Στις 18 Γενάρη 2020 πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση- συζήτηση του Μ-Λ ΚΚΕ στην Αθήνα, στο «Σήμα», για τη διεθνή κατάσταση, τα προβλήματα στην περιοχή μας και την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η κεντρική ομιλία στην εκδήλωση που έγινε από το σ. Αντώνη Παπαδόπουλο, υπάρχει στο κανάλι του Μ-Λ ΚΚΕ στο youtube (η κεντρική ομιλία ΕΔΩ και το κλείσιμο ΕΔΩ). Καθώς τα ζητήματα αυτά, ιδιαίτερα τα διεθνή, αποκτούν μια κρίσιμη επικαιρότητα μετά τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, στη ζώνη Ασίας-Ειρηνικού και την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κίνας, κρίθηκε σκόπιμο να αναρτηθεί το γραπτό κείμενο από την εισήγηση και το κλείσιμο, αυτό που αναφέρεται στη διεθνή κατάσταση.
Η εισήγηση του σ. Α. Παπαδόπουλου στην εκδήλωση του Μ-Λ ΚΚΕ, στην Αθήνα, στις 18 Γενάρη 2020
Σύντροφοι και φίλοι.
Να πω και εγώ καταρχήν εισαγωγικά ότι η νέα χρονιά μπήκε με πολύ σοβαρές και κρίσιμες εξελίξεις. Στις 3 του Γενάρη είχαμε αυτή τη δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενάντια στο σημαίνον στέλεχος του ιρανικού κράτους και φυσικά αυτό δημιούργησε μία νέα αναστάτωση και τον κίνδυνο μιας πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή.
Αν και φαίνεται ότι έχει κάπως εκτονωθεί και ελεγχθεί η κατάσταση και αντέδρασε όπως αντέδρασε η ιρανική κυβέρνηση και απάντησε όπως απάντησε η αμερικανική κυβέρνηση, αυτό δεν πρέπει καθόλου να μας εφησυχάζει και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι εδώ η υπόθεση αυτή τελείωσε. Από μήνα σε μήνα παρατηρούμε διάφορα τέτοια, θα έλεγα πολεμικά σχεδόν, επεισόδια. Πριν από δύο μήνες είχαμε μια άλλη ιστορία στη Μέση Ανατολή με την επίθεση απροσδιόριστων ποιων δυνάμεων σε πετρελαιοφόρα, στη συνέχεια είχαμε το βομβαρδισμό των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας, υποτίθεται από την Υεμένη αλλά κι αυτό είναι θολό. Γενικώς η κατάσταση καθορίζεται από την αχαλίνωτη επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ξεκίνησε πριν από περίπου 2 χρόνια, όταν κατήγγειλε ο Τραμπ μονομερώς την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που είχαν πετύχει οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες στα πλαίσια του ΟΗΕ.
Και από τότε κλιμακώνεται διαρκώς μία κρίση στη Μέση Ανατολή με επίκεντρο πλέον το Ιράν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ετούτη τη στιγμή που συζητάμε υπάρχει αυτό το θανάσιμο εγκληματικό εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών σε βάρος του Ιράν που καταστρέφει χώρες και λαούς, που είναι μία θηλιά στο λαό του Ιράν πολύχρονη και που κλιμακώνεται τώρα. Όσοι είδαν την είδηση, σήμερα ειπώθηκε πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός απείλησε με νέους μεγάλους δασμούς την αυτοκινητοβιομηχανία της Ευρώπης, εάν δεν συνταχθεί η Ευρώπη στο νέο εμπάργκο που θέλει να επιβάλει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στο Ιράν. Αυτή είναι η πολιτική του. Και δεν είναι μόνο το εμπάργκο στο Ιράν, είναι το εμπάργκο στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα, σε όσες χώρες θέλει να πλήξει, να ανατρέψει τις κυβερνήσεις τους, να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα.
Αυτή είναι η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα τελευταίο επεισόδιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τώρα και 15 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κατεδαφίζει, κατερειπώνει, καταστρέφει τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Κήρυξε πόλεμο ενάντια στο Αφγανιστάν το 2001, ενάντια στο Ιράκ το 2003, ενάντια στην Λιβύη το 2011, ενάντια στη Συρία το 2011. Όλη αυτή η πολιτική είναι μία πολιτική ιμπεριαλιστικής επέμβασης, τεμαχισμού και καταστροφής των χωρών και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται πραγματικά. Ποιος είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που οδηγεί τους λαούς σε αυτό το ποτάμι αίματος, σε αυτά τα εκατομμύρια των προσφύγων που γλιτώνουν από τους πολέμους του ιμπεριαλισμού και έρχονται εδώ με την προσφυγιά, όλοι όσοι δολοφονούνται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, είτε άμαχος πληθυσμός είτε στα πεδία των μαχών. Γιατί ναι, δεν πρέπει να ξεχνάμε σύντροφοι και φίλοι ότι ύστερα από 15 χρόνια κατακτητικών πολέμων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτός όχι μόνο δεν βγαίνει νικητής, αλλά βουλιάζει μέσα στο τέλμα των πολέμων και αυτό πρωταρχικά οφείλεται στη γενναία αντίσταση, στους ποταμούς αίματος που έδωσαν και δίνουν αυτοί οι λαοί του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης στα πεδία των μαχών. Δεν πρέπει να μείνουμε στο σήμερα μόνο αλλά να δούμε τι έγινε αυτά τα 15 χρόνια στη Φαλούτζα, στη Βαγδάτη, στη Μοσούλη, στη Ναμπλούς, στη Ραμάλα, παντού όπου μπορούν οι λαοί να αντισταθούν. Και αυτό ακριβώς το πράγμα πρέπει να το προβάλλουμε και να δείχνουμε: ότι οι αγώνες των λαών ήταν αυτοί που έχουν οδηγήσει σε μεγάλα αδιέξοδα τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε τέτοια αδιέξοδα που δεν του επέτρεψαν να διαμορφώσει αυτός τις εξελίξεις στη Συρία την τελευταία περίοδο και που αναγκάστηκε στην πραγματικότητα να υποχωρήσει με εξασθενημένες τις δυνάμεις του και με αδυναμία να επηρεάσει και να επιβάλει τη δική του γραμμή και τα δικά του συμφέροντα σε αυτή την περιοχή. Και βλέπουμε τώρα σε αυτή τη χώρα, στη Συρία, να διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο ο ρωσικός ιμπεριαλισμός. Το ίδιο βλέπουμε και στην Λιβύη, όπου δηλαδή η συνάντηση που έγινε πριν στη Μόσχα ανάμεσα στη Ρωσία, την Τουρκία και τους δύο αντιπροσώπους της Λιβύης, γίνεται από αυτές τις δυνάμεις και αυτοί είναι που εμφανίζονται σαν οι βασικές δυνάμεις για να επηρεάσουν τις εξελίξεις και να ρυθμίσουν την κατάσταση στην χώρα αυτή, στη Λιβύη. Αύριο γίνεται η Συνδιάσκεψη του Βερολίνου με τη συμμετοχή και των άλλων μεγάλων δυνάμεων, των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Κίνας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Μ. Βρετανίας και των υπόλοιπων χωρών, από την οποία Συνδιάσκεψη λείπει η ελληνική κυβέρνηση, λείπει η Ελλάδα και αυτό πραγματικά είναι και ένα δείγμα εξευτελισμού της κυβέρνησης από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όσο κι αν θέλουν με ψευτοπαληκαρισμούς και λεονταρισμούς τώρα να εμφανιστούν ότι παίζουν κάποιο ρόλο, τα πραγματικά στοιχεία δείχνουν ότι η χώρα, η κυβέρνηση, η Ελλάδα απουσιάζει από μια τέτοια σοβαρή, ιμπεριαλιστική φυσικά Συνδιάσκεψη, που έρχεται να βάλει στο τραπέζι των ιμπεριαλιστών, το πρόβλημα που λέγεται Λιβύη, να δει πώς θα το αντιμετωπίσει. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φαίνεται εξασθενημένος.
Δεν θέλω να παρανοήσουμε και να πούμε τώρα ότι η Αμερική εν πάση περιπτώσει είναι σε αποδρομή. Όχι, αλλά δεν μπορούμε να μη δούμε τις εξελίξεις που συντελούνται, και το λέω αυτό γιατί θα κατανοηθούν ορισμένα ζητήματα περισσότερο εάν δούμε αυτή την πλευρά.
Πρέπει να δούμε τις εξελίξεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Πώς δηλαδή διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σκηνικό. Το 1990 ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εμφανίζεται να κυριαρχεί σε πλανητικό επίπεδο, να είναι η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη, η μοναδική υπερδύναμη, ιδιαίτερα ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Και έτσι ακριβώς κύλησε η δεκαετία του 1990 και η δεκαετία του 2000, όπου δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φαίνεται ότι είναι παντοδύναμος, ότι είναι αδιατάρακτη η παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία του, ότι εξαπολύει πολέμους από δω και από κει, κατεδαφίζει τα Βαλκάνια το 99, τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ το 1991, το Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ ξανά το 2003, αυτό που είπαμε μετά Συρία, Λιβύη και λοιπά. Φαινόταν δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για δύο δεκαετίες ότι ήταν μόνος του, έπαιζε μπάλα μόνος του, ενώ η Ρωσία τη δεκαετία του 90 και του 2000 είναι βυθισμένη μέσα σε μία εσωτερική κρίση και αποτελμάτωση, με διαμελισμό και τεμαχισμό κομματιών της. Η Κίνα είναι ακόμα ανίσχυρη οικονομικά και πολιτικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση ψάχνεται και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι αυτός που είναι. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 βλέπουμε ότι αρχίζει και στομώνει η ιστορία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Σημείο καμπής είναι ακριβώς το 2015 με τις εξελίξεις στη Συρία, όπου αποφασιστικός λόγος και ρόλος δίνεται στον Ρωσικό ιμπεριαλισμό. Προηγούμενα η Ρωσία υπενθυμίζει την παρουσία της με την κρίση στην Κριμαία, όπου προσαρτά μέσα σε μία νύχτα την Κριμαία απαντώντας στο πραξικόπημα που οργανώνει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην Ουκρανία και όλη αυτή η ιστορία που είδαμε στο Μεϊντάν. Και βλέπουμε ότι το παγκόσμιο σκηνικό αλλάζει. Ταυτόχρονα η Κίνα, ιδιαίτερα αυτή τη δεκαετία, ξεχωρίζει, προσπερνά τη δεύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, την Ιαπωνία, και όλο το διάστημα αυτό της τελευταίας δεκαετίας βλέπουμε ότι με μία μεγάλη ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει δει ποτέ ο καπιταλιστικός κόσμος, η Κίνα υπερσκελίζει τους πάντες και τώρα στην πραγματικότητα είναι στην ίδια οικονομική θέση με τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν μάλιστα υπολογιστεί το ΑΕΠ της Κίνας σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης που λέμε είναι πολύ περισσότερο από το ΑΕΠ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Σε κάθε περίπτωση η Κίνα είναι η χώρα που μπορεί με την κρατική υπόστασή της να αποτελέσει το βασικό ανταγωνιστή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο οικονομικό επίπεδο. Η Ρωσία όπως είπαμε προηγούμενα εμφανίζεται πολύ πιο ισχυρή και με νέους όρους μπαίνει στο τραπέζι και έτσι βλέπουμε ότι ξεκινάει η δεκαετία του 2020 εντελώς διαφορετικά από ό,τι ήταν ο πλανήτης το 1990. Αυτό νομίζω να το κρατήσουμε. Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του; Το χαρακτηριστικό του είναι ότι πηγαίνουμε σε μία πολυπολική κατάσταση, δεν υπάρχει ένας αδιατάρακτος κυρίαρχος, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Υπάρχει και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, αν και εδώ οι εξελίξεις είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, κλονίζεται η συνοχή και η ενότητα του, οι Βρετανοί φεύγουν, πάνε να προσκολληθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρχίζουν και διαμορφώνονται πιο συγκεκριμένα τα μεγάλα μέτωπα και βλέπουμε Ρωσία και Κίνα συμβαδίζουν αλλά δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι θα πάνε μαζί πακέτο χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους. Βλέπουμε ότι η Μεγάλη Βρετανία αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία, ενώ Γαλλία και Γερμανία παίζουν με τη Ρωσία και την Κίνα σε αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς και φυσικά οι Αμερικανοί πέρα από όλα τα άλλα έχουν και μία τεράστια εσωτερική διαπάλη και ένα διχασμό που δεν έχει γνωρίσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις τελευταίες εκατονταετίες.
Δεν είναι φυσικά προσωπικό ζήτημα ανάμεσα στον Τραμπ και στην Πελόζι. Υπάρχουν προφανώς πολύ μεγάλες αντιθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια, την μονοπωλιακή αστική τάξη των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία έχει να κάνει και με την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην παγκόσμια σκηνή και όλο αυτό δημιουργεί μία νέα εικόνα για το 2020. Είναι μία εικόνα εξασθένησης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενίσχυσης των ανταγωνιστών του, έχουμε δηλαδή μία μεγάλη ανακατάταξη σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν ξέρουμε πώς θα βγει αυτή η δεκαετία και πώς θα είναι ο πλανήτης μας το 2030. Σίγουρα όμως η τάση εξασθένησης της δύναμης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπάρχει, θα συνεχιστεί, όπως επίσης και η τάση ενδυνάμωσης των άλλων δυνάμεων. Τι μπορεί να δώσει αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε προφητείες. Αυτή είναι η πραγματικότητα όμως και αυτή ακριβώς η εξασθένιση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δίνει τη δυνατότητα σε χώρες περιφερειακές, όπως είναι η Τουρκία να διαπραγματευτεί με άλλους όρους την υπόστασή της. Της δίνει περιθώρια μιας διπλωματικής ευελιξίας και αξιοποίησης των αντιθέσεων σε επίπεδο ευρύτερο και έτσι έχουμε χώρες, και δεν θα είναι μόνο η Τουρκία, θα προκύψουν κι άλλες, οι οποίες πάνε να καλύψουν το κενό που αφήνει αυτή η υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και δημιουργείται μία κατάσταση όπου αυτή η χώρα, η οποία ήταν ασφυκτικά πριν από κάποια χρόνια προσδεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, βλέπουμε να διαπραγματεύεται διπλωματικά και όχι μόνο με διαφορετικούς όρους τη δική της υπόσταση και για αυτό ακριβώς σε ένα ρευστό τοπίο που υπάρχει στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργείται μία κατάσταση η οποία μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε επικίνδυνες, κρίσιμες εξελίξεις. Βλέπουμε Δηλαδή μία Τουρκία όχι μόνο να ανοίγεται προς την Ανατολή, στη Ρωσία δηλαδή και στην Κίνα, και προς το Ιράν, προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά ταυτόχρονα αυτό συνοδεύεται με μία επιθετική, επεκτατική πολιτική, το είδαμε πριν από δυο-τρεις μήνες με την Τουρκική εισβολή στη Βόρεια Συρία, όπου στην πραγματικότητα από κοινού με τη Ρωσία διαμόρφωσαν μία ζώνη στη Βόρεια Συρία, ένα προτεκτοράτο αρκετών δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων το οποίο το ελέγχουν, το οποίο είναι κατεχόμενο. Δεν είναι η πρώτη φορά που εισβάλει Τουρκία στη Συρία, είναι η τρίτη φορά και στο Ιράκ. Γιατί είναι μία δύναμη η οποία βλέπει ότι μπορεί να αξιοποιήσει τη σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και στη Μέση Ανατολή…
Το κλείσιμο του σ. Α. Παπαδόπουλου στην εκδήλωση του Μ-Λ ΚΚΕ, στην Αθήνα, στις 18 Γενάρη 2020
Τώρα σε αυτά τα ερωτήματα που τέθηκαν, πρώτα το ζήτημα της συνεργασίας Αμερικής- Κίνας. Δεν ξέρω η συντρόφισσα τι εννοεί. Δηλαδή αυτή η συμφωνία που έγινε χθες και ανακοινώθηκε σε ό,τι αφορά τους δασμούς. Η αλήθεια είναι ότι ύστερα από ενάμιση χρόνο ανταγωνισμού, οικονομικού και εμπορικού πολέμου που κήρυξαν οι Αμερικανοί στην Κίνα, τώρα ρυθμίστηκε μία πρώτη φάση, ένας κύκλος προϊόντων και φυσικά εξακολουθούν να υπάρχουν από την πλευρά της Αμερικής σε ισχύ οι υπόλοιπες οικονομικές κυρώσεις, δηλαδή οι δασμοί που έχει βάλει σε προϊόντα αξίας περίπου 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και υποτίθεται ότι συζητάνε τώρα και θέλει να φτιάξει ο Τραμπ μία καλύτερη συμφωνία για τα αμερικανικά συμφέροντα. Μιλάμε φυσικά για ένα τρομερό οικονομικό πόλεμο. Οι Αμερικανοί βλέπουν ότι ο μόνος που μπορεί να αμφισβητήσει τουλάχιστον οικονομικά την πρωτοκαθεδρία τους είναι ο κινεζικός καπιταλισμός. Διότι όπως είπα και εισηγητικά η ταχύτητα, η κλίμακα ανόδου και η διάρκεια με την οποία αναπτύσσεται η οικονομία της είναι πρωτοφανής για τα χρονικά ανάπτυξης καπιταλιστική χώρας. Η Κίνα το 2000 ήταν περίπου 500 δισεκατομμύρια το ΑΕΠ της και τώρα είναι 15τρισεκατομμύρια, δηλαδή μέσα σε 20 χρόνια αναπτύχθηκε 30 φορές πάνω το ΑΕΠ της, όταν οι άλλοι πήγανε μία ή δύο φορές πάνω, για αυτό το πράγμα λέμε. Η Κίνα, πώς το λέει τώρα και μία διαφήμιση που ακούω για ένα έργο που παίζεται, – λέει ο Καζάκος στο «Πόλεμος και Ειρήνη» ότι έχω δύο σπουδαίους πολεμιστές, την υπομονή και το χρόνο.
Η Κίνα λοιπόν έχει μπροστά της και τα δύο αυτά πράγματα. Ο χρόνος δουλεύει για αυτήν, αυτό έδειξε τουλάχιστον η προηγούμενη τριακονταετία σε ό,τι αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη και από ό,τι φαίνεται και φιλοσοφικά έχει η ηγεσία της και την υπομονή και δεν θέλει να οξύνει την κατάσταση με τους Αμερικανούς, προσπαθεί να βρει λύσεις και να ρυθμίσουν τα πράγματα, γιατί αυτή η εξέλιξη τουλάχιστον οικονομικά, είναι αναπότρεπτη. Δηλαδή η Κίνα σε ένα διάστημα να υπερσκελίσει οικονομικά και κατά συνέπεια και πολιτικά θα έλεγα και στρατιωτικά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αφού έχει πλούτο και μπορεί να διαθέσει. Και για πρώτη φορά η Δύση θα βρεθεί ύστερα από τρεις- τέσσερις αιώνες που κυριαρχούσε στον πλανήτη, στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, που τους είχε όλους αυτούς αποικίες, είτε με τη μορφή της εγγλέζικης αποικιοκρατίας ακόμα και της ισπανικής και της Γαλλικής και τώρα της αμερικάνικης, πρώτη φορά θα βρεθεί να είναι αυτή κάτω από αυτούς που τους είχε τρεις – τέσσερις αιώνες αποικίες. Και τέτοιες αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα -και τώρα παίρνουμε μία μυρωδιά όλης αυτής της αστάθειας που συντελείται στον κόσμο- δεν γίνονται ομαλά, δηλαδή η ανακατάταξη αυτή και η αλλαγή της ηγεμονίας σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έγινε, ούτε πρόκειται να γίνει με ομαλό τρόπο. Εμείς τώρα γινόμαστε νομίζω σύντροφοι μάρτυρες των προεόρτιων όλης αυτής της ιστορίας που αναπόφευκτα θα έρθει το επόμενο διάστημα. Βέβαια η πτώση μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής δύναμης δεν γίνεται από χρόνο σε χρόνο, αν θέλετε ούτε από πενταετία σε πενταετία, δεκαετίες και βάλε. Ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός ήθελε δύο- τρεις αιώνες, για νάρθει ο πρώτος, μετά ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και να κατέβει κατηγορία και να φτάσει στο επίπεδο μιας μεσαίας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή, θέλω να πω, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μέσα σε λίγα χρόνια να χάσει την παντοδυναμία του, αλλά φαίνεται ότι είναι σε μία πορεία τέτοιας γενικής εξασθένησης της δύναμης του, αυτό δείχνουν οι τάσεις και οι λογαριασμοί, είτε στη Μέση Ανατολή η γενικότερα. Εδώ Βλέπουμε στη Λατινική Αμερική προσπαθεί δυο χρόνια να κάνει ένα πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και δεν μπορεί να το κάνει. Δηλαδή δείχνει την αδυναμία που έχει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να επιβάλει με την ευκολία που επέβαλε σε προηγούμενες δεκαετίες και πρόσφατες τις θελήσεις του πάνω στους λαούς. Δεν θέλω μόνο να παρερμηνεύσουμε αυτή την έννοια. Εξακολουθεί να είναι η πιο ισχυρή ακόμα οικονομικά δύναμη που έχει τη μεγάλη τεχνολογία και τη στρατιωτική δύναμη μαζί με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, που έχει την κουλτούρα και την πολιτική δύναμη να επηρεάζει ακόμα τη Δύση και τα κυρίαρχα πρότυπα που εμφανίζει μέσα στον κόσμο και την κυριαρχία του στο διαδίκτυο με ό,τι αυτά σημαίνουν. Αλλά όπως είπα έχει ο καιρός γυρίσματα.
Όσον αφορά την Κίνα η οποία δαπανά όλο και περισσότερο για το στρατό της, η οποία μόνο αυτό που λέμε τώρα «μία ζώνη, ένας δρόμος» που ξεκινά από το Πεκίνο και φτάνει στην Ευρώπη διαμέσου της Ασίας και της Αφρικής, μόνο εκεί επενδύει δύο τρισεκατομμύρια δολάρια. Δεν υπάρχει δύναμη τώρα που να μπορεί να επενδύσει, δεν έχει κρατικά αποθεματικά κανένας άλλος, δηλαδή τέτοια που έχει η Κίνα, αυτής της κλίμακας. Καταρχήν έχει αγοράσει το ένα τέταρτο του χρέους της Αμερικής, που είναι τρία τρισεκατομμύρια δολλάρια. Δανείζεται η Αμερική από την Κίνα για να μπορέσει να συνεχίσει την οικονομική της λειτουργία. Επομένως η Κίνα έχει τα φόντα. Βέβαια έχει άλυτα -αλλά ας μην μπούμε σε αυτό το κεφάλαιο- πολιτικά ζητήματα, τί θα γίνει δηλαδή, κατά πόσο μπορεί να συγκεράζεται για καιρό ένα μονοκομματικό, ψευτοσοσιαλιστικό, ρεβιζιονιστικό καθεστώς και ταυτόχρονα ένας καπιταλισμός με κέρατα, από τη μία να αναγκάζεται να λέει δηλαδή ότι είναι σοσιαλισμός και από την άλλη πραγματικά να υπάρχει ένας ανελέητος καπιταλισμός. Αλλά δεν ξέρουμε πώς θα μπορέσει να τα λύσει αυτά στην πορεία η Κίνα, προς το παρόν πάντως φαίνεται ότι όλο και δυναμώνει ο ρόλος της.
Τώρα από εκεί και πέρα στο ερώτημα σε ό,τι αφορά στη Ρωσία, αν προτιμά την επανεκλογή του Τραμπ ή αν ο Τράμπ ενισχύθηκε όπως λένε οι μισοί Αμερικανοί, οι δημοκρατικοί δηλαδή, στην προηγούμενη εκλογή του από τη Ρωσία και όλη αυτή η ιστορία για το ένα η το άλλο. Κοιτάξτε να δείτε σύντροφοι, μπορεί να υπάρχουν διάφορα ζητήματα και προτιμήσεις και σχέσεις ανάμεσα σε χώρες ή σε τμήματα των κεφαλαίων έτσι κι αλλιώς, αλλά νομίζω ότι το βασικό δεν είναι αυτό. Μην μπούμε σε αυτές τις επιμέρους πλευρές. Εδώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τον Τραμπ πριν από 1-2 χρόνια διαμόρφωσε τη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ και καθόρισε ότι δύο είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι και εχθροί του, η Κίνα και η Ρωσία. Έτσι έχει καθορίσει με ωμό τρόπο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τους αντιπάλους του.
Ο Ομπάμα και οι άλλοι τα λέγανε πιο διακριτικά, εδώ βγήκε ο Τραμπ μέσα από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και είπε: Αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας (Κίνα-Ρωσία) και εμείς προετοιμαζόμαστε για παγκόσμιες πολεμικές αναμετρήσεις με αυτές τις δυνάμεις. Όταν αυτά λέγονται πριν από 1-2 χρόνια δεν έχουμε περιθώρια εμείς να εφησυχάζουμε για το ποια είναι η τύχη που επιφυλάσσουν στους λαούς οι μεγάλοι κυρίαρχοι και πρώτα από όλα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Νομίζω έτσι στην ολότητά του πρέπει να δούμε το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Μια πολύ μεστή ερώτηση έβαλε ο σύντροφος εκεί, από αριστερά, σε ό,τι αφορά το θέμα του ιμπεριαλισμού, αν το βλέπουμε σαν μια απλώς εξωτερική επίδραση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Ελλάδα, μέσα από στρατιωτικά ας πούμε δεδομένα, ΝΑΤΟ, βάσεις και λοιπά, και αν εδώ υπάρχει αστική τάξη που μπορεί να δει έναν τέτοιον αγώνα. Και κατά συνέπεια αν αυτή πρέπει να είναι στο μέτωπο της εργατικής τάξης, σε αυτό με το οποίο καλεί τις άλλες κοινωνικές δυνάμεις να παλέψουν απέναντι στον ιμπεριαλισμό.
Να διευκρινίσουμε σύντροφοι και να πούμε το εξής. Εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι κάτι που έχει απλώς εξωτερικά γνωρίσματα και επεμβαίνει έτσι στη χώρα. Ο ιμπεριαλισμός έχει υπόσταση και οικονομική μέσα στην Ελλάδα και πολιτική, φυσικά και στρατιωτική, και στα τρία αυτά επίπεδα. Μάλιστα οικονομικά όλο και περισσότερο δυναμώνει ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας μέσα στη χώρα μας. Δηλαδή το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο αλωνίζει στην Ελλάδα, εξαγοράζει, κυριαρχεί και δυναμώνει από χρόνο σε χρόνο. Ειδικά στα 10 χρόνια των μνημονίων αυτό γιγαντώθηκε.
Δεν θεωρούμε ότι είναι μόνο η οικονομική πλευρά, είναι η πολιτική, δεν θεωρούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μία τέτοια εξωτερική δύναμη, εμείς θεωρούμε ότι είναι συνυφασμένος, κρέας- νύχι με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τα συμφέροντά τους ταυτίζονται. Και για αυτό λέμε ότι πήγε ο Μητσοτάκης εκεί και ο πόνος του ήταν αυτός. Μα εμείς λέει σε αυτούς που είμαστε τόσες δεκαετίες μαζί και σας παραχωρούμε και είμαστε το στήριγμα της Αμερικής και εσείς μας στηρίζετε στην εσωτερική αντιλαϊκή μας εξουσία απέναντι στο λαό, γιατί δεν μας προστατεύετε, γιατί δεν παίρνετε μέτρα και να μας βοηθήσετε. Αυτές ήταν οι ικεσίες και ο τρόπος με τον οποίο εκλιπαρούσε ο Μητσοτάκης. Αυτή είναι η σχέση ανάμεσα στη ντόπια μεγαλοαστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό. Και όταν εμείς λέμε κάνουμε αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αυτόματα εννοούμε ότι ο αγώνας μας αυτός είναι ενάντια στη διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και η ανατροπή του ιμπεριαλισμού σημαίνει την ανατροπή της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Σημαίνει και βαθιές κοινωνικές, επαναστατικές εσωτερικές αλλαγές στη ζωή της χώρας, με επικεφαλής την εργατική τάξη και το επαναστατικό της κόμμα, και θεωρούμε επίσης ότι δεν υπάρχει εδώ καμιά εθνική αστική τάξη με την οποία θα πάμε εμείς να συμμαχήσουμε ή να ανακαλύψουμε κάποιους ότι είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της εθνικής αστικής τάξης για να πάμε εκεί.
Κοιτάξτε να δείτε τι συμβαίνει με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ από το δεξιό οπορτουνισμό μετά το 56 -το 20ο συνέδριο που είπε κάποιος σύντροφος και την 6η Ολομέλεια που αλλοίωσε την επαναστατική γραμμή-, είχε μία γραμμή που λέει ότι εδώ στην Ελλάδα έχουμε μία εθνική αστική τάξη που ανακαλύπτει είτε στο πρόσωπο της Ένωσης Κέντρου και γίνεται ουρά η ΕΔΑ στη λεγόμενη εθνική αστική τάξη για να ενωθούν και να παλέψουν υποτίθεται ενάντια στη Δεξιά, την ΕΡΕ τότε, για δημοκρατικές αλλαγές και εκδημοκρατισμούς και στάδια που επινοούσαν για να μπορούμε να φτάσουμε υποτίθεται κάποια στιγμή στη Νέα Δημοκρατία που λέγανε, είτε την ανακάλυπταν στο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ μετά τη δεκαετία του 80.
Μάλιστα εκεί δεν ανακάλυπταν μόνο εθνική αστική τάξη αλλά εκεί ανακάλυπταν και αντιμονοπωλιακή αστική τάξη την οποία εξέφραζε υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ, και πήγαιναν να συνεργαστούν μαζί του και γίνανε ουρά της αστικής τήξης, γιατί και η Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και δεν υπάρχει στην Ελλάδα εθνική αστική τάξη. Από εκεί λοιπόν τότε που το ΚΚΕ πήγαινε και γινότανε ουρά των κομμάτων της αστικής τάξης και αναζητούσε και επινοούσε εθνική αστική τάξη, ξαφνικά ανακάλυψε ότι η Ελλάδα είναι μία ανεξάρτητη χώρα, ότι η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας κατέστησε τη χώρα μας κυρίαρχη, ανεξάρτητη, έσπασε δηλαδή τα δεσμά της με τον ιμπεριαλισμό και μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική χώρα, και έτσι από το δεξιό οπορτουνισμό πάμε τώρα σε έναν αριστερό, της συμφοράς τροτσκιστικό οπορτουνισμό, που κάνει ας πούμε σαλάτα τις συνειδήσεις του κόσμου, δημιουργεί τεράστια σύγχυση. Και ευνοεί να αναπτυχθούν μέσα στον κόσμο της αριστεράς και του Κομμουνιστικού κινήματος πολύ λαθεμένα πράγματα.
Εμείς λοιπόν λέμε ότι η συσπείρωση του λαού πρέπει να γίνει πάνω σε μια βάση αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή. Να συγκρουστούμε δηλαδή όχι μόνο με τον ιμπεριαλισμό γιατί είναι κάτι εξωτερικό, ο ιμπεριαλισμός πατάει εδώ, σε όλα τα επίπεδα και έχει πολιτικό του εκπρόσωπο τα κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης, είτε είναι η ΕΡΕ, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε δεν ξέρω ποια άλλα μπορούνε να κατασκευαστούνε.
Αυτό λέμε εμείς και για αυτό καλούμε το λαό να συσπειρωθεί για την ανατροπή αυτών των κοινωνικών δυνάμεων, με πρωτοπορία την εργατική τάξη, η οποία θα σηκώσει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, της πάλης ενάντια στην αστική τάξη, τη μονοπωλιακή αστική τάξη, για εσωτερικές κοινωνικές επαναστατικές ανατροπές μαζί με τους συμμάχους της, μαζί με την αγροτιά, τα πλατιά μικροαστικά στρώματα. Αυτή είναι η γραμμή την οποία διακηρύσσουμε.
Σαν κομμουνιστές βέβαια εμείς δεν έχουμε κρυφτεί. Αυτό λέμε και στο καταστατικό μας και στις προγραμματικές αν θέλετε κατευθύνσεις μας, ότι ο τελικός στόχος μας είναι ο αγώνας για τον κομμουνισμό, για την επικράτηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αλλά σαν πρώτο βήμα μιας τέτοιας πορείας που θέλουμε να ζήσει ο λαός μας και να προχωρήσει είναι ακριβώς η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αυτών των δυνάμεων, του ιμπεριαλισμού και της μεγαλοαστικής τάξης…
