Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.
Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι οι γιορτινές μέρες. Η χρονιά άλλαξε για όλο τον κόσμο. Τέρμα τα θαύματα, που κάνουν τον γνωστό και καταδικαστέο, φιλάργυρο Σκρουτζ, φιλεύσπλαχνο. Στο πανί της κινηματογραφικής οθόνης, στο γυαλί της τηλεόρασης, στη σκηνή του θεάτρου. Και όπως κάθε χρονιά, οι πάμπλουτοι μονοπωλιστές, Σκρουτζ, ξανά μετρήσανε την μπάγκα τους και τη βρήκανε βαρύτερη. Οι σταχτοπούτες της τηλεόρασης ξανάγιναν κολοκύθες και σε μας απόμεινε η ευχή «υγεία πάνω απ’ όλα». Πώς εύχονταν, ματαίως όπως αποδείχτηκε, οι Μις στα καλλιστεία «παγκόσμια ειρήνη»; Κάπως έτσι.
Η ευχή για τους εγκλωβισμένους από το λίγο χιονάκι στην κύρια οδική αρτηρία της χώρας, στο έτος 2020, (…πολύ προχώρησε ο χρόνος και η τεχνολογία), ήταν μυριόστομη: «βενζίνη και υγεία πάνω απ’ όλα».
Όχι! Λοιπόν. Την πρώτη θανατερή βολή στην Ειρήνη στον κόσμο, τη νέα χρονιά, δεν την έδωσαν οι τρομοκράτες, οι Ισλαμιστές, οι Βουδιστές, οι Ζουλού, οι Τσερόκι, οι Σιου και άλλοι γνωστοί κακοί. Την έδωσε ο χριστιανός Τραμπ. Την έδωσε λίγες μόνο μέρες μετά, από όταν «προσευχήθηκε» ο μικρός Χριστούλης να φέρει ειρήνη. Μόλις στις 3 Γενάρη, της καινούργιας χρονιάς. Και λίγο περισσότερες μέρες, από όταν χάρισε τη ζωή σε …μια γαλοπούλα. Έτσι είναι το έθιμο στην πιο απάνθρωπη και ανάλγητη πλανηταρχία. Να λυπάται μια γαλοπούλα και να σκοτώνει τους μαύρους πολίτες της, εν ψυχρώ, στους δρόμους των πόλεών της. Να λυπάται μια γαλοπούλα και να βάζει τη φωτιά του πολέμου, σκοτώνοντας τα παιδιά του πλανήτη, οδηγώντας τα στην προσφυγιά και στον πνιγμό στις φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Ο Τραμπ δολοφόνησε, δόλια, αξιωματούχο άλλης χώρας, σε έδαφος άλλης χώρας, γιατί …είχε «σκοτώσει πολλούς και θα σκότωνε ακόμα περισσότερους». Γιατί ήταν στο Ιράκ …«για κακό σκοπό». Και όλα αυτά γιατί αυτός και οι ανθρωπόμορφοι αξιωματούχοι του …ξέρουν. Όπως ήξεραν πως ο Σαντάμ είχε χημικά όπλα, που ωστόσο δεν βρέθηκαν ποτέ, αλλά στο όνομα αυτών, διέλυσαν τη χώρα. Πέρασε κιόλας μια βδομάδα που αυτοί ξέρουν και εμείς δεν ξέρουμε. Ποιος ξέρει τι φριχτά πράγματα θα έκανε η προσωποποίηση του εξαποδώ, ο Ιρανός στρατηγός Σουλεϊμανί, που οι καλοκάγαθοι Αμερικανοί μακελάρηδες δεν θέλουν να μας το πουν για να μην τρομάξουμε. Κάτι φρικτότερο από τα βασανιστήρια στις ιρακινές φυλακές του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντανάμο, ίσως; Κάτι φρικτότερο από τις ναπάλμ στο Μάι Λάι του Βιετνάμ που έκαιγαν παιδάκια, ίσως;
Μη ψάχνετε ψιλολεπτομέρειες, όπως «δε δικαιούτο δίκης, με αποδείξεις, ακόμα και ο χειρότερος κακούργος να ήτανε;». Η χώρα των καουμπόηδων, των Αλ Καπόνε, του δίκιου της Άγριας Δύσης και της ελεύθερης οπλοφορίας, που καμώνεται τη χώρα της δημοκρατίας, τα έχει λυμένα αυτά τα προβλήματα. Λειτουργεί με μία δικαιοσύνη. Αυτή της Μαφίας.
Η απόλυτη αυθαιρεσία, δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάται στην Ιστορία αυτού του πλανήτη. Σε αυτή καταφεύγουν οι άρχοντες που βρίσκονται σε παρακμή και κάθοδο. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα η κατάρρευση και η συντριβή του εγκληματία άρχοντα. Οι λαοί στον κόσμο έχουν βγει στον αγώνα. Το τζίνι δεν ξαναμπαίνει στο λυχνάρι.
★★★
Γνωρίζετε πως η στήλη θέλει να σας κρατά πάντα ενήμερους. Μάθετε λοιπόν πως η Αντικαρκινική Εταιρεία Ελλάδας, με πολυγραφότατη ενημέρωσή της, μας πληροφορεί πως το τζάκι, ως πηγή θέρμανσης, προκαλεί καρκίνο. Σε αυτούς που το χρησιμοποιούν, γιατί το πετρέλαιο τραβά την ανηφόρα ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις την κατηφόρα, αλλά και στους γείτονές τους. Δηλαδή το τραγικό δίλημμα που τίθεται μπροστά μας, είναι να πεθάνουμε τώρα από τον ψόφο, ή αργότερα από τον …καρκίνο της Αντικαρκινικής. Χαιρετίσματα λοιπόν στις πετρελαϊκές εταιρείες που μολύνουν το περιβάλλον με τα απόβλητά τους και στις εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, που τις λέξεις φίλτρο στις καμινάδες δεν τις γνωρίζουν. Πάντως εμείς ξέρουμε, χρόνια τώρα, πως η Σταχτοπούτα, όχι μόνο δεν πέθανε από καρκίνο,αλλά παντρεύτηκε τον πρίγκηπα και έζησε αυτή καλά και μεις καλύτερα.
Τάνια
