Στον Οδηγητή (που κυκλοφόρησε στις 11 Γενάρη 2020) δημοσιεύεται προβεβλημένο κείμενο με τις ερωτήσεις που τού τέθηκαν και τις απαντήσεις που δόθηκαν από το Γ. Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σχετικά με την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας και τις επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή.
Το κείμενο φέρει τον τίτλο “Γιώργος Μαρίνος: οι επικίνδυνες εξελίξεις απαιτούν ριζοσπαστική δράση με προοπτική!” και υπότιτλο, εν είδει προλόγου, τα παρακάτω: “Σε μια περίοδο που το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου ανάβει για τα καλά στην περιοχή μας και η τουρκική προκλητικότητα κλιμακώνεται, είναι κρίσιμο ζήτημα η σωστή ανάγνωση των εξελίξεων και η αντίστοιχη οργάνωση της απάντησης του λαού και της νεολαίας”.
Η “σωστή ανάγνωση” που κατά τον Οδηγητή κάνουν προφανώς οι τοποθετήσεις του Γ.Μ., φέρνει σε πρώτο πλάνο και σε άμεση συσχέτιση με τα ελληνοτουρκικά, τον πολυσυζητημένο στις ίδιες τις γραμμές τους “ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, που κατά τα άλλα η επαναστατική δημαγωγία της ηγεσίας του ΚΚΕ φιλοδοξεί να τον συνταιριάξει με την υπεράσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Ένα τέτοιο συνταίριασμα επιχειρεί ο Γ.Μ.
Διαβάζουμε λοιπόν στο κείμενό του στον Οδηγητή, πως «Το δίλημμα “Συμβιβασμός, Συνεκμετάλλευση ή πόλεμος” είναι ψεύτικο. Συνεκμετάλλευση σημαίνει μοιρασιά μεταξύ αστικών τάξεων, με πρωταγωνιστικό ρόλο των ενεργειακών ομίλων, Exxon Mobil, Total, Eni κ.ά., με τη σφραγίδα του ισχυρότερου, ακυρώνοντας κάθε περίπτωση δίκαιης οριοθέτησης Υφαλοκριπίδας και ΑΟΖ και αυτό θα αναπαράγει τα προβλήματα. Το ίδιο ισχύει και για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στις αποφάσεις του οποίου επιδρούν πολιτικοί γεωστρατηγικοί παράγοντες και παρεμβάσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας μπορούν να εισαχθούν στα υπό κρίση ζητήματα, στο “συνυποσχετικό” των δύο πλευρών, διεκδικήσεις που αμφισβητούν τα σύνορα (Γκρίζες Ζώνες) ή παραβλέπουν τα δικαιώματα των νησιών τα οποία είναι συνέχεια της ηπειρωτικής Ελλάδας, αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής επικράτειας».
Όπως βλέπουμε, αφού ο Γ.Μ. έφερε στην προμετωπίδα της τοποθέτησής του τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, στη συνέχεια όχι μόνο προσπαθεί να κολλήσει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο την υπεράσπιση των συνόρων, την εδαφική ακεραιότητα της ελληνικής επικράτειας και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και αποδοκιμάζει και υποπτεύεται σαν επικίνδυνη για όλα αυτά την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Μερικές βδομάδες νωρίτερα, σε συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στο “Euronews” (δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη 10 Δεκέμβρη 2019), μεταξύ άλλων, στο ερώτημα “θα προκρίνατε την προσφυγή της χώρα μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης όπως είπε ότι θα κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία;” η απάντηση του γ.γ. του ΚΚΕ ήταν σαφής : “Εμείς δεν αποκλείουμε τίποτα…”
Τί αρμονία θέσεων! Λίγο να φυσήξει αλλιώτικα ο αέρας, και η μια τοποθέτηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, εύκολα και προσαρμοστικά, παραχωρεί τη θέση της στην άλλη!
Αλλά ας επανέλθουμε στον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, κι ας δούμε, σήμερα που τα σχετικά προβλήματα εκδηλώνονται με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα κι απασχολούν τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, ποια είναι η προέλευση, η (προγραμματική!) καθιέρωση, η διακύμανση και η εξέλιξη ως τις μέρες μας, αυτής της λαθεμένης και εξαιρετικά επιζήμιας για το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας, θέσης.
★★★
Στο πολυδιαφημισμένο (από τους ίδιους) “Πρόγραμμα” που ψηφίστηκε στο 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, οι καθοδηγητές του, φρόντισαν να εντάξουν και την παρακάτω “θέση”:
“Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το κόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό – λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης. Με σύνθημα: ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο”.
Η “θέση” αυτή, πληθωρική σε υπονοούμενα και ασάφειες που την κάνουν να μοιάζει με εδάφιο σολομωνικής, και που τίποτε άλλο δεν κάνει παρά να πιστοποιεί τη σύγχυση και την ψευτοεπαναστατική τροτσκιστικοφρένεια των συντακτών της, επαναλαμβάνεται ατόφια και στην “πολιτική εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ” στο 20ό συνέδριό του (30 Μάρτη – 2 Απρίλη 2017). Στην εν λόγω “πολιτική εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ”, αμέσως ύστερα από την παράθεση της παραπάνω προγραμματικής (!) θέσης (;), ακολουθεί το εξής συμπλήρωμα:
“Είναι καθήκον της πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, συνεχώς να προσαρμόζει, να εξειδικεύει, να κλιμακώνει τα συνθήματα πάλης, χωρίς να χάνει το κύριο, που είναι ο χαρακτήρας του πολέμου, ο οποίος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, ασχέτως ποιος είναι πρώτος επιτιθέμενος”.
Αυτά λέει η “πολιτική εισήγηση”, αλλά ας δούμε τι λέει και η “τελική ομιλία στις εργασίες του 20ού συνεδρίου” του γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα. Αυτός, καθώς φαίνεται στο κλείσιμό του … “προσάρμοσε” και “εξειδίκευσε” πράγματι παραπέρα, τα σχετικά με την “πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”! Είπε, λοιπόν, πιο συγκεκριμένα, ο γ.γ. του ΚΚΕ:
“Ειδικά για την περιοχή μας, μάς απασχολεί δικαιολογημένα μια πιθανή σύγκρουση και όξυνση της κατάστασης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και οι εξελίξεις στο Κυπριακό. Πρέπει να γίνει ουσιαστικό ζήτημα μέσα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Απαιτείται σε κάθε φάση να υπάρχει η μέγιστη δυνατή ετοιμότητα, για άμεση αντίδραση, κινητοποίηση, δράση…
…Το αστικό κράτος, βέβαια, προετοιμάζεται – λέει – για την περίπτωση εισβολής. Φυσικά ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, άσχετα ποιος είναι πρώτα επιτιθέμενος ή αμυνόμενος.
Η κλιμάκωση, όμως, των συνθημάτων της ενιαίας στρατηγικής πάλης μας δεν είναι ακριβώς ταυτόσημη τη στιγμή που δέχεται η Ελλάδα επίθεση και καταλαμβάνεται έδαφος από άλλη δύναμη, με την περίπτωση που η Ελλάδα στέλνει στρατό και συμμετέχει σε αποστολές ή καταλαμβάνει η ίδια άλλα εδάφη. Και η στάση μας μπορεί να είναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις, όμως τα συγκεκριμένα συνθήματα, οι προτεραιότητες, η κλιμάκωση θα διαφοροποιούνται ως ένα βαθμό.
Σε περίπτωση εισβολής και κατοχής υπερασπιζόμαστε κυριαρχικά δικαιώματα, μιλάμε για καμία αλλαγή συνόρων από κανέναν, αντιτασσόμαστε στον εθνικισμό, δεν δείχνουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που μπαίνει στον πόλεμο, οργανώνουμε, κατευθύνουμε την πάλη μας για να βγει η χώρα από τον πόλεμο, να φύγει από το ΝΑΤΟ, να πάρει ο λαός την εξουσία για ειρήνη, λαϊκή ευημερία, ανάπτυξη σε όφελος του λαού, δηλαδή ο σοσιαλισμός να είναι η διέξοδος από το σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων…”.
Όπως ήδη σημειώσαμε, τα παραπάνω σχετικά με την “πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο” η ηγεσία του ΚΚΕ τα πρόβαλε στο 20ό συνέδριό του, αλλά από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι… Ως που φτάσαμε στα συλλαλητήρια του ΚΚΕ, στην Αθήνα (Σύνταγμα, 27 Φλεβάρη 2018) και μια βδομάδα μετά (7 Μάρτη) στη Θεσσαλονίκη. Στις εκδηλώσεις αυτές, ο γ.γ. του ΚΚΕ προχωρώντας σε παραπέρα “προσαρμογές” και “εξειδικεύσεις”, παρουσίασε τις θέσεις του ΚΚΕ για τα ελληνοτουρκικά (καθώς και την πΓΔΜ), κατάγγειλε “τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους” και διακήρυξε πως:
“Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία τους, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν τολμήσει να επιτεθεί στην Ελλάδα”(!)
Όπως βλέπουμε, έχουμε εδώ μάλλον απότομη προσγείωση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Κι αυτό δεν αλλάζει, επειδή τη ρηξικέλευθη αυτή διακήρυξη, σπεύδουν να τη συνοδεύσουν με τις κατά τα άλλα συνηθισμένες πλέον λογοκοπίες τους που μετατρέπονται έτσι σε αφυδατωμένες και ωχρές επαναλήψεις, όπως:
“Ταυτόχρονα, όμως επισημαίνουμε ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του. Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού…” κλπ, κλπ.
Οι δύο κεντρικές εκδηλώσεις του ΚΚΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σήμαναν ξεφούσκωμα του παραφουσκωμένου τους μπαλονιού τής επαναστατικής λογοκοπίας. Έκτοτε, με υπερβάλλοντα ζήλο, η ηγεσία του ΚΚΕ επιδόθηκε σε απανωτές περιοδείες σε ακριτικά νησιά κλπ, κάτω από τηλεοπτική κάλυψη, κατάγγελνε τις τουρκικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, έκανε προβλέψεις για επερχόμενο “θερμό επεισόδιο” ή και πόλεμο, και “ενημέρωνε” τις κατά τόπους αρχές (δημάρχους, περιφερειάρχες, αστυνομικούς και στρατιωτικούς ιθύνοντες) για τις θέσεις του ΚΚΕ κατά οποιουδήποτε επίδοξου εισβολέα…
★★★
Κάναμε εκτεταμένες αναφορές και παραθέσαμε ολόκληρα αποσπάσματα από βασικά κείμενα του ΚΚΕ που αποτυπώνουν τη “θέση” του για τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, καθώς και τις μεταλλάξεις της θέσης αυτής μέχρι και την τελική (;) σημερινή διαμόρφωσή της, ώστε να μπορεί να δει και να καταλάβει ο καθένας καλύτερα περί τίνος πρόκειται.
Η θέση, ή καλύτερα οι θέσεις αυτές του ΚΚΕ, είναι απόρροια (αλλά και πιστοποίηση των αναπαραγόμενων αδιεξόδων) της γενικότερης ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του. Οι θέσεις του για τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” είναι άρρηκτα συνυφασμένες με τις αντιλενινιστικές ψευτοθεωρίες που “επεξεργάστηκαν” και τη γραμμή που πρόβαλαν, ειδικά, ύστερα απ’ τα τελευταία (από το18ο ως το 20ό ) συνέδρια του ΚΚΕ.
Στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν αναγορεύσει την Ελλάδα σε “ιμπεριαλισμό”. Συγκαλύπτουν και εξωραΐζουν από τις θέσεις ενός κούφιου “αντικαπιταλισμού” τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”!
Σύμφωνα με τις ανεκδιήγητες θεωρίες τους, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του πλανήτη, η επανάσταση θα είναι παντού σοσιαλιστική και δεν νοείται γι’ αυτούς καμιά άλλη “στρατηγική” εξόν απ’ τη στρατηγική της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης. Κάτω απ’ τα “φώτα” μιας τέτοιας αντίληψης, θεωρούν λαθεμένη, ανασκευάζουν και απορρίπτουν αναδρομικά όλη την προηγούμενη “στρατηγική” του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Απορρίπτοντας, μεταξύ άλλων, τη γραμμή της ΚΔ για τα λαϊκά – αντιφασιστικά μέτωπα όπως και τη θέση του Στάλιν για το χαρακτήρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να αποδοκιμάζουν, με ζήλο νεοφώτιστου, ως και το ιστορικό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη που καλούσε το λαό στον αγώνα ενάντια στην εισβολή του ιταλικού φασισμού, και που η ιστορία το ανύψωσε σε εθνικό και πατριωτικό ντοκουμέντο, και σε απαράγραφο τίτλο τιμής για τους κομμουνιστές, που η απήχησή του φτάνει έκδηλα ως τις μέρες μας. Με τέτοιες αντιλήψεις και θέσεις, η ηγεσία του ΚΚΕ έστριψε ολοκληρωτικά το ίδιο κάλπικο νόμισμα απ’ την άλλη του όψη, περνώντας από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του “αριστερού” οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Η γραμμή τους, κράμα χρεοκοπημένων θεωριών του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, δεν μπορούσε παρά να δώσει αντίστοιχες, λαθεμένες και σχηματικές, θέσεις για τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” και μια ανάλογη αλλοπρόσαλλη πολιτική γεμάτη από συγχύσεις και αντιφάσεις. Ήδη, η πολιτική αυτή, προσκρούοντας στην αδυσώπητη πραγματικότητα που δεν εννοεί να προσαρμοστεί στα προκατασκευασμένα καλούπια των ψευτοθεωριών, έπιασε τα όριά της, και το ρεβιζιονιστικό εκκρεμές ταλαντεύεται πλέον από το ένα προς το άλλο άκρο.
★★★
Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει λόγο για “πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, για ποιον συγκεκριμένα πόλεμο κάνει λόγο; Είχαμε μέχρι σήμερα μια ολόκληρη αιμάτινη αλυσίδα ιμπεριαλιστικών πολέμων, πολέμων δηλαδή που διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός (και συνεχίζει να διεξάγει με τη μια ή την άλλη μορφή) όπως στο Ιράκ , τη Λιβύη, τη Συρία, κ.ά. για να μην πάμε πιο παλιά, όπως, στη γειτονιά μας, στη Γιουγκοσλαβία κ.ο.κ.
Οι πόλεμοι αυτοί είναι αναμφισβήτητα ιμπεριαλιστικοί, κατακτητικοί και ληστρικοί από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που τους εξαπέλυσαν (δυνάμεις που λυμαίνονται την υφήλιο, κατερειπώνουν και διαλύουν χώρες και περιοχές ολόκληρες και εξοντώνουν αδίστακτα τους λαούς τους). Από την πλευρά όμως των κρατών – θυμάτων της ιμπεριαλιστικής επίθεσης είναι πόλεμοι δίκαιοι, πόλεμοι αντίστασης και υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της ίδιας τους της ύπαρξης.
Και ποια ήταν θέση του ΚΚΕ, η στάση και η συγκεκριμένη πολιτική πρακτική του απέναντι στους συγκεκριμένους πολέμους που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός; Την περίπτωση του πολέμου κατά του Ιράκ, δεν θα ήθελαν σίγουρα ούτε να τη θυμούνται.
Το “αδελφό” τους Ιρακινό ΚΚ, που κατοπινά διασπάστηκε και διαλύθηκε μέσα στην περιφρόνηση και απομόνωση από τον λαό του Ιράκ, πρόλαβε ωστόσο προηγούμενα να δυσφημίσει και κατασυκοφαντήσει το κομμουνιστικό κίνημα, συμμετέχοντας στην κατοχική κυβέρνηση και στηρίζοντας “πρωτοποριακά” την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν από τον αμερικανικό στρατό, που ερείπωσε, κατέχτησε και κομμάτιασε τη χώρα. Τη γραμμή αυτού του κόμματος ως το οικτρό τέλος του τη στήριξε και την πρόβαλε για καιρό το ΚΚΕ, που κατά τα άλλα, τηρώντας “ίσες αποστάσεις”, έκανε “αντιπολεμικές” διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επέμβασης!
Στην περίπτωση της Λιβύης, το ΚΚΕ, αν και κατάγγελνε απ’ τη μια μεριά τις Νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις, την ίδια ώρα δεν έπαυε να δηλώνει πως το ίδιο ήταν ανέκαθεν ενάντια στο καθεστώς του Καντάφι, πως δεν είχε ποτέ καμιά σχέση και αποδοκιμάζει αυτό το καθεστώς, προσπαθώντας να παραστήσει σαν καταδίκη του καθεστώτος αυτού από “επαναστατικές” θέσεις, την προσαρμογή του ΚΚΕ στην πίεση της δυτικής ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Τα ίδια λίγο – πολύ επανέλαβε και στην περίπτωση της Συρίας.
Χαρακτηριστικό ακριβώς γνώρισμα των θέσεων του ΚΚΕ για τον πόλεμο είναι ο συνδυασμός μιας ψευτοεπαναστατικής ρητορίας με την προσαρμογή στην πράξη στην ιμπεριαλιστική πίεση. Δεν είναι συμπτωματικό, αλλά επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος, ότι στο 20ό συνέδριό τους φρόντισαν να επιτεθούν για πρώτη φορά δημόσια ενάντια στον “κιμιλσουγκισμό” και τη Λ.Δ. Κορέας. Αποδοκιμάζοντας όψιμα σαν αντιμαρξιστικές κλπ τις ιδέες “τσουτσέ” (που θα πει “να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις”) και το “καθεστώς οικογενειοκρατίας”, την ώρα ακριβώς που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κλιμάκωνε την κρίση στην Κορεατική Χερσόνησο κι απειλούσε νυχθημερόν τη Λ.Δ. Κορέας με εξοντωτικά πολεμικά πλήγματα.
★★★
Εάν ο πόλεμος είναι « ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές», αυτό σημαίνει πως και οι δύο πλευρές οδηγούν σε αλληλεξόντωση τους λαούς τους με μοναδικό σκοπό να αποσπάσουν εδάφη, να επεκτείνουν την κυριαρχία τους και να καταληστέψουν η μια την άλλη. Εάν ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, άδικος και αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές, τότε πράγματι δεν έχει σημασία «ποιος είναι πρώτα επιτιθέμενος ή αμυνόμενος» και σε μια τέτοια περίπτωση δεν τίθεται θέμα υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της αλλαγής ή όχι συνόρων. Σ’ έναν ιμπεριαλιστικό κι από τις δύο πλευρές πόλεμο αυτό που τίθεται είναι η ήττα της «δικής σου» κατακτητικής και ληστρικής ιμπεριαλιστικής κυρίαρχης τάξης και η επιτάχυνση έτσι της ανατροπής της, η επιδίωξη ανόδου των λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία και στη βάση αυτή η διεκδίκηση δημοκρατικής ειρήνης για να μπει τέλος στον πόλεμο και στην αλληλοσφαγή των λαών, χωρίς προσαρτήσεις και χωρίς ληστρικές πολεμικές αποζημιώσεις! Δεν μπορεί συνεπώς να γίνεται κατάχρηση του όρου «ιμπεριαλιστικός πόλεμος», χωρίς να προσδιορίζεται αν πρόκειται για ιμπεριαλιστικό, καταχτητικό πόλεμο κι από τις δύο πλευρές ή για μονόπλευρο ιμπεριαλιστικό πόλεμο που στρέφεται εναντίον μικρών και αδύναμων εθνών, για την καταπάτηση και κατάλυση της κυριαρχίας και της εθνικής τους ανεξαρτησίας.
Τι θα έπρεπε άραγε να κάνουν οι κομμουνιστές στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία; Θα έπρεπε μήπως να θεωρήσουν τον πόλεμο που διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός εναντίον των χωρών τους σαν «ιμπεριαλιστικό πόλεμο κι από τις δύο πλευρές», συνεπώς να επιδιώξουν την ήττα της «δικής τους» αστικής κυβέρνησης κλπ;
Μια τέτοια τυχόν θέση, θα ήταν τελείως αντιδραστική και παράλογη και σίγουρα δεν θα είχε καμία σχέση με την άσκηση επαναστατικής πολιτικής, όσα παχειά λόγια και ψευτομαρξιστικές αναλύσεις κι αν επικαλούνταν οποιοσδήποτε φορέας, κόμμα, ομάδα, πολιτικό ρεύμα, για να ντύσει μια τέτοια πολιτική. Κι αν το έκανε, η τύχη του θα ήταν προδιαγραμμένη – πλήρης απομόνωση, περιθωριοποίηση και δικαιολογημένος στιγματισμός από τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Ξέρουμε τώρα πλέον και σχολιάσαμε ήδη ποια ήταν η τύχη του αξιοθρήνητου Ιρακινού ΚΚ, που οι ηγέτες του έγιναν κανονικοί Κουίσλιγκ. Όπως εξάλλου, μας είναι πολύ γνωστή και πολύ διδακτική επίσης η περίπτωση του ελληνικού τροτσκισμού, που η ψευτοεπαναστατική θέση του στην περίοδο της ιταλικής εισβολής και σ’ όλη την κατοπινή περίοδο, είχε σαν αποτέλεσμα να πεταχτεί στα απόβλητα της ιστορίας και να οδηγηθεί στην πράξη, σε συνένωση με την ντόπια αντίδραση και τον μοναρχοφασισμό. Τον έβγαλε από την πλήρη αφάνεια ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός, τον αναζωογόνησε για κάποια φεγγάρια η γκορμπατσοφική περεστρόικα, ενώ επιχειρεί τώρα να τον νεκραναστήσει (παριστάνοντας ετεροχρονισμένα τις χρεοκοπημένες τροτσκιστικές αντιλήψεις σαν ολόφρεσκες και νέες «επεξεργασίες») η ηγεσία του μεταλλαγμένου ελληνικού ρεβιζιονισμού. Θα μπορούσε να ήταν και διασκεδαστικό, αν τα ζητήματα δεν ήταν τόσο σοβαρά…
★★★
Όπως ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει, σ’ όλες τις εκδοχές των θέσεων του ΚΚΕ σχετικά με τα ελληνοτουρκικά και τον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» δεν απουσιάζει μόνο η αποκηρυγμένη εθνική ανεξαρτησία, αλλά γενικά η λέξη «εθνικός», «εθνική», κλπ, σα να είναι λέξη απαγορευμένη και ξένη για το «μαρξιστικό» τους λεξιλόγιο. Δεν είναι βέβαια οι μόνοι που δεν τους φαίνεται πολύ μαρξιστική και «ταξική» η λέξη, και κάνουν γι’αυτό ό,τι μπορούν για να την αποφύγουν! Κι ας καλεί ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» την εργατική τάξη να γίνει «ηγέτιδα δύναμη του έθνους» κι ας γράφει ο ίδιος στη «Διακήρυξη» για την Παρισινή Κομμούνα πως «μπρος στο δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα στο εθνικό καθήκον και στο ταξικό συμφέρον, η κυβέρνηση της εθνικής άμυνας δε δίστασε ούτε στιγμή – μετατράπηκε σε κυβέρνηση εθνικής προδοσίας»!
Το ΚΚΕ διακηρύσσει πως «αντιτασσόμαστε στον εθνικισμό».
Πράγματι, χρειάζεται σε κάθε περίπτωση αποφασιστική στάση απέναντι στον εθνικισμό. Ο αστικός εθνικισμός και σωβινισμός, είναι εγγενή γνωρίσματα της αντιδραστικής και φασιστικής δημαγωγίας, αλλά η καταπολέμησή τους δεν μπορεί να γίνει από θέσεις εθνικού μηδενισμού, αλλά από θέσεις πατριωτικής και διεθνιστικής συνέπειας, από θέσεις αρχών σε αντιπαράθεση με τον αστικό εθνικισμό.
Διατηρούν και σήμερα την αξία και τη σημασία τους τα λόγια του Γκ. Δημητρόφ στην ιστορική του εισήγηση στο 7ο συνέδριο της ΚΔ:
«Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οι άσπονδοι, οι κύριοι αντίπαλοι του αστικού εθνικισμού σε όλες του τις παραλλαγές. Αλλά δεν είμαστε οπαδοί του εθνικού μηδενισμού και δεν πρέπει να παρουσιαζόμαστε σαν τέτοιοι. Το καθήκον της διαπαιδαγώγησης των εργατών και όλων των εργαζομένων στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, είναι ένα από τα θεμελιώδη καθήκοντα κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος. Αλλά αυτός που πιστεύει ότι το γεγονός αυτό του επιτρέπει ή τον προτρέπει να μη δίνει δεκάρα για τα εθνικά αισθήματα των πλατιών εργαζομένων μαζών… αυτός δεν έχει καταλάβει τίποτε από τη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν για το εθνικό ζήτημα…
… Μόνο αν εμφανιζόμαστε με αυτό το πνεύμα, αν αποδείχνουμε πειστικά σε όλη μας τη μαζική δουλειά, ότι είμαστε το ίδιο ελεύθεροι τόσο από εθνικό μηδενισμό όσο και από αστικό εθνικισμό, μόνο τότε θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πραγματικά πετυχημένο αγώνα ενάντια στη σoβινιστική δημαγωγία των φασιστών».
Απέναντι στη σoβινιστική δημαγωγία που ορέγεται ξένα εδάφη και καλλιεργεί το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς, το κομμουνιστικό κίνημα καταγγέλλοντας τα κηρύγματα των εθνοκάπηλων και πατριδεμπόρων, χρειάζεται και μπορεί να εκφράσει πειστικά τη φιλειρηνική θέληση και τις αντιπολεμικές διαθέσεις των πλατιών λαϊκών μαζών της πατρίδας μας.
Σ’ ό,τι μας αφορά, έχουμε ξεκάθαρα διακηρύξει ότι θα αντιταχθούμε σε κάθε τυχόν τυχοδιωκτική επίθεση, εδαφική διεκδίκηση και επιβουλή εκ μέρους της Ελλάδας σε βάρος οποιασδήποτε γειτονικής ή άλλης χώρας, αλλά και απερίφραστα επίσης διακηρύσσουμε ότι θα υπερασπίσουμε την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα απέναντι σε κάθε επίθεση και επιβουλή από οποιονδήποτε εναντίον της χώρας μας.
★★★
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, θα θέλαμε τέλος να σχολιάσουμε και τούτο:
Διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη (10 Γενάρη 2020) για το ιστορικό ραντεβού(!) που έχει κλείσει το ΚΚΕ με την “επαναστατική κατάσταση”. Τα παρακάτω εκστόμισε ο βουλευτής του ΚΚΕ (Β’ Θεσσαλονίκης) Λ. Στολτίδης σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Περιφερειακή Οργάνωση ΑΕΙ Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Θέμα της εκδήλωσης ήταν : “Για τις εξελίξεις στην περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ”.
Αντιγράφουμε από τον Ριζοσπάστη : “Παρά τους αρνητικούς για τους λαούς συσχετισμούς (τόνισε ο Λ.Σ.) υποδεχόμαστε με αισιοδοξία το 2020. Το Κόμμα μας από τότε που ιδρύθηκε, πριν 100 χρόνια, έχει ορίσει ένα συγκεκριμένο ραντεβού. Η αστική τάξη ξέρει πολύ καλά ποιες είναι οι αντιφάσεις της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις παρακάμψει, οδηγείται όμως με μαθηματική ακρίβεια σε αυτά που λέμε αντικειμενικές συνθήκες, επαναστατική κατάσταση. Για εμάς αυτό το ραντεβού σε εκείνο το σταυροδρόμι είναι πολύ συγκεκριμένο. Πρέπει να φτάσουμε στην ώρα μας και έτοιμοι στη συνάντηση αυτή με την αντικειμενική αυτή κατάσταση, για να τελειώσουμε το ζήτημα και της εκμετάλλευσης ανθρώπων από άνθρωπο, και των δεινών που ζουν οι λαοί μέσα από αυτές τις σχέσεις παραγωγής, που εξαθλιώνουν και δεν αφήνουν την ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας να διεξαχθεί με τους όρους και την ταχύτητα που μπορεί”.
Με αυτό το απόσπασμα της ομιλίας κλείνει ο Ριζοσπάστης το σχετικά σύντομο δημοσίευμά του για την εκδήλωση της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη. Ένα θέμα είναι τι έχει καταλάβει ο ίδιος ο βουλευτής περί “αντικειμενικής κατάστασης” και περί “επαναστατικής κατάστασης” με την οποία έχει -όπως λέει- συγκεκριμένο ραντεβού το κόμμα του.
Ένα δεύτερο είναι, ότι η επιλογή του αποσπάσματος από τον Ριζοσπάστη, δείχνει πως δεν πρόκειται απλώς για προσωπικές ιδέες και επινοήσεις του βουλευτή, αλλά για “γραμμή” που ανέλαβε να μεταφέρει. Μια γραμμή που τη συνθέτουν με λίγα λόγια βαρύγδουπες μωρολογίες που παρουσιάζονται ως “σύγχρονες επιστημονικές επεξεργασίες”. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, παρουσιάζονται μπροστά σε ένα νεανικό δυναμικό, στις γραμμές του οποίου η ηγεσία του ΚΚΕ λογαριάζει να βρει πιο πρόσφορο έδαφος και να διαδώσει τις λαθεμένες αντιλήψεις της.
Αντιλήψεις κατάφωρης αλλοίωσης και παραποίησης της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας, διαστρέβλωσης και τροτσκιστικού τύπου ανασκευής όλης της ιστορίας του κινήματος.
Πρόκειται πράγματι για “επιστημονικό οππορτουνισμό” (για να θυμηθούμε την παλιά, γνωστή ρήση, του Χαρίλαου Φλωράκη). Κατά τα άλλα, οι επίγονοι του Χ.Φ. στην ηγεσία του ΚΚΕ προωθούν εντατικά πλέον αυτές τις μέρες την “επιστημονική” αποκαθήλωση και απόρριψη της γραμμής που εκείνος εφάρμοζε, αλλάζοντας το εξωτερικό της περιτύλιγμα αλλά διατηρώντας στην ουσία ατόφιο πάντα, το εσωτερικό, οππορτουνιστικό της περιεχόμενο.
Φαντάζονται άραγε πως αναμασώντας τα περί επαναστατικής κ.λ.π. κατάστασης, τονώνουν με τον τρόπο αυτό τις αγωνιστικές διαθέσεις των νέων ανθρώπων; Ή μήπως, “τσιτώνοντας” το δυναμικό αυτό εν αναμονή του “ραντεβού”, νομίζουν ότι μπορούν έτσι να το “περιχαρακώσουν”, απέναντι σ’ όσους αμφισβητούν και κριτικάρουν από θέσεις αρχών την αδιέξοδη πολιτική τους;
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις της γραμμής του ΚΚΕ δεν μπορούν να συγκαλυφθούν. Γελιούνται αν νομίζουν πως μπορούν να ξεφουρνίζουν αφορολόγητα ό,τι θέλουν και να προβάλλουν, σα να μην τρέχει τίποτε, αλληλογρονθοκοπούμενες θέσεις πάνω στα πιο καίρια προβλήματα του κινήματος. Ειδικά μάλιστα σ’ ό,τι αφορά “τις εξελίξεις στην περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ” που τις αλλάζουν με τόση ευκολία, κάθε λίγο και λιγάκι.
