Στην τελική ευθεία μπαίνει η κούρσα για την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ από τις ευρωεκλογές και μετά, και ιδιαίτερα μετά την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν ότι μερίδες της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των μεγάλων μιντιακών συγκροτημάτων προωθούν τις διεργασίες ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ προκειμένου αυτό να αποτελέσει τον δεύτερο πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος, ειδικά τώρα που η φθορά της ΝΔ επιταχύνεται κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής της πολιτικής. Στη βάση αυτή οι υψηλοί τόνοι έχουν χαμηλώσει, ενώ συνεχείς είναι οι επικλήσεις από τη μεριά των υποψηφίων στον «πολιτικό πολιτισμό» και στην ενότητα του κόμματος μπροστά αλλά και μετά τις διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού. Πίσω ωστόσο από την εικόνα μιας ψευδεπίγραφης «δημοκρατικής» διαδικασίας και μιας επίπλαστης ενότητας, εκδηλώνονται στον έναν ή στον άλλον βαθμό και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους υποψηφίους. Τελευταίο περιστατικό αποτελούν οι όροι διεξαγωγής του debate ανάμεσα στους έξι υποψηφίους το οποίο έχει οριστεί για τις 24 Σεπτεμβρίου.
Πάντως οι διαδικασίες εκλογής στο ΠΑΣΟΚ είναι μακριά από τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα και ο λαός δεν έχει να περιμένει κάτι από αυτές. Αποτελούν μάλιστα κανονική κοροϊδία οι τοποθετήσεις των υποψηφίων στην τελευταία κεντρική επιτροπή του κόμματος, όπου λίγο πολύ επιχείρησαν να εμφανίσουν δήθεν το ΠΑΣΟΚ σαν την εναλλακτική απέναντι στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Από τη Διαμαντοπούλου που παίζει το χαρτί της «κυβερνησιμότητας» και το Δούκα που υποστηρίζει πως «θέλει να ενώσει δυνάμεις» κλείνοντας το μάτι στο ΣΥΡΙΖΑ, από τον Γερουλάνο που διαφημίζει το προγραμματικό του σχέδιο κάτω από τον βαρύγδουπο τίτλο «Αναγέννηση για την πατρίδα» μέχρι τη Γιαννακοπούλου που δήλωσε πως «τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να αποτελέσουν τη λύση στα προβλήματα των πολιτών» και από τον Κατρίνη που αυτοαναγορεύεται σε επιλογή «αυτών που θέλουν ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, που θα αναλάβει την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της μεγάλης παράταξης» μέχρι το σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη που δήλωσε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι δεύτερο κόμμα πια σε όλες τις δημοσκοπήσεις και ο επόμενος στόχος του είναι να γίνει πρώτο.
Κοινή τοποθέτηση όλων των υποψηφίων είναι -υποτίθεται- η αντιπαράθεση στην πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη και πως δήθεν το ΠΑΣΟΚ αποτελεί το αντίπαλο δέος απέναντι στη ΝΔ. Αλλά για ποιο αντίπαλο δέος κάνουν λόγο, όταν το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση εφάρμοσε την πολιτική των μνημονίων και εξαθλίωσε εκτεταμένα στρώματα της ελληνική κοινωνίας;Για ποια αλλαγή κάνουν λόγο όταν ως αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ στην προηγούμενη τετραετία της διακυβέρνησης της ΝΔ ψήφισε το 70% των νόμων της κυβέρνησης και τώρα συνεχίζει ουσιαστικά στον ίδιο δρόμο; Τώρα εμφανίζονται όλοι δήθεν στην απέναντι όχθη από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ. Σε ποια όχθη βρίσκονταν, όμως, επί Ανδρουλάκη και λίγο πριν σκάσει το σκάνδαλο των υποκλοπών και βάλει ταφόπλακα στους σχεδιασμούς για μετεκλογική συνεργασία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Και ποια ήταν η στάση τους όταν η Διαμαντοπούλου, η οποία τώρα -υποτίθεται- υψώνει τους τόνους απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, προτάθηκε από τον ίδιο τον Μητσοτάκη για τη θέση του γενικού γραμματέα του ΟΟΣΑ; Η ίδια άλλωστε είχε δημόσια δηλώσει πριν από τις εκλογές του 2019: «Πιστεύω στην αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας» και «περισσότερη σχέση έχω με τη Νέα Δημοκρατία λόγω των θέσεών της σχετικά με τη φορολογία, την εξωτερική πολιτική και την Παιδεία».
Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα και μένει να φανεί αν οι προσπάθειες της ντόπιας ολιγαρχίας για την αναστήλωση του δεύτερου πυλώνα του αστικού συστήματος θα έχουν αποτέλεσμα. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει στη λαϊκή συνείδηση ένα κόμμα βαθιά αντιλαϊκό που ήρθε να τσακίσει δικαιώματα δεκαετιών, φτωχοποιώντας βίαια ευρύτερα τμήματα του λαού και των εργαζομένων. Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από το κόμμα αυτό όποιος και αν είναι ο αρχηγός του την επόμενη μέρα.
