέμους και τις επικίνδυνες καταιγίδες». Την ίδια στιγμή που το αντιδραστικό καθεστώς έχει ρίξει τον κινέζικο λαό στην πιο στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση και διευρύνεται συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο μιας χούφτας μεγιστάνων καπιταλιστών και τη φτώχεια της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, οι αποφάσεις του Συνεδρίου διαπνέονται από μια ασύστολη σοσιαλιστική δημαγωγία και καπηλεία. Η ρεβιζιονιστική ηγεσία επιδιώκει να αποπροσανατολίσει την εργατική τάξη της Κίνας και τον εργαζόμενο λαό. Εκμεταλλεύεται τις επαναστατικές παραδόσεις και τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις του ΚΚΚίνας με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ και επιδιώκει να προσδώσει ιδεολογικοπολιτική συνέχεια στην πολιτική της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που ακολουθεί με αυτή της επαναστατικής περιόδου. Η εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική ντύνεται με τον προπαγανδιστικό μανδύα του σοσιαλιστικού «εκσυγχρονισμού» και του σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, για να μπορέσουν οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Πεκίνου να επιτευχθούν, ο Σι Τζινπίνγκ προέτρεψε ο κινέζικος στρατός να γίνει «στρατός παγκόσμιας κλάσης» που «θα πρέπει να επικεντρωθεί στην προετοιμασία για πραγματική μάχη».

Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός επιδιώκει να ανακτήσει με πόλεμο την επιρροή και τα συμφέροντά του πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που απέσπασαν οι ΗΠΑ

5. Ύστερα από μία μακρά περίοδο εσωτερικής, εθνικιστικής αποσύνθεσης που ξεκίνησε το 1991 με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι ΗΠΑ απέσπασαν από τη ζώνη επιρροής της 14 χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και άλλων χωρών που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες ενέταξαν στο ΝΑΤΟ μέσα από 5 διαδοχικά κύματα επεκτάσεων, αλλάζοντας τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων και οδηγώντας σε μια μεγάλη εξασθένηση και ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας. Σταδιακά, η αστική τάξη της Ρωσίας πέρασε σε μία φάση εσωτερικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, ισχυροποίησης και επανάκαμψης. Με μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης των ζωτικών συμφερόντων του ρωσικού ιμπεριαλισμού κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έχοντας εξασφαλίσει, με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν, πολιτική σταθερότητα και σχετικά υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και διαθέτοντας τεράστια γεωστρατηγικά εδάφη και ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός με ένα πανίσχυρο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο, που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επανήλθε με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Προχώρησε μάλιστα την τελευταία δεκαπενταετία σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή, όπως η επέμβαση στη Γεωργία το 2008 που ανέκοψε την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την επέκταση της Δύσης σε αυτήν την περιοχή του Καυκάσου, η επέμβαση στη Συρία το 2015 που καθόρισε την έκβαση του πολέμου υπέρ του Άσαντ και η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 στη Ρωσία. Προχωρώντας σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση και θεωρώντας πως οι γενικότερες συμφωνίες που καθόριζαν τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση μπορούσαν να ανατραπούν και να επιβληθούν νέες, περισσότερο επωφελείς για την ίδια, με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων, εξαπέλυσε τον πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία το Φλεβάρη 2022. Στην πραγματικότητα, ο στόχος της ήταν να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας, να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και να ανακτήσει την επιρροή και τα συμφέροντα του ρωσικού ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που απέσπασαν οι ΗΠΑ. Βασικός στόχος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, όλο αυτό το διάστημα, ήταν η πρόσδεση της Ουκρανίας στο φιλοπόλεμο άρμα του ΝΑΤΟ, με στήριγμα τους ντόπιους λακέδες τους, και ο περιορισμός ή και η εκμηδένιση των ερεισμάτων και της επιρροής της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Δυο χρόνια μετά τη στρατιωτική εισβολή του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, την κατάκτηση ουκρανικών εδαφών και την προσάρτησή τους, οι πολεμικές συγκρούσεις κλιμακώνονται διαρκώς με το ρίξιμο νέων δυνάμεων στις μάχες. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια καταστροφική για την Ουκρανία και το λαό της σύγκρουση, που απειλεί να πυροδοτήσει έναν ευρύτερο πόλεμο και επανέρχονται οι απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων, ενώ και ο ρωσικός λαός βιώνει τις συνέπειες της στρατιωτικής σύγκρουσης, ματώνοντας στα πεδία των μαχών.

Η ρωσική εισβολή και ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσαν το έναυσμα για να αναπτυχθεί στο έπακρο ο αμερικανικός επιθετισμός. Οι ΗΠΑ και ΕΕ -μαζί με τους εταίρους και λακέδες τους σε όλο τον κόσμο, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε περίοπτη θέση- προσφέρουν αποφασιστική στήριξη στα κυβερνητικά τους ανδρείκελα στο Κίεβο και τα εφοδιάζουν με τεράστιο πολεμικό εξοπλισμό και δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ συνεχίζουν -δυο χρόνια μετά- τον οικονομικό πόλεμο και την επιβολή αλλεπάλληλων πακέτων κυρώσεων στη Ρωσία, επιδιώκοντας να πλήξουν καίρια τη ρωσική οικονομία και να εξαναγκάσουν σε υποχώρηση και συμβιβασμό τον Πούτιν. Ταυτόχρονα, αποφάσισαν να εγκαταστήσουν νέες νατοϊκές δυνάμεις μάχης με δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στις Βαλτικές χώρες, την Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβακία, ενώ ετοιμάζονται ύστερα από την ένταξη της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ να εντάξουν και τη Σουηδία. Πραγματοποιούν μεγάλες πολεμικές ασκήσεις και επιθετικές κινήσεις στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, ενώ τα αμερικάνικα αεροπλανοφόρα και η πολεμική αρμάδα τους αλωνίζουν στην Ανατολική Μεσόγειο, την Κρήτη (Σούδα) και το Αιγαίο (Αλεξανδρούπολη). Οι ΗΠΑ αξιοποιούν τον πόλεμο στην Ουκρανία για να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη δυνατή φθορά και αποδυνάμωση -οικονομική, πολιτική, στρατιωτική- στη Ρωσία και να κρατούν γονατισμένη την ΕΕ, ιδιαίτερα τη Γερμανία, παραδομένες στους αμερικανικούς σχεδιασμούς και σε ρήξη με τη Ρωσία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και το αντιρωσικό μέτωπο χρησιμοποιούνται επίσης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ για να δημιουργηθούν όροι και συνθήκες που θα αποτρέψουν τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις και ανατροπές που κυοφορούνται σε παγκόσμια κλίμακα. Σε ένα πλαίσιο όπου οι σχέσεις μεταξύ Κίνας και Ρωσίας γίνονται όλο και πιο στενές, διαμορφώνεται σταδιακά ένας άλλος, μεγαλύτερος κόσμος, που αμφισβητεί έμπρακτα την κυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης. Τόσο στα πλαίσια του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης όσο και στην ομάδα των BRICS, η Κίνα και η Ρωσία όχι μόνο προωθούν την οικονομική και πολιτική συνεργασία των χωρών που συμμετέχουν αλλά έχουν θέσει και το ζήτημα της στενής συνεργασίας τους και στον στρατιωτικό τομέα. Χάρις σε αυτόν τον κόσμο που διαμορφώνεται, η επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσαν. Αντίθετα η ρωσική οικονομία άντεξε το ασφυκτικό οικονομικό εμπάργκο, ξεπέρασε τον ορυμαγδό των κυρώσεων, ενώ αυτοί που βουλιάζουν στην οικονομική και πολιτική κρίση είναι οι Δυτικοί, ιδιαίτερα οι χώρες της ΕΕ με πρώτη τη Γερμανία, αφού αναγκάστηκε να αντικαταστήσει τη φθηνή ενέργεια του φυσικού αερίου της Ρωσίας με το πανάκριβο υγροποιημένο αέριο των ΗΠΑ.

Δυο χρόνια μετά τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, οι μάχες συνεχίζονται σε όλα τα μέτωπα και η έκβαση της πολεμικής αναμέτρησης είναι αβέβαιη. Τώρα ο πόλεμος βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Τα ουκρανικά στρατεύματα έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες. Η πρόσφατα οργανωμένη και καθοδηγημένη από τους αμερικανούς αντεπίθεση των ουκρανών για την ανακατάληψη των εδαφών που απέσπασε η Ρωσία γνώρισε οικτρή αποτυχία. Οι ηγέτες της Δύσης βρίσκονται μπροστά σε μεγάλα διλήμματα και αδιέξοδα. Το φερέφωνό τους, ο Ζελένσκι, όχι μόνο δεν φαίνεται ικανό να απωθήσει τις ρωσικές δυνάμεις αλλά κινδυνεύει να χάσει και άλλα εδάφη όσο συνεχίζεται ο πόλεμος. Όλος ο πακτωλός βοήθειας που ρέει από τους κρουνούς της Δύσης προς το Κίεβο για να συνεχίζει τον πόλεμο και να προκαλεί φθορά στη Ρωσία γίνεται καπνός χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Όλο και δυναμώνουν οι φωνές από ιθύνοντες της Δύσης να σταματήσει η οικονομική στήριξη στο Ζελένσκι και να οδηγηθεί σε διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν, αλλά σε μια τέτοια περίπτωση όχι μόνο δεν θα επιτευχθεί ο στόχος τους για ήττα της Ρωσίας αλλά αντίθετα ο Πούτιν είναι αυτός που θα επιβάλει τους όρους για το σταμάτημα των εχθροπραξιών.

Το κύριο πρόβλημα της Ουκρανίας και του λαού της είναι πρόβλημα ιμπεριαλιστικής ανάμειξης και επέμβασης. Και ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις πρέπει να κατευθύνεται ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού της Ουκρανίας. Για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από ΗΠΑ και Ρωσία, για να ανατραπούν οι κυβερνήσεις ανδρεικέλων που εγκαθιδρύουν, για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ούτε να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Ρωσίας, για τη συντριβή των φασιστικών δυνάμεων και την ανατροπή συνολικά του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα μπορεί να τα υπερασπίσει η εργατική τάξη της Ουκρανίας, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, συνενώνοντας όλους τους εργαζόμενους, τον ουκρανικό λαό στον αγώνα ενάντια στους αμερικάνους και ρώσους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους λακέδες τους, για την απαλλαγή από την ξενική υποδούλωση και κυριαρχία, για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας του ενάντια σε νέους διαμελισμούς και προσαρτήσεις, για το διώξιμο των ρωσικών στρατευμάτων κατοχής, για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.

Οι σιωνιστές κατακτητές ισοπεδώνουν και αιματοκυλούν τη Γάζα. Η αδούλωτη Παλαιστίνη γίνεται φάρος για τους αγώνες των λαών. Οι ΗΠΑ απειλούν με γενική ανάφλεξη τη Μέση Ανατολή

6. Μια νέα κατάσταση δημιουργήθηκε στη Μέση Ανατολή από τον περασμένο Οκτώβρη. Ο ηρωικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού έφερε στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας πραγματικότητας τη μεγάλη υπόθεση της μαρτυρικής Παλαιστίνης που επεδίωκαν να ενταφιάσουν οι σιωνιστές κατακτητές, οι αμερικανοί προστάτες τους και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους. Η παγκόσμια προοδευτική ανθρωπότητα υποκλίνεται στον αδάμαστο αγώνα, την ανυπέρβλητη αντίσταση και τις θυσίες του ηρωικού λαού της Παλαιστίνης απέναντι στα φρικτά εγκλήματα και τις θηριωδίες που διαπράττει το κράτος-εξολοθρευτής. Και δίνει την αμέριστη υποστήριξή της με μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τη νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης, για την αποτίναξη της ισραηλινής κατοχής, για ένα ελεύθερο, ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, οδηγώντας σε παγκόσμια απομόνωση τους σιωνιστές δολοφόνους και τους αμερικάνους προστάτες τους. Τίποτα δεν θα είναι πιά όπως πριν στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή, όσο κι αν το τίμημα για τη λευτεριά το πληρώνει με ποταμούς αίματος η αδούλωτη Παλαιστίνη.

Ο κατοχικός στρατός του Ισραήλ, με την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, συνεχίζει να βομβαρδίζει ανελέητα τη Γάζα από αέρα, ξηρά και θάλασσα, ισοπεδώνοντας πόλεις και χωριά, νοσοκομεία, σχολεία και προσφυγικούς καταυλισμούς και προκαλώντας ένα εφιαλτικό λουτρό αίματος με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Από τις 7 Οκτώβρη, η κτηνώδης κυβέρνηση Νετανιάχου έχει εφαρμόσει διακοπή της υδροδότησης, της ηλεκτροδότησης και του ανεφοδιασμού της Γάζας με τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα, επιβάλλοντας στον πληθυσμό της ένα φρικιαστικό αποκλεισμό αργού θανάτου. Το ένα μαζικό έγκλημά της διαδέχεται το επόμενο. Παρ’ όλα αυτά όχι μόνο δεν έχει πετύχει να κάμψει και να υποτάξει την εθνική παλαιστινιακή αντίσταση και τον αδούλωτο παλαιστινιακό λαό αλλά οι υπολογισμοί της για άμεση επικράτηση χρεοκόπησαν και άρχισε να βουλιάζει σε έναν παρατεταμένο, αδιέξοδο πόλεμο φθοράς κάτω από τα γενναία χτυπήματα των μαχητών της αντίστασης που προκαλούν μεγάλες απώλειες στους κατακτητές.

Ο πόλεμος του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους έχει αναστατώσει όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και την απειλεί με γενική ανάφλεξη. Πέρα από το κεντρικό πολεμικό μέτωπο στη Γάζα, οι ισραηλινοί ανοίγουν μέτωπο στο Νότιο Λίβανο με τη Χεζμπολάχ, ενώ στη Συρία και το Ιράκ εξαπολύουν στρατιωτικά πλήγματα σε αντιστασιακές δυνάμεις. Με τα προκλητικά, τρομοκρατικά χτυπήματα στο Λίβανο και το Ιράν, όπου δολοφονήθηκαν ηγετικά στελέχη της Χαμάς και της Χεζμπολάχ και δεκάδες ιρανοί πολίτες, η κυβέρνηση Νετανιάχου επεδίωκε τη γενίκευση του πολέμου. Και το πρώτο βήμα επέκτασης του πολέμου έγινε με την εξαπόλυση στρατιωτικής επίθεσης των αμερικανοβρετανών ενάντια στην Υεμένη, κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο και καταπατώντας κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας. Βομβαρδίζουν καθημερινά λιμάνια, αεροδρόμια, πόλεις, για να πλήξουν τους μαχητές Χούθι που εκφράζουν την ένοπλη αλληλεγγύη τους στην παλαιστινιακή αντίσταση χτυπώντας ισραηλινών συμφερόντων πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα και ζητώντας να εφαρμοστεί η απόφαση του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη.

Τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ διαβλέπουν ότι ο χρόνος δουλεύει αναπότρεπτα σε βάρος τους και υπέρ των αντιπάλων τους στη Μέση Ανατολή. Αυτό τους υπαγορεύει να δράσουν άμεσα, ακραία επιθετικά και τυχοδιωκτικά, επιζητώντας την επέκταση του πολέμου, έχοντας πάντα στο στόχαστρο το Ιράν. Οι θέσεις και η επιρροή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή εξασθενούν τα τελευταία χρόνια. Και η προοπτική διαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνη. Στην πραγματικότητα, ΗΠΑ και Ισραήλ βρίσκονται μπροστά σε ένα πολιτικό και στρατηγικό αδιέξοδο. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός από αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της Μέσης Ανατολής τα τελευταία 50 χρόνια, με τους κατακτητικούς πολέμους και τις στρατιωτικές επεμβάσεις του, έχασε τελικά το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Υεμένη και κινδυνεύει να χάσει τα βασικά του ερείσματα, μια σειρά αραβικές χώρες που αποτέλεσαν τα θεμέλια της αμερικάνικης κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή. Οι χώρες αυτές, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος, μαζί με την Αιθιοπία και το Ιράν, εντάχθηκαν πρόσφατα στους BRICS, ξεκίνησαν να εξομαλύνουν τις μεταξύ τους σχέσεις, αφήνουν πίσω τους πολύχρονες αντιπαραθέσεις που υποδαύλιζαν οι ΗΠΑ, συντονίζουν τη στάση τους και δυναμώνουν τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις τους με την Κίνα και τη Ρωσία. Αποτέλεσμα των τελευταίων εξελίξεων είναι «οι συμφωνίες του Αβραάμ», που προωθούσαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ με αραβικές χώρες, με σκοπό την αναγνώριση του Ισραήλ και τον ενταφιασμό του παλαιστινιακού ζητήματος, να ναυαγούν και τελικά να ενταφιάζονται. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν καλύτερα από όλους σε ποια κατεύθυνση βαδίζουν οι γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Το διαπίστωσαν όταν προχώρησαν στην οργάνωση της στρατιωτικής επιχείρηση «Φρουρός της Ευημερίας» για να πλήξουν τους αντάρτες Χούθι. Όλες οι αραβικές χώρες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτή τη στρατιωτική επιχείρηση, το ίδιο και ορισμένες χώρες της Ευρώπης, αναλογιζόμενες πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η επιχείρηση, και μόνο η Μεγάλη Βρετανία και ο πιο πιστός λακές τους στην Ευρώπη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προσέτρεξαν να προσφέρουν στρατιωτική στήριξη.

Οι ΗΠΑ εντείνουν τη στήριξή τους στο Ισραήλ, το εφοδιάζουν με άφθονο πολεμικό εξοπλισμό, αναπτύσσουν τα αεροπλανοφόρα τους στην Ανατολική Μεσόγειο ασκώντας πολιτική κανονιοφόρου και ενθαρρύνοντας το αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος στη Μέση Ανατολή και να ανακτήσουν την επιρροή τους μέσα από τυχοδιωκτικές στρατιωτικές επεμβάσεις, διακινδυνεύοντας έναν ευρύτερο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, με αβέβαιη τουλάχιστον έκβαση, τη στιγμή που θέλουν να επικεντρωθούν στα βασικά τους μέτωπα με τη Ρωσία στην Ουκρανία και την Κίνα στην Ασία-Ειρηνικό.

Σε παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση η ΕΕ και σε καθεστώς ομηρίας, πληρώνει τον πόλεμο των ΗΠΑ στην Ουκρανία

7. Η βίαιη απεξάρτηση της ΕΕ από τη φθηνή ρωσική ενέργεια οδήγησε σε δεινή θέση τις ευρωπαϊκές οικονομίες, που πληρώνουν πανάκριβα το υγροποιημένο φυσικό αέριο στα αμερικάνικα μονοπώλια. Συνέπεια αυτού ήταν η ευρωπαϊκή οικονομία, τα τελευταία δύο χρόνια, να υποστεί μεγάλο πλήγμα σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας απέναντι στις οικονομίες των άλλων μεγάλων καπιταλιστικών κέντρων, αφού οι τιμές αυτές είναι 2 με 3 φορές υψηλότερες απ’ ό,τι στην Κίνα και στις ΗΠΑ. Η ΕΕ βρίσκεται σε μια αδιέξοδη κατάσταση, ύστερα ιδιαίτερα από τον πόλεμο στην Ουκρανία, εγκλωβισμένη σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από τις ΗΠΑ. Στη βάση αυτή, σοβαρές αντιθέσεις αναπτύσσονται ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ και ανάμεσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα όταν η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να επιδοτήσει με 200 δισεκατομμύρια ευρώ την οικονομία της. Ενώ αμέσως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία φάνηκε να ενισχύονται οι δεσμοί ΗΠΑ-ΕΕ και να περιορίζονται οι μεταξύ τους αντιθέσεις, στη συνέχεια όλο και πιο ευδιάκριτα διαγράφεται μια διαφοροποίηση στη στάση βασικών χωρών της ΕΕ. Και αυτό φαίνεται τώρα στη Μέση Ανατολή. Ενώ οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές πλήρωσαν και πληρώνουν τον πόλεμο των αμερικανών στην Ουκρανία, τώρα αρνήθηκαν να συρθούν στη στρατιωτική επέμβασή τους στην Ερυθρά Θάλασσα. Ανοίγουν ξανά το ζήτημα της «κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας», με στόχο η ΕΕ κάτω από την ηγεσία του γερμανογαλλικού άξονα να δυναμώσει ως ξεχωριστός πόλος στη διεθνή «αρχιτεκτονική ασφάλειας». Επιδιώκοντας να σταθεί με μεγαλύτερες αξιώσεις και σαν στρατιωτική δύναμη απέναντι στη Ρωσία και στις άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις -την Κίνα αλλά και τις ΗΠΑ μακροπρόθεσμα- όσο και αν, σήμερα, κοινά δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τις φέρνουν να είναι δίπλα-δίπλα και μέσα στην ίδια στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα προχωρούν, ιδιαίτερα η Γερμανία, σε ένα τεράστιο πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών. Αναθέτουν από κοινού με τη Γαλλία στις δικές τους πολεμικές βιομηχανίες τον εξοπλισμό των στρατιωτικών τους δυνάμεων και ανοίγει ξανά η συζήτηση για το κατά πόσο ο «ανεξάρτητος ευρωστρατός» μπορεί να αποκτήσει υπόσταση στο μέλλον. Οι συνέπειες από αυτή τη νέα πορεία μιλιταρισμού δεν θα σημάνουν μόνο μια στυγνότερη οικονομική αφαίμαξη των ευρωπαϊκών λαών για να χρηματοδοτηθούν οι γιγαντιαίοι εξοπλισμοί. Θα σημάνουν και παραπέρα ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αναμφίβολα ενίσχυση των πολεμοκάπηλων χαρακτηριστικών της ΕΕ.

Πριν κοπάσει η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην περίοδο της πανδημίας και των παρατεταμένων λοκντάουν το 2020-21, αμέσως μετά, το 2022-23, ξεκίνησε μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, ένα οικονομικό τσουνάμι που ήρθε να πλήξει την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση πήρε μεγαλύτερες διστάσεις και οξύνθηκε από την εξαπόλυση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τις πρωτοφανείς οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε η Δύση, την εκτόξευση των τιμών στην ενέργεια και τα βασικά προϊόντα διατροφής, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό υπόβαθρο που ταρακουνά την ευρωπαϊκή καπιταλιστική οικονομία. Οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί αναφέρονται σε όλο και μεγαλύτερη επιβράδυνση της ανάπτυξης στις χώρες της ΕΕ (ο ΟΟΣΑ προέβλεπε για τη Γερμανία μείωση του ΑΕΠ της το 2023), σε όλο και μεγαλύτερη εκτίναξη του πληθωρισμού, σε όλο και υψηλότερη ανεργία. Στη βάση αυτή ξέσπασαν μεγάλες εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, με χαρακτηριστική περίπτωση τη Γερμανία όπου η κυβέρνηση Σολτς δέχεται τα πυρά των αγροτών και κλυδωνίζεται. Τη Γαλλία, όπου ο Μακρόν, μετά τον παρατεταμένο αγώνα του γαλλικού λαού («κίτρινα γιλέκα», διαδηλώσεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα μέσα στην πανδημία, συνταξιοδοτικό), βρίσκεται ξανά υπό την ισχυρή πίεση των δυναμικών κινητοποιήσεων των αγροτών που μπήκαν στο Παρίσι. Τις Βρυξέλλες, όπου η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ πολιορκήθηκε από αγρότες.

Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των τελευταίων εξελίξεων είναι ήδη δραματικές και στην Ευρώπη της φτώχειας. Δεν καταστρέφονται μόνο οι εμπόλεμες χώρες. Δεν αιματοκυλούνται μόνο οι λαοί τους. Δεν είναι μόνο τα τεράστια κύματα της προσφυγιάς που δεν λένε να κοπάσουν, αλλά αντίθετα δυναμώνουν. Είναι και οι δραματικές συνθήκες φτωχοποίησης που απλώνονται πλέον σε όλες τις χώρες, ανεπτυγμένες και μη. Είναι ο ακραίος αυταρχισμός, η ανοιχτή αντιλαϊκή βία, τα νέα σώματα καταστολής «έκτακτης ανάγκης» στη «δημοκρατική» ΕΕ. Είναι τα αντιμεταναστευτικά, ξενοφοβικά και ρατσιστικά μέτρα και κηρύγματα στην Ευρώπη. Η θεωρία των «δύο άκρων», ο ξέφρενος αντικομμουνισμός που εξισώνει το ναζισμό με τον κομμουνισμό, για να ξεπλύνει τον πρώτο. Είναι τα αντικομμουνιστικά νομοθετήματα που επιβάλλουν περιορισμούς και απαγορεύσεις στα κομμουνιστικά κόμματα. Είναι η πολιτική εκείνη που φτάνει στο σημείο να φυλακίζει, ως «τρομοκράτες», επαναστάτες Μαρξιστές-Λενινιστές σε Γερμανία και Ισπανία, που κυνηγά διαρκώς τους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες.

Είναι αυτή ακριβώς η αντιδραστική πολιτική που φουντώνει τα κόμματα της ακροδεξιάς και του φασισμού σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τη Σουηδία, την Ιταλία, την Ολλανδία, την Αυστρία αλλά και τη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου με τη στήριξη ισχυρών κύκλων της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας γίνονται πλέον οι βασικοί ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων, προδιαγράφοντας μια επικίνδυνη και σκοτεινή περίοδο για την Ευρώπη και τους λαούς της. Το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται και εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του συνοχή και απειλείται με περαιτέρω διάσπαση. Αυτό που εμφανίστηκε από τους θιασώτες και προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού σαν κάτι δημοκρατικό, σταθερό και αδιατάρακτο, ο περίφημος «ευρωμονόδρομος», η περιβόητη «Ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση», στην οποία όφειλαν οι ευρωπαϊκοί λαοί να υποταχθούν σαν μια αδήριτη πραγματικότητα, αποκαλύπτεται και καταρρίπτεται από τις εξελίξεις, σαν αντιδραστικό, σαν κάτι σάπιο, ασταθές και προσωρινό. Μπροστά στις ευρωεκλογές δυναμώνει η ανάγκη να εκφραστεί από τους λαούς η καταδίκη των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ, της ακροδεξιάς και του φασισμού, η απαίτηση για την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ.

Η ασίγαστη πάλη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και το φασισμό, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση

8. Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις πολεμικές επεμβάσεις, οι ιμπεριαλιστές και το καπιταλιστικό σύστημα αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές της ενέργειας και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης. Θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση όσων προσφύγων έρχονται από την Ασία και την Αφρική.

Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους πολέμους και τα εγκλήματα των κατακτητών. Στην πρωτοπορία των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων στέκεται σήμερα ο αδούλωτος παλαιστινιακός λαός που γράφει με το αίμα του τη νέα λαμπρή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας των λαϊκών αγώνων. Απέναντι στον πιο σύγχρονο στρατό του κόσμου, ο οποίος διαθέτει την αμέριστη στήριξη και τις εφεδρείες των ΗΠΑ αλλά και της Ευρώπης, απέναντι στα πιο φρικτά εγκλήματα και τις θηριωδίες των ισραηλινών, οι Παλαιστίνιοι αντιπαραθέτουν μια ηρωική, ακατάβλητη, γεμάτη αυταπάρνηση αντίσταση για την εθνική απελευθέρωση από τους φασίστες σιωνιστές κατακτητές και για μια ανεξάρτητη, ελεύθερη παλαιστινιακή πατρίδα. Αυτός ο αγώνας αποτελεί έμπνευση για όλους τους λαούς του κόσμου που μάχονται για τα δίκαιά τους, αποτελεί ταυτόχρονα απάντηση σε όσους δικαιολογώντας τη συνθηκολόγηση και την υποταγή τους στους κυρίαρχους, ψελλίζουν πως οι λαοί σταμάτησαν δήθεν να μάχονται και να αντιστέκονται στους δυνάστες τους. Από την καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι κάθε γωνιά του πλανήτη, ξέσπασε μια πρωτοφανής λαϊκή κινητοποίηση με τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων σε μεγαλειώδεις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.

Οι λαοί βομβαρδίζονται καθημερινά από τρομοκρατικές «προειδοποιήσεις» των αστικών επιτελείων που σπέρνουν τον πανικό και τρομοκρατούν. Για να εκφοβίσουν και να παραλύσουν τους λαούς, για να καταπνίξουν τις επερχόμενες αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις μπροστά στην άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Η λαϊκή οργή, που απλώνεται παντού, μετασχηματίζεται ήδη σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, σε παναγροτικό, πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό, σε μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες στην Αγγλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, όπου τα τελευταία χρόνια ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν.

Σε όλο τον κόσμο αναπτύσσεται ο αγώνας των λαών. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν στη Λατινική Αμερική, την Αφρική, ιδιαίτερα στη ζώνη του Σαχέλ, αλλά και την Ασία, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργαζομένων στις Ινδίες να κατεβαίνουν σε μαχητικές απεργίες.

Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλες δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Όμως, στα εικοσιπέντε χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα -όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη- τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν ισχυρά πλήγματα και ηττήθηκε από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών. Την ίδια νικηφόρα εξέλιξη θα έχει στο τέλος και ο ηρωικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού.

Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τους πολέμους στην Ουκρανία και τη μαρτυρική Παλαιστίνη και ηχούν τα τύμπανα του πολέμου στην Υεμένη και σε πολλές περιοχές του κόσμου, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Είναι ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να φρενάρει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την φιλοπόλεμη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που εκδηλώνονται στην πιο άγρια μορφή. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής και σιωνιστικής επιθετικότητας. Να σταθούμε στο πλευρό του αδούλωτου παλαιστινιακού λαού στον ανειρήνευτο αγώνα του ενάντια στους σιωνιστές κατακτητές μέχρι την τελική νίκη για πατρίδα και ελευθερία. Ο λαός μας πρέπει να δυναμώσει τον αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό του αγώνα, να απαιτήσει να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανονατοϊκά επιθετικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και κάθε στρατιωτική αποστολή όπλων στα ανδρείκελα της Ουκρανίας, παλεύοντας για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.

Β. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Οικονομική λεηλασία της εργατικής τάξης και του λαού. Ενίσχυση του ντόπιου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου. Ολομέτωπη επίθεση στα εργατολαϊκά δικαιώματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις

9. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πέντε χρόνια τώρα βομβαρδίζει ανελέητα την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Οι μισθοί και οι συντάξεις είναι καθηλωμένες και οι ΣΣΕ σε καθεστώς αχρήστευσης και διάλυσης. Η ακρίβεια εκτινάχθηκε στα ύψη. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί, κάθε χρόνο, αυξάνουν τη φορολογία των λαϊκών εισοδημάτων. Η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα διευρύνθηκε (αντιασφαλιστικοί νόμοι Βρούτση, ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης). Η ασύδοτη εργατική εκμετάλλευση ενισχύθηκε, μετά το νόμο Χατζηδάκη, με το νόμο Γεωργιάδη, που θεσπίζει την 13ωρη εργασία και προχωράει στην κατάργηση της πενθήμερης εργασίας και σε μεγαλύτερο χτύπημα της απεργίας. Τα χτυπήματα στη φτωχομεσαία αγροτιά συνεχίστηκαν. Το κυνήγι των κατασχέσεων λαϊκών κατοικιών εντείνεται. Το δημόσιο σύστημα Υγείας οδηγήθηκε σε κατάρρευση και η Δημόσια Εκπαίδευση σε μεγαλύτερη συρρίκνωση. Ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις προωθήθηκαν πιεστικά στο δημόσιο τομέα (συστήματα αξιολόγησης, ιδιωτικοποιημένες σχέσεις εργασίας κλπ). Τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας δέχτηκαν νέα χτυπήματα (βάσεις εισαγωγής, διαγραφές φοιτητών, τηλεκπαίδευση, επαγγελματική ισοτιμία πτυχίων πανεπιστημίων με εκείνα των ιδιωτικών κολεγίων κ.ά.). Οι δημόσιες υποδομές κοινωνικών υπηρεσιών και πολιτικής προστασίας εγκαταλείφθηκαν σε άθλια και επικίνδυνη κατάσταση όπως έδειξαν η τραγωδία στα Τέμπη, οι πλημμύρες στη Θεσσαλία, οι καταστροφές από τις πυρκαγιές και το χιονιά στην Εύβοια, τον Έβρο, την Αττική και αλλού.

Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την πανελλαδική συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, το Μάη του 2022, υπήρξε μεγαλύτερη επιδείνωση των γενικών όρων ζωής του λαού και της εργατικής τάξης. Η εκλογική νίκη μάλιστα της ΝΔ στις εκλογές του Ιούνη 2023, σε συνδυασμό με την εκλογική συντριβή της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, της έδωσε το πράσινο φως για ένα νέο γύρο αντιλαϊκής εφόδου.

Το σαρωτικό κύμα αυξήσεων στην ενέργεια και όλα τα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης συμπιέζει το ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδημα. Το κύμα της ακρίβειας, το οποίο μετράει κοντά τρία χρόνια από της στιγμή της εκδήλωσής του, μόνο παροδικό δεν αποδείχτηκε, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις. Αναδεικνύεται ως το βασικότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και έχει οδηγήσει ευρύτερα τμήματά της στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση, δίνοντας τη χαριστική βολή στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Τα μέτρα δήθεν «ανακούφισης», όπως ονόμασε η κυβέρνηση τα διάφορα ψευτοεπιδόματα, αποδείχτηκαν ψίχουλα, ενώ οι πολυδιαφημισμένες αυξήσεις στο βασικό μισθό, πριν καν εφαρμοστούν, εξανεμίζονται από τον καλπάζοντα πληθωρισμό. Όσο και αν η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάζει το τεράστιο πρόβλημα της ακρίβειας ως εισαγόμενο, στην πραγματικότητα, η πολιτική της είναι αυτή που οδηγεί στην ακρίβεια, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Η χώρα μας αναδεικνύεται σε πρωταθλήτρια μάλιστα των υψηλών τιμών σε πολλές κατηγορίες προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης.

Η συνέχιση της εφαρμογής της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της ΕΕ από την κυβέρνηση της ΝΔ βάθυνε τα πλήγματα στην ελληνική γεωργία-κτηνοτροφία-αλιεία. Τα διαδοχικά αντιαγροτικά μέτρα της ΚΑΠ (περικοπές αγροτικών ενισχύσεων, αλλαγές καλλιεργειών κ.ά.) σε συνδυασμό με την κυβερνητική πολιτική της αγροτικής φορολόγησης, της αύξησης του κόστους παραγωγής, των μειωμένων αποζημιώσεων εξοντώνουν οικονομικά και ξεκληρίζουν την φτωχομεσαία αγροτιά. Η δεινή θέση στην οποία έχει βρεθεί και ωθείται όλο και περισσότερο είναι και η αιτία του ξεσηκωμού της από τις αρχές του 2024.

Η κυβέρνηση επιτίθεται και σε κάθε άλλο λαϊκό δικαίωμα και κατάκτηση. Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια βρίσκονται στο στόχαστρο, με απανωτά νομοσχέδια να επιχειρούν συντριπτικά πλήγματα. Με μεγάλες περικοπές των κρατικών κονδυλίων για τα δημόσια νοσοκομεία, με απανωτά νομοθετήματα που αποσαρθρώνουν το δημόσιο συστήματος Υγείας, προωθεί με ραγδαίους ρυθμούς την ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της Υγείας. Ο λαός μας γνώρισε καλά τις συνέπειες αυτής της πολιτικής καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, με τη διάλυση του ΕΣΥ και την εγκληματική διαχείρισή της, με τους σχεδόν 40.000 νεκρούς.

Με πρωτοφανή τρόπο χτυπιέται και η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της. Μετά το κλείσιμο εκπαιδευτικών μονάδων, μετά τις βάσεις εισαγωγής, τις τράπεζες θεμάτων και την τηλεκπαίδευση, μετά την εισαγωγή της λεγόμενης «αξιολόγησης» των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών, ενός συστήματος αντιδραστικού ελέγχου και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας Παιδείας, η αντιεκπαιδευτική κυβερνητική επίθεση κλιμακώνεται με την αντισυνταγματική ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με σκοπό το περαιτέρω τσάκισμα της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας, γεγονός που έχει προκαλέσει μεγάλες και παρατεταμένες φοιτητικές και εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις.

Τα χρέη πνίγουν τα λαϊκά νοικοκυριά, νέα λουκέτα μπαίνουν στις μικρές επιχειρήσεις, ενώ τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια απειλούν τη λαϊκή κατοικία. Μέσα στα επόμενα χρόνια προγραμματίζονται εκατοντάδες χιλιάδες πλειστηριασμοί, με τη λαϊκή κατοικία και περιουσία να παραδίδονται βορά στα αρπακτικά funds. Η ανεργία, ειδικά στους νέους, εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, ενώ η φτωχομεσαία αγροτιά δίνει μάχη επιβίωσης. Ταυτόχρονα, οι νέες φοροεπιδρομές της κυβέρνησης σε επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους οδηγούν στον οικονομικό αφανισμό μεγάλου μέρους τους.

Η άλλη πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η ισχυροποίηση της οικονομικής ολιγαρχίας. Το περιβόητο «success story» για την πορεία της οικονομίας, την επενδυτική βαθμίδα και τα υπόλοιπα κυβερνητικά φληναφήματα δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός. Η οικονομική «ανάπτυξή» τους δεν σημαίνει βελτίωση των όρων ζωής του λαού. Σημαίνει λεηλασία του λαού από τη μία και συσσώρευση του πλούτου στην ολιγαρχία από την άλλη. Σημαίνει διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Σημαίνει ενίσχυση με κάθε τρόπο του μεγάλου κεφαλαίου, παρέχοντάς του κάθε είδους διευκολύνσεις, φοροελαφρύνσεις και ενισχύσεις. Σημαίνει, τέλος, ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας, που παραδίδονται έναντι πινακίου φακής στα ντόπια και ξένα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.

Η εικόνα της λαϊκής λεηλασίας έρχεται να συμπληρωθεί και με άλλα οδυνηρά γεγονότα. Οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες του προηγούμενου χρόνου προκάλεσαν μια ανυπολόγιστη οικονομική και οικολογική καταστροφή, αποκαλύπτοντας για πολλοστή φορά την πολιτική εγκατάλειψης και απαξίωσης κάθε μέσου λαϊκής προστασίας. Είναι η ίδια ακριβώς εγκληματική πολιτική, της εγκατάλειψης και των ιδιωτικοποιήσεων, που οδήγησε στην τραγωδία των Τεμπών. Είναι σίγουρο ότι όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική νέες τραγωδίες με ολέθρια αποτελέσματα θα προκύπτουν.

10. Η υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω του φαινόμενου του θερμοκηπίου, από την καύση των ορυκτών καυσίμων σε συνδυασμό με την καταστροφή οικοσυστημάτων, δημιουργεί ολοένα και εντονότερα «ακραία» φυσικά φαινόμενα που εξαθλιώνουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο ζωής των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας και των χωρών του πλανήτη. Στην ουσία της, είναι αποτέλεσμα της αλόγιστης (κατά)χρησης των ορυκτών και της περιβαλλοντικής καταστροφής, στο βωμό του εύκολου και γρήγορου κέρδους και σ’ αυτό το κύριο και αποκλειστικό μερίδιο της ευθύνης το έχουν τα αναπτυγμένα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά κράτη σε Δύση και Ανατολή.

Αυτά μην μπορώντας να αγνοήσουν -πλέον- το φαινόμενο και τις επιπτώσεις του : α) Το αξιοποιούν στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους για την ενεργειακή ηγεμονία, αλλά κυρίως για την καθυπόταξη των μικρότερων χωρών, επιβάλλοντας άνισα μέτρα και απαγορεύσεις που αφορούν την εκμετάλλευση του ορυκτού τους πλούτου βαθαίνοντας την ενεργειακή τους εξάρτηση. Αυτό συμβαίνει και στην χώρα μας με την επιβολή της απαγόρευσης της εκμετάλλευσης των λιγνιτικών αποθεμάτων, κύρια μέχρι τώρα πηγή ηλεκτρικής ενέργειας. β) Προβάλλουν ως εναλλακτική λύση την «πράσινη ενέργεια». Σ’ αυτήν την κατεύθυνση δημιουργείται, ολοένα και διευρυνόμενη, μια νέα αγορά, με «πράσινο» επικάλυμμα που τείνει να καλύψει όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας («πράσινα» προϊόντα, «πράσινες» επενδύσεις, «πράσινες τράπεζες», «πράσινα» ομόλογα κλπ). Η «πράσινη αγορά» κινείται στα πλαίσια της κερδοφορίας με τους ίδιους όρους και νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και δεν θα λύσει αλλά θα μετασχηματίσει το πρόβλημα και θα το παρουσιάσει με άλλη μορφή (πχ καταστροφή γεωργικών εκτάσεων για την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών πάνελς, καταστροφή οικοσυστημάτων για αιολικά πάρκα, ποταμών με ανεξέλεγκτα, αλλεπάλληλα, πολυάριθμα φράγματα κλπ).

Παράλληλα, η καταστροφή του περιβάλλοντος αξιοποιείται από τις κυβερνήσεις, αποκρύπτοντας τις αιτίες που την δημιουργεί, παρουσιάζοντάς την «ουδέτερα» και τα ακραία φαινόμενα περίπου ως «θεομηνία». Μ’ αυτόν τον τρόπο συγκαλύπτουν τις ευθύνες τους, για την έλλειψη οργάνωσης, υλικοτεχνικής βάσης και υποδομών, με το τραγικό αποτέλεσμα τις ανθρώπινες απώλειες, την καταστροφή περιουσιών και του φυσικού πλούτου και την παραπέρα δραματική εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου των εργατολαϊκών στρωμάτων. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον και στην χώρα μας. Σ’ αυτά τα πλαίσια οι περιβαλλοντικοί αγώνες, για την υπεράσπιση από την εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων, του πρασίνου, των δασών, των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας, μαζί με τις διεκδικήσεις για θωράκιση των υποδομών, είναι ακόμα πιο αναγκαίοι και επίκαιροι για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων

11. Η κυβέρνηση επέβαλε ένα βαθιά αντιδημοκρατικό πλέγμα αυταρχικών μέτρων και κατάργησης δημοκρατικών δικαιωμάτων, από τους νόμους για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την πανεπιστημιακή αστυνομία έως τους νόμους για την απαγόρευση των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων και τα επιδόματα επιβράβευσης των αστυνομικών. Επίσης, ένα καθεστώς ασφυκτικής φίμωσης των αντιπολιτευόμενων φωνών μέσα από την χρηματοδότηση και τον έλεγχο των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης και ένα σκανδαλώδες καθεστώς μυστικής παρακολούθησης των πολιτικών αντιπάλων της. Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις χιλιάδων πολιτών, συνδικαλιστών και δημοσίων προσώπων, αν και θάφτηκαν από τα πετσοταϊσμένα ΜΜΕ. Όλο αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο συμπληρώθηκε και με τα αντιδραστικά νομοθετήματα των Χατζηδάκη και Γεωργιάδη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας και τη δικαστική βιομηχανία που βγάζει συστηματικά εκτός νόμου τις απεργίες και ποινικοποιεί την απεργιακή περιφρούρηση.

Σε όλη την κυβερνητική της θητεία, η ΝΔ ξεδίπλωσε μια άγρια αστυνομοκρατία. «Εκκαθαρίσεις» στα Εξάρχεια και σε άλλες συνοικίες με εφόδους σε σπίτια, βάρβαρες επιθέσεις σε διαδηλωτές, συνεχείς συλλήψεις, αστυνομικές εισβολές στα Πανεπιστήμια, απαγορεύσεις και καταστολή διαδηλώσεων της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου το 2020, όργιο καταστολής στην επέτειο της δολοφονίας του νεαρού Γρηγορόπουλου επίσης το 2020, απανωτές δολοφονίες Ρομά από την αστυνομία κ.ά. Το αντιδημοκρατικό αυτό καθεστώς πήρε χουντικές εκφράσεις μέσα στα χρόνια της πανδημίας. Με τη βρόμικη προπαγάνδα, τον τρόμο και το διχασμό, επέβαλε απαγορεύσεις, πρόστιμα και περιορισμούς.

Παράλληλα, η κυβέρνηση εξαπέλυσε μια πρωτοφανή ιδεολογική επίθεση στο λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα επιδιώκοντας να πάρει τη ρεβάνς για τις κατακτήσεις που κερδήθηκαν στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Κάθε κοινωνική δαπάνη και κατάκτηση θεωρείται παρωχημένο κατάλοιπο που πρέπει να περιοριστεί. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας βαφτίζονται φαινόμενα «ανομίας» και η αμαύρωση και ο χλευασμός των απεργιών, των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Κάθε τι το συλλογικό λοιδορείται και δυσφημείται. Αντίθετα αποθεώνεται ο ατομικός δρόμος και η λογική της ατομικής ευθύνης.

Η κατάσταση αυτή έρχεται να προστεθεί στα συνεχή χτυπήματα που δέχεται ο λαός και ο τόπος εδώ και 14 χρόνια μέσα από την εφαρμογή μιας σκληρής μνημονιακής πολιτικής. Τα μνημόνια της φτώχειας, της εξάρτησης και της υποδούλωσης, όσο και αν όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις, μαζί και η σημερινή, διαβεβαίωναν ότι τελείωσαν, εξακολουθούν να είναι ενεργά.

Αυτή είναι η πολιτική του κόμματος της ΝΔ, ενός κόμματος που αποτελεί διαχρονικό, σταθερό, δοκιμασμένο και αξιόπιστο εγγυητή των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, υπηρέτη ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και στυλοβάτη του καθεστώτος της εξάρτησης της χώρας που τόσα δεινά επιφυλάσσει για το λαό και τον τόπο.

Φαινόμενα και εκδηλώσεις αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, αποτελούν και οι καθημερινές πλέον εικόνες βίας και παρακμής σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, από τα γήπεδα και τους καταπέλτες των πλοίων, μέχρι τα τεράστια ζητήματα της μαστροπείας και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών. Και είναι χαρακτηριστικό ότι όσο οι διαχειριστές αυτού του σάπιου συστήματος, προσπαθώντας να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και να το εξωραΐσουν, νομοθετούν και στήνουν ΜΚΟ για να αντιμετωπίσουν δήθεν αυτά τα σοβαρά ζητήματα, τόσο οι διακρίσεις και η κάθε μορφής βία γίνονται στοιχεία της κοινωνικής καθημερινότητας, με τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες να αυξάνουν και με την εμπλοκή επιφανών στελεχών της κυβέρνησης και της Δεξιάς Παράταξης σε κυκλώματα μαστροπείας, διακίνησης και εκμετάλλευσης παιδιών. Όλα αυτά δεν αποτελούν παραφωνίες. Είναι σύμφυτα του καπιταλιστικού συστήματος που βυθίζεται στη σαπίλα και την παρακμή και που η μόνη προοπτική του είναι να εξαλειφθεί από το ιστορικό προσκήνιο, όταν η εργατική τάξη θα αποκτήσει το επαναστατικό κόμμα της και τη συνείδηση της ιστορικής της αποστολής.

Ένταση της πολιτικής της εξάρτησης και της εμπλοκής στον πόλεμο

12. Παράλληλα με την εφαρμογή της σκληρής ταξικής πολιτικής στο εσωτερικό, η κυβέρνηση ΝΔ βαθαίνει ακόμα περισσότερο την πολιτική της εξάρτησης και της εμπλοκής στον πόλεμο, προσδένοντας πιο σφιχτά τη χώρα μας στο ιμπεριαλιστικό άρμα της Δύσης.

Στηρίζει και ενισχύει το καθεστώς οικονομικής «εποπτείας» της χώρας από την ΕΕ, διατηρεί σε πλήρη ισχύ τα μνημόνια και τα επεκτείνει με νέα αντιλαϊκά μέτρα υπαγορευόμενα από τα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά «Σύμφωνα» και «Σχέδια» της ΕΕ.

Σε μια περίοδο μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αλλαγής των παγκόσμιων συσχετισμών, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται, με την επιχείρηση γενοκτονίας που διαπράττει το φασιστικό κράτος του Ισραήλ στη Γάζα να κλιμακώνεται και με τον κίνδυνο να γενικευτούν οι συγκρούσεις στη Μ. Ανατολή, η κυβέρνηση ΝΔ ευθυγραμμίζεται πλήρως με τους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να δηλώνει πως η Ελλάδα βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» σήμανε την άνευ όρων υποστήριξη του Ζελένσκι και το σφιχταγκάλιασμα με τον σφαγέα Νετανιάχου, στον οποίο, ο Κυρ. Μητσοτάκης, λίγο πριν αυτός εξαπολύσει τον θάνατο και τον όλεθρο στη Γάζα, δήλωσε ότι «το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα», στοιχισμένος πλήρως με το αφήγημα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Η ελληνική κυβέρνηση, άλλωστε, ήταν από τις πρώτες που έστειλε φρεγάτα στην ΝΑ Μεσόγειο να συνοδεύει αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και το ίδιο αποφάσισε να κάνει και με την επιχείρηση «Φύλακας της Ευημερίας» που διεξάγουν οι Αμερικάνοι εναντίον των Χούθι της Υεμένης, στην Ερυθρά Θάλασσα. Κάνοντας ένα ακόμα βήμα παραπέρα στη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή, η κυβέρνηση πρότεινε να αναλάβει η Ελλάδα τη διοίκηση της ευρωπαϊκής στρατιωτικής επιχείρησης «Ασπίδες» στην Ερυθρά Θάλασσα. Και για το σκοπό αυτό προσφέρει το Στρατηγείο της Λάρισας ως στρατηγείο για τη στρατιωτική Επιχείρηση. Πρόκειται για άμεση εμπλοκή της χώρας που την καθιστά στόχο επίθεσης και αντιποίνων και μόνο νέα δεινά και μεγάλους κινδύνους εγκυμονεί για το λαό και τον τόπο.

Η κυβέρνηση ΝΔ προχώρησε σε νέες συμφωνίες υποτέλειας με τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Η λεγόμενη αμυντική συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ, που κυρώθηκε από τη Βουλή πριν δύο χρόνια, επεκτείνει και αναβαθμίζει το ήδη μεγάλο δίκτυο αμερικανικών βάσεων στη χώρα. Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Άκτιο, Ανδραβίδα, Άραξος, Σούδα, όλη η χώρα από το Βορρά μέχρι το Νότο έχει παραδοθεί στους αμερικανονατοϊκούς. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και η λεγόμενη ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία η οποία, εκτός από τα πακέτα των εξοπλιστικών, παρέχει και δεσμεύσεις για εμπλοκή Ελλάδας στις πολεμικές επιχειρήσεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη ζώνη του Σαχέλ, στην Αφρική.

Το ζήτημα των τεράστιων εξοπλιστικών προγραμμάτων και των υπέρογκων δαπανών πολλών δισεκατομμυρίων που χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός για την αγορά οπλικών συστημάτων κάθε είδους, από τα γαλλικά Rafale και τις γαλλικές φρεγάτες Belhara, μέχρι την αναβάθμιση των αμερικάνικων F-16 και την αγορά των F-35, καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας και την περιφρούρηση της εθνικής κυριαρχίας, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Αυτή την έχει εκχωρήσει, από καταβολής της, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη και οι κυβερνήσεις της στους ξένους προστάτες τους. Τα πολυδιαφημισμένα αυτά συστήματα δεν διασφαλίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας αλλά τη διαιώνιση και ενίσχυση της πολιτικής της εξάρτησης.

Αυτή η πολιτική συνοψίστηκε με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο στην ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ πριν από δύο χρόνια, ένα παραλήρημα υποταγής που κατέληγε στην ακραία δήλωση δουλοφροσύνης πως «Στεκόμαστε μαζί με τις ΗΠΑ όποτε και όπου χρειαστεί». Πρόκειται για τη νέα, «αναβαθμισμένη» έκδοση του γνωστού δόγματος υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν».

13. Με την Τουρκία να έχει εξελιχθεί σε περιφερειακή δύναμη και να προβάλλει το νεο-οθωμανικής κοπής δόγμα της «Γαλάζιας πατρίδας», ζητώντας αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης που οριοθετεί τα σύνορα Ελλάδας – Τουρκίας, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις γνώρισαν, τα προηγούμενα χρόνια, μια μεγάλη όξυνση. Η κυβέρνηση Ερντογάν κλιμάκωσε τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας προχωρώντας και σε κινήσεις αμφισβήτησης και παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με σημαντικότερη την υπογραφή του τουρκο-λιβυκού Μνημονίου, στα τέλη του 2019. Το ίδιο έκανε και με την Κύπρο. Καταπάτησε την ΑΟΖ της με γεωτρήσεις υπό την παρουσία τούρκικων πολεμικών πλοίων. Αγνόησε ψηφίσματα του ΟΗΕ και «άνοιξε» την παραλία των Βαρωσίων, στην Αμμόχωστο, η οποία είναι κλειστή και ακατοίκητη από την εποχή της τούρκικης εισβολής, το 1974. Με την ανοχή και τη συγκάλυψη των αμερικανονατοϊκών, ενέτεινε τις πιέσεις της για μια «λύση» που θα έχει «βάση τις πραγματικότητες στο νησί», δηλαδή, την τουρκική κατοχή και τη διχοτόμησή του, μια «λύση» δύο χωριστών κρατών.

Η απάντηση της κυβέρνησης ΝΔ ήταν διαβήματα και εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για «προστασία» από τις τουρκικές απειλές, οι -συνοδευόμενες από εθνικιστικές κραυγές για «υπεροπλία»- αγορές τεράστιων εξοπλισμών από τη Δύση, που πληρώνει και θα πληρώσει πανάκριβα ο ελληνικός λαός, η ενίσχυση της συμμαχίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ υπό την μπαγκέτα των ΗΠΑ και, κυρίως, η εφαρμογή πολιτικής κατευνασμού της Τουρκίας, στην οποία σπρώχνουν οι αμερικανονατοϊκοί απαιτώντας ελληνοτουρκική «συνεργασία» και «συνδιαχείριση» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μιας πολιτικής που ανοίγει το δρόμο παραχωρήσεων από την πλευρά της Ελλάδας, μέσω μιας πορείας διαπραγματεύσεων με διευρυμένη την ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων, που θα έχει ορίζοντα το δικαστήριο της Χάγης.

ΗΠΑ και ΝΑΤΟ κλείνουν το μάτι στην Τουρκία που διεκδικεί συνδιαχείριση του Αιγαίου και αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών, παρακάμπτουν την πενηντάχρονη κατοχή της Κύπρου και ανέχονται τη «Γαλάζια Πατρίδα», το τουρκο-λιβυκό Μνημόνιο και τόσα άλλα. Όσο και αν η ντόπια μεγαλοαστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δίνουν «γη και ύδωρ» στους ιμπεριαλιστές προκειμένου να εξασφαλίσουν την προστασία τους απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, στην πραγματικότητα επιτυγχάνουν το ακριβώς αντίθετο. Πίσω από την υποτιθέμενη εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο, δρομολογούνται νέες επικίνδυνες διευθετήσεις και επώδυνοι συμβιβασμοί για τη χώρα.

Η πολιτική της ασφυκτικής πρόσδεσης στις διεθνείς γεωστρατηγικές, πολιτικές, οικονομικές και ενεργειακές επιδιώξεις της ΕΕ και των ΗΠΑ φέρνει την Ελλάδα κάτω από μια στυγνή οικονομική και πολιτική επιτροπεία, πιο κοντά στα θερμά μέτωπα της πολεμικής ανάφλεξης και σε αντιπαράθεση με γειτονικές χώρες και λαούς, όπως σήμερα με την Παλαιστίνη και την Υεμένη. Την εντάσσει ενεργά στη λυσσαλέα αντιπαράθεση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που είναι σε εξέλιξη και την μετατρέπει σε πολιτικό και πολεμικό στόχο των αντιπάλων των ΗΠΑ και ΕΕ. Στη φάση της σφοδρής αναδιανομής των σφαιρών επιρροής από τους ιμπεριαλιστές, η πολιτική αυτή συνιστά έγκλημα για το λαό και τη νεολαία, γίνεται προάγγελος μιας νέας τραγωδίας για τη χώρα μας. Πολύ περισσότερο όταν οι εξελίξεις την τοποθετούν στην όριο-γραμμή της σύγκρουσης, που ξεκινάει από τη Βαλτική και την Ουκρανία και μέσα από τα Βαλκάνια φτάνει στη Μέση Ανατολή.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην υπηρεσία της αντικομμουνιστικής, εθνικιστικής και ρατσιστικής προπαγάνδας

14. Η αυξημένη εκλογική καταγραφή ακροδεξιών, θρησκόληπτων, ρατσιστικών και εθνικιστικών κομμάτων και σχηματισμών, όπως οι «Σπαρτιάτες» -που έφερε στο προσκήνιο ο Κασιδιάρης-, η «Ελληνική Λύση» και η «Νίκη», που μπήκαν στη Βουλή και θέλουν να στρέψουν σε ακόμη πιο αντιδραστικές, αντικομμουνιστικές κατευθύνσεις την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ, δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα για τα λαϊκά συμφέροντα και περισσότερες δυσκολίες στην υπόθεση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Η εκλογική άνοδος των ακροδεξιών αυτών κομμάτων έχει την αφετηρία της στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και τη στήριξή της από όλη την αστική αντιπολίτευση. Η όξυνση της πολιτικής της καταστολής και της τρομοκρατίας, τα κυβερνητικά ρατσιστικά κηρύγματα και η ένταση της αντιμεταναστευτικής και αντιπροσφυγικής πολιτικής στην Ελλάδα και την ΕΕ, η προβολή της θεωρίας των «δύο άκρων» και η ένταση του αντικομμουνισμού, η διαρκής μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού και της πολιτικής ατζέντας προς τα δεξιά, η ανάδειξη κεντρικών στελεχών στην κυβέρνηση και τη ΝΔ που προέρχονται από την ακροδεξιά, όλα αυτά συντείνουν στην ενίσχυση των σκοταδιστικών, εθνικιστικών και ακροδεξιών θέσεων και κομμάτων.

Η ακροδεξιά στη χώρα μας καπηλεύεται τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης που προκαλούνται από την πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της υποτέλειας και της ξενοδουλείας. Οι διαρκείς υποχωρήσεις των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων απέναντι στην ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, οι ελληνοαμερικανικές συμφωνίες για την επέκταση και αναβάθμιση των αμερικανονατοϊκών βάσεων, το βάθεμα της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης της χώρας μας και οι σταδιακές εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας δίνουν χώρο στις ψευτοπατριωτικές δυνάμεις της ακροδεξιάς και του φασισμού να πραγματοποιούν πατριδεμπόριο. Τέσσερα χρόνια μετά την καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και τους μεγάλους αγώνες του λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος, ο αγώνας ενάντια στον φασισμό και τις αιτίες που τον γεννούν και τον τρέφουν συνεχίζεται. Χρειάζεται να ενισχυθεί η λαϊκή επαγρύπνηση απέναντι στα εθνικιστικά, ρατσιστικά, αντικομμουνιστικά, σκοταδιστικά κόμματα της ακροδεξιάς, απέναντι στις δολοφονικές φασιστικές ομάδες, να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της τρομοκρατίας, της εξάρτησης, για Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπος με βαθιά κρίση, συνέπεια της αντιλαϊκής πολιτικής που άσκησε

15. Οι διπλές βουλευτικές εκλογές Μαΐου – Ιουνίου 2023, μαζί με τις αυτοδιοικητικές, κατάφεραν ισχυρό πλήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική του συντριβή, που έρχεται σε συνέχεια της ήττας του 2019, τον οδηγεί σε βαθιά κρίση, προδιαγράφοντας ένα αβέβαιο μέλλον. Η παραίτηση Τσίπρα από την ηγεσία, αμέσως μετά, πυροδότησε ραγδαίες εξελίξεις στο εσωτερικό του. Η εμφάνιση στο προσκήνιο του άγνωστου Κασσελάκη, εφοπλιστή, ορμώμενου από τις ΗΠΑ, σε ρόλο διεκδικητή της ηγεσίας, χωρίς προηγούμενη κομματική παρουσία, αλλά και οι κατοπινές εξελίξεις που τον ανέδειξαν τελικά σε αρχηγό, επιβεβαιώνουν τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα καθαρόαιμο αρχηγικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Κάτι που ο Κασσελάκης, από την πρώτη στιγμή, έσπευσε να ξεκαθαρίσει, λέγοντας πως κύριος στόχος του είναι να μετασχηματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που θα προσομοιάζει στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Η πορεία αυτή που εγκαινίασε ο Τσίπρας, επιβάλλοντας την εκλογή του αρχηγού από τη «βάση του κόμματος», όσο δημοκρατική κι αν παρουσιάζεται, δεν έχει καμία σχέση με τη συγκρότηση και λειτουργία αριστερού κόμματος. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για κατάργηση της πραγματικής δημοκρατίας, μέσω δήθεν «πλατιών» δημοκρατικών διαδικασιών. Τα κόμματά της Αριστεράς συγκροτούνται στη βάση ζωντανών εσωκομματικών διαδικασιών και διεργασιών, όπου τα ενεργά μέλη συζητούν διεξοδικά, ψηφίζουν, αποφασίζουν. Συγκροτούνται στη βάση όχι προσώπων-«μεσσιών» αλλά των ιδεολογικών και πολιτικών τους θέσεων.

Η εκλογική καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέπεια της αντιλαϊκής πολιτικής που άσκησε ως κυβέρνηση την περίοδο 2015 – 2019 αλλά και ως αντιπολίτευση το διάστημα 2019 – 2023. Εισπράττει τα επίχειρα για όσα έκανε ή δεν έκανε όλη αυτή την περίοδο. Για την πραξικοπηματική ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015, την ταπεινωτική συνθηκολόγηση και την επιβολή του τρίτου δυσβάσταχτου μνημονίου που τον οδήγησε στην οριστική προσχώρηση στο μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων, αναδεικνύοντάς τον σε πολύτιμο στυλοβάτη του αστικού πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες κρίσης. Για την ολοκληρωτική υποταγή του στις ΗΠΑ, επί προεδρίας μάλιστα του -κατά Αλ.Τσίπρα- «διαβολικά καλού Τραμπ», την έναρξη του «Στρατηγικού διαλόγου Ελλάδας-ΗΠΑ» και τη μετατροπή της Ελλάδας σε αμερικανικό αλώνι και ορμητήριο επίθεσης, για τη διεκπεραίωση της εντολής των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ να υπογράψει τη λεγόμενη «συμφωνία των Πρεσπών». Ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά εξελίχθηκε σε ένα κόμμα που συντάχθηκε με τους εχθρούς του λαού, που ασκεί δεξιά πολιτική στο όνομα της Αριστεράς, αμαυρώνοντας τις ιδέες, τα οράματα και τις αξίες της. Αυτή η πολιτική ήταν που ξέπλυνε τη ΝΔ, την εμφάνισε ως «δικαιωμένη» για τη μνημονιακή πολιτική που επέβαλε και φούσκωσε τα πανιά της, στρώνοντας το δρόμο για την επάνοδό της στην κυβέρνηση το 2019.

Αλλά και ως αξιωματική αντιπολίτευση ουσιαστικά ταυτίστηκε με την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ σε όλα τα κομβικά ζητήματα. Υιοθέτησε και προσαρμόστηκε στο κυβερνητικό αφήγημα για την πανδημία και τη διαχείρισή της. Ανέχθηκε το αντιδραστικό καθεστώς των απαγορεύσεων, της καταστολής και των προστίμων. Στήριξε την πολιτική απαξίωσης και συρρίκνωσης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Ψήφισε από κοινού με τη ΝΔ τα μισά από τα αντιλαϊκά νομοσχέδια. Ενδεικτική είναι η υπερψήφιση των μισών περίπου άρθρων του «νόμου Χατζηδάκη». Η ταύτιση της πολιτικής του με αυτή της ΝΔ ήταν τέτοια που όχι μόνο δεν κατόρθωσε να εισπράξει τη γενικευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια στις πρόσφατες εκλογές, αλλά αντίθετα άνοιξε το δρόμο για μια νέα αντιδραστική κυβερνητική θητεία της Δεξιάς και κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν ασκεί, ουσιαστικά, αντιπολιτευτική πολιτική. Μπροστά στη σαρωτική ακρίβεια, τη φτώχεια που διευρύνεται, τη σωρεία των αντεργατικών μέτρων και την άγρια φορολεηλασία, το ξεχαρβάλωμα της Δημόσιας Παιδείας – Υγείας – Πρόνοιας, κρατά χαμηλούς τόνους προσπαθώντας, με τεχνητές και ανούσιες οξύνσεις, να συγκαλύψει την ουσιαστική σύμπλευσή της με την κυβερνητική πολιτική.

Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιμέτωπος με μια βαθιά και ολόπλευρη κρίση. Έπειτα από την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος, το ένα μετά το άλλο κεντρικά και πρωτοκλασάτα στελέχη του, μέλη της λεγόμενης «Ομπρέλας» -και όχι μόνο- αποχώρησαν εκφράζοντας τη διαφωνία τους με τη νέα ηγεσία. Την ίδια στάση τήρησαν και εκατοντάδες μέλη των τοπικών οργανώσεων σε όλη την επικράτεια. Αλλά ακόμα και ανάμεσα στους εναπομείναντες εκφράζονται έντονες επικρίσεις και διαφοροποιήσεις απέναντι στην πολιτική της νέας ηγεσίας. Όλα αυτά είναι φαινόμενα μιας αποσυνθετικής πορείας και προδιαγράφουν ένα δυσοίωνο μέλλον και αμφίβολη τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση. Δείχνουν ακόμα πως η ντόπια μεγαλοαστική τάξη και οι αμερικανο-ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν διστάζουν να ρίξουν στο περιθώριο το κόμμα εκείνο που αποτέλεσε τη «χρυσή εφεδρεία» για να περάσουν αλώβητοι την κρίσιμη περίοδο 2015 – 2019. Η εντεινόμενη κρίση και περιδίνηση του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε αδιέξοδο ακόμα και τις όποιες προσπάθειες να πέσουν «γέφυρες» συνεννόησης με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο χώρο της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

ΠΑΣΟΚ

16. Ύστερα από μια μακρά περίοδο κρίσης και καθήλωσης των εκλογικών ποσοστών του, τώρα, το ΠΑΣΟΚ -και ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις- εμφανίζεται σχετικά ενισχυμένο και έτοιμο να διεκδικήσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό, αν και εκλογικά δεν καρπώθηκε σε ανάλογο βαθμό τη μεγάλη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά το μεγάλο αντιλαϊκό φορτίο που κουβαλάει από την εφαρμογή της σκληρής μνημονιακής πολιτικής όσο ήταν σε κυβερνητικές θέσεις, στηριζόμενο από κύκλους της ολιγαρχίας, παρουσιάζεται αναβαπτισμένο και έτοιμο να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση στις επικείμενες ευρωεκλογές, ώστε να εκθρονίσει το ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Οι σχεδιασμοί του ΠΑΣΟΚ όμως καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Το αντίθετο συμβαίνει. Η πολιτική του φτωχοποίησε βίαια και έριξε απότομα το βιοτικό επίπεδο του λαού, τσάκισε δικαιώματα δεκαετιών και έσφιξε ακόμα περισσότερο τη θηλιά της εξάρτησης της χώρας από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στήριξε και στηρίζει το μεγαλύτερο μέρος των αντιλαϊκών νόμων της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Παρά την παρατεταμένη κρίση που πέρασε, ως συνέπεια της μνημονιακής του διακυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρεί σημαντικά οργανωτικά ερείσματα στο συνδικαλιστικό κίνημα του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, σε συλλόγους και επιμελητήρια, στη νεολαία. Οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις ιδιαίτερα στη ΓΣΕΕ λειτουργούν ως κυματοθραύστης της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτό. Το ΠΑΣΟΚ ήταν και παραμένει υπηρέτης της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Για το ΚΚΕ

17. Το ΚΚΕ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές γνώρισε ορισμένη άνοδο και την άνοδο αυτή επιβεβαίωσαν λίγους μήνες μετά και οι αυτοδιοικητικές εκλογές.

Η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα ακολούθησαν, αλλαγή ηγεσίας, κρίση, διάσπαση και αποχωρήσεις κεντρικών στελεχών και μελών του, δίνει ώθηση στο ΚΚΕ ώστε να διεκδικήσει στις προσεχείς ευρωεκλογές την υπερφαλάγγιση τουλάχιστον του ΣΥΡΙΖΑ, φιλοδοξώντας να στεγάσει εκλογικά, και όχι μόνο, ευρύτερες δυνάμεις απογοητευμένων από τις παραπάνω εξελίξεις. Στην πραγματικότητα ωστόσο, η αλλοπρόσαλλη γραμμή του ΚΚΕ συναντά ήδη λίγο-πολύ τα όριά της, αδυνατώντας να αντλήσει ουσιαστικά οφέλη από την εντεινόμενη κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία και την οποία αναπαράγει και οξύνει η ασταμάτητη αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ.

Η ηγεσία του ΚΚΕ πιστοποιεί σε κάθε κρίσιμη συγκυρία τόσο τη διάσταση των λόγων από τα έργα της όσο και την καιροσκοπική προσαρμογή της στις επιταγές των κυρίαρχων τάξεων. Το πραγματικό περιεχόμενο των θέσεων του ΚΚΕ αποτυπώνεται όχι μόνο με τα όσα -κατά κανόνα πομπώδη- διαλαλεί, αλλά και με τα όσα διαστρεβλώνει ή αποσιωπά, όχι από τις διακηρύξεις που κάθε φορά κάνει αλλά, σε κάθε περίπτωση, και πριν απ’ όλα, από το τι εφαρμόζει στην πράξη.

Από τα χρόνια της πανδημίας έως τις σχετικά πρόσφατες προτάσεις για τη διερεύνηση του εγκλήματος των Τεμπών, οι θέσεις του δεν παύουν να σηματοδοτούν τη γενική προσαρμογή του στα πλαίσια που καθορίζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος καθώς και τη σύμπλευσή του με τη ΝΔ, η οποία υιοθέτησε και στήριξε στη Βουλή τις προτάσεις του.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, στρίβοντας το ίδιο κάλπικο νόμισμα από την άλλη του όψη, έχει περάσει σταδιακά, εδώ και πολλά πλέον χρόνια, από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του «αριστερού» οπορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Η γραμμή της, κράμα χρεοκοπημένων θεωριών του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, επαναστατικής λογοκοπίας, δογματισμού, σεκταρισμού και αθεράπευτου ρεφορμισμού, δεν μπορούσε παρά να δώσει ανάλογα αλλοπρόσαλλες θέσεις πάνω σε όλα τα σημαντικά εσωτερικά και διεθνή προβλήματα.

Στα πλαίσια των θεωριών της που διαστρεβλώνουν το λενινισμό, έχει αναγορεύσει την Ελλάδα σε «ιμπεριαλισμό». Συγκαλύπτει και εξωραΐζει τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, ενώ αρνείται, αντιμάχεται και δυσφημεί τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία»!

Στο τελευταίο (21ο) Συνέδριό τους (Ιούνης 2021) συνοψίζουν και αναμασούν τα ίδια, ξεκινώντας από τα «δεδομένα» των ρεβιζιονιστικών διαστρεβλώσεων της ιστορίας, οι οποίες αναθεωρούν κάθε τόσο και τις προηγούμενες δικές τους αναθεωρήσεις. Παριστάνουν το σημερινό ΚΚΕ σαν αδιάλειπτη συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ που εκφύλισε και διέλυσε ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός και οι επίγονοί του ύστερα από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τη διαβόητη «6η Ολομέλεια» του ΚΚΕ, το 1956.

Στο τελευταίο τους ωστόσο Συνέδριο έκαναν και κάποιες διορθωτικές υποτίθεται κινήσεις για να αρθεί ή να περιοριστεί η αυτοαπομόνωση στην οποία, με βάση τη συνδικαλιστική πρακτική τους, έχουν οδηγηθεί οι δυνάμεις του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ) στο εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Ασβέστωσαν την πρόσοψη αλλά δεν άλλαξε βέβαια το οικοδόμημα. Αντί να καλούν σε διάφορες ελεγχόμενες από τους ίδιους κινητοποιήσεις με την ταμπέλα του ΠΑΜΕ, χρησιμοποιούν τώρα κατά περίσταση κάποιους πρόθυμους ακόλουθους, που ανταποκρίνονται στα «καλέσματα» του ΠΑΜΕ, μετέχουν σαν μαϊντανοί από κοινού σε «συνελεύσεις» και καταστρώνουν προγράμματα κινητοποιήσεων, κάτω από τις φτερούγες του ΠΑΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι απέναντι στον αντεργατικό-αντιλαϊκό προϋπολογισμό που ψήφισε το Δεκέμβρη 2023 στη Βουλή η ΝΔ, το μόνο που έκαναν, εξαντλώντας τις «ταξικές» κορώνες τους, ήταν να καλέσουν σε ένα, εξ ορισμού ανώδυνο για την κυβέρνηση, απογευματινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, στην Αθήνα, και ανάλογα σε ορισμένες άλλες πόλεις. Τέτοια είναι στην πράξη η διαφοροποίησή τους από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που αποτελούν στηρίγματα της αντεργατικής κυβερνητική πολιτικής.

Και ποια είναι η στάση τους απέναντι σε τέτοια διεθνή ζητήματα όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία ή ο χαρακτήρας και η προοπτική όξυνσης της ελληνοτουρκικής διένεξης;

Αν και η ηγεσία του ΚΚΕ χαρακτηρίζει «ιμπεριαλιστικό» τον πόλεμο στην Ουκρανία, φροντίζει ωστόσο να τηρεί στην πράξη διπλή ατζέντα, μια για εσωτερική κατανάλωση και για άγραν πελατείας δεξιά κι αριστερά και μια για να τηρούνται τα προσχήματα. Στη «Διεθνή Συνάντηση» κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, που διοργανώθηκε στην Αβάνα, από τη μια μεριά ψήφισαν από κοινού με το ΚΚ Κούβας, ΚΚ Κίνας, ΚΚ Ουκρανίας και τα άλλα κόμματα που συμμετείχαν «Απόφαση» που δημοσιεύθηκε ολοσέλιδη στο Ριζοσπάστη και η οποία δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στη ρωσική εισβολή. Από την άλλη μεριά, ψήφισαν επίσης με κόμματα της δικής τους λίγο-πολύ κατεύθυνσης, στην ουσία με μερικές ομάδες χωρίς σοβαρά ερείσματα στις χώρες τους, κείμενο ενάντια στον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο», καταχωνιασμένο στα «ψιλά» στο Ριζοσπάστη, ώστε να συντηρούνται και τα προσχήματα «συνέπειας» προς τις υποτιθέμενες θέσεις τους.

Και ποια είναι η θέση τους για την ελληνοτουρκική διένεξη;

Στο 19ο Συνέδριο είχαν εντάξει στις «προγραμματικές»(!) θέσεις τους τα περί ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Στο 20ό Συνέδριό τους επανέλαβαν πως: «Είναι καθήκον της πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, συνεχώς να προσαρμόζει, να εξειδικεύει, να κλιμακώνει τα συνθήματα πάλης, χωρίς να χάνει το κύριο, που είναι ο χαρακτήρας του πολέμου, ο οποίος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, ασχέτως ποιος είναι πρώτος επιτιθέμενος».

Προσαρμόζοντας, εξειδικεύοντας κλπ, σε δημόσια συλλαλητήρια, η ηγεσία του ΚΚΕ θα διακηρύξει έκτοτε, με εντυπωσιακή ανακολουθία προς τις υποτιθέμενες θέσεις τους, πως «οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην 100χρονη ιστορία τους, θα πρωτοστατήσουν στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει να επιτεθεί στην Ελλάδα»(!). Με υπερβάλλοντα ζήλο, στη συνέχεια, η ηγεσία του ΚΚΕ έκανε επισκέψεις ανά την επικράτεια, περιοδείες σε ακριτικά νησιά κλπ, όπου ενημέρωσε τις τοπικές αρχές (δημάρχους, περιφερειάρχες, αστυνομικούς και στρατιωτικούς ιθύνοντες) για τις θέσεις του ΚΚΕ κατά οποιουδήποτε επίδοξου εισβολέα! Ο Ριζοσπάστης, συστηματικά πλέον ως τις μέρες μας, καταγγέλλει καθημερινά τους κινδύνους για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, τις ενδονατοϊκές «διευθετήσεις» που κυοφορούνται σε βάρος της Ελλάδας, τα σχέδια «συνεκμετάλλευσης» στο Αιγαίο κ.ο.κ., επιβεβαιώνοντας ότι ο «ιμπεριαλιστικός» τους πόλεμος δεν είναι παρά ένα παραφουσκωμένο μπαλόνι, που σκάει σε κάθε απότομη διακύμανση και όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Τώρα, προβάλλουν νέες επαναστατικές «επιστημονικές» ανακαλύψεις τους, συνοψίζοντας τα συμπεράσματά τους στους τόμους του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ από την ίδρυσή του ως το1974, όπου θίγονται για πρώτη φορά, ως ένα τουλάχιστον βαθμό, σε επίσημες δημόσιες παρουσιάσεις, τα πεπραγμένα τού σχεδόν ανέγγιχτου μέχρι σήμερα Χ. Φλωράκη, ενώ περιλαμβάνονται επίσης και εξ απαλών ονύχων μισο-αυτοκριτικές για τη στάση των δυνάμεων του ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη 1973.

Παρουσιάζοντας στη Θεσσαλονίκη, το Δεκέμβρη 2023, τον καινούργιο Γ2 τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, αιφνιδιάζοντας μάλλον και πολλούς στο ίδιο το κόμμα τους, αναφερόμενοι στην 7χρονη δικτατορία, από το ύψος της νέας επιστημονικής τους θεώρησης, τάσσονται ενάντια στη «λαθεμένη άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης»(!). Η υπεραριστερή λογοκοπία οδηγεί απερίφραστα στον πλήρη εξωραϊσμό της φασιστικής δικτατορίας. Η οποία, όπως λένε, ναι μεν «δεν ήταν και «επανάσταση» όπως ισχυρίζονταν οι πραξικοπηματίες» (λες και αμφέβαλε κάποιος αν ήταν ή δεν ήταν «επανάσταση»), αλλά επίσης «δεν ήταν εκείνη την περίοδο μια μορφή που επιλεγόταν κυρίως για την εξυπηρέτηση ξένης αστικής εξουσίας, των ΗΠΑ» (αθωώνοντας έτσι, «επαναστατικά», τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για την επιβολή και στήριξη της στρατιωτικοφασιστικής χούντας). Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης και της εθνικής υποτέλειας δεν έχουν πράγματι κανένα λόγο να ανησυχούν από τα άσφαιρα πυρά και από τα ανεκδιήγητα έργα και ημέρες των πλαστογράφων της ιστορίας των θεωρητικών του ΚΚΕ και της ηγεσίας του

«Νέα Αριστερά» φτιαγμένη από παλιά υλικά

18. Η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ των στελεχών της «Ομπρέλας» και της ομάδας Αχτσιόγλου-Χαρίτση, η συγκρότηση νέας κοινοβουλευτικής ομάδας καθώς και οι προσπάθειες για τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα με τον τίτλο «Νέα Αριστερά» συνιστούν απόπειρες διαχωρισμού από τη θλιβερή κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ σε «κόμμα Κασσελάκη» και εγκλωβισμού όσων αποστοιχίζονται από αυτόν στα ίδια αδιέξοδα.

Αποτελώντας τον κύριο κορμό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη της «Νέας Αριστεράς» είναι βαριά χρεωμένα με την πολιτική του τρίτου Mνημονίου και των εκατοντάδων αντεργατικών νόμων που επέβαλαν καθ’ υπαγόρευση της ΕΕ. Στις πολιτικές τους αποσκευές κουβαλούν το αντιασφαλιστικό έκτρωμα του νόμου «Κατρούγκαλου», την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τους πλειστηριασμούς των λαϊκών κατοικιών, το διαβόητο «μαξιλάρι» των 35δισ. ευρώ, προίκα στην κυβέρνηση της ΝΔ, που ράφτηκε από την αιματηρή φορολεηλασία του ελληνικού λαού, για το οποίο μάλιστα δηλώνουν υπερήφανοι.

Τώρα, ανεμίζοντας τις σημαίες της «ανανεωτικής Αριστεράς» καταγγέλλουν τη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά μετατόπιση. Όμως καμία δεξιά μετατόπιση, ιδεολογική και πολιτική, δεν έχει ως αφετηρία της την ηγεσία Κασσελάκη, όπως ισχυρίζονται. Η νεόκοπη «Νέα Αριστερά» αποτελεί την ίδια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή και κουβαλάει το ίδιο κάλπικο περιεχόμενο της αποκομμουνιστικοποιημένης Ανανέωσης, που δίνει όρκους πίστης στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και που σε κρίσιμες περιόδους κρίσης για το αστικό πολιτικό σύστημα αποτέλεσε χρυσή εφεδρεία του. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία αποτελούν το «αριστερούτσικο» περίβλημα μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, και μόνο.

ΜέΡΑ25: Ψευτοαριστερή εφεδρεία του αστικού συστήματος

19. Σε κρίση και αναζήτηση «ρόλου» στις νέες συνθήκες έχει περιέλθει το αρχηγικό σοσιαλδημοκρατικό ΜέΡΑ25. Το προσωποπαγές κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη, πρώην υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το 2015, έδειξε τα όρια και τις δυνατότητές του μετά και από την εκλογική του καθίζηση και την αδυναμία εισόδου στη Βουλή. Τώρα, μετά το μετεκλογικό κύμα αποχωρήσεων κεντρικών του στελεχών και πολλών μελών, τσαλαβουτώντας πότε αριστερά και πότε δεξιά, το ΜέΡΑ25 επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί, σερβίροντας τις ίδιες ρεφορμιστικές αυταπάτες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησαν μεγάλα τμήματα του αριστερού κόσμου στην απογοήτευση και την ηττοπάθεια.

Η συμφιλίωση με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας και με βασικές στρατηγικές επιλογές της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, οι προτάσεις για «συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων», από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΚΕ, η «ρήξη» χωρίς αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η εκλογική συνεργασία έξω από πολιτικές αρχές με τη ΛΑΕ, αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι που το ΜέΡΑ25 αποτέλεσε και αποτελεί ένα «αριστερό» υποκατάστατο του ΣΥΡΙΖΑ, μία ακόμη πρόταση σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της ίδιας πολιτικής. Η εκλογική συνεργασία με τη ΛΑΕ και την ΑΡΑΣ όχι μόνο δεν τροποποίησε το χαρακτήρα του αρχηγικού κόμματος Βαρουφάκη, αντίθετα του έδωσε «αριστερό» άλλοθι και χώρο να πραγματοποιεί εμπόριο ενότητας και ελπίδας απέναντι στον κόσμο της Αριστεράς.

Ο Βαρουφάκης, ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποτέλεσε βασικό στέλεχος της πλήρους ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική πολιτική, της υποταγής στον ιμπεριαλισμό και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία. Αργότερα, τα σχέδια «Δήμητρα» και «Οδυσσέας» δεν ήταν παρά σχέδια διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής, οικονομικές «προτάσεις» καπιταλιστικής διαχείρισης, ντυμένες με «φιλολαϊκό» μανδύα. «Δε θα φύγουμε από την ΕΕ, ποτέ», δήλωνε επίσης προεκλογικά ο Βαρουφάκης, αποδεικνύοντας πως η «ρήξη» του ΜέΡΑ25 έχει κοντά ποδάρια.

ΛΑΕ: Εκλογικές συγκολλήσεις έξω από αρχές και καλλιέργεια ρεφορμιστικών αυταπατών

20. Η ΛΑΕ, μετά και από την εκλογική αποτυχία τής συνεργασίας «ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη», προβάλλει ξανά το αίτημα για ενότητα και συνεργασία «όλων των αριστερών δυνάμεων». Η ηγεσία της ΛΑΕ αποδεικνύει στην πράξη πως κανένα ουσιαστικό συμπέρασμα δεν έβγαλε μετά από εννιά σχεδόν χρόνια εκλογικών συνεργασιών πότε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πότε με το ΜέΡΑ25 και το Βαρουφάκη.

Η Λαϊκή Ενότητα, μετά την αποχώρηση της πλειοψηφίας των οργανώσεων που τη συγκρότησαν τα τελευταία χρόνια (ΔΕΑ, ΑΡΑΝ, Παρέμβαση κλπ), αποτελεί έναν συγκερασμό και πεδίο πολιτικών συμβιβασμών ανάμεσα στην ΑΡΑΣ και το Αριστερό Ρεύμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εντελώς ετερόκλητες δυνάμεις, που συνεργάζονται στη βάση της προσπάθειας για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Τα κεντρικά στελέχη της υπήρξαν βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και υπουργοί τής «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης». Τώρα, συγκροτώντας ένα κράμα θολών «αντιδεξιών» συνθημάτων, οικονομικοτεχνικών προτάσεων σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα και ηχηρών ψευτοεπαναστατικών πρακτικών, η ηγεσία της ΛΑΕ απευθύνει προτάσεις ψευδεπίγραφης ενότητας και εγκλωβίζει ένα αριστερό δυναμικό στις μυλόπετρες των ρεφορμιστικών αυταπατών που διαρκώς καλλιεργεί.

Το μεταβατικό πρόγραμμα, που αποτελεί τη βάση εκλογικής συγκόλλησης και απεύθυνσης πότε στο ΜέΡΑ25 πότε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πότε σε μια σειρά οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, και αποτελεί τη βάση συζήτησης ανάμεσά τους, είναι το ίδιο μεταβατικό πρόγραμμα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας λόγο για «διαγραφή του χρέους» και «εθνικοποιήσεις των τραπεζών», απευθυνόταν στις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς για μια ολόκληρη περίοδο, καλλιεργώντας επικίνδυνες αυταπάτες για τον χαρακτήρα του αστικού συστήματος, εξωραΐζοντας πλήρως το ρόλο του ιμπεριαλισμού και της εγχώριας πλουτοκρατίας.

Αντιμέτωπη με τα αδιέξοδά της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

21. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη βάση των ρεφορμιστικών αυταπατών που καλλιέργησε και καλλιεργεί με το λεγόμενο «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης» για «αντικαπιταλιστικές» αλλαγές, εθνικοποιήσεις και εργατικό έλεγχο εντός των ασφυκτικών πλαισίων της ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας, δεν μπόρεσε επί της ουσίας να διαφοροποιηθεί από το ρεφορμιστικό πυρήνα της ιδεολογικοπολιτικής γραμμής τόσο του ΜέΡΑ25 όσο ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μακριά η εποχή που συγκροτούσε κοινές επιτροπές για το χρέος και το «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2015 με το ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είναι μακριά η στήριξη από το ΣΕΚ στους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ τη δεύτερη Κυριακή των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών το 2019 και το 2023, αναδεικνύοντας την ουσία των ρεφορμιστικών αντιλήψεων που διαπνέουν αυτό το χώρο.

Η κρίση που έχει ξεσπάσει εδώ και χρόνια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την πορεία του εγχειρήματος, τα ξεχωριστά εκλογικά κατεβάσματα σε μεγάλους Δήμους της χώρας, οι αποχωρήσεις οργανώσεων με πλώρη τη ΛΑΕ ή πιο πρόσφατα της ΑΡΙΣ που έχει μετατραπεί σε ένα «αριστερό» συμπλήρωμα του ΚΚΕ, η χωριστή παρουσία σε όλες σχεδόν τις κινητοποιήσεις είναι γεγονότα που θέτουν σε ουσιαστική αμφισβήτηση την πορεία του εγχειρήματος, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αποτελεί πλέον μια κατά βάση εκλογική ταμπέλα. Το ιστορικό χαμηλό εκλογικό αποτέλεσμα για δυνάμεις με τέτοιες και τόσες εκλογικές αυταπάτες μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων με νέες συγκολλήσεις και ανασυνθέσεις μπροστά στις νέες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η κρίση που παραδέρνει αυτό το χώρο εκφράζεται και στο άλλοτε «κραταιό» εγχείρημα των ΕΑΑΚ, του μετώπου δηλαδή της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων, που βρίσκεται στην πραγματικότητα στα πρόθυρα της διάσπασης.

Για τα «μεταβατικά προγράμματα», την «κοινή δράση» και την πραγματική Αριστερά

22. Εκλογικές συγκολλήσεις έξω από αρχές και πολιτικές θέσεις, εφήμερες συνεργασίες με εκλογική ημερομηνία λήξης, καλλιέργεια εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών, ρεφορμιστικά προγράμματα βαθμιαίων και αντιφατικών μεταξύ τους μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού και στο τέλος αδυναμία ουσιαστικής διαφοροποίησης από τη ρεφορμιστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω δυνάμεων, που στο έδαφος της πολιτικής κρίσης και της μεγάλης υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν μπορούν να αντέξουν και να αποκρούσουν την πίεση, μα συνεχίζουν να παραμένουν ευάλωτες απέναντί του και να διαγράφουν την ίδια πορεία κρίσης και αδιεξόδων, να αναπαράγουν την ηττοπάθεια και την απογοήτευση σε ένα ολόκληρο δυναμικό αγωνιστών της Αριστεράς και του επαναστατικού κινήματος.

Παρά τα πολιτικά αδιέξοδα, τη διάλυση μετωπικών συνεργασιών, την «πικρή» εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία χάραξης μιας ξεκάθαρης διαχωριστικής γραμμής απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, παρά την κυριαρχία μιας πολιτικής λογικής μικροηγεμονισμών, επιβολής του ενός πάνω στον άλλο και διαρκούς αναπαραγωγής μικροπολιτικών και στενά κομματικών αντιπαραθέσεων, επανέρχονται διαρκώς στο πλαίσιο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς προτάσεις «κοινής δράσης» ανάμεσα στις οργανώσεις. Στη βάση και των δυσκολιών που προκύπτουν από τη στάση των ηγεσιών των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) και την υποχώρηση του εργατολαϊκού και συνδικαλιστικού κινήματος, οι προτάσεις αυτές λειτουργούν σαν υποκατάστατο του μαζικού κινήματος και αφορούν τη διοργάνωση διαδηλώσεων, εκδηλώσεων κεντρικών ή τοπικών και κάθε είδους παρεμβάσεις. Η αφερεγγυότητα των παραπάνω δυνάμεων οδηγεί σε ναυάγιο πολλές από τις πρωτοβουλίες που προτείνονται κατά καιρούς.

Αποδεικνύεται πως η «κοινή δράση» ανάμεσα στις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς όχι μόνο δεν αποτελεί απάντηση απέναντι στις δυσκολίες και την υποχώρηση του κινήματος, αντιθέτως συσκοτίζουν την κατάσταση και αναπαράγουν τα ίδια προβλήματα. Το ζητούμενο στις συνθήκες αυτές δεν είναι να κρύβονται οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές πάνω στα ζητήματα του πολέμου ή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης πίσω από θολούς «συντονισμούς» και «πρωτοβουλίες κοινής δράσης», αλλά πώς θα ασκηθεί μέσα από τα σωματεία και τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων και της νεολαίας η μέγιστη δυνατή πίεση για την προκήρυξη πανεργατικών-πανελλαδικών απεργιών και αγώνων με διάρκεια, κόντρα στο κλίμα της συναίνεσης και της υποταγής που καλλιεργείται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

Για το Μ-Λ ΚΚΕ, η ενιαιομετωπική πολιτική στο μαζικό κίνημα αποτελεί εργαλείο, ιδιαίτερα απέναντι στην άρνηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών να καλέσουν σε κινητοποιήσεις, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί πανάκεια και «φάρμακο διά πάσα νόσο». Ιδιαίτερα η πορεία ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι εξελίξεις στα διάφορα μέτωπα που συγκροτήθηκαν την προηγούμενη περίοδο ανάμεσα σε οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, πιστοποιούν πως είναι ανάγκη να δυναμώσουμε το ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο αντιπαράθεσης με το ρεφορμισμό, το ρεβιζιονισμό και τον ποικιλόμορφο οππορτουνισμό και όχι να συγκαλύπτουμε τις διαφορές πίσω από «κοινές δράσεις» χωρίς περιεχόμενο και ουσία.

Η διαλυτική δράση της αναρχίας στο κίνημα και η ανάγκη ιδεολογικής πάλης απέναντι στο ρεύμα του αναρχισμού

23. Η πρόσφατη και παλαιότερη εμπειρία του κινήματος αποδεικνύει και επιβεβαιώνει διαρκώς πως ο αναρχισμός, οι θεωρίες του «αυθόρμητου» του αντιεξουσιαστικού χώρου και της Αυτονομίας αποτελούν εχθρικά ρεύματα προς το επαναστατικό κίνημα, την Αριστερά και τους λαϊκούς αγώνες. Οι διαλυτικές ιδέες που καλλιεργούν το μηδενισμό και την άρνηση της οργανωμένης πάλης, η διάδοση του μικροαστικού ατομικισμού, η εξύψωση των «ατόμων» απέναντι στην εργατική τάξη και τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων, οι αντικομματικές και αντιοργανωτικές αντιλήψεις απέναντι στα σωματεία και το συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούν στον πυρήνα τους αστικές και ιδεαλιστικές θεωρήσεις και καμία σχέση δεν έχουν με τις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές.

Από την άλλη, οι προβοκατόρικες πρακτικές και δράσεις τυφλής μηδενιστικής βίας στρέφονται στην πραγματικότητα απέναντι στην εργατική-λαϊκή πάλη, προσφέρουν άλλοθι στην κυβέρνηση για την εξαπόλυση των πιο άγριων αστυνομικών επιθέσεων και την όξυνση της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας απέναντι στους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Αντίστοιχο άλλοθι στην κατασταλτική δράση των μηχανισμών του αστικού κράτους προσφέρουν οι τυχοδιωκτικές ατομιστικές δράσεις ομάδων και οργανώσεων τύπου «Ρουβίκωνα», που δρουν υποτίθεται στο όνομα του λαού και των εργαζομένων σαν αυτόκλητοι «σωτήρες», ενώ στην πραγματικότητα δίνουν προσχήματα για την ένταση της καταστολής και δυσφημούν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Γ. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ

Το Μ-Λ ΚΚΕ στα μέτωπα της πολιτικής, ιδεολογικής και κοινωνικής πάλης από το 6ο Συνέδριό του
Στο μέτωπο της απόκρουσης της αντιλαϊκής πολιτικής

24. Ο απολογισμός του Μ-Λ ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο καλύπτει έξι χρόνια δράσης του. Το Μ-Λ ΚΚΕ κινήθηκε αυτά τα χρόνια με βάση τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα που καθορίστηκαν στο 6ο Συνέδριο (Μάης 2018), και τα οποία επικαιροποιήθηκαν στη Συνδιάσκεψη του Μάη 2022. Η προώθησή τους έγινε σε μια πολιτική περίοδο που χαρακτηρίστηκε, στο εσωτερικό πεδίο, από το τέλος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη της κυβέρνησης δυο φορές από τη ΝΔ. Στο παγκόσμιο πεδίο, από την επικίνδυνη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης των ΗΠΑ και της ΕΕ με την Κίνα και τη Ρωσία και από τους νέους μεγάλους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή.

Μέσα σε αυτό το εσωτερικό και διεθνές πολιτικό πλαίσιο, οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ έδωσαν την πάλη τους σε πολλά μέτωπα και, ειδικά στο χρονικό διάστημα της πανδημίας (2020-2021), μέσα σε ιδιόμορφες και πιο δύσκολες συνθήκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσε την κυβερνητική θητεία του παραδίνοντας ένα τρίτο Μνημόνιο και μια συμφωνία που έχει θέσει τη χώρα κάτω από πολύχρονη «ενισχυμένη εποπτεία» της ΕΕ. Διατήρησε αλώβητα όλα τα αντιλαϊκά νομοθετήματα των δυο προηγούμενων Μνημονίων και πρόσθεσε μια σειρά ακόμα, από τον κακόφημο αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου και την καθήλωση των πετσοκομμένων μισθών έως τη συνέχιση της βαριάς φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων και την εφαρμογή προγράμματος πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών. Ενέπαιξε τον ελληνικό λαό με ψεύτικες διακηρύξεις ότι δήθεν «έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια», ενώ οι πολυάριθμες αντιλαϊκές διατάξεις τους παρέμειναν σε ισχύ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική. Με το απατηλό προπαγανδιστικό περίβλημα της «ανάπτυξης» ξεδίπλωσε αφηνιασμένα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Σε συνθήκες παρατεταμένης και εντεινόμενης οικονομικής κρίσης κατάφερε βαρύτερα πλήγματα στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους μικροεπαγγελματίες, τη φτωχομεσαία αγροτιά, σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Αδίστακτα αξιοποίησε τις συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία για να επιβάλει απαγορεύσεις κοινωνικών αντιδράσεων και να περάσει ευκολότερα τα αντιλαϊκά νομοθετήματά της.

Η βάρβαρη πολιτική της δεν έμεινε χωρίς απαντήσεις. Σε ζωτικά κοινωνικά ζητήματα, όπως η δημόσια Υγεία, η δημόσια Ασφάλιση, η δημόσια Παιδεία, οι εργασιακές σχέσεις, ο κρατικός προϋπολογισμός και η φορολογία, η πολιτική προστασία, βρήκε απέναντί της την αντίσταση των εργαζομένων, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας και άλλων πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων. Αντίσταση η οποία, αρκετές φορές, απέκτησε μεγάλη μαζικότητα (μπλόκα και συλλαλητήρια αγροτών, φοιτητικές πορείες ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, συλλαλητήρια για το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών) και θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε έναν ευρύτερο παλλαϊκό αγώνα ανακοπής της κυβερνητικής επίθεσης αν δεν υπονομευό

ταν από την πολιτική της αντιπολίτευσης και των κυρίαρχων παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ που δρουν στο εργατοϋπαλληλικό και νεολαιίστικο κίνημα (ΕΡΓΑΣ, Εκπαιδευτικός Όμιλος, νεολαία ΠΟΡΕΙΑ) πήραν μαχητικά μέρος σε όλες τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, στις απεργίες, τα συλλαλητήρια και τις πορείες. Καταγγέλλοντας την κυβερνητική πολιτική και προβάλλοντας τα λαϊκά αιτήματα και την ανάγκη απόρριψης των κυβερνητικών νομοσχεδίων. Ξεσκεπάζοντας την προπαγάνδα δικαιολόγησης και εξωραϊσμού των κυβερνητικών μέτρων και την προπαγάνδα σπίλωσης των εργατικών αγώνων, από την οποία κατακλύζονταν τα μεγάλα αστικά ΜΜΕ, που παίρνουν παχυλές χρηματοδοτήσεις για να λιβανίζουν σύσσωμα και αδιάλειπτα την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Αποκαλύπτοντας το ρόλο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που έδωσε και δίνει τη στήριξή της στην αντιλαϊκή πολιτική, ψηφίζοντας στη Βουλή την πλειονότητα των διατάξεων των κυβερνητικών νομοσχεδίων και σαμποτάροντας την εξωκοινοβουλευτική λαϊκή κινητοποίηση.

Ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, μέσα από την ενίσχυση του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, ήταν ο κύριος άξονας της πάλης του κόμματός μας, όπως καθορίστηκε από το 6ο Συνέδριο. Ενίσχυση που δεν μπορούσε και δεν μπορεί να γίνει πάρα μόνο με μια γραμμή απόρριψης του συμβιβασμού με τα κυβερνητικά μέτρα, με την ανάπτυξη μαζικών εργατικών, λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων, με την οργάνωση εργατοϋπαλληλικών απεργιών και φοιτητικών κινητοποιήσεων καλά προετοιμασμένων που να έχουν συνέχεια και κλιμάκωση, με τη διεξαγωγή ενωτικών μαζικών διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων που να συσπειρώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο γύρω από ένα κοινό στόχο, με την προσπάθεια διεύρυνσης του μετώπου των αγώνων ώστε να αποκτήσει ένα παλλαϊκό και πανελλαδικό εύρος, να γίνει ένας αποτελεσματικός παλλαϊκός αγώνας αναχαίτισης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Για την προώθηση αυτής της κατεύθυνσης οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ χρειάστηκε να αντιπαλέψουν μια σειρά πολιτικές και συνδικαλιστικές γραμμές και πρακτικές που όρθωσαν και ορθώνουν εμπόδια:

– Να αντιπαλέψουν την πολιτική της υποταγής των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) στην αντιλαϊκή πολιτική, που έχει παραλύσει την κινητοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έχει θέσει στο περιθώριο την οργάνωση απεργιών φτάνοντας ως το σημείο να μην διοργανώσουν ούτε ένα απλό συλλαλητήριο ενάντια στον κρατικό προϋπολογισμό του 2023.

– Να αντιπαλέψουν τις πολιτικές, όπως αυτές των δυνάμεων του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, ΜΑΣ στο φοιτητικό κίνημα) που πίσω από υψηλόφωνες «ταξικές» και «αγωνιστικές» διακηρύξεις κρύβουν είτε την ανακοπή αγώνων που γίνονται (όπως συνέβη με φοιτητικές κινητοποιήσεις) είτε την προσαρμογή τους στη γραμμή των συνδικαλιστικών ηγεσιών (όπως συνέβη με τις απεργίες του 2018 και του 2021, με την αποχή από την αξιολόγηση στο Δημόσιο κ.ά.).

– Να αντιπαλέψουν τις συνδικαλιστικές γραμμές που διασπούν τον ενωτικό μαζικό αγώνα είτε μέσα από πρακτικές ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων είτε μέσα από πρακτικές που καλούν τους φοιτητές ή τους εργαζόμενους να επιλέξουν και να ψηφίσουν στις συνελεύσεις τους μακροσκελείς προτάσεις-πακέτα πολιτικών αναλύσεων, αιτημάτων και μορφών πάλης (τα περιβόητα «πλαίσια») που εμποδίζουν τη συσπείρωση και τη λήψη αποφάσεων για αγώνα πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα (πρακτικές των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και του ΝΑΡ στο εργατικό κίνημα, του ΜΑΣ και των ΕΑΑΚ στο φοιτητικό κίνημα).

– Να αντιπαλέψουν απαράδεκτες συνδικαλιστικές ενέργειες νοθειών στην αντιπροσώπευση των εργαζομένων και προσφυγών στα δικαστήρια του αστικού κράτους για την επίλυση διαφορών που είναι αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση του συνδικαλιστικού κινήματος. Απαράδεκτες πρακτικές που έφτασαν έως το σημείο, το 2019, το ΠΑΜΕ να οργανώσει «δυναμικές παρεμβάσεις» σε συνδικαλιστικά συνέδρια και ενάντια στη «συνδικαλιστική μαφία» της ΓΣΕΕ (μετατρέποντας το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και άλλα συνέδρια δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε αρένα σύγκρουσης των κυρίαρχων παραταξιακών μηχανισμών) και στην αισχύνη συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλούν την αστυνομία για την τήρηση των συνδικαλιστικών διαδικασιών! Αντιδημοκρατικές-μικροανταγωνιστικές μεθοδολογίες «καπελώματος» φοιτητικών συλλογικών διαδικασιών.

– Να αντιπαλέψουν τις πολιτικές που έχουν εξασθενήσει και αδρανοποιήσει τις συλλογικές συνδικαλιστικές λειτουργίες (πραγματοποίηση συνελεύσεων κλπ), δυσκολεύουν και αποτρέπουν την οργάνωση των εργαζόμενων και της νεολαίας σε σωματεία και συλλόγους.

Το Μ-Λ ΚΚΕ έχοντας ως κύρια κατεύθυνση την προσπάθεια για το δυνάμωμα του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική συμμετείχε σε όλες τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που έγιναν για τα εργασιακά και οικονομικά ζητήματα, για τα θέματα της δημόσιας Υγείας, της δημόσιας Ασφάλισης και της δημόσιας Παιδείας, για τα θέματα πολιτικής προστασίας και της στήριξης των κοινωνικών υπηρεσιών ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Σε αυτήν την προσπάθεια χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν και οι πρόσθετες δυσκολίες που δημιουργήθηκαν, το 2020 και 2021, από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση που διαμορφώθηκε με την πανδημία. Η κύρια επιδίωξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στα χρόνια της πανδημίας, δεν ήταν να στηρίξει το δημόσιο σύστημα Υγείας για να προστατευτεί ο λαός, όπως φάνηκε και από τη διαρκή προκλητική μείωση της οικονομικής στήριξης στα δημόσια νοσοκομεία τα χρόνια της πανδημίας και, τελικά, από το αποτέλεσμα της πολιτικής της στις ζωές του λαού. Ήταν η αξιοποίηση της πανδημίας για να επιβάλει ένα καθεστώς γενικευμένης και ασφυκτικής αστυνομοκρατίας και καθολικών απαγορεύσεων -«λοκντάουν»- των πολιτικών και κοινωνικών μαζικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, και να περάσει, όσο μπορούσε πιο ανενόχλητη, τα αντιλαϊκά της νομοθετήματα.

Το κύριο ζήτημα που τέθηκε τότε ήταν, κάτω από αυτές τις συνθήκες απαγορεύσεων και καταστολής, να μπορέσει να συνεχιστεί ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας. Η απάντηση, για την οποία έδωσε αποφασιστική μάχη το κόμμα μας, ήταν το ξεπέρασμα του κλίματος τρομοκρατίας και απαγορεύσεων που πήγαιναν πολύ πέρα από τις αναγκαίες προφυλάξεις για την πανδημία και αποσκοπούσαν στην καθήλωση των λαϊκών αντιδράσεων.

Η μάχη αυτή δόθηκε με εξορμήσεις στα δημόσια νοσοκομεία, με συμμετοχή σε συγκεντρώσεις των εργαζόμενων στη δημόσια Υγεία, με κινητοποιήσεις ενάντια στις αστυνομικές απαγορεύσεις, όπως αυτές της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου το 2020, με πρωτοβουλίες για οργάνωση δημόσιων συγκεντρώσεων, που συσπείρωσαν ένα αγωνιστικό δυναμικό που σιγά-σιγά, από τις αρχές του 2021, διευρύνθηκε και μετασχηματίστηκε σε μαζικότερες διαδηλώσεις.

Δόθηκε σε αντιπαράθεση με την κυβερνητική προπαγάνδα της «ατομικής ευθύνης» με την οποία επιχείρησε να χρεώσει στο λαό τις συνέπειες της αντιυγειονομικής πολιτικής, να δικαιολογήσει τα τρομοκρατικά μέτρα της και να αποκρύψει τις εγκληματικές ευθύνες της για την κατεδάφιση της δημόσιας Υγείας.

Δόθηκε σε αντιπαράθεση με πολιτικές μιας σειράς δυνάμεων (ΚΚΕ, ορισμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) που υιοθέτησαν μια γραμμή υπακοής και προσαρμογής στις κυβερνητικές απαγορεύσεις, υιοθετώντας, με τη μια ή την άλλη μορφή, τη στάση του «μετά θα λογαριαστούμε», η οποία παρέπεμπε τον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική μετά το τέλος της πανδημίας. Τη στάση που αρνούνταν να απευθύνει δημόσια καλέσματα για κινητοποίηση και περιοριζόταν σε ολιγοπρόσωπες «συμβολικές παραστάσεις» διαμαρτυρίας.

Στο μέτωπο της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων

25. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία η ΝΔ, το 2019, πρόταξε το δόγμα της «τάξης και της ασφάλειας». Γνωρίζοντας ότι θα προωθήσει μια πολιτική που θα προκαλέσει πλατιές λαϊκές αντιδράσεις, μερίμνησε εξαρχής να πάρει μέτρα για την αστυνομική, νομοθετική και δικαστική θωράκισή της, εξαπολύοντας άγρια επίθεση στα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι κομβικής σημασίας. Το Μ-Λ ΚΚΕ πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του σε αυτό το μέτωπο συμμετέχοντας μαχητικά στις διαδηλώσεις ενάντια στα αντιδημοκρατικά νομοσχέδια που έφερε για ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση και στα συλλαλητήρια καταγγελίας σοβαρών επεισοδίων αστυνομικής τρομοκρατίας. Είχε, επίσης, ενεργητικό ρόλο στο σπάσιμο του κλίματος της αστυνομοκρατίας στη διάρκεια της πανδημίας.

Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις ενάντια στη φασιστική απειλή, όπως αυτή που έγινε έξω από τον Άρειο Πάγο τη μέρα της δικαστικής καταδίκης της Χρυσής Αυγής, και εκείνες που πραγματοποιούνται, κάθε χρόνο, στην επέτειο της δολοφονίας του αντιφασίστα Φύσσα, αλλά και σε άλλες που οργανώθηκαν με αφορμή άλλες φασιστικές προκλήσεις. Η φασιστική δράση αποτελεί συμπλήρωμα της αντιδημοκρατικής πολιτικής που χρησιμοποιείται για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και γι’ αυτό το κυρίαρχο σύστημα εξακολουθεί να τη συντηρεί και να τη χρησιμοποιεί.

Οι φασιστικές δυνάμεις, και μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, παραμένουν ενεργές. Δηλώνουν την παρουσία τους με ρατσιστικές και τρομοκρατικές επιθέσεις. Αλλά και χρησιμοποιούν τα περιθώρια που τους αφήνει η κυβερνητική πολιτική για να έχουν δημόσια πολιτική δραστηριότητα. Αυτά που αξιοποίησε ο χρυσαυγίτης Κασιδιάρης για την εκλογή του στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και για την εμφάνιση των δυνάμεών του ως νόμιμο κόμμα – «Σπαρτιάτες»-, που μπήκε μάλιστα στη Βουλή.

Το Μ-Λ ΚΚΕ κράτησε ανοικτό το μέτωπο ενάντια στο φασισμό, υποστηρίζοντας σταθερά πως η αντιμετώπισή του είναι υπόθεση της μαζικής πολιτικής πάλης, με στόχο την απομόνωση και τον μηδενισμό της επιρροής των φασιστικών ιδεών στο λαϊκό κόσμο. Μια μαζική πάλη που θα πρέπει να στρέφεται ενάντια σε όλους τους παράγοντες που εκτρέφουν το φασιστικό φαινόμενο και πρώτα απ’ όλα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της τρομοκρατίας και της «σιδηράς πυγμής» που δίνει έδαφος στη φασιστική πολιτική.

Στο μέτωπο του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, για τη δίκαιη και ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και του Κυπριακού ζητήματος

26. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τη θητεία της το 2019 έχοντας προσφέρει πλούσιο έργο πολιτικής εθνικής υποτέλειας στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση ΝΔ παρέλαβε τη σκυτάλη για να επιδοθεί σε ένα κρεσέντο πολιτικής ξενοδουλείας και ασφυκτικότερης προσάρτησης της Ελλάδας στις αμερικανονατοϊκές επιδιώξεις.

Το Μ-Λ ΚΚΕ αγωνίστηκε σθεναρά ενάντια στην πολιτική της εθνικής υποτέλειας, θέτοντας στην πρώτη γραμμή το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία. Συμμετείχε, πανελλαδικά, με όλες του τις δυνάμεις, σε όλες τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στις κινητοποιήσεις κατά των κυβερνητικών συμφωνιών οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης της χώρας.

Σε αυτόν τον αγώνα χρειάστηκε να διεξάγει ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με εκείνες τις θέσεις και απόψεις που έχουν θέσει στο περιθώριο το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία. Να ασκήσει κριτική στις θέσεις του ΚΚΕ αλλά και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΝΑΡ, τροτσκιστών) που εξωραΐζουν και συγκαλύπτουν με έναν κούφιο «αντικαπιταλισμό» το καίριο ζήτημα της ολόπλευρης εξάρτησης της Ελλάδας από το δυτικό ιμπεριαλισμό και, προβάλλοντας θεωρίες περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», έχουν διαγράψει από την ατζέντα τους την πάλη ενάντια στην πολιτική τής εθνικής υποτέλειας, δυσφημώντας την σαν πάλη που θέτει δήθεν την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία», κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης.

Η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης επιδείνωσε τη θέση της Ελλάδας στην αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και στο Κυπριακό.

Το Μ-Λ ΚΚΕ αποκάλυψε και κατάγγειλε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, πού οδηγεί η κυβερνητική πολιτική τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Κατάγγειλε την πολιτική της υπαγωγής τους στην επιδιαιτησία των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την πολιτική του ενδοτισμού, την πολιτική των εθνικιστικών διακηρύξεων. Υπογράμμισε και υποστήριξε σταθερά πως για την ειρηνική και δίκαιη επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, τη φιλία και τη συνεργασία των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας απαιτείται κοινός αγώνας των δύο λαών ενάντια στην πολιτική και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενάντια στις πολιτικές της εθνικής υποτέλειας και του εθνικισμού, ενάντια στις πολιτικές των επεκτατικών βλέψεων και της αλλαγής συνόρων. Διακήρυξε πως θα υπερασπίσουμε την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα απέναντι σε κάθε επίθεση και επιβουλή από οποιοδήποτε κράτος εναντίον της χώρας μας. Όπως και ότι θα αντιταχθούμε σε κάθε τυχόν τυχοδιωκτική επίθεση, διεκδίκηση της Ελλάδας σε βάρος της εδαφικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλης χώρας. Έκφρασε την αλληλεγγύη του στον κυπριακό λαό, στον αγώνα του για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία και κυρίαρχη. Υποστήριξε τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, την αποχώρηση των ελλαδίτικων στρατιωτικών δυνάμεων και των ξένων στρατιωτικών βάσεων από την Κύπρο, την κατάργηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων, την αποτροπή κάθε μορφής διχοτομικής λύσης.

Με βάση αυτήν την πολιτική άσκησε κριτική σε λαθεμένες θέσεις και σε θέσεις που χαρακτηρίζονται από σύγχυση.

Τόσο σε αυτές του ΚΚΕ που, τη μια, έλεγε πως ένας ενδεχόμενος πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας θα είναι, σε κάθε περίπτωση, «ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές» και, την άλλη, όταν οξύνθηκαν οι επεκτατικές απειλές της Τουρκίας, έλεγε ότι θα υπερασπίσει τα σύνορα και την εδαφική ακεραιότητα της ελληνικής επικράτειας, κάνοντας περιοδείες σε ακριτικά νησιά, ενώ ο γενικός γραμματέας του δεν απέκλεισε και την παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στο δικαστήριο της Χάγης.

Όσο και σε εκείνες οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που υποβαθμίζουν τον τούρκικο επεκτατισμό μέσα από μια μονόπλευρη και «κοκαλωμένη» θεώρηση του «αντιδραστικού ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων» της Ελλάδας και της Τουρκίας. Που εμφανίζουν στρεβλά ως «επεκτατισμό» τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για αιγιαλίτιδα ζώνη έως 12 μίλια και ΑΟΖ. Που «πνίγουν» το ζήτημα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο μέσα σε «αναλύσεις» για τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής αστικής τάξης και για «αντικαπιταλιστικό» αγώνα στην Κύπρο, βάζοντας στη σκιά και παραγκωνίζοντας το αίτημα για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Στο μέτωπο της πάλης ενάντια στους πολέμους και στις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων

27. Στην περίοδο που μεσολάβησε από το 6ο Συνέδριο άνοιξαν δύο νέα μεγάλα μέτωπα πολέμου. Στις αρχές του 2022 ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία με τη ρώσικη εισβολή στο έδαφός της. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός στηρίζοντας, με όλα τα μέσα, το καθεστώς ανδρεικέλων του στην Ουκρανία ήλθε σε οξύτατη σύγκρουση με το ρώσικο ιμπεριαλισμό, στην οποία έχουν εμπλακεί και πολλές άλλες χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Το κόμμα μας, από την έναρξη του πολέμου, τον κατάγγειλε ως έναν καταστροφικό πόλεμο για το λαό της Ουκρανίας, με παγκόσμιες συνέπειες, και ως μεγάλη απειλή για την ειρήνη. Συμμετείχε σε όσες αντιιμπεριαλιστικές-αντιπολεμικές κινητοποιήσεις έγιναν για την καταδίκη του. Τόνισε πως το κύριο πρόβλημα είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Ουκρανία. Έκφρασε την αλληλεγγύη του στον αγώνα του ουκρανικού λαού ενάντια στους ρώσους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ενάντια στο φιλοφασιστικό καθεστώς-μαριονέτα της Δύσης, του Ζελένσκι. Ενάντια στη συμμετοχή και στήριξη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη διεξαγωγή του πολέμου, ενάντια στη ρώσικη εισβολή, για να φύγουν τα ρώσικα στρατεύματα από το ουκρανικό έδαφος, για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την ειρήνη και την ανεξαρτησία. Ταυτόχρονα, κατάγγειλε τη ΝΔ, τονΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ που έγιναν υποστηρίγματα του πολέμου, στο πλευρό της Δύσης. Κατάγγειλε την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία δηλώνοντας πως «στην κρίση της Ουκρανίας η Ελλάδα είναι ευθυγραμμισμένη με τους συμμάχους και με τους εταίρους της» έστειλε όπλα στο καθεστώς Ζελένσκι και μετέτρεψε το ελληνικό έδαφος σε διάδρομο μεταφοράς αμερικανικών και νατοϊκών εξοπλισμών στην Ουκρανία, μέσω Αλεξανδρούπολης.

Παράλληλα το Μ-Λ ΚΚΕ άσκησε κριτική και σε λαθεμένες θέσεις που προβλήθηκαν από δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά:

– Στη θέση του ΚΚΕ που πίσω από το γενικό σύνθημα «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» καλύπτει μια εσφαλμένη ερμηνεία του χαρακτήρα του πολέμου, ως σύγκρουση ανάμεσα στην «ιμπεριαλιστική Ουκρανία» και την «ιμπεριαλιστική Ρωσία». Ερμηνεία που δεν αναγνωρίζει για τον ουκρανικό λαό ζήτημα πάλης για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του.

– Σε θέσεις, όπως αυτές του λεγόμενου «Αντιιμπεριαλιστικού Συντονισμού για την Ήττα του ΝΑΤΟ» και ορισμένων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων (ΛΑΕ,ΑΡΑΣ κ.ά.), που έχουν ανοχή, δικαιολογούν και δεν καταδικάζουν τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία ή και την εκτιμούν ευνοϊκά για τον «αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού του Ντονμπάς», γιατί θεωρούν ότι για τον πόλεμο έχει «ευθύνη το ΝΑΤΟ» και ότι ο στόχος δεν πρέπει να είναι και ο δυτικός και ο ρώσικος ιμπεριαλισμός αλλά μόνο η «ήττα του ΝΑΤΟ».

Το δεύτερο μεγάλο μέτωπο πολέμου άνοιξε στη Μέση Ανατολή, τον Οκτώβρη 2023. Με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το Ισραήλ ξεκίνησε τον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα, συναντώντας, ωστόσο, την αξιοθαύμαστη ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού. Η επέκταση αυτού του πολέμου με τους αμερικανοβρετανικούς βομβαρδισμούς στην Υεμένη δυνάμωσαν την απειλή μιας ευρύτερης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή.

Το Μ-Λ ΚΚΕ καταδίκασε αμέσως τον κτηνώδη πόλεμο του ισραηλινού φασισμού σε βάρος των Παλαιστινίων και τους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές που τον στηρίζουν, όπως και τις αμερικανοβρετανικές πολεμικές επιδρομές στην Υεμένη. Συμμετείχε σε όλα τα συλλαλητήρια και διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και οργάνωσε και δικές του εκδηλώσεις συμπαράστασης, θέτοντας στο επίκεντρο το αίτημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και τη δημιουργία ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Κατάγγειλε με δριμύτητα τη στήριξη της κυβέρνησης ΝΔ στην κυβέρνηση Νετανιάχου και την αποστολή ελληνικών πολεμικών σκαφών στην Παλαιστίνη και την Ερυθρά Θάλασσα, στο πλάι των πολεμικών πλοίων των ΗΠΑ, δείχνοντας πόσο αντιδραστική είναι η συμμαχία που έχουν συνάψει οι ελληνικές κυβερνήσεις με το αμερικανοστήρικτο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.

Το κόμμα μας συνέχισε να καταγγέλλει όλες τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε περιοχές του πλανήτη και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτές. Καταδίκασε τις συμφωνίες ελληνικών κυβερνήσεων που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε «μεντεσέ» των αμερικανονατοϊκών επεμβάσεων στα Βαλκάνια και τη γύρω περιοχή. Καταδίκασε συμφωνίες όπως αυτή των «Πρεσπών», με την οποία η Ελλάδα έγινε «μεντεσές» για την ενσωμάτωση της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, και όπως η «αμυντική συμφωνία» Ελλάδας – Γαλλίας με την οποία η χώρα μας δεσμεύτηκε να συμμετέχει στις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στην υποσαχάρια περιοχή της Αφρικής (Σαχέλ).

Άμεσα συνδεδεμένο με την αντιιμπεριαλιστική πάλη υπήρξε, τέλος, η συμπαράσταση στα μεγάλα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε να καταδικάζει το αίσχος των άθλιων συνθηκών και του εξευτελισμού των προσφύγων και των μεταναστών μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εμφανίζοντας τους πρόσφυγες σαν «ασύμμετρη απειλή» και «εισβολείς» η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφάρμοσε μια ακροδεξιά πολιτική που με στρατοκρατικά μέτρα ύψωσε φράκτες στα σύνορα και κλιμάκωσε τις επαναπροωθήσεις στη θάλασσα, αυξάνοντας τους θανάτους στον προσφυγικό και μεταναστευτικό πληθυσμό. Συμπλήρωμα αυτής της πολιτικής αποτέλεσαν και τα κηρύγματα ξενοφοβίας των ακροδεξιών κομμάτων καθώς και οι ρατσιστικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων σε αλλοδαπούς.

Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιτάχθηκε σταθερά στο διωγμό και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, καταγγέλλοντας τη μετατροπή της χώρας σε αντιπροσφυγικό φρούριο, καθώς και το καθεστώς των κέντρων εγκλεισμού και κράτησης, διεκδικώντας να εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες φιλοξενίας και διαβίωσης, πρόσβαση σε στέγαση, σίτιση, περίθαλψη και μόρφωση με κρατική μέριμνα, και δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης στις χώρες που επιθυμούν.

Στο μέτωπο των πολιτικών εκλογικών αναμετρήσεων

28. Το Μ-Λ ΚΚΕ πήρε μέρος στις εκλογικές αναμετρήσεις, με στόχο να προβάλει και να διαδώσει τις ιδεολογικοπολιτικές του θέσεις και να διευρύνει τις σχέσεις του με τον εργατικό και λαϊκό κόσμο.

Μετά από μια επτάχρονη περίοδο εκλογικής συνεργασίας με το ΚΚΕ(μ-λ), που διακόπηκε με μονόπλευρη απόφαση του τελευταίου, το κόμμα μας συμμετείχε αυτοδύναμα σε όλες τις εκλογές που έγιναν, στις ευρωεκλογές, τις βουλευτικές εκλογές και τις δημοτικές εκλογές το 2019, στις δύο βουλευτικές εκλογές και τις δημοτικές εκλογές το 2023. Οι δυνάμεις του, με αποφασιστικότητα και αντοχή, έδωσαν έξι εκλογικές μάχες και ξεπέρασαν όλες τις δυσκολίες, δεδομένου ότι και το 2019 και το 2023, μέσα σε ένα χρόνο, διεξάχθηκαν τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.

Αντιμετώπισαν μια σειρά ισχυρές πιέσεις και αντιδημοκρατικά μέτρα. Από τα εκβιαστικά διλήμματα της «χαμένης ψήφου» και του «μικρότερου κακού» και τους μεγάλους περιοριστικούς νομοθετικούς όρους και τις εξοργιστικές πρακτικές για τον πνιγμό της φωνής του στα ΜΜΕ, έως τις απαγορεύσεις και τα πρόστιμα για την ανάρτηση προεκλογικών αφισών του, τη μη διανομή σε εκλογικά τμήματα ψηφοδελτίων του και τις δυσβάστακτες οικονομικές απαιτήσεις που είχαν οι δύο τριπλές εκλογικές μάχες.

Κόντρα σε αυτές τις δυσκολίες, το Μ-Λ ΚΚΕ κάλυψε τα οικονομικά του πλάνα, μένοντας προσηλωμένο στην αρχή να εναντιώνεται σε κάθε κρατική χρηματοδότηση. Τα μέλη και τα στελέχη του δραστήρια πρόβαλαν, πανελλαδικά, τις απόψεις του κόμματος και έδωσαν τη μάχη της ψήφου μέσα από δεκάδες προεκλογικές εξορμήσεις και περιοδείες, συγκεντρώσεις, μέσα από την πλατιά διακίνηση προεκλογικού υλικού και την παρέμβασή τους σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στο διαδίκτυο. Στην προμετωπίδα του εκλογικού αγώνα θέσαμε το 2019, στις βουλευτικές εκλογές, το σύνθημα «Ούτε ΣΥΡΙΖΑ – ούτε Δεξιά για μια πραγματική Αριστερά», και στις ευρωεκλογές το «Εμπρός λαέ έξω από την ΕΕ», «Για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη, Σοσιαλιστική». Το 2023 τα συνθήματα «Με τους αγώνες, το λαό και την Αριστερά», «Ούτε ΝΔ – Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, για μια πραγματική Αριστερά», «Καταδικάστε το μαύρο μέτωπο της Δεξιάς, απορρίψτε τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης». Όλες οι εκλογικές καμπάνιες είχαν στο επίκεντρο αγωνιστικά πολιτικά μηνύματα πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας και της ανεργίας, για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανασυγκρότηση ενός πραγματικά αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Καρπός αυτής της προσπάθειας ήταν η συγκέντρωση χιλιάδων ψήφων στις ευρωεκλογές και τα ανοδικά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές. Το Μ-Λ ΚΚΕ αυτήν την περίοδο κατέγραψε διαρκή αύξηση ψήφων, με χαρακτηριστικότερη εκείνη που σημείωσε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, όπου τα εκλογικά διλήμματα έγιναν πολύ έντονα, ενώ άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά είχαν μείωση ψήφων. Αυτό έδειξε μια εδραιωμένη και διευρυνόμενη πολιτική επιρροή του κόμματος, αναμφίβολα μικρή, αλλά ταυτόχρονα σημαντική για το μέγεθος των οργανωμένων δυνάμεών του.

Αυτό εκφράστηκε και στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που πήρε μέρος με την κάθοδο εκλογικού συνδυασμού στο δήμο Ηλιούπολης. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν τις δικές τους ιδιαίτερες δυσκολίες, που μεγεθύνθηκαν μετά τα τελευταία εκλογικά νομοθετήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ορθώνουν μεγάλα εμπόδια στη συμμετοχή και εκλογή μικρών δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, ο εκλογικός συνδυασμός που στήριξε το Μ-Λ ΚΚΕ κατόρθωσε το 2019 να ξαναβγάλει δημοτικό σύμβουλο. Ενώ το 2023 είχε ένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα, που επαναβεβαίωσε πως με την πολύχρονη αγωνιστική δράση του σε αυτόν τον Δήμο, το κόμμα έχει δημιουργήσει για το μέγεθος των δυνάμεών του μια αξιόλογη βάση επιρροής.

Το ουσιαστικότερο αποτέλεσμα των εκλογικών μαχών που έδωσε το Μ-Λ ΚΚΕ είναι ότι μπόρεσε και μέσα από αυτές να απλώσει περισσότερο τη φωνή του μέσα στην ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσει σχέσεις με νέους αγωνιστές και αριστερό κόσμο.

Για την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος

29. Ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας στη εξαετία που πέρασε από το 6ο Συνέδριο δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος μιας νικηφόρας πάλης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Παρά το ότι εκδηλώθηκαν αντιστάσεις, σε ορισμένους επιμέρους τομείς με θετικά αποτελέσματα, η κυριαρχία της γραμμής και των δυνάμεων της υποταγής και του συμβιβασμού εμπόδισε την οργάνωση και διεξαγωγή αποτελεσματικών αγώνων για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων απέναντι στις σκληρές κυβερνητικές επιθέσεις. Η γραμμή της εγκατάλειψης του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία στάθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη και του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Αναδείχθηκαν και σε αυτή τη περίοδο οι επιπτώσεις της απουσίας ενός ισχυρού πραγματικού κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος, του μόνου ικανού να στηρίξει και να προωθήσει τα μικρά και μεγάλα αιτήματα και τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού.

Το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε να θέτει με έμφαση, στην πρώτη γραμμή της πάλης του, την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, την ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, την αναζωογόνηση του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Για το σκοπό αυτό συνέχισε συστηματικά την ιδεολογικοπολιτική πάλη του ενάντια στις ιδέες, τις πολιτικές θέσεις και πρακτικές του ρεβιζιονισμού, του τροστσκισμού και του μισοτροτσκισμού, του αναρχισμού. Ενάντια στη γραμμή του κυβερνητικού συνδικαλισμού, του ρεφορμισμού και της ταξικής συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενάντια στην πολιτική που με «αντικαπιταλιστικό» περίβλημα αρνείται τον εθνικοανεξαρτησιακό αγώνα.

Διατήρησε στο κέντρο της πάλης του την ενδυνάμωση των γραμμών του και την εξάπλωση της επιρροής της μαρξιστικής-λενινιστικής γραμμής. Ταυτόχρονα, επέμεινε σε μια μετωπική πολιτική οικοδόμησης πολιτικών συνεργασιών σε πραγματικά αριστερή βάση και συνδικαλιστικών συμπράξεων σε ταξική αγωνιστική βάση, έτσι που να ενισχύεται η ανάπτυξη της πολιτικής και μαζικής δράσης σε μια σωστή κατεύθυνση. Απ’ αυτήν την άποψη άσκησε σταθερή και έντονη κριτική και απέρριψε πολιτικές συνεργασίες, καιροσκοπικούς συντονισμούς ή «κοινές δράσεις» που κινήθηκαν και κινούνται γύρω από την αντίληψη της «ενότητας της Αριστεράς» που προκάλεσε επανειλημμένα ναυάγια συνεργασιών, με μεγαλύτερο αυτό που οδήγησε μια σειρά αριστερές οργανώσεις στο συμφιλιωτισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η προσπάθεια για κεντρική πολιτική συνεργασία πραγματικών αριστερών δυνάμεων είχε αποδώσει από το 2012 τη συνεργασία του Μ-Λ ΚΚΕ με το ΚΚΕ(μ-λ) και τη δημιουργία της Λαϊκής Αντίστασης-Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ), η οποία προσέφερε ένα θετικό έργο παρά τις διαφορές και τις διαφωνίες που υπήρχαν στο εσωτερικό της. Ύστερα από 8 χρόνια δράσης, η ΛΑ-ΑΑΣ τερμάτισε τη λειτουργία της, γιατί το ΚΚΕ(μ-λ), το 2020, αποφάσισε μονόπλευρα να βάλει τέλος σε αυτή την πολιτική συνεργασία, για να στρέψει τη δράση του σε ένα διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό που συγκλίνει με πολιτικές θέσεις και πρακτικές του λεγόμενου «αντικαπιταλιστικού χώρου».

Το Μ-Λ ΚΚΕ παρέμεινε αμετακίνητο στη γραμμή της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού αριστερού κινήματος, προβάλλοντας, αδιάλειπτα, ως μέρος αυτής της ανασυγκρότησης την ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών, στην προοπτική της συσπείρωσης όλων των πραγματικών κομμουνιστών σε ένα αναγεννημένο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα.

Δ. ΓΙΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

30. Με τις θέσεις και τον προσανατολισμό που χάραξαν το 6^ο συνέδριο το 2018 και η πανελλαδική Συνδιάσκεψη το 2022, το δυναμικό του κόμματος ανταποκρίθηκε στα οργανωτικά καθήκοντα της περιόδου με το πνεύμα μιας μάχιμης κομμουνιστικής οργάνωσης παρά τις δυσκολίες, μέσα σε ένα κλίμα υποχώρησης του λαϊκού κινήματος, ενίσχυσης της απογοήτευσης, αύξησης των πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων. Με τις αποφάσεις των κομματικών σωμάτων, το Μ-Λ ΚΚΕ είχε ενεργητική συμβολή στους αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, με τη δραστήρια συμμετοχή στο μαζικό και πολιτικό κίνημα, με τις θέσεις που διατύπωσε για τον προσανατολισμό τους, με την ενεργητική παρουσία σε εκατοντάδες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις που έγιναν.

Στο 6^ο συνέδριο υπογραμμίστηκε εμφατικά η ανάγκη τα οργανωτικά ζητήματα να αποτελέσουν αντικείμενο μιας μεγαλύτερης προσοχής του κόμματος και όλων των μελών και ιδιαίτερα τα ζητήματα που αφορούν στη σωστή λειτουργία της οργάνωσης, στην κομματική οικοδόμηση και στην οργανωτική ανάπτυξη. Μέσα στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από το 6^ο συνέδριο και παρά το διάστημα της πανδημίας που παρεμβλήθηκε, των απανωτών λοκ ντάουν και του παρατεταμένου εγκλεισμού, των μεγάλων πιέσεων που ασκήθηκαν στην κοινωνία και της αναγκαστικής προσαρμογής της οργάνωσης στα νέα δεδομένα, που ακόμη δεν έχουν μείνει οριστικά πίσω, πραγματοποιήθηκαν σημαντικά βήματα στον τομέα αυτό.

Η λειτουργία της κόμματος βρίσκεται σε ένα πιο αναβαθμισμένο επίπεδο, που αποτυπώνεται στη συστηματική και ζωντανή λειτουργία των οργάνων, στην αξιοποίηση του στελεχικού δυναμικού της οργάνωσης, στην συμμετοχή στους αγώνες και ιδιαίτερα στις διαδηλώσεις, στη συμμετοχή στο μαζικό κίνημα και σε διεργασίες που συντελούνται. Αποτυπώνεται στην έκδοση ανακοινώσεων για τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, στη συστηματική έκδοση και στην πληθώρα κειμένων στα έντυπα μας, στο Λαϊκό Δρόμο, στην Πορεία, στα Αντιτετράδια, στη Μαθητική Πορεία, στη λειτουργία των ιστοσελίδων μας και ιδιαίτερα του Προλόγου, στην ποιοτική βελτίωση των κειμένων, στην αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αποτυπώνεται επίσης στη λειτουργία και τη δραστηριότητα των πολιτιστικών μας χώρων, και των δεκάδων εκδηλώσεων πολιτικών και εκπολιτιστικών που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, αλλά και στο ετήσιο κάμπινγκ της Πορείας με τη συμμετοχή πολλών νέων φίλων και συναγωνιστών. Μέσα από τη δράση μας στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις, μέσα από τις πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί, μέσα από τις εκδηλώσεις που γίνονται, το Μ-Λ ΚΚΕ έχει διευρύνει τους κύκλους του, έχει συνδεθεί με δεκάδες νέους συναγωνιστές και έχει εντάξει στις γραμμές του νέα μέλη, και αυτό αποτελεί μια ιδιαίτερα σημαντική πλευρά της δουλειάς μας. Παρά όμως τα θετικά βήματα που έχουν γίνει στον τομέα αυτό της ένταξης νέων συναγωνιστών στις γραμμές μας, της σύνδεσης με τον κόσμο γύρω μας, στο δρόμο της σύνδεσης με τις μάζες γενικότερα, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να κάνουμε, αρκετές αδυναμίες να ξεπεράσουμε και πλευρές της οργανωτικής μας πολιτικής να βελτιώσουμε.

31. Αποφασιστικός κρίκος για τη ικανότητα του κόμματος και των μελών να ανταποκρίνονται στις πιέσεις, στις μεταβολές των συνθηκών, στις ανάγκες και της απαιτήσεις της πάλης, στη σύνδεση με το κόσμο, στην προβολή των σκοπών και των επιδιώξεων, είναι η μεγαλύτερη αφομοίωση της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής και αποφασιστικός κρίκος για τη καλύτερη αφομοίωση της γραμμής είναι η συστηματική λειτουργία της οργάνωσης, με την παρουσία όλων των μελών.

Η βάση της συγκρότησης της οργάνωσης είναι η ζωντανή συμμετοχή και συζήτηση, η μεταφορά εικόνων και προβλημάτων, η συλλογική συμμετοχή στη διαμόρφωση της γραμμής, είναι οι ατομικές συζητήσεις της καθοδήγησης με τα μέλη μας, η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων μας, είναι η καταγραφή και συζήτηση για τον εξωκομματικό περίγυρο, είναι η τήρηση των κανόνων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Μέσα στο πλαίσιο της οργάνωσης και των συλλογικών οργάνων και συζητήσεων προωθείται η σύνδεσή μας με τους μαζικούς χώρους και το συνδικαλιστικό κίνημα και οργανώνεται η πάλη μας στις διαδικασίες και διεργασίες των σωματείων και των συλλόγων των εργαζομένων και της νεολαίας.

Όπου δεν υπάρχει μια καθιερωμένη συστηματική λειτουργία της οργάνωσης, με τη σύγκληση των μελών, τη συζήτηση πάνω στις θέσεις της οργάνωσης, των θεμάτων που μπορούν να θέσουν τα μέλη, τη συζήτηση για τις πρωτοβουλίες που μπορούν και πρέπει να αναληφθούν, αυτό πρέπει να αποκατασταθεί. Να ξεπεραστεί κάθε εμπόδιο σε αυτή τη κατεύθυνση, διότι αναπόφευκτα δημιουργούνται και ενισχύονται σημάδια αδρανοποίησης και παραλυσίας και δυνάμεις που λιμνάζουν.

Η τήρηση των κανόνων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, η άσκηση κριτικής και αυτοκριτικής, η δυνατότητα όλων των μελών ελεύθερα να συμμετέχουν στις αποφάσεις του κόμματος, η υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία και του ατομικού στο συλλογικό αποτελούν αυτονόητες για το κόμμα μας αρχές, που πρέπει να διαφυλάσσονται σαν κόρη οφθαλμού και με αυτές να διαπαιδαγωγείται όλο το κόμμα για να μπορέσει να παλεύει πολιτικά και ιδεολογικά, τώρα και στο μέλλον, σε όλες τις συνθήκες και δυσκολίες με τις οποίες θα βρεθεί αντιμέτωπο. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η εξασφάλιση δημοκρατικού κλίματος στη λειτουργία των ΚΟΒ, η εδραίωση και η τήρηση διαδικασιών δημοκρατικού διαλόγου, η εξοικείωση με την άσκηση και την αποδοχή της κριτικής, ως κάτι αναγκαίο για το προχώρημα της υπόθεσής μας. Όλα τα μέλη και ακόμη περισσότερο τα στελέχη του κόμματος με την στάση τους, πρέπει να καλλιεργούν το συντροφικό κλίμα σχέσεων και λειτουργίας ως αναγκαία βάση για την επίλυση όλων των ζητημάτων.

Παράλληλα, είναι αναγκαία η καταπολέμηση φαινομένων φιλελευθερισμού και ατομιστικών τάσεων, ασυνέπειας και χαλαρότητας στην τήρηση των κομματικών λειτουργιών. Η ισχυροποίηση του κόμματος και των μελών μας προϋποθέτουν την αυστηρή τήρησης της αρχής, της συζήτησης των κομματικών θέσεων στα πλαίσια της οργάνωσης και μόνο και είναι αναγκαία η προώθηση και εμβάθυνση στο πνεύμα της συλλογικής και κομματικής στάσης, όπου αντίστοιχα το πνεύμα του ατομικού εγωισμού αποτελεί ξένο σώμα για μια κομμουνιστική οργάνωση. Είναι επίσης αναγκαία η καταπολέμηση τάσεων αδράνειας και αποφυγής πρακτικών καθηκόντων, γνωρίζοντας πως τίποτε δε θα έρθει από μόνο του και καμία θεωρία, όσο καλή και αν είναι, δεν αρκεί από μόνη της και ακυρώνεται όταν δε συνοδεύεται από την πράξη.

32. Από τη θετική εμπειρία των τελευταίων χρόνων αλλά και από την πάλη του κόμματός μας ξεχωριστή σημασία στην ένταξη νέων συναγωνιστών έχει η πρακτική των οργανωμένων πυρήνων επιρροών. Όπου έχει λειτουργήσει, έχει αξιόλογα αποτελέσματα. Όπου αυτό έχει πραγματοποιηθεί, όπου προσεγγίστηκαν συναγωνιστές γύρω μας με ένα συστηματικό, επίμονο αλλά και υπομονετικό τρόπο, με καλέσματα, ενημερώσεις, ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων και άσκηση πολιτικής επίδρασης, έφερε θετικά αποτελέσματα. Πρέπει σε κάθε πυρήνα της οργάνωσης να αναζητηθούν άμεσα και λεπτομερώς οι δυνατότητες και να διαμορφωθούν οι προϋπόθεσες για να λειτουργήσουν οργανωμένοι πυρήνες επιρροών, με συστηματική λειτουργία, μέσα από την οποία σε ένα βάθος χρόνου θα μπορέσουν να αντληθούν δυνάμεις στην οργάνωση.

Από τη εμπειρία μας αυτή, για το πλάτεμα της οργανωτικής μας δουλειάς εντοπίζονται αδυναμίες που πρέπει περισσότερο και εξαντλητικότερα να συζητηθούν σε όλο το πλαίσιο της οργάνωσης. Η υποτίμηση και αποφυγή της δουλειάς αυτής, η υπόκλιση στις δυσκολίες που υπάρχουν, η υποτίμηση ανθρώπων γύρω μας, η ανταπόκριση στα καθήκοντά μας με τρόπο ρουτίνας και η έλλειψη συστηματικής ζωντανής και επίμονης επαφής με τους ανθρώπους γύρω μας, η αναζήτηση γρήγορων αποτελεσμάτων, είναι ορισμένες από αυτές. Ή το να θέσουμε τον πήχη των απαιτήσεων μας ψηλά κάνοντας δύσκολο το πέρασμά του. Τα οργανωτικά αποτελέσματα και ιδιαίτερα αυτά που συνδέονται με τα ζητήματα της κομματικής οικοδόμησης και της οργανωτικής ανάπτυξης δεν έρχονται από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε φτάνει να τα συζητάμε θεωρητικά, ή μόνο να διακηρύττουμε τις επιδιώξεις μας ή μόνο να εντοπίζουμε τις αδυναμίες μας. Απαιτείται αφ’ ενός η αναγνώριση της σημασίας αυτού του τύπου της οργανωτικής δουλειάς και αφετέρου απαιτούνται πρακτικά βήματα από τα πιο μικρά μέχρι τα σύνθετα μέσα σε όλη την οργάνωση της δουλειάς μας και έλεγχος των βημάτων μας.

Η πολιτικοποίησή των ανθρώπων γύρω μας δε συντελείται μηχανιστικά και αυτόματα, ούτε με την παράθεση κάποιου τσιτάτου, ούτε και αρκεί μια κουβέντα μόνο. Ούτε συντελείται με όρους αντιπαράθεσης, όπου συχνά ανακατεύεται και χάνεται το κύριο από το δευτερεύον. Κάθε μέρα μέσα στις συνθήκες των εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων γεννιούνται αγωνιστικές διαθέσεις, που εύλογα και αναπόφευκτα μέσα στην κατάσταση της πολύχρονης υποχώρησης του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, σκορπίζονται και εξανεμίζονται, αλλά ξαναγεννιούνται και ξανααναπτύσσονται.

Η ιδεολογική και πολιτική επίδραση που αποτελεί τον πυρήνα της οργανωτικής ανάπτυξης δυνάμεων απαιτεί χρόνο, επιμονή και συστηματικότητα, κατανοώντας ότι δεν θα βρούμε έτοιμους ανθρώπους με ξεκαθαρισμένα τα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, όμως θα βρούμε πολλούς με αγωνιστικές επιδιώξεις και διαθέσεις, με προβληματισμούς και αμφισβητήσεις για την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, ανησυχίες και ερωτήματα, που αποτελούν τη βάση για την οικοδόμηση σταθερών δεσμών και πολιτικών σχέσεων. Η υπόθεση της σύνδεσης με το κόσμο γύρω μας, είναι το κλειδί για την υπόθεση της κομματικής οικοδόμησης. Όχι μόνο για το αυτονόητο, για το πλάτεμα της οργανωτικής επιρροής και για την ανάπτυξη της οργάνωσης, αλλά διότι τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος με την επαφή τους και τη σύνδεση με τον κόσμο κατανοούν καλύτερα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που υπάρχουν, κατανοούν βαθύτερα την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και εξοπλίζονται πιο αποτελεσματικά.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια μεγάλη διάσπαση του κοινωνικού σώματος, που συνίσταται στο μεγάλο άνοιγμα της ψαλίδας πλούτου – φτώχειας, τη διόγκωση και διεύρυνση της δεύτερης, στη συρρίκνωση της μικρομεσαίας αγροτιάς, στην εμφάνιση, με κάποια επιδότηση πολλών μικρών νέων επιχειρήσεων και στην γρήγορη εξαφάνισή τους, στη μεγάλη μετανάστευση της νεολαίας, στην αποβιομηχάνιση και στην ραγδαία υπερδιόγκωση του τριτογενούς τομέα, στη σύνθεση της εργατικής τάξης και των εργατών γης, με ένα μεγάλο κομμάτι της να αποτελείται από μετανάστες προερχόμενους από ανατολικές, ασιατικές, αφρικανικές χώρες και την Αλβανία κλπ.

Ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφεύγει η ραγδαία εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media), η ευρεία χρήση του διαδικτύου (internet), του κινητού, η ισχυρή επιρροή των ΜΜΕ, που σε συνδυασμό με την υποχώρηση του κινήματος, οδηγούν σε μια εξατομίκευση και στον εκμαυλισμό της κοινωνίας, στη θρησκοληψία, στην επιβολή κυρίαρχων αστικών προτύπων, στη θέση της γυναίκας, ακόμη και στην εκφορά και στη λεξιπενία του λόγου, στον ατομικισμό και στις αυταπάτες της παρέμβασης δήθεν, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της επίτευξης μιας επίπλαστης, ανύπαρκτης συλλογικότητας.

Όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να μελετηθούν, να αναλυθούν σωστά και να καταστήσουν πιο ευέλικτη την παρέμβασή μας. Επίσης θα πρέπει να βρούμε τρόπους να καταστήσουμε πιο ελκυστική και συστηματική την μορφή όλων των παρεμβάσεών μας (εφημερίδα, πολιτιστικοί χώροι, εκδόσεις, προκηρύξεις, αφίσες, ιστοσελίδες, πολιτιστικές, μουσικές, εικαστικές δράσεις, εκδρομές, ΜΜΕ, κείμενα και σε άλλες ξένες γλώσσες κλπ), που σε ένα βαθμό ήδη το κάνουμε, για να μπορέσουμε να κάνουμε όσο το δυνατό πιο πλατιά γνωστό το περιεχόμενο των θέσεών μας -τις πολιτικές αναλύσεις και αλήθειες που πραγματικά διαθέτει η οργάνωσή μας- και να αποκτήσουμε επαφές και δεσμούς με περισσότερο κόσμο.

33. Το Μ-Λ ΚΚΕ και τα μέλη του, βρίσκονται σταθερά προσανατολισμένα στην παρέμβαση και ανάπτυξη της δράσης τους στο μαζικό κίνημα, στα σωματεία και στους συλλόγους εργαζομένων, για την ανάδειξη των λαϊκών προβλημάτων, για την αγωνιστική τους αντιμετώπιση, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ενάντια στην παραλυτική γραμμή του ρεφορμισμού, του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας. Όποτε, μάλιστα, σύντροφοί μας έχουν αναδειχθεί σε θέσεις ευθύνης στο συνδικαλιστικό κίνημα, έχουν συμβάλει στην αγωνιστική ενίσχυση των σωματείων τους και στη μαζικοποίησή τους. Όσο και αν το συνδικαλιστικό κίνημα έχει δεχτεί χτυπήματα από τις κυβερνητικές και εργοδοτικές πιέσεις, όσο και αν έχει υποστεί την πολύχρονη φθορά της κυριαρχίας των ρεφορμιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, υπάρχουν σημαντικά περιθώρια ενεργοποίησης δυνατοτήτων στα σωματεία των εργαζομένων. Η δραστήρια συμμετοχή μας στο σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να αποτελεί σταθερό κεντρικό προσανατολισμό. Η εμπειρία δείχνει ότι όποιος αξιόλογος σε μαζικότητα αγώνας αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, πέρασε μέσα από τα σωματεία και αυτά αποτελούν και θα αποτελέσουν τα βασικά εργαλεία μαζικής πάλης των εργαζομένων. Στον τομέα αυτό που είναι ζωτικός για να αναπτύξει το κόμμα μας τα νήματα σύνδεσης με τους εργαζόμενους και τις μαζικές οργανώσεις τους, υπολείπονται πολλά που πρέπει να κάνουμε και να οργανώσουμε στο μέλλον. Η στράτευση όλων των μελών και επιρροών που μπορούμε να επιδράσουμε στα σωματεία τους, η καλύτερη επεξεργασία της συνδικαλιστικής μας γραμμής, η αυτοτελής προβολή της, η πάλη να τη διαδώσουμε, που σημαίνει και αντιπαράθεση με τις λαθεμένες θέσεις που προβάλλονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενίσχυση του δυναμικού της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου, η αύξηση της επιρροής τους και η διεύρυνση της παρουσίας τους είναι τα κεντρικά ζητήματα των συνδικαλιστικών μας δυνάμεων.

Η πυκνή κάθοδος του κόμματος με βάση τις πολιτικές του κατευθύνσεις σε μικρές και μεγάλες διαδηλώσεις αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής και αγωνιστικής του έκφρασης. Αποτελεί αυτονόητη και αναγκαία μορφή και μέσο πάλης για την αντίκρουση της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής των αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η παρουσία του κόμματος μας, σε μια σειρά πόλεις, με βάση τις οργανωμένες μας δυνάμεις, τα μπλοκ που συγκροτούνται, ο παλμός τους και η εικόνα τους, είναι θετική, εκπέμποντας ένα αγωνιστικό μήνυμα. Η κάθε κινητοποίηση, πολύ περισσότερο αυτές που διακρίνονται για τη μαζικότητά τους, αποτελεί βήμα αγωνιστικής διέγερσης, ενίσχυσης της πολιτικοποίησης και της μαχητικοποίησης και υπάρχουν αναμφισβήτητα περιθώρια μαζικότερων παρεμβάσεων, καλύτερης συγκρότησης των μπλοκ μας και μεγαλύτερης διακίνησης των υλικών μας, ανακοινώσεων, εφημερίδας ή περιοδικών. Υπάρχουν ωστόσο ακόμη περισσότερα περιθώρια τραβήγματος δυνάμεων σε διαδηλώσεις, που μετεωρίζονται ή που διστάζουν να κατέβουν, που δυσκολεύονται να ξεπεράσουν φοβίες και καχυποψίες ή που δεν ξέρουν πού και με ποιον, και η στάση μας και το παράδειγμά μας, τα επιχειρήματα ή οι παροτρύνσεις και οι ενημερώσεις μας μπορούν να συμβάλουν θετικά.

34. Κάθε χρόνο πραγματοποιούμε δεκάδες εκδηλώσεις ιδιαίτερα στους πολιτιστικούς μας χώρους με ποικιλία περιεχομένου. Ιδεολογικές και ιστορικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές, πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές. Η λειτουργία των πολιτιστικών μας χώρων, ο πλούτος των εκδηλώσεων, η αξιοποίηση δυνατοτήτων, εντός και εκτός της οργάνωσης, η παρουσία ευρύτερου κόσμου έχει δώσει καρπούς και έχει βοηθήσει σημαντικά στους στόχους της ανύψωσης του γενικού πολιτικού επιπέδου της οργάνωσής μας, στην ενίσχυση της οργανωτικότητάς μας και ιδιαίτερα στη σύνδεσή μας με ευρύτερες δυνάμεις, έτσι ώστε το Σήμα, η Σφήνα και η Πυξίδα να αποτελούν ένα νευραλγικό τομέα της δουλειάς μας, που πρόσφερε πολλά και μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα. Αυτό προϋποθέτει το μεγαλύτερο αγκάλιασμα της δραστηριότητας των χώρων μας από όλο το κομματικό δυναμικό και ιδιαίτερα από το δυναμικό της νεολαίας. Μέσα από την ενεργητική στήριξη και παρουσία, τη ζωντανή συμμετοχή με ιδέες και προτάσεις για το περιεχόμενο και μέσα από τη προσέλκυση φίλων. Με άξονα τις εκδηλώσεις οι πολιτιστικοί χώροι μπορούν να συμβάλουν ακόμη περισσότερο στα αναγκαία πολιτικά και ιδεολογικά ερεθίσματα και προβληματισμούς, στην πολιτικοποίηση και την διεύρυνση του κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου της οργάνωσης, στην οργανωτική μας ανάπτυξη. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε και τις ψηλές οικονομικές απαιτήσεις, τα ενοίκια και τα λειτουργικά κόστη των χώρων και την ανάγκη πυκνών μαζικών εκδηλώσεων για την οικονομική τους στήριξη, που αποτελεί όρο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

35. Η Νεολαία της οργάνωσής μας έχει κάνει σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια και αυτό αποτυπώνεται στη συμμετοχή της στους αγώνες, στη συμμετοχή στις απεργίες, κόντρα σε εργοδοτικές πιέσεις και απειλές, στη δυνατότητα της αντιπαράθεσης με τα άλλα ρεύματα, αποτυπώνεται στη συγγραφή κειμένων και αποτυπώθηκε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου σήκωσε το κύριο βάρος της δημόσιας εκπροσώπησης του κόμματος. Αποτυπώνεται στην ετήσια σύσκεψη της Πορείας, στη λειτουργία και στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούμε στους πολιτιστικούς μας χώρους αλλά και στην οργάνωση, το περιεχόμενο και την παρουσία της στα καλοκαιρινά κάμπινγκ.

Είναι ωστόσο περιορισμένη η σύνδεση της νεολαίας με τους ζωντανούς χώρους του νεολαιίστικου κινήματος και πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες πρώτα από όλα από το ΚΣ της Πορείας και από όλη την οργάνωση της νεολαίας που θα βοηθήσουν και θα ενισχύσουν την επαφή μας με νέους φοιτητές και μαθητές. Η σύνδεσή μας με φοιτητές και μαθητές πρέπει να απασχολήσει όχι μόνο την οργάνωση της νεολαίας, αλλά να αποτελέσει ζητούμενο για όλες τις κομματικές οργανώσεις και δυνάμεις, αξιολογώντας ότι αποτελεί ένα κρίσιμο τομέα για το μέλλον της κομματικής υπόθεσης. Ιδιαίτερα μπορούν να συμβάλουν σύντροφοι που βρίσκονται σε μεγαλύτερη επαφή με τη νεολαία, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν με θετικά αποτελέσματα και αξιόλογη εμπειρία. Ιδιαίτερη σημασία για τον τομέα των νέων εργαζομένων έχει η μεταφορά εμπειριών συνδικαλιστικής δράσης και παρέμβασης στο μαζικό κίνημα και η ΕΡΓΑΣ και ο Εκπαιδευτικός Όμιλος είναι απαραίτητο να καταπιαστούν βαθύτερα και συστηματικότερα με αυτό το κεφάλαιο.

Η εφημερίδα του κόμματος, ο «Λαϊκός Δρόμος», έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο ενημέρωσης και πληροφόρησης γύρω από τις βασικές εξελίξεις, και προβολής της κομματικής γραμμής και των θέσεών μας, με το δεδομένο πάντα μιας δεκαπενθήμερης εφημερίδας. Είναι διαπιστωμένο πως, όπου διακινείται συστηματικά, μπορεί να αποτελέσει εφημερίδα με δυνατότητες ανάγνωσης από ευρύτερες δυνάμεις. Η αναγνωσιμότητα των κειμένων που γράφονται στο «Λαϊκό Δρόμο» είτε απευθείας από την εφημερίδα, είτε μέσω των ιστοσελίδων ή της διακίνησης μέσω κοινωνικών δικτύων είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Στοιχείο που δείχνει και την διεύρυνση του ενδιαφέροντος αλλά και την ποιότητα των κειμένων. Μπορούμε χωρίς καμιά έπαρση να ισχυριστούμε ότι ο «Λαϊκός Δρόμος» αποτελεί μια εφημερίδα με μεστή αρθρογραφία, πολιτική σοβαρότητα και καθαρότητα, μια αριστερή και κομμουνιστική φωνή που μπορεί να διαβαστεί σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Αδιαμφισβήτητα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στα κείμενα του «Λαϊκού Δρόμου», όπως και δυνατότητες ανταποκρίσεων από περισσότερες περιοχές της χώρας, από περισσότερους συνδικαλιστικούς και εργασιακούς χώρους. Το κύριο σε κάθε περίπτωση είναι η συστηματική ανάγνωση της εφημερίδας από τα μέλη, καθώς αποτελεί το βασικό κανάλι για την επίγνωση των θέσεων της οργάνωσης στα βασικά πολιτικά ζητήματα και εξελίξεις και βασικό εξοπλισμό για την ιδεολογικοπολιτική δουλειά που αναπτύσσει η οργάνωση. Η διακίνηση στις συγκεντρώσεις και στις εκδηλώσεις, ή ατομικά όπως ορισμένοι σύντροφοι το κάνουν, είναι μια καίρια πολιτική και οργανωτική δουλειά.

Σημαντική υπόθεση για την πλατιά μας απεύθυνση αποτελεί ο Πρόλογος και η δουλειά που γίνεται για την τροφοδοσία του με κείμενα. Η ιστοσελίδα του Προλόγου αποτελεί ένα αναντικατάστατο εργαλείο για το ξάνοιγμα του Μ-Λ ΚΚΕ σε ένα ευρύτερο κοινό και υπάρχουν δυνατότητες για την ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνσή του. Τέτοιες δυνατότητες υπάρχουν και στην αποτελεσματικότερη και εντονότερη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αποτελούν για τη νεολαία και όχι μόνο, το βασικό πλέον κανάλι ενασχόλησης και ενημέρωσης.

Η δραστηριότητα των Μορφωτικών εκδόσεων έχει εξασθενίσει σε σχέση με ένα προηγούμενο διάστημα. Από την προηγούμενη εκδοτική δραστηριότητα μέχρι την τελευταία με την έκδοση του βιβλίου για τα 50 χρόνια από το Πολυτεχνείο έχει αποδειχτεί η θετική συμβολή στη συμπλήρωση ιστορικών, ιδεολογικών και πολιτικών κενών ιδιαίτερα για τη νεολαία. Πρέπει να αναζητηθεί εκείνο το σχήμα των συντρόφων που θα αναλάβει την αναζωογόνηση των Μορφωτικών εκδόσεων και τη συνέχιση της δραστηριότητάς τους.

Ο τομέας της οικονομικής δουλειάς παρατίθεται στο τέλος των οργανωτικών μας ζητημάτων αλλά δεν είναι τελευταίος. Κάθε άλλο. Αποτελεί τομέα ζωτικής σημασίας για τη στήριξη του συνόλου της πολιτικής και οργανωτικής μας δουλειάς. Είναι δεδομένο ότι η καθήλωση των μισθών και η ακρίβεια στενεύουν τις δυνατότητες οικονομικής ενίσχυσης και συμβολής στην υπόθεση του κόμματος. Είναι επίσης γνωστό ότι το Μ-Λ ΚΚΕ δεν διαθέτει άλλους πόρους πέρα από την συνδρομή των μελών και τις ενισχύσεις των φίλων του. Οι πλευρές πάνω στις οποίες μπορεί να ισχυροποιηθεί το οικονομικό μέτωπο της οργάνωσης, είναι η έγκαιρη καταβολή των μηνιαίων συνδρομών, είναι η διακίνηση των εντύπων της οργάνωσης, η ενίσχυση της παρουσίας στους πολιτιστικούς χώρους και στο κάμπινγκ, είναι η πλατιά οικονομική απεύθυνση στον εξωκομματικό περίγυρο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η ενίσχυση αυτών των πλευρών αποτελεί ταυτόχρονα ενίσχυση και του πολιτικού και οργανωτικού μας μετώπου.

Το Μ-Λ ΚΚΕ πέρασε μέσα από πολύχρονες δοκιμασίες και πολιτικές μάχες, άλλες απλές και εύκολες, άλλες σύνθετες και δύσκολες και κατέδειξε διαχρονικά με τις θέσεις του και με τη στάση του την ακλόνητη πεποίθησή του στην υπόθεση του λαϊκού κινήματος και τη σταθερή του προσήλωση στο στόχο της ενότητας των πραγματικών κομμουνιστικών δυνάμεων, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την προώθηση των επαναστατικών σκοπών του.

Όσο και να απαιτηθεί, όσο και να χρειαστεί για αυτό το σκοπό σταθερά πρέπει να επιμείνουμε, διότι μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσει το λαϊκό κίνημα να ανοίξει το δρόμο των αποφασιστικών αναμετρήσεων με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής αγριότητας. Η βάση πάνω στη οποία πατάει και θα μπορέσει να πατήσει η συμβολή του Μ-Λ ΚΚΕ στην υπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από την ισχυροποίηση της οργάνωσής μας, η αφομοίωση των σκοπών και του περιεχόμενου της πάλης που διεξάγουμε, η σύνδεση με τον εργαζόμενο λαό, η προσέλκυση νέων συναγωνιστών, το χτίσιμο γερών κομματικών οργανώσεων. Σε αυτά συμπυκνώνονται οι στόχοι των οργανωτικών μας προβλημάτων και καθηκόντων.

Ε. ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Στις νέες δύσκολες συνθήκες, να δυναμώσουμε το μέτωπο απόκρουσης της αντιλαϊκής πολιτικής ενισχύοντας τον μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, σε διαρκή πάλη με τις πολιτικές κατευθύνσεις που τον υπονομεύουν

36. Οι δυο εκλογικές νίκες της ΝΔ και η δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού αποτύπωσαν τους αρνητικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την κυριαρχία των ρεφορμιστικών και εκλογικών αυταπατών που οδήγησαν στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όπως απέδειξε η ιστορία, ο εξωραϊσμός, το ξέπλυμα και η δικαίωση όλων των βασικών και ιστορικών θέσεων της δεξιάς πολιτικής, από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξαν η βασική αιτία ανάκαμψης και ισχυροποίησης της ΝΔ. Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, με τους λαθραίους τίτλους της «πρώτης φοράς Αριστεράς», ήταν αυτή που αφόπλισε προοδευτικό κόσμο, έσπειρε την απογοήτευση και σε ένα βαθμό την αποστράτευση και την αδράνεια στο μαζικό κίνημα.

Σε αυτούς τους πολύ αρνητικούς συσχετισμούς και στο πλαίσιο των γενικότερων εξελίξεων που διαμορφώνει η -με υφέσεις και εξάρσεις- σοβούσα από το 2008 οικονομική κρίση και οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που οξύνθηκαν στο έδαφός της, η κυρίαρχη τάξη, με βασικό πολιτικό εκφραστή το κόμμα της ΝΔ, βρήκε την ευκαιρία να εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που κατοχύρωσε το λαϊκό κίνημα στον 20ό αιώνα. Αξιοποιώντας και την πανδημία, επιχείρησε και επιχειρεί την επιβολή ενός αντιδραστικού πλαισίου, χτυπώντας δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, εδραιώνοντας με την τρομοκρατία και την καταστολή το δόγμα τής «μηδενικής ανοχής» και ψηφίζοντας αναρίθμητους αντιλαϊκούς νόμους. Ιδιαίτερο στοιχείο της περιόδου, και σίγουρα ενδεικτικό της νέας πιο δύσκολης πολιτικής κατάστασης, είναι η καταθλιπτική προπαγάνδα που έχει εξαπολύσει η κυρίαρχη τάξη και η κυβέρνηση ΝΔ για την επιβολή αυτού του αντιδραστικού πλαισίου. Με την αθρόα χρηματοδότηση για να εξασφαλίσει την απόλυτη πειθαρχία, ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε πηγή πληροφόρησης, κατάφερε σε κρίσιμες χρονικές περιόδους και γεγονότα (πολιτική διαχείριση πανδημίας, πόλεμος στην Ουκρανία, γενοκτονία στη Γάζα) να επιβάλει ένα καθεστώς ολοκληρωτικής μονοφωνίας. Μπόρεσε έτσι να ασκήσει τη μέγιστη πίεση σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, και να θάψει κάθε αλήθεια, διαμορφώνοντας για μεγάλο διάστημα συνθήκες ζόφου και φίμωσης.

Στις νέες δύσκολες και πολιτικά ρευστές συνθήκες, προβάλλει η επιτακτική ανάγκη της πάλης μας σε δύο κύρια μέτωπα τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Το ένα αφορά την άμεση πάλη σε κάθε μαζικό χώρο, κλάδο, τόπο για την ανάσχεση και την ανατροπή αυτής της αντιδραστικής πολιτικής. Την πάλη για την οικοδόμηση των αναγκαίων αγώνων λαού και νεολαίας. Την ανάγκη για ένα πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο που θα διεξάγει αποφασιστική και αποτελεσματική πάλη για την απόκρουση της αντιδραστικής πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ. Η διαμόρφωση ενός τέτοιου μετώπου περνά μέσα από τις καθημερινές μάχες για την απόκρουση των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών μέτρων και από τη συνειδητή προσπάθεια αυτές οι επιμέρους ή περιοδικές μάχες να συνενώνονται σε κοινό αγώνα που θα συσπειρώνει όλο και ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, θα αποκτά σταθερότητα, συνέχεια, κλιμάκωση και διεύρυνση της δυναμικής του. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική αναμέτρηση με την εντεινόμενη αντιλαϊκή επίθεση που εξαπολύεται από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και υλοποιείται από την κυβέρνηση ΝΔ, με την ουσιαστική στήριξη των υπόλοιπων αστικών κόμματων. Κάθε αγώνας που γίνεται για δημοκρατικά δικαιώματα, το μισθό, τη σύνταξη, τα εργασιακά δικαιώματα, την υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών της Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την καταλήστευση των φυσικών πόρων, ενάντια στις διακρίσεις και την κάθε μορφής βία, ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό νομοθέτημα και μέτρο, θα πρέπει να ενισχύεται, να μαζικοποιείται και να στρέφεται σταθερά και αποφασιστικά ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και υποτέλειας από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Το δεύτερο αφορά τον σωστό πολιτικό προσανατολισμό αυτού του μετώπου, την ανάγκη της ιδεολογικοπολιτικής πάλης για τη συγκρότηση του αναγκαίου πολιτικού πόλου, την ανασύνταξη των δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς και τη συμβολή στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κόμματος της εργατικής τάξης. Από όλες τις εξελίξεις που ακολούθησαν την άνοδο, τη διακυβέρνηση και την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώθηκε αυτή ακριβώς η αλήθεια, στην οποία με επιμονή όλα αυτά τα χρόνια κατευθύνει την πάλη του το Μ-Λ ΚΚΕ. Αν προέκυψε ένα βασικό συμπέρασμα, αυτό αφορά ακριβώς την έλλειψη αυτού του, περισσότερο παρά ποτέ, αναγκαίου παράγοντα. Η προοπτική των αγώνων και του κινήματος κρίνεται και θα κριθεί μέσα από την πάλη με τις λαθεμένες απόψεις που σκορπούν κάθε είδους ρεφορμιστικές, κοινοβουλευτικές και εκλογικές αυταπάτες στο κίνημα, που υποχωρούν μπροστά στην πίεση του συστήματος. Για αυτό δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο για ολιγωρίες απέναντι στις αυταπάτες για «αριστερές κυβερνήσεις», για χωρίς αρχές συνεργασίες, εκλογικές ή άλλες. Γιατί όπως αποδείχθηκε και από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, τέτοιες αυταπάτες γρήγορα μετατρέπονται σε απογοήτευση και αποστράτευση από το κίνημα και την αγωνιστική προοπτική. Και τελικά όχι απλά δεν βελτιώνουν άμεσα την ζωή της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, αλλά επιδεινώνουν τις πολιτικές συνθήκες και τους συσχετισμούς στο κίνημα, ανοίγοντας το δρόμο στις δυνάμεις της Δεξιάς και της αντίδρασης, προσφέροντας άλλοθι στην πολιτική τους, αποδυναμώνοντας τους όρους για την όποια απάντηση από την πλευρά του λαϊκού κινήματος. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

37. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι ανάγκη να εντείνουμε την πάλη μας απέναντι σε κάθε δύναμη που κατευθύνει τις σκέψεις και τις συνειδήσεις του κόσμου στο κοινοβούλιο, το ρεαλισμό των «διαπραγματεύσεων» και σε κάθε λογής συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, αλλά και να αναμετρηθούμε και με κάθε πολιτική και δύναμη που βάζει αναχώματα στην ανάπτυξη του αναγκαίου εξωκοινοβουλευτικού αγώνα για την ανατροπή της.

Όλο αυτά τα χρόνια, με ορόσημο την έναρξη της πανδημίας, οι δυνάμεις και οι παρατάξεις των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, στο συνδικαλιστικό κίνημα, επιχειρούν να επιβάλουν ένα επικίνδυνο σιωπητήριο, να προωθήσουν σε αυτό τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και τελικά της στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτές οι δυνάμεις υπηρέτησαν αυτά τα χρόνια τη γραμμή της προσαρμογής και της πειθάρχησης και κατέβασαν τα ρολά σε συνομοσπονδίες και ομοσπονδίες, σε όλη τη φάση των αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων που επιβλήθηκαν με πρόσχημα την πανδημία. Το ίδιο έκαναν όταν εκείνα τα χρόνια, αλλά και μετέπειτα, η κυβέρνηση ΝΔ προχωρούσε γοργά τη διάλυση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και ψήφιζε σωρηδόν εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους, προωθώντας αντιδραστικές ανατροπές και ρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Μόνο για λόγους διαχείρισης της αγανάκτησης που κυριαρχούσε και κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς, αυτές οι δυνάμεις προχωρούσαν σε κάποια 24ωρη απεργία (νόμοι Χατζηδάκη, Γεωργιάδη κλπ), συνήθως την τελευταία στιγμή, και πάντα χωρίς να υπάρχει επόμενη μέρα και προοπτική. Καταφέρνουν έτσι να σκορπούν και να αναπαράγουν αδιέξοδα και απογοητεύσεις για τις δυνατότητες του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, τις οποίες μετά (ειδικά η σοσιαλδημοκρατία των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) επιχειρούν να στρέψουν στις κούφιες ελπίδες για κυβερνητική εναλλαγή. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτών των δυνάμεων είναι η πλήρης αδρανοποίηση του κινήματος και ειδικά του συνδικαλιστικού. Η οποία γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για το μέλλον του λαού και του τόπου, όσο εδραιώνεται σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας, ακρίβειας, ανεργίας και εξαθλίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αλλά και σε συνθήκες πολεμικών απειλών και εμπλοκής της χώρας σε αυτές.

Σε αυτό το αποτέλεσμα συντείνει και η πολιτική των δυνάμεων του ΚΚΕ στο μαζικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Παρά την ακατάσχετη επαναστατική λογοκοπία, τις γενικές διακηρύξεις για λαϊκούς ξεσηκωμούς και αντεπιθέσεις, το ΚΚΕ ακόμα πιο εξόφθαλμα στα χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ ακολούθησε τη γραμμή του συμβιβασμού, της προσαρμογής και τελικά της στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Και δεδομένων των συμβόλων και της ιστορίας, που στην πραγματικότητα καπηλεύεται το ΚΚΕ, αυτή η ανοχή και η στήριξη αποκτά σίγουρα ιδιαίτερο ειδικό βάρος.

Πίσω από τη διαρκή κριτική στις δυνάμεις της «συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας» και στις «ξεπουλημένες ηγεσίες» της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πίσω από την άρνηση να συναντηθεί το ΚΚΕ με τους άλλους συνδικαλιστές την ημέρα της απεργίας στην ίδια πλατεία, κρύβεται επιμελώς η κοινή αντίληψη του ΚΚΕ με αυτές τις δυνάμεις, στην υπόθεση του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα. Για αυτό και όλα αυτά τα χρόνια, στην πράξη, το ΚΚΕ δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζουν οι γραφειοκράτες τους οποίους καταγγέλλει. Σε όλα αυτά τα δύσκολα για τον λαό χρόνια, και ειδικά από το 2020 και εδώ, οι προτάσεις και τα καλέσματα του ΚΚΕ συμπίπτουν ακριβώς με αυτά της σοσιαλδημοκρατίας. Και όποτε δημιουργούνται οι συνθήκες για το ξέσπασμα αγώνων κλαδικών ή συνολικότερων, τότε το ΚΚΕ γίνεται κήρυκας της ανημπόριας, των δυσκολιών και της ήττας, αρκείται στις απεργίες «τουφεκιά», ενώ σταθερά διασπά τις συγκεντρώσεις και υπονομεύει τους αγώνες. Κοινό άθροισμα της δράσης και των θέσεων του ΚΚΕ ήταν και παραμένει η καλλιέργεια κάλπικων εκλογικών διεξόδων, οι οποίες μάλιστα θα προκύψουν από την «ενίσχυση του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες» και η βαθιά λαθεμένη αντίληψη ότι οι κάλπες μπορούν να γεννήσουν ελπίδες για το λαό. Απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη πολιτική γραμμή και τους κινδύνους των νέων αυταπατών που καλλιεργεί, ειδικά στην επόμενη φάση που το ΚΚΕ θα εμφανιστεί ως η νέα εναλλακτική μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να σταθούμε αποκαλύπτοντας το πραγματικό της περιεχόμενο και τον υπονομευτικό ρόλο της για το κίνημα.

Από τη διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να επωφεληθούν και τα πολιτικά τέκνα του χώρου, όπως το ΜέΡΑ25, που στις τελευταίες εκλογές προχώρησε σε σύμπραξη με την ΛΑΕ, και οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρόκειται για μια πολιτική που, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015, προσπερνώντας το τεράστιο ζήτημα της εξάρτησης, καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και υπόσχεται διαχειριστικές λύσεις ευνοϊκές για το λαό στα πλαίσια του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Και για το σκοπό αυτό εκπονούν προγράμματα για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με μπόλικο αντικαπιταλισμό και νομισματικά τεχνάσματα. Υπονοώντας ότι το κρίσιμο ζήτημα της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας μπορεί να λυθεί από «ευφυείς» τεχνοκρατικές συλλήψεις και όχι από την αδιάκοπη αντιιμπεριαλιστική λαϊκή πάλη. Στο κίνημα αυτές οι δυνάμεις καλλιεργούν την ίδια επικίνδυνη αντίληψη των εκλογικών διεξόδων, υπονομεύοντας αντικειμενικά την προοπτική του. Με αυτές τις δυνάμεις άλλωστε συναντιέται και επικοινωνεί και ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τα μεταβατικά προγράμματα που παρουσιάζει σε κάθε συνδικαλιστική οργάνωση και αγώνα ως πλαίσια πάλης και τα οποία, επί της ουσίας, μέσα από ατελείωτες λίστες αιτημάτων και μεταρρυθμίσεων, περιγράφουν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο μέλλον, χωρίς ανατροπή της κυρίαρχης τάξης και του κράτους της. Προγράμματα που, όταν μπαίνουν επιτακτικά ως πλαίσια πάλης συνδικαλιστικών αγώνων, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, διαλυτικά και τελικά υπονομευτικά για την προοπτική τους. Αν και διαφορετικός ο ρόλος αυτών των δυνάμεων στο κίνημα, αυτά τα κοινά διαχειριστικά πλαίσια πάλης που συμπίπτουν με τα προεκλογικά προγράμματα του Βαρουφάκη σχετίζονται με τα βαθύτερα κοινά χαρακτηριστικά τους και εξηγούν το λόγο που από τις δυνάμεις ΜέΡΑ25, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλα αυτά τα χρόνια, μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, εκπορεύονται αλλεπάλληλες προτάσεις για πολιτικές και εκλογικές συνεργασίες, που η πραγμάτωσή τους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε νέες αρνητικές εξελίξεις και απογοητεύσεις.

38.Το Μ-Λ ΚΚΕ, σε αυτές τις συνθήκες, απαντώντας με σταθερότητα στη μαύρη προπαγάνδα και τις ισχυρές πιέσεις του συστήματος, καλείται να συνεχίσει αποφασιστικά την πάλη του για την ανάπτυξη των αναγκαίων μαζικών αγώνων ενάντια σε όλες τις πλευρές της κυρίαρχης αντιδραστικής πολιτικής, έχοντας σταθερά στραμμένο το βλέμμα και την αγωνία του στην ισχυροποίηση του σωστού ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού μέσα στο κίνημα, στην ενδυνάμωση της απήχησης των κομμουνιστικών ιδεών και των θέσεων της πραγματικής Αριστεράς σε αυτό. Αντιπαραθέτοντας, στις λαθεμένες και επιζήμιες θέσεις και κατευθύνσεις, τη δική μας ενιαιομετωπική πολιτική μέσα στο μαζικό κίνημα για τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, στην κατεύθυνση του αγώνα για τα φλέγοντα αιτήματα και στόχους πάλης.

Στο έδαφος των μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, διερευνούμε, κάθε φορά, στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, τη δυνατότητα κοινής δράσης και συμπράξεων με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και άλλων δυνάμεων που αναφέρονται στο χώρο της κομμουνιστικής και της ευρύτερης Αριστεράς, στο βαθμό που μπορούν να προκύψουν συμφωνίες με ξεκαθαρισμένους στόχους, αιτήματα, και μορφές δράσης. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφορά τις λαθεμένες αντιλήψεις περί «συντονισμών» στους οποίους συνεχώς επιδίδονται και καλούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους οποίους προβάλλουν ως λύση και απάντηση στη συμβιβαστική πολιτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την απραξία των συνδικάτων. Έχουμε την πεποίθηση ότι πραγματικά μαζικά προσκλητήρια μπορούν να απευθύνουν τα συνδικάτα μέσα στα οποία συνεχίζουμε να παλεύουμε και όχι αθροίσματα οργανώσεων και παρατάξεων.

Οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ και της ΕΡΓΑΣ, με το μέτωπο της πάλης τους στραμμένο ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ, οφείλουν να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για την ανασυγκρότηση των μαζικών οργανώσεων του κινήματος, για την υποστήριξη αιτημάτων, μορφών πάλης και οργανωτικών δράσεων που μπορούν να εμπνέουν, ενώνουν και να κινητοποιούν στη δοσμένη χρονική στιγμή, προσανατολίζοντας σωστά τη σκέψη και τις συνειδήσεις των εργαζομένων, μακριά από ρεφορμιστικές συλλήψεις και αυταπάτες. Προσπάθειες που κατευθύνονται στην απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, στην επανακατάκτηση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων, στην κατάργηση παλιών και νέων Μνημονίων, στο άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Ενάντια στην πολιτική της τρομοκρατίας, στην περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και στη φασιστική δράση

39. Για το Μ-Λ ΚΚΕ το ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών αποτέλεσε και αποτελεί πρωταρχικό καθήκον. Απόψεις και θέσεις που υποτιμούν την ανάγκη της πάλης για αυτά τα ζητήματα με ανόητα προσχήματα για τις «νομοτέλειες του καπιταλισμού» και καταλήγουν σε συμπεράσματα του τύπου «μα έτσι κι αλλιώς όλους μας παρακολουθούν» είναι επιζήμιες και εξαιρετικά επικίνδυνες. Η πάλη ενάντια στην τρομοκρατία, την φίμωση, τις διώξεις και την καταστολή, ο αγώνας για την υπεράσπιση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, η σημασία της περιφρούρησης των ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων είναι ένα κρίσιμο ζήτημα της περιόδου.

Η αντιδραστική κυρίαρχη πολιτική, της τρομοκρατίας, του ποικιλώνυμου σκοταδισμού, της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού είναι αυτή που τροφοδοτεί τα κανάλια της ακροδεξιάς. Η πολιτική και δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής υπήρξε μια νίκη του κινήματος. Όμως δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι το ζήτημα της απάντησης στην ακροδεξιά, τις φασιστικές οργανώσεις και τις φασιστικές ιδέες είναι υπόθεση του κράτους και των νόμων του. Οι εξελίξεις με την εμφάνιση και υπερψήφιση ακροδεξιών οργανώσεων το αποδεικνύουν. Το μέτωπο πάλης μας ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό, ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας στις νέες συνθήκες αποτελεί καίριο πρόταγμα της δράσης μας.

Για την ειρηνική και σταθερή επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων να ενισχύσουμε την κοινή πάλη των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας ενάντια στις πολιτικές των ιμπεριαλιστών και των κυρίαρχων τάξεων

40. Με βασικά χαρακτηριστικά την εξασθένιση των ερεισμάτων του αμερικάνικου παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής και την αντίστοιχη ισχυροποίηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής παρουσίας των ανταγωνιστών του, όπως της Ρωσίας, διανύουμε μια φάση όξυνσης των ανταγωνισμών και των πολέμων, μιας αδυσώπητης κούρσας για ενεργειακούς, οικονομικούς και εμπορικούς «δρόμους» και συμφωνίες, στο κάδρο των οποίων εξελίσσονται οι διενέξεις μεταξύ των κρατών της περιοχής και η δρομολόγηση της «επίλυσης» χρόνιων προβλημάτων και αντιπαραθέσεων όπως αυτά που έχουν να κάνουν με τις ΑΟΖ. Σε αυτό το κάδρο δρομολογούνται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, που με τα ειδικά τους χαρακτηριστικά και τις διαφορετικές δυνατότητες δρομολογούν την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Η Ελλάδα, οικονομικά ξεζουμισμένη από τις πολιτικές των Μνημονίων και της εξάρτησης και πολιτικά παραδομένη από την πολιτική μιας υποτελούς κυρίαρχης τάξης, παρουσιάζεται με μια πολιτική κατευνασμού απέναντι στις χρόνιες, αυξανόμενες τούρκικες διεκδικήσεις, με την όλο και πιο ξεδιάντροπη αναζήτηση προστασίας στους δυνάστες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η «προστασία» που αυτοί της παρέχουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αλυσόδεμα της χώρας στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, που το επιβάλλουν με γιγαντιαία εξοπλιστικά προγράμματα, νέες βάσεις και συμφωνίες και που καταλήγει πάντα στην παρότρυνση για διευθέτηση των προβλημάτων με «αμοιβαίους» συμβιβασμούς.

Η Τουρκία από την άλλη, την τελευταία δεκαετία, παρά τις προσπάθειες αποσταθεροποίησής της (όπως το πραξικόπημα), αναδεικνύεται σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη που τα οικονομικά της μεγέθη, η γεωστρατηγική της θέση, οι στρατιωτικές της δυνατότητες, μα πάνω από όλα η πολιτική της τουρκικής μεγαλοαστικής τάξης όπως υλοποιείται από τον Ερντογάν, της εξασφαλίζουν τελείως διαφορετικές δυνατότητες και δυναμική. Χωρίς να επιτρέπει σε κανέναν να τη θεωρεί «δεδομένη», στο κάδρο της αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ελίσσεται ανάμεσα στον αμερικάνικο παράγοντα και στον πόλο που συγκροτείται γύρω από τους BRICS, διαπραγματεύεται σκληρά, κατοχυρώνει ρόλο, διεκδικεί δικαιώματα και απαιτεί επέκταση των ορίων και των σφαιρών επιρροής στην περιφέρειά της, στο πλαίσιο που τις επιτρέπουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Σε αυτή τη φάση, έχει εξελιχθεί σε μήλον της έριδος ανάμεσα στις δυνάμεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας και είναι καθαρό ότι, λόγω της θέσης και του ρόλου της, κάθε μια από αυτές και πρώτα και κύρια οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να προσφέρουν ό,τι χρειαστεί για να τη δεσμεύσουν στην επιρροή τους. Με το σενάριο της δημιουργίας κουρδικού κράτους, που παραμένει ένα χαρτί πίεσης κύρια στα χέρια των ΗΠΑ, προς το παρόν να εξασθενεί, η μεγαλοαστική τάξη της Τουρκίας φαίνεται να λύνει εσωτερικά ζητήματα και να κερδίζει εδάφη και επιρροή στην περιοχή (Συρία, Ιράκ, Λιβύη κλπ) κρατώντας στην επικαιρότητα τα νεο-οθωμανικά αφηγήματα και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης.

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις πιστοποιούν την ισχυροποίηση της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα (συγκροτεί ακόμα και ισχυρή πολεμική βιομηχανία και σχεδιάζει πυρηνικούς σταθμούς) και κουρελιάζουν το αφήγημα της ΝΔ και των ελληνικών κυρίαρχων κύκλων, με βάση το οποίο επιχειρούν να παρουσιάσουν την Τουρκία ως «παρία της διεθνούς κοινότητας», ως μια υπανάπτυκτη χώρα που δεν τη θέλει κανείς και που είναι το «κακό παιδί» του ΝΑΤΟ και που για αυτό δεν έχει την εύνοια των ΗΠΑ και ΕΕ. Κάθε άλλο, η Τουρκία φαίνεται να κερδίζει διαρκώς θέσεις και οι μεγάλες δυνάμεις να της αναγνωρίζουν το ρόλο της περιφερειακής δύναμης. Ουσιαστικά η Τουρκία είναι αυτή που θέτει το περιεχόμενο των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, εδραιώνοντας και επεκτείνοντας διαρκώς αμφισβητήσεις των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο, έκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εναέριου χώρου, θαλάσσια σύνορα, ελληνική κυριαρχία σε νησιά, αποστρατιωτικοποίηση νησιών Ανατολικού Αιγαίου, FIR, περιοχές ευθύνης για έρευνα και διάσωση, καθορισμό ΑΟΖ με τη Λιβύη).

Όσο ακολουθείται η πολιτική της υποτέλειας, του εθνικισμού και της εναπόθεσης της επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι προοπτικές είναι αρνητικές και εξαιρετικά επικίνδυνες. Η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και ΕΕ, είτε με τη μορφή της επιδιαιτησίας είτε των «ίσων αποστάσεων», έχει σαν στόχο την υπόθαλψη των αντιθέσεων των δύο χωρών -με μόνο όριο την αποφυγή ενός ρήγματος στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ- έτσι ώστε να διατηρείται ο ιμπεριαλιστικός έλεγχος σε Ελλάδα και Τουρκία.

Η ειρηνική και σταθερή επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, η προώθηση της φιλίας και συνεργασίας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας μπορεί να περάσει μόνο μέσα από το δρόμο του κοινού αγώνα τους, που στρέφεται ταυτόχρονα ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική και την πολιτική των κυρίαρχων τάξεων στις δύο χώρες.

Για τη σωστή πολιτική κατεύθυνση αυτού του αγώνα είναι αναγκαία η απόκρουση των παρεμβάσεων και αναμίξεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα ελληνοτουρκικά θέματα και της εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, καθώς και η πάλη ενάντια στις πολιτικές της εθνικής υποτέλειας και των εθνικισμών που ακολουθείται και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Θα πρέπει η καταγγελία του τούρκικου επεκτατισμού, που εκδηλώνεται με τις συνεχείς αμφισβητήσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, να συνοδεύεται με την καταδίκη κάθε παραβίασης των συνόρων των δύο χωρών, την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας μας από επιθετική ενέργεια της Τουρκίας και την εναντίωσή μας σε κάθε ενέργεια καταπάτησης της τουρκικής κυριαρχίας από πλευράς της Ελλάδας. Με αυτό το περιεχόμενο και την έκφραση της πιο πλατιάς αλληλεγγύης στους διωκόμενους τούρκους αγωνιστές, να υψώσουμε απέναντι στις πολιτικές του ιμπεριαλισμού και των κυρίαρχων τάξεων, και στις δύο μεριές του Αιγαίου, τον πραγματικό διεθνισμό της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.

Προσηλωμένοι στον αγώνα για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη

41. Στο πλαίσιο των ίδιων ανταγωνισμών και των «ελληνοτουρκικών διαφορών» και ως αποτέλεσμα των ακραία υποτελών πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο, η τελευταία βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ σε οριστική διχοτομική «λύση». Κάτω από την κηδεμονία και τη σταθερή παρότρυνση των ΗΠΑ και ΕΕ, η κυπριακή, όπως και η ελληνική, κυβέρνηση μπαίνει στις συζητήσεις για τη διχοτόμηση, με λογική μικροπαζαριού και με αποδοχή της βάσης του διχοτομικού σχεδίου. Οι διαπραγματεύσεις της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης κινούνται στην πάγια κατεύθυνση που εξαρτά την αντιμετώπιση του Κυπριακού προβλήματος από τη στήριξη που θα έχουν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κι ας είναι αυτές που το δημιούργησαν και το διαιωνίζουν. Αυτή η πολιτική, που προκρίνεται ως «αντίβαρο» στις τουρκικές πιέσεις, υλοποιείται και με την παράδοση της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων της κυπριακής ΑΟΖ σε πανίσχυρα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και με την τυχοδιωκτική συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Η λύση για το Κυπριακό ζήτημα μπορεί να ιδωθεί στην αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό και τις πολιτικές της εξάρτησης, στον αγώνα για την αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων, των ξένων βάσεων και την παύση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο νησί. Για τη διάλυση του ψευδοκράτους και την επιστροφή των προσφύγων, για την κατάργηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων, για την οριστική αποτροπή κάθε διχοτομικής λύσης.

Τελικά, το πραγματικό ζήτημα για τον κυπριακό λαό (Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) είναι να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, ενάντια στις δυνάμεις της ολιγαρχίας και του εθνικισμού, ενάντια στην πολιτική των εκπροσώπων της συνθηκολόγησης, ανατρέποντας τη λογική της αποδοχής των τετελεσμένων, αναπτύσσοντας τον αγώνα του για την απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία και κυρίαρχη, χωρίς ξένους στρατούς και εγγυήτριες δυνάμεις.

Επιτακτική η ανάγκη οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος και του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία

42. Με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να έχουν μπει ανεπίστροφα σε φάση αναδιατάξεων της ισχύος τους και των σφαιρών επιρροής τους, με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να οξύνονται διαρκώς και να τροφοδοτούν συρράξεις και πολεμικά μέτωπα, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο αποτελεί ύψιστο καθήκον. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη και η διεθνιστική αλληλεγγύη διαλεκτικά πλεγμένες πρέπει να αποτελέσουν πυξίδα των λαών μπροστά στις νέες πολύ επικίνδυνες εξελίξεις.

Η ΝΔ από το 2019 έχει ενισχύσει, σε πρωτοφανή μεταπολιτευτικά βαθμό, τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής της Ελλάδας στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Έχοντας αναλάβει τη διακυβέρνηση μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε την άλλοτε συνυφασμένη με την ξενοδουλεία πολιτική των βάσεων, των εξοπλισμών και της υπηρέτησης των νατοϊκών συμφερόντων, εξωραϊσμένη από μια υποτιθέμενη «Αριστερά». Είναι βέβαιο ότι το ξέπλυμα που επιχείρησε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι στρατιωτικές συμφωνίες και αυτές για επέκταση των αμερικάνικων βάσεων που έγιναν επί ημερών του, τα Μνημόνια και όλη η πολιτική που υπηρέτησε, αθώωναν κάθε στιγμή τον αιματοβαμμένο δυτικό ιμπεριαλισμό και λειτούργησαν αφοπλιστικά για ένα μεγάλο κομμάτι του προοδευτικού κόσμου.

Αξιοποιώντας αυτή τη συνθήκη, η ΝΔ, η ιστορική ναυαρχίδα της πολιτικής της εξάρτησης, της υποτέλειας και του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν», βρήκε το έδαφος για να μετατρέψει μέσα σε μια πενταετία τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικάνικο στρατόπεδο και βρέθηκε να πανηγυρίζει για τους -άλλοτε απονομιμοποιημένους στην κοινή γνώμη- νατοϊκούς εξοπλισμούς. Πραγματοποιώντας μια άνευ προηγουμένου εξοπλιστική κούρσα, διαμορφώνει σε συνθήκες ευρείας οικονομικής ένδειας του λαού σχεδόν «πολεμικούς προϋπολογισμούς», αρπάζοντας δεκάδες δισ. δολάρια ετησίως για να τα αποδίδει στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ. Την ίδια στιγμή με αλλεπάλληλες στρατιωτικές συμφωνίες, με αλλαγές στα δόγματα και την αποστολή των ενόπλων δυνάμεων και των μονάδων τους, εναρμονίζουν πλήρως τον ελληνικό στρατό και την πολιτική της χώρας με τις πολεμικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Γαλλίας, για την εξυπηρέτηση πάντα των εγκληματικών συμφερόντων τους. Ήδη το Αιγαίο -με πρόσχημα το Προσφυγικό- έχει μετατραπεί σε νατοϊκή θάλασσα, ενώ «κυβερνητικές πρωτοβουλίες» και άξονες (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ κλπ) στηρίζουν και προωθούν τα σχέδια του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.

Το προσφυγικό ζήτημα είναι μια ανοιχτή πληγή, μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία που προκαλείται και τροφοδοτείται από την ιμπεριαλιστική πολιτική πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και των δυνάμεων της Ευρώπης. Η κυβέρνηση ΝΔ με τις οδηγίες της ΕΕ, απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, υψώνει φράκτες και φτιάχνει στρατόπεδα με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, πνίγει κάθε διαμαρτυρία στην καταστολή, αρνείται να δώσει άσυλο, προχωρεί σε αναγκαστικές μαζικές απελάσεις και επαναπροωθήσεις. Επαναπροωθήσεις που οδηγούν σε πνιγμό χιλιάδες αθώους, βασανισμένους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, με κορυφαία στιγμή αυτής της βαραβαρότητας το «ναυάγιο» της Πύλου. Πρόκειται για μια πολιτική που με τη ρητορική και τις πρακτικές της μετατρέπει τα θύματα σε θύτες, καλλιεργεί το ρατσιστικό μίσος και τροφοδοτεί σταθερά την ακροδεξιά.

Ενάντια στους πολέμους, τις επεμβάσεις, τη ληστρική οικονομική εκμετάλλευση, τις καταστροφές ολόκληρων χωρών και περιοχών, τη στυγνή καταπίεση λαών και εθνών, είναι ανάγκη να αναπτυχθεί ο πιο πλατύς αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Στις νέες επικίνδυνες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τους λαούς του κόσμου, η ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα εκπληρώσει αυτόν το στόχο και θα σταθεί αλληλέγγυο στους πρόσφυγες και μετανάστες και σε όλα τα θύματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής προβάλλει σαν βασικό καθήκον.

43. Για την περίπτωση της Ελλάδας, η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι συνυφασμένη με την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Στη χώρα μας δεν νοείται πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, χωρίς τα μεγάλα αιτήματα του αγώνα ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας. Ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί η κυβέρνηση ΝΔ -με τη στήριξη όλων των αποχρώσεων των αστικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΕΛ. ΛΥΣΗ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ΝΙΚΗ-, η οποία εκτός από εξοπλισμούς και κάθε είδους στρατιωτικές συμφωνίες δίνει «γη και ύδωρ» στους ιμπεριαλιστές, ευθυγραμμίζεται με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και ΕΕ, εκχωρεί με κάθε τρόπο τον τόπο στα ξένα συμφέροντα, υποτάσσει το λαό στις ανάγκες των οικονομικών και πολιτικών στόχων του δυτικού ιμπεριαλισμού. Οι βαριές συνέπειες και οι εξελίξεις που προδιαγράφονται κάτω από αυτή την πολιτική δείχνουν την κρίσιμη και αποφασιστική σημασία που έχει για τη ζωή του ελληνικού λαού και την πορεία του τόπου ο αγώνας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Αποδεικνύουν καθημερινά ότι για τον ελληνικό λαό η πάλη για εθνική ανεξαρτησία ταυτίζεται και αποτελεί βασική προϋπόθεση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Ο αγώνας αυτός υπηρετείται πραγματικά μέσα από την προώθηση των λαϊκών αιτημάτων για την κατάργηση των εκατοντάδων μνημονιακών νόμων και κάθε υποδουλωτικής συμφωνίας και σύμβασης, για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την απομάκρυνση των αμερικανικών και νατοϊκών βάσεων και των ξένων πολεμικών στόλων, για την επιστροφή και τη μη αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και μονάδων εκτός της ελληνικής επικράτειας, για την ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται στην ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο σε μια Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική Ελλάδα.

Αυτόν τον αναγκαίο σήμερα αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία οφείλουμε να τον προωθήσουμε συνεχίζοντας την κριτική και την αντιπαράθεση στις θέσεις δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και τον απεμπολούν, τον υποτιμούν και τον αποστρέφονται και, μάλιστα, σε μια περίοδο όπου τα Μνημόνια, οι κάθε είδους παρεμβάσεις, η ασφυκτική πρόσδεση της χώρας στη Δύση και το ΝΑΤΟ, αναδεικνύουν με τον πιο έντονο και καθαρό τρόπο την ξενοκρατία που καταδυναστεύει τη χώρα. Στις θέσεις του ΚΚΕ και του ΝΑΡ που προβάλλουν τις θεωρίες περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Θεωρίες και θέσεις που, στην πραγματικότητα, εξωραΐζουν μια ιστορικά ξενόδουλη και υποτελή μεγαλοαστική τάξη και το σύστημά της, συγκαλύπτουν και αφήνουν στο απυρόβλητο την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους αντιδραστικούς εθνικιστές και πατριδέμπορους να καπηλεύονται τα μεγάλα αιτήματα της Αριστεράς, και όλα αυτά στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τροτσκιστικής έμπνευσης και κοπής. Στην πραγματικότητα, η αντιιμπεριαλιστική πάλη αυτών των δυνάμεων, η οποία δεν θέτει στο επίκεντρο το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι κούφια, και το μόνο που προσφέρει είναι συγχύσεις για τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου.

ΣΤ. 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

44. Η δημιουργία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος αποτελεί την αναγκαία ιστορικά απάντηση των κομμουνιστών διεθνώς στις συνθήκες της ρεβιζιονιστικής ανατροπής και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Εμβληματικό ορόσημο της αντεπαναστατικής στροφής σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε το 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) τον Φεβρουάριο του 1956. Στη χώρα μας, αντίστοιχη στροφή πραγματοποιήθηκε με την περιβόητη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το Μάρτη του ίδιου έτους.

Με εφαλτήριο το 20ο Συνέδριο και σημαία της τον αντισταλινισμό, η ηγεσία της ΕΣΣΔ επιδίωξε να επιβάλει τη ρεβιζιονιστική γραμμή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, εξαπολύοντας επιθέσεις στα κόμματα που υπεράσπιζαν την επαναστατική γραμμή, προχωρώντας σε ωμές επεμβάσεις σε μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα, όπως και στο δικό μας, και τελικά διέσπασε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Η αντίσταση στην κλιμακούμενη επίθεση των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων εξελίχθηκε στα πρώτα χρόνια μετά το 1956 μέσα από μια εσωτερική αντιπαράθεση στα κομμουνιστικά κόμματα και στις διεθνείς συσκέψεις εκείνης της περιόδου, για να μετασχηματιστεί το 1962-1963 σε μια μεγάλη πολεμική ενάντια στη γενική γραμμή του σύγχρονου αναθεωρητισμού. Επικεφαλής αυτού του θυελλώδη αγώνα τέθηκε το ΚΚ Κίνας με ηγέτη τον Μάο Τσετούνγκ, ενώ ιδιαίτερη συμβολή είχε και το ΚΕ Αλβανίας με ηγέτη τον Ε. Χότζα.

Στο επίκεντρο της μεγάλης πολεμικής βρέθηκαν όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και θεωρητικά ζητήματα, όπως είναι ο χαρακτήρας και οι αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα ζητήματα του πολέμου, της ειρήνης και της ειρηνικής συνύπαρξης του σοσιαλιστικού με το καπιταλιστικό στρατόπεδο, η ταξική πάλη και το επαναστατικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η διατήρηση ή όχι της δικτατορίας του προλεταριάτου και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, ο χαρακτήρας του κομμουνιστικού κόμματος και ο ρόλος του στον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών, ο ρόλος του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην εποχή μας.

Όπως παγκόσμια είναι η επίθεση του ρεβιζιονισμού που εξαπολύεται τη δεκαετία του ’50 σε βάρος -όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά- όλων των σοσιαλιστικών χωρών και κομμουνιστικών κινημάτων της υφηλίου, παγκόσμιες είναι και οι αντιδράσεις στο καταστροφικό ιστορικό πισωγύρισμα. Αντιστάσεις γεννιούνται αυθόρμητα σε όλον τον κόσμο, αλλά και στη χώρα μας. Στην Ελλάδα, οι πιο σημαντικοί αγώνες άρνησης, καταδίκης και απόκρουσης της γραμμής της «6ης Ολομέλειας» εκδηλώθηκαν στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στον Άη Στράτη αμέσως μετά το 1956.

Φέτος τον Ιούνιο συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου οργανωμένου πολιτικού πυρήνα μαρξιστών-λενινιστών στην Ελλάδα. Συγκροτήθηκε τον Ιούνιο του 1964, με πρωτοβουλία του πρωτεργάτη της ίδρυσης του μ-λ κινήματος Ισαάκ Ιορδανίδη, καθώς και του Γιάννη Χοτζέα, και έπειτα από σύσκεψη στην Αθήνα μιας μικρής ομάδας κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων του Άη Στράτη. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους εκδίδεται το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Αναγέννηση» και εγκαινιάζεται η δημόσια εμφάνιση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας. Το δρόμο είχαν στρώσει ήδη από τις αρχές του 1963 οι «Ιστορικές Εκδόσεις», οι οποίες με την έκδοση έργων του Μάο Τσετούνγκ και ντοκουμέντων αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής του ΚΚ Κίνας έθεταν τις βάσεις για μια προκαταρκτική συσπείρωση κομμουνιστών γύρω από ένα κέντρο.

Παράλληλα, οι κομμουνιστές μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στις ανατολικές χώρες, που ξεκίνησαν ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και δέχτηκαν κάθε είδους επιθέσεις και διώξεις από τις κρατικές αρχές των ανατολικών χωρών και τη διορισμένη ηγεσία του ΚΚΕ, θα προωθήσουν το έργο της οργανωτικής συνένωσης των προσπαθειών τους. Οι σύντροφοι Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, καθώς και στην Τασκένδη, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και δημιούργησαν τη Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες. Θα εκδώσουν στη συνέχεια το περιοδικό «Επαναστάτης».

Στην πραγματικότητα οι μαρξιστές – λενινιστές είναι ευθεία συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ το οποίο διέλυσαν και εκφύλισαν οι ρεβιζιονιστές.

Το γνώρισμα των μαρξιστών-λενινιστών είναι ότι δεν χάνουν την καθαρή ματιά τους και το ταξικό τους κριτήριο και αντιστέκονται. Δεν παρασύρονται από το αντισοσιαλιστικό ρεύμα, αλλά κρατούν τα λάβαρα του κομμουνισμού ψηλά, και διατηρούν την επαναστατική ψυχή τους, μέσα στους δύσκολους καιρούς της ασφυκτικής πίεσης των κηρυγμάτων του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν γλυκαίνονται και δεν επαναπαύονται από τα όμορφα νέα σχήματα των συμβιβασμένων αναθεωρητών ή των συγκαλυμμένων, γνήσιων αντεπαναστατών, είτε για τη δυνατότητα δήθεν «ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό», είτε για την «ειρηνική συνύπαρξη» χρουστσωφικού τύπου του καπιταλιστικού με το σοσιαλιστικό σύστημα, είτε για το «παλλαϊκό κράτος» ή το «κόμμα όλου του λαού». Δεν σταυρώνουν τα χέρια περιμένοντας την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ή κάποιο άλλο δρόμο αυτόματης μεταφοράς της κοινωνίας στο σοσιαλισμό. Δεν προσπερνούν και δεν διαγράφουν, αλλά υπερασπίζονται τις αγωνιστικές παραδόσεις του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος, προσπαθώντας να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για νέους μαζικούς αγώνες.

60 χρόνια πάλης του Μαρξιστικού -Λενινιστικού κινήματος, στην υπηρεσία του λαού για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος

45. Τιμώντας τη συμπλήρωση 60 ετών μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας, δεν φτιάχνουμε ένα μαυσωλείο, ούτε έναν επικήδειο. Αναφερόμαστε στις ιστορικές συνθήκες γέννησης και στην πορεία του κινήματος στο παρελθόν, μόνο και μόνο με πρόθεση να μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον του.

Απέναντι στις ποικίλες αντικομμουνιστικές επιθέσεις και τις κάθε λογής ρεβιζιονιστικές αναθεωρήσεις τού μαρξισμού-λενινισμού μνημονεύουμε και υπερασπίζουμε την τεράστια θεωρητική και πρακτική κληρονομιά των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν και το μεγάλο έργο και τη συνεισφορά του Μάο στη θεωρία και στην πράξη του μαρξισμού-λενινισμού, για να μιλήσουμε για την ανάγκη της διαρκούς κινητοποίησης των λαϊκών μαζών, της ακατάπαυστης πνευματικής και αγωνιστικής επαγρύπνησης για την αποτροπή της αντεπαναστατικής στροφής.

Θυμόμαστε την ιστορικής σημασίας συμβολή της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης (ΜΠΠΕ) στην Κίνα, για να μιλήσουμε για την αδήριτη ανάγκη συνέχισης της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Γυρίζουμε πίσω στη δική μας 6η Ολομέλεια και διαπιστώνουμε πως μολονότι μέσα στο ΚΚΕ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940, εκφράζονταν συμβιβαστικές και ηττοπαθείς αντιλήψεις και ο ρεβιζιονισμός είχε ρίζες στο κόμμα, τελικά, μόνο με την ξένη επέμβαση μπόρεσε να επιβληθεί στο ΚΚΕ η αντεπαναστατική γραμμή. Το μεγάλο δυστύχημα βέβαια είναι ότι, έκτοτε, το ΚΚΕ δεν βγήκε από τη γραμμή αυτή. Βαθμιαία ξεριζώθηκε η επαναστατική ψυχή του και μετατράπηκε σε ένα ακόμη ρεφορμιστικό κόμμα. Η ηγεσία του εγκατέλειψε τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, έκανε σημαία του το «ειρηνικό – κοινοβουλευτικό πέρασμα» και πρόβαλε τον ρεφορμιστικό δρόμο των βαθμιαίων διαρθρωτικών αλλαγών και επί μέρους βελτιώσεων του συστήματος της εξάρτησης και υποτέλειας. Έφτασε στην ουσιαστική άρνηση του αντινατοϊκού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, εγκατέλειψε την πάλη, ακόμη και τα συνθήματα, για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και εν τέλει μετατράπηκε σε εξάρτημα και συμπλήρωμα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης.

Παρά το γεγονός ότι το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να αποκτήσει εκείνες τις διαστάσεις που θα του επέτρεπαν να γίνει βασικός μοχλός πολιτικών εξελίξεων, ωστόσο αφήνει καθαρή την αγωνιστική συμβολή και σφραγίδα του σε όλη την 60χρονη πορεία του, αποτυπωμένη με ενάργεια σε κορυφαίες στιγμές της νεότερης ιστορίας του τόπου. Με την αφορμή της συμπλήρωσης, τη χρονιά που πέρασε, μισού αιώνα από τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73, θυμόμαστε πόσο σημαντικός, ιστορικός σταθμός στάθηκε το Πολυτεχνείο για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου προώθησε στην ημερήσια διάταξη τα μεγάλα αιτήματα για την απαλλαγή της Ελλάδας από την αμερικανονατοϊκή υποδούλωση και το γκρέμισμα της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας και έδειξε το μοναδικό δρόμο για την πραγματοποίηση αυτών των αιτημάτων, που ήταν η ενεργητική συνένωση του φοιτητικού κινήματος με το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, η επαναστατική συσπείρωση και πάλη των πλατιών λαϊκών μαζών με επικεφαλής την εργατική τάξη. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Νοέμβρη, αντιπαρατέθηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος δυο βασικά αντίθετες πολιτικές γραμμές και κατευθύνσεις. Η ρεβιζιονιστική κατεύθυνση ήταν η φυγόμαχη γραμμή άρνησης της κατάληψης του Πολυτεχνείου, η γραμμή που επεδίωκε με κάθε τρόπο να περιορίσει και να υπονομεύσει το αντιφασιστικό, αντιαμερικάνικο και αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης και τις αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών. Η δεύτερη, που υποστηρίχθηκε από τους μαρξιστές-λενινιστές και άλλους συνεπείς αγωνιστές, ήταν μια σωστή αγωνιστική αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική γραμμή που ανταποκρινόταν στο επίπεδο των αγωνιστικών διαθέσεων του λαού και της νεολαίας και η οποία κυριάρχησε και έβαλε τη σφραγίδα της στον επαναστατικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη. Αν στις σημερινές κινητοποιήσεις μας, φωνάζουμε, και πολύ σωστά, το σύνθημα «ΕΑΜ – Ελλάς – Πολυτεχνείο» είναι ακριβώς διότι η γραμμή που επικράτησε, και η οποία έστρωσε το δρόμο και για τις πλατιές δημοκρατικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, υπήρξε γνήσια συνέχεια των μεγάλων αγώνων του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος.

Δημιουργημένη μέσα στα δύσκολα χρόνια της 7ετίας, η Οργάνωση των Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) πέρασε στη νομιμότητα μετά την πτώση της δικτατορίας και έκανε σημαντικά βήματα ανάπτυξης. Επανεκδόθηκε ο εβδομαδιαίος «Λαϊκός Δρόμος», επανεμφανίστηκε η ΠΠΣΠ στις φοιτητικές σχολές, συγκροτήθηκε η Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ) στο μαθητικό κίνημα, ενώ δημιουργήθηκε η Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΕΣΠ). Η δουλειά της ΟΜΛΕ και των παρατάξεων που συγκροτήθηκαν με πρωτοβουλία της αναπτύχθηκε σημαντικά, για να οδηγήσει στα χρόνια 1975-1976 στον υψηλότερο, ως τότε, βαθμό την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική επιρροή του μ-λ κινήματος. Για πρώτη φορά, από το 1964, η ΟΜΛΕ είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει με μαζικούς όρους όχι μόνο στο φοιτητικό κίνημα αλλά και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, συσπειρώνοντας χιλιάδες αγωνιστές κάτω από τα πανό της στις μεγάλες δημοκρατικές, αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου. Αυτή είναι ακριβώς η κατεύθυνση την οποία θέλουμε να υπηρετούμε σήμερα.

Δυστυχώς η πορεία αυτή ανακόπηκε, όταν το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της χώρας μπήκε σε μια πορεία διαδοχικών διασπάσεων και κατακερματισμού των δυνάμεών του. Το Νοέμβριο του 1976, έπειτα από τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, δημιουργούνται το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ(μ-λ).

Στο 6^ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ, με αφορμή την πενηντάχρονη αγωνιστική πορεία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας έγινε μια ανασκόπηση της ιστορικής πορείας του και εκτέθηκαν ορισμένα βασικά συμπεράσματα και διδάγματα από την πολυκύμαντη διαδρομή του.

Για την ενότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών και την αναδημιουργία ενός πραγματικού κόμματος της εργατικής τάξης

46. Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της χώρας μας, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού και πολιτικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τις αποτυχίες και τα σοβαρά λάθη των διασπάσεων που προξένησαν μεγάλη εξασθένιση των δυνάμεών του, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του χαρακτήρα και προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας, στο μεγάλο στόχο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτονόητα για το Μ-Λ ΚΚΕ, η συνεπής αριστερή πολιτική μπορεί να υπηρετηθεί με όρους σταθερότητας και ανάπτυξης της οργάνωσής μας. Προσβλέπουμε στη συσπείρωση και στην ενότητα όλων των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων, οργανωμένων είτε ανένταχτων, όλων των πραγματικών κομμουνιστών, μέσα από ουσιαστικό διάλογο για το φώτισμα των προβλημάτων, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και εξασφαλίζοντας την αυτοδύναμη καθημερινή τοποθέτηση και παρέμβασή μας στα μικρά και μεγαλύτερα προβλήματα του λαού και του τόπου.

Συμπληρώνοντας 60 χρόνια αδιάκοπης πάλης και προσφοράς, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας έθεσε σαν βασικό στόχο του την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την αναδημιουργία ενός αυθεντικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. Ο στόχος αυτός, παρά τις σημαντικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο, εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα κεντρικό καθήκον για την υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Όλη η εμπειρία των τελευταίων εξήντα χρόνων έδειξε πως πρόκειται για ένα μεγάλο και δύσκολο καθήκον και θα απαιτηθούν σκληροί, επίπονοι και πολύχρονοι αγώνες έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να ενωθεί η βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται, στα πλαίσια ενός κόμματος, πάνω στις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, ένα κόμμα ικανό να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες και να προετοιμάσει σε μια πορεία τις λαϊκές μάζες για τις μεγάλες και αποφασιστικές αναμετρήσεις με τον ιμπεριαλισμό και τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη.

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να διανύσει το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, σταθερά και αταλάντευτα, για να ανταποκριθεί στους μεγάλους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος.

Ζ. ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ

Oι σκοποί του κόμματος

Άρθρο 1

Tο M-Λ KKE είναι πρωτοπόρα πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης της Ελλάδας. Έχει τις ρίζες του στο επαναστατικό ΚΚΕ και είναι κληρονόμος των επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Με αφετηρία την έκδοση της «Αναγέννησης», τον Οκτώβριο του 1964, και επόμενους σταθμούς τη δημιουργία της ΟΜΛΕ και της ΜΛΟ πολιτικών προσφύγων, αποτελεί καρπό του πολύχρονου αγώνα των μαρξιστών-λενινιστών ενάντια στη χρουστσοφική επιβολή του 1956 και την από τότε επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ. Είναι γέννημα της ενότητας μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων και αγωνίζεται για τη δημιουργία των αναγκαίων ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών προϋποθέσεων ώστε η βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου και αν βρίσκονται, να ενωθεί και να βάλει τις βάσεις για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και τη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης.

Το Μ-Λ ΚΚΕ καθοδηγείται από το μαρξισμό-λενινισμό, τη θεωρία της επανάστασης της εργατικής τάξης και των καταπιεζομένων λαών και της νίκης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού και τη δημιουργική ανάπτυξή της από τον Mάο Tσετούνγκ. Διεξάγει συνεχή και συστηματικό αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές της αστικής ιδεολογίας και υπερασπίζεται αποφασιστικά το επαναστατικό έργο του παγκόσμιου και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος από τις διαστρεβλώσεις και τις επιθέσεις του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και του ποικιλόμορφου οπορτουνισμού.

Το Μ-Λ ΚΚΕ, βγάζοντας τα αναγκαία συμπεράσματα από τη θετική και αρνητική πείρα του ελληνικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, συνδυάζει στη δράση του τη γενική αλήθεια του μαρξισμού-λενινισμού με τη συγκεκριμένη πρακτική της επανάστασης στη χώρα μας. Θεωρεί πως βασικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας είναι η ολόπλευρη οικονομική, στρατιωτική και πολιτική της εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Παλεύει πρωτοπόρα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ταυτισμένη με αυτόν ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, την επαναστατική ανατροπή της κυρίαρχης εκμεταλλεύτριας τάξης και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Τελικός σκοπός του είναι η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Παίρνοντας υπόψη την αρνητική εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης και της Λ.Δ. της Κίνας, που από κράτη της δικτατορίας του προλεταριάτου μετατράπηκαν σε καπιταλιστικά κράτη, διαποτίζει τα μέλη του και τους εργαζόμενους με την αντίληψη ότι στις συνθήκες του σοσιαλισμού εξακολουθούν να υπάρχουν τάξεις και συνεχίζεται η πάλη ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη, ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και τον καπιταλιστικό δρόμο.

Το Μ-Λ ΚΚΕ διαπαιδαγωγεί τα μέλη και τα στελέχη του έτσι ώστε να υπερασπίζονται αποφασιστικά τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, να υπερασπίζονται σταθερά τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού και να αγωνίζονται αδιάλλακτα ενάντια σε κάθε εκδήλωση εθνικισμού.

Μέλη του κόμματος, υποχρεώσεις και δικαιώματα

Άρθρο 2

Το Μ-Λ ΚΚΕ είναι μια εθελοντική ένωση αγωνιστών που αποδέχονται συνειδητά τις αρχές και τους σκοπούς του και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να εφαρμόσουν αυτές τις αρχές και να παλέψουν για την πραγματοποίηση αυτών των σκοπών.

Μέλος του κόμματος μπορεί να είναι κάθε αγωνιστής που αποδέχεται τις προγραμματικές και καταστατικές του αρχές, συμμετέχει σε μια από τις κομματικές οργανώσεις του, εφαρμόζει τις κομματικές αποφάσεις, τηρεί την κομματική πειθαρχία και πληρώνει την καθορισμένη οικονομική συνδρομή του.

Άρθρο 3

H αίτηση για εισδοχή στο Κόμμα γίνεται ατομικά και συνοδεύεται από τις συστάσεις δυο μελών του Κόμματος. H αίτηση για εγγραφή συζητείται και αποφασίζεται στη συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης

Άρθρο 4

Το μέλος του Κόμματος είναι υποχρεωμένο:

1. Να αφιερώνεται στην υπόθεση του κομμουνισμού, υποτάσσοντας σ’ αυτή τα προσωπικά του συμφέροντα.

2. Να παλεύει ακούραστα για την εφαρμογή της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής και των αποφάσεων του Κόμματος.

3. Να αγωνίζεται ενάντια σε κάθε μορφή ρεβιζιονισμού και οπορτουνισμού, να επαγρυπνεί για την καθαρότητα της γραμμής του Κόμματος, για τη διαφύλαξη του επαναστατικού προλεταριακού του χαρακτήρα και του διεθνούς προσανατολισμού του.

4. Να παίρνει δραστήρια μέρος στην πάλη που διεξάγουν οι εργαζόμενοι. Να ανήκει στο σωματείο του είτε σε μια άλλη λαϊκή οργάνωση και να δουλεύει δραστήρια μέσα σ’ αυτή. Να δουλεύει δραστήρια για τη δημιουργία τέτοιων οργανώσεων εκεί που δεν υπάρχουν.

5. Να έχει τα χαρακτηριστικά του λαϊκού αγωνιστή και με το παράδειγμά του στον αγώνα και στην καθημερινή ζωή να ανεβάζει το κύρος του Κόμματος μέσα στους εργαζόμενους.

6. Να μελετά συστηματικά το μαρξισμό-λενινισμό και τα κομματικά ντοκουμέντα και να ανεβάζει αδιάκοπα το επίπεδο της θεωρητικής και πολιτικής του κατάρτισης.

Τα δικαιώματα των μελών

Άρθρο 5

Το μέλος του Κόμματος έχει το δικαίωμα:

1. Να παίρνει ελεύθερα μέρος στη συζήτηση για τα ζητήματα της πολιτικής και της τακτικής του Κόμματος στις κομματικές συνεδριάσεις και στον κομματικό τύπο.

2. Μέσα στα κομματικά οργανωτικά πλαίσια να λέει ελεύθερα τη γνώμη του για τη δράση οποιουδήποτε κομματικού οργάνου ή στελέχους.

3. Να παίρνει μέρος στην εκλογή των καθοδηγητικών οργάνων και να εκλέγεται σ’ αυτά.

4. Να απευθύνεται για το κάθε ζήτημα, προσωπικό ή κομματικό, σ’ οποιοδήποτε καθοδηγητικό όργανο της κομματικής ιεραρχίας, μέχρι την Κεντρική Επιτροπή και το Συνέδριο.

5. Να ασκεί σε κάθε περίπτωση τον κυριαρχικό ρόλο του, όπως κατοχυρώνεται από το καταστατικό αυτό.

Άρθρο 6

Στο μέλος που δεν ανταποκρίνεται στα κομματικά του καθήκοντα, που παραβιάζει την κομματική πειθαρχία, που η στάση του δεν συμβιβάζεται με την ιδιότητα του μέλους, πρέπει να ασκείται συντροφική κριτική από την Οργάνωση στην οποία ανήκει. Ανάλογα με τη σοβαρότητα της περίπτωσης μπορεί να παρθεί ένα από τα παρακάτω μέτρα: παρατήρηση, μομφή, βαριά μομφή με προειδοποίηση διαγραφής, καθαίρεση από το πόστο που κατέχει, αποκλεισμός από την κομματική ζωή για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, διαγραφή.

Αν ένα μέλος, χωρίς σοβαρό λόγο, δεν παίρνει μέρος στην κομματική ζωή και 6 μήνες δεν πληρώνει τη συνδρομή του, αφού του γίνει υπόμνηση χάνει την κομματική ιδιότητα.

Η κάθε κομματική απόφαση που αφορά στην παρατήρηση, μομφή, βαριά μομφή, προειδοποίηση διαγραφής, υπόκειται σε ένσταση μέχρι την Κεντρική Επιτροπή και το Συνέδριο.

Οργανωτικές αρχές

Άρθρο 7

H οργανωτική αρχή πάνω στην οποία είναι συγκροτημένο το Κόμμα είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. H δημοκρατία και ο συγκεντρωτισμός είναι οι δυο πλευρές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί να πλαταίνει η δημοκρατία ή να ενισχύεται ο συγκεντρωτισμός. Δεν μπορεί όμως το ένα σκέλος να εξαλείψει το άλλο. H υποτιθέμενη δημοκρατία που δεν συνδυάζεται με το συγκεντρωτισμό, μετατρέπει το Κόμμα σε λέσχη συζητήσεων, μέχρι να το εκφυλίσει και να το διαλύσει ολοκληρωτικά. O συγκεντρωτισμός που δεν στηρίζεται στη δημοκρατία οδηγεί σε γραφειοκρατικές παραμορφώσεις, ξεκόβει την καθοδήγηση από τη βάση, υπονομεύει την ενότητα θέλησης του Κόμματος, το εμποδίζει να εφαρμόζει τη γραμμή των μαζών, να ζει και να δρα σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Μπορεί ακόμη και να το εκφυλίσει.

H εσωκομματική δημοκρατία σημαίνει:

1. Δραστήρια συμμετοχή όλων των μελών στη διαμόρφωση της γραμμής του, στη συζήτηση των προβλημάτων, τη λήψη των αποφάσεων και την πρακτική εφαρμογή τους.

2. Άσκηση συντροφικής κριτικής και αυτοκριτικής. H κριτική και η αυτοκριτική είναι η βασική μέθοδος ξεπεράσματος των αδυναμιών και διόρθωσης των λαθών του Κόμματος.

3. Εκλογή των καθοδηγητικών οργάνων και λογοδοσία τους.

4. Συλλογικότητα και κανονική λειτουργία των κομματικών οργάνων.

O συγκεντρωτισμός περιλαμβάνει δυο πλευρές: τη συγκεντρωτική καθοδήγηση και την πειθαρχία.

Κομματική πειθαρχία σημαίνει:

-υποταγή του μέλους στην κομματική οργάνωση

-υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία

-υποταγή των κατώτερων οργάνων στα ανώτερα

-υποταγή όλου του Κόμματος στην Κεντρική Επιτροπή.

Οργανωτική συγκρότηση

Άρθρο 8

Τα κεντρικά όργανα του Κόμματος είναι το Συνέδριο, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, η Κεντρική Επιτροπή.

Το Συνέδριο είναι το ανώτατο κομματικό σώμα που αποφασίζει για όλα τα ιδεολογικά και οργανωτικά ζητήματα, ψηφίζει ή τροποποιεί το πρόγραμμα και το καταστατικό, εξετάζει τον απολογισμό και εκλέγει την K.E. Συγκαλείται κάθε τέσσερα χρόνια και σ’ αυτό αντιπροσωπεύονται όλες οι κομματικές οργανώσεις. Κάτω από ειδικές συνθήκες μπορεί να γίνει έκτακτο συνέδριο. H εκλογή των αντιπροσώπων για το Συνέδριο γίνεται με μυστική ψηφοφορία μετά από συζήτηση πάνω στα θέματα που έχει προτείνει η K.E. χωρίς να είναι αναγκαία η προηγούμενη υπόδειξη καταλόγου υποψηφίων. Τα μέλη της K.E. που δεν έχουν εκλεγεί σαν αντιπρόσωποι συμμετέχουν στο Συνέδριο, λογοδοτούν σ’ αυτό, δεν έχουν όμως δικαίωμα ψήφου.

Συνδιασκέψεις πραγματοποιούνται για ειδικά ζητήματα μετά από απόφαση της K.E. Οι πανκομματικές συνδιασκέψεις ενώ έχουν περιορισμένες αρμοδιότητες ως προς το συνέδριο έχουν τις ίδιες διαδικασίες (σύγκληση, συζητήσεις, αντιπροσώπευση).

Εάν εμφανιστεί σημαντική διαφωνία στο ανώτατο καθοδηγητικό όργανο και εφ’ όσον το 1/3 των συντρόφων του οργάνου σε πλήρη σύνθεση το ζητήσει, το καθοδηγητικό όργανο κατεβάζει και τις δυο απόψεις στις κατώτερες κομματικές οργανώσεις του κόμματος.

H Κεντρική Επιτροπή είναι το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο ανάμεσα σε δυο Συνέδρια.

H ολομέλεια της K.E. εκλέγει το Π.Γ. και τον γραμματέα της K.E. Μεταξύ των συνεδριάσεων της K.E., τα καθήκοντα της ασκεί, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της, το Π.Γ. Το Π.Γ. λογοδοτεί στην K.E. Το ΠΓ μπορεί σε ορισμένες συνεδριάσεις του ή συνεδριάσεις της K.E. να καλεί και άλλους συντρόφους που μπορούν να συμβάλουν στα ειδικά θέματα που εξετάζονται.

H K.E. ορίζει -από μέλη της και από άλλους συντρόφους- τις επιτροπές (και τους επικεφαλής τους) που καθοδηγούν κεντρικούς τομείς της κομματικής δουλειάς (τύπος, συνδικαλιστικό, προπαγάνδα κλπ) ή μελετούν συγκεκριμένα ζητήματα.

Οργανώσεις

Άρθρο 9

α) Κομματικές Οργανώσεις Βάσης (KOB)

Οι KOB είναι το θεμέλιο του Κόμματος. Συνδέουν το Κόμμα με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού. Αντιπροσωπεύουν άμεσα το Κόμμα στον τομέα δραστηριότητάς τους. Μέσα από τις KOB η πολιτική του Κόμματος περνάει στο λαό και υλοποιείται.

KOB δημιουργούνται από τρία τουλάχιστον μέλη στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, τα ιδρύματα, στις συνοικίες των πόλεων, στα χωριά.

β) Ενδιάμεσες κομματικές οργανώσεις

Ανάλογα με την κομματική ανάπτυξη οι KOB συγκροτούν αχτιδικές οργανώσεις, οργανώσεις πόλης, νομαρχιακές και περιφερειακές οργανώσεις. Τα κριτήρια είναι οι ανάγκες της κομματικής δουλειάς με βάση γεωγραφικά δεδομένα και τις απαιτήσεις της πολιτικής παρέμβασης. Έτσι, μεταξύ των KOB (πρωτοβάθμιες οργανώσεις) και της Κεντρικής Επιτροπής, δημιουργούνται δευτεροβάθμιες, τριτοβάθμιες κλπ οργανώσεις

Εκλογή οργάνων

Άρθρο 10

H εκλογή όλων των οργάνων, καθώς και των αντιπροσώπων για τα κομματικά σώματα (Συνέδριο, Συνδιάσκεψη), γίνεται υποχρεωτικά με μυστική ψηφοφορία μετά από συζήτηση, κριτική και αυτοκριτική για τον τελικό κατάλογο των υποψηφίων.

Για την K.E. πρόταση στο συνέδριο κάνει η απερχόμενη K.E. O αριθμός των προτεινομένων για τα όργανα πρέπει να υπερβαίνει κατά 1/5 τουλάχιστον τον αριθμό των εκλεγομένων. Προτάσεις υποψηφίων κάνουν και όσοι συμμετέχουν στα αντίστοιχα σώματα.

O αριθμός των μελών κάθε οργάνου όπως και ο αριθμός των αναπληρωματικών αποφασίζεται από το αντίστοιχο σώμα που το εκλέγει.

Τα οικονομικά

Άρθρο 11

Οι οικονομικές ανάγκες του κόμματος καλύπτονται από τις συνδρομές των μελών του και από ενισχύσεις συμπαθούντων και φίλων του.

Το ύψος των κομματικών συνδρομών, καθορίζεται με απόφαση της K.E. που παίρνει υπόψη τις οικονομικές δυνατότητες των μελών και τις ανάγκες του Κόμματος.