Μέσα σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση μνήμης και τιμής που οργάνωσε το Μ-Λ ΚΚΕ στο ΣΗΜΑ για τους συντρόφους Ιωσήφ Σταυρίδη και Τάκη Κοσμά που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή.
Η εκδήλωση άνοιξε με βίντεο που επιμελήθηκαν οι συντρόφισσες Μαρία Δανιήλ και Τάνια Ζωγράφου. Στη συνέχεια τον κύκλο των τοποθετήσεων συντόνισε η σ. Τάνια δίνοντας το λόγο στο σ. Άκη Αδαμόπουλο και κατόπιν στον σ. Πέτρο Κουφοβασίλη οι οποίοι εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ μίλησαν αντίστοιχα για το Σήφη Σταυρίδη και τον Τάκη Κοσμά, φωτίζοντας πλευρές της πλούσιας δράσης τους και της μεγάλης και πολύπλευρης προσφοράς τους στο κόμμα, καθώς και στη μεγάλη υπόθεση του κομμουνιστικού κινήματος.
Στη συνέχεια, εκ μέρους της Πορείας, νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ, οι σύντροφοι Παναγιώτης Αργυράκης και Ιάσονας Αδριανός μίλησαν αντίστοιχα για το σ. Σήφη και το σ. Τάκη, τονίζοντας ότι η γεμάτη αυταπάρνηση δράση τους και η ολόψυχη αφιέρωσή τους στον αγώνα και στο κομμουνιστικό κίνημα αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για τη νεολαία μπροστά στις μεγάλες μάχες που θα κληθεί να δώσει στο πλάι του λαού μας την επόμενη περίοδο.
Μετά τις τοποθετήσεις των συντρόφων, το λόγο εκ μέρους του ΚΚΕ (μ-λ) πήρε η Γιάννα Αντωνιάδη που μίλησε για τους δύο συντρόφους και αναφέρθηκε ειδικότερα στο σ. Σήφη με τον οποίο γνωρίζονταν καλά στα πλαίσια της ΛΑΑΑΣ.
Στο τέλος της εκδήλωσης κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή, ενώ αμέσως μετά δόνησε την ατμόσφαιρα το σύνθημα «Μ’ αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας».
Παρακάτω δημοσιεύουμε την ομιλία του σ. Π. Κουφοβασίλη για τον Τάκη Κοσμά και στη σελίδα 9 την ομιλία του σ. Α. Αδαμοπουλου για τον Ιωσήφ Σταυρίδη.
Για τον σ. Παναγιώτη Κοσμά
Αγαπητοί σύντροφοι, συντρόφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι,
Εδώ και αρκετά χρόνια και μέχρι το τέλος τους, και οι δύο σύντροφοί μας, ο Ιωσήφ Σταυρίδης και ο Παναγιώτης Κοσμάς, ο Σήφης και ο Τάκης ανήκαν στην ίδια κομματική οργάνωση βάσης, στην ΚΟΒ των Δυτικών προαστίων. Στην πραγματικότητα, αν και την αποκαλούμε «ΚΟΒ των Δυτικών», στη σύνθεσή της περιλαμβάνονται σύντροφοι και από διάφορες άλλες περιοχές. Η καθοδήγηση της ΚΟΒ Δυτικών, όλα αυτά τα χρόνια είχε ανατεθεί και παραμένει μέχρι νεοτέρας, σε μένα. Οφείλω να πω, πως αληθινά στάθηκα τυχερός που υπήρξα επικεφαλής μιας ΚΟΒ στην οποία ανήκαν ο Σήφης και ο Τάκης.
Η έλλειψη και οριστική πλέον απουσία των δύο συντρόφων, έχει φυσικά προφανείς συνέπειες για την ΚΟΒ μας. Την έκαναν αναμφισβήτητα πιο φτωχή σε δυνατότητες συμβολής στις δραστηριότητες, στην επεξεργασία των προβλημάτων και στη διαμόρφωση των συλλογικών μας κατευθύνσεων. Αλλά αυτό, όσο κι αν παραμένει σημαντικό, είναι λίγο, πολύ λίγο μπροστά στο γενικότερο βάρος της απώλειας. Ο θάνατος των συντρόφων στέρησε στην πραγματικότητα ολόκληρο το κόμμα από δυο πολύτιμα στελέχη, που βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή και υπηρέτησαν με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος την κοινή μας υπόθεση επί μισόν αιώνα. Ο σ. Άκης μίλησε για το Σήφη. Ακολουθώντας, θα αναφερθώ με τη σειρά μου στον Τάκη, στον Ξυνό δηλαδή, όπως ήταν γνωστός ανάμεσά μας αλλά και ευρύτερα.
Τα βιογραφικά στοιχεία που έχουν ήδη προβληθεί, σκιαγραφούν την αγωνιστική διαδρομή του Ξυνού. Είναι στοιχεία που πρέπει να μνημονευτούν, γιατί ανασυνθέτουν με πυκνότητα τον πυρήνα των ιδεών που σηματοδότησαν όλη την κατοπινή δράση του. Μύηση και ώθηση στις προοδευτικές, αριστερές και κομμουνιστικές του αναζητήσεις τού έδωσε στη γενέτειρά του, τους Μολάους, ο κομμουνιστής τσαγκάρης Γιώργος Ντανάκας, που ο Τάκης τον θεωρούσε με σεμνότητα και τον μνημόνευε εσαεί ως ιδεολογικό του πατέρα. Ο Τάκης θα πάει για σπουδές στην Ιταλία όπου και θα συνδεθεί με το ΑΜΕΕ. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα στη διάρκεια της φασιστικής διχτατορίας και θα έχει ενεργητική συμμετοχή στους αντιδιχτατορικούς αγώνες και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη 1973. Έκτοτε θα ενταχθεί στις γραμμές της ΟΜΛΕ και θα υπηρετήσει με θέρμη το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα όλα τα κατοπινά 50 χρόνια μέχρι την τελευταία του πνοή.
Ο Τάκης υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Μ-Λ ΚΚΕ, μέλος της ΚΕ και του ΠΓ, στέλεχος πρώτης γραμμής στους αγώνες για την πραγμάτωση των μεγάλων απελευθερωτικών, εθνικών και κοινωνικών σκοπών του κομμουνιστικού, μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος.
Δεν είναι ένα, δύο, πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια. Σ’ ένα τέτοιο διάστημα πολλές οργανώσεις έκαναν την εμφάνισή τους στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και, αφού διέγραψαν την εφήμερη τροχιά τους, έσβησαν και χάθηκαν όπως οι αστεροειδείς. 50 χρόνια, ίσως αυτά καθ’ εαυτά δεν λένε τίποτε, δεν είναι παρά μία μονάχα στιγμή στην αέναη ροή του χρόνου. Κάτι λένε όμως, κάτι υποδηλώνουν όταν εφαρμόζονται στα ανθρώπινα μέτρα. Υποδηλώνουν, όπως στην περίπτωση των συντρόφων μας, πίστη στους μεγάλους και αμετάθετους σκοπούς του κινήματός μας. Πίστη, όχι θεολογική και μεταφυσική αλλά σμιλευμένη από το ταξικό ένστικτο που τη γενικεύει η πείρα των κινημάτων και την ανυψώνει σε αλήθεια η δοκιμασία της πράξης.
Δεν έχουμε σκοπό να αγιογραφήσουμε τον Ξυνό -όπως εξάλλου και οποιονδήποτε άλλον αγωνιστή. Δεν επιτρέπεται όμως και να μην εξάρουμε το παράδειγμα, ειδικά ανάμεσα στους νεώτερους συντρόφους και συντρόφισσες.
Παράδειγμα προσήλωσης, αφοσίωσης και έμπρακτης συμμετοχής στους αγώνες του μ-λ κινήματος. Ενός κινήματος το οποίο έρχεται από πολύ μακριά και πηγαίνει επίσης μακριά, στο μέλλον, που κυοφορεί μεγάλες ιστορικές αλλαγές και ανατροπές…
Ο Ξυνός έβλεπε με καθαρότητα τη σημασία της διάδοσης του Λαϊκού Δρόμου και όλων γενικά των κομματικών υλικών, τη σημασία της επίμονης προσπάθειας σύνδεσης με τον συγκεκριμένο κάθε φορά περίγυρο, συνδικαλιστικό, πολιτικό, κοινωνικό. Παρά την κλονισμένη υγεία του, τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, δεν έπαψε να δηλώνει παρών στις εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, και στις κομματικές εκδηλώσεις και εξορμήσεις. Τέτοια ήταν τα τιμαλφή που μας κληροδότησε! Λίγες βδομάδες πριν το θάνατό του είχε υποβάλει πρόταση στην ΚΟΒ να προγραμματίσει και να οργανώσει κινητοποιήσεις κατά της ακρίβειας με μοίρασμα ανακοινώσεων κλπ στη λαϊκή αγορά ή σε άλλα τυχόν σημεία της Πετρούπολης.
Γνώρισα τον Τάκη σε ειδικές συνθήκες, όταν ήταν ακόμα μόνος του, και τον συνήθισα όπως όλοι μας, όλα τα κατοπινά μέχρι το τέλος του χρόνια, αυτοκόλλητο με τη Μαλάμω, την εξαίρετη συντρόφισσα που υπήρξε μεταφορικά και κυριολεκτικά, το άλλο του μισό.
Είναι γνωστές διάφορες, από αδιάφορες έως εξεζητημένες, συνήθειές του. Όπως ήταν για παράδειγμα η υπερτροφική ενασχόλησή του με τη συμπλήρωση της εκπαίδευσης του τρομερού Σάκα, που την περιόρισε, τη μείωσε και την εκτόπισε ουσιαστικά ο ερχομός της αγαπημένης μοναχοκόρης του, Χρυσάνθης.
Όπως ήταν οι συλλογές του από πένες και στυλό, που μας παρέπεμπαν ίσως ασύνειδα και υπόγεια στην ανάγκη της πολυγραφότητας. Σήμερα ελάχιστοι εξακολουθούν να γράφουν με πένα ή στυλό, παλιότερα ένα καλό άρθρο γραμμής χρειαζόταν καθώς φαίνεται την κατάλληλη πένα για να διατυπωθεί! Όπως επίσης ήταν η κατά τα άλλα σχεδόν διασκεδαστική φαρμακευτική πολυγνωσία του σε συνδυασμό με την πολυφαρμακία του, που τον βοηθούσε και τον έφθειρε ταυτόχρονα. Όπως ήταν η ενδόμυχα αυτοσαρκαστική επίδοσή του στο τένις και γενικά στον αθλητισμό κ.ο.κ. Ίσως να χαμογελάει κάπου στην Αμερική η αγαπημένη του αδερφή Ρίτα, αν τυχόν με ακούει να σχολιάζω τις ασυνήθιστες συνήθειες. Θα μπορούσε να πει κανείς για τον Τάκη, πως, σε υπερβολικό μάλλον βαθμό, τίποτε πράγματι το ανθρώπινο δεν του ήταν ξένο.
Πέρα από αυτά, δύο είναι τα καίρια και καθοριστικά ζητήματα που σφράγισαν κατά τη γνώμη μου την ιδεολογικοπολιτική του σκέψη. Α) Στάθηκε από μια στιγμή και έπειτα απ’ τα πιο δραστήρια στηρίγματα της ενότητας πάνω σε στέρεες μ-λ βάσεις. Β) Εκδήλωσε με εμψυχωτική εμμονή την ιδέα της πιο συστηματικής συνέχισης και ενδυνάμωσης του αγώνα κατά του ρεβιζιονισμού, εγχώριου και διεθνούς. Το καθήκον αυτό αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία το κυριότερο και γινόταν εξαιρετικά επιτακτικό ύστερα μάλιστα από την ολοκλήρωση -και τυπικά- της διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Στα καθοριστικής σημασίας ζητήματα αυτά, ο Ξυνός είχε ξεχωριστή συνεισφορά. Στην προετοιμασία και την οργάνωση των κοινωνικών ομάδων για τον απελευθερωτικό τους αγώνα, το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα παίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο. Θυμάμαι έντονα την αρθρογραφία του Ξυνού στο Λαϊκό Δρόμο, για την ανάδειξη των μεγάλων επιτευγμάτων της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η αρθρογραφία αυτή, σκοπό της είχε, στις συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, κατασυκοφάντησης και λυσσαλέων αντικομμουνιστικών επιθέσεων της αντίδρασης, να υπερασπιστεί το σοσιαλισμό και να συμβάλει θαρραλέα στην αναστήλωση του καταρρακωμένου απ’ τον ρεβιζιονισμό κύρους της Αριστεράς, στην ενίσχυση της ιδεολογικής αυτοπεποίθησης των αγωνιστών, στην αναζωογόνηση και ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος πάνω στα βάθρα της μαρξιστικής-λενινιστικής κοσμοθεωρίας.
Σ’ αυτά συνοψιζόταν η διαρκής αγωνία του. Πώς θα προχωρήσει μπροστά η υπόθεσή μας. Θα τον θυμόμαστε πάντα και θα τον τιμούμε. Σ’ αυτή την εκδήλωση μνήμης και τιμής, το μόνο παραπέρα που μπορούμε και επιβάλλεται να κάνουμε είναι να επαναβεβαιώσουμε αποχαιρετώντας τον, πως ο αγώνας των μαρξιστών-λενινιστών θα συνεχιστεί ως το τέλος. Για την απαλλαγή του λαού και της χώρας μας από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες, για να ανοίξει ο δρόμος στη σοσιαλιστική αναγέννηση της πατρίδας μας.
Για τον σ. Ιωσήφ Σταυρίδη
Σύντροφοι και συντρόφισσες
Φίλοι και φίλες
Περάσαν κιόλας 6 εβδομάδες από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας ένας υπέροχος σύντροφος, ένα εξαιρετικό στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ και του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος.
Στις 18 Φεβρουαρίου ο σ. Ιωσήφ Σταυρίδης, ο Σήφης μας, άφησε την τελευταία του πνοή, λίγο απροσδόκητα για όλους μας, γιατί μέχρι τις τελευταίες στιγμές του υπερέβαινε με μεγάλη δύναμη τις δυσκολίες από τα προβλήματα της υγείας του και συνέχιζε να προσφέρει, με αξιοθαύμαστο τρόπο, την πολύτιμη συμβολή του στον αγώνα του κόμματός μας και του λαού μας.
Νοιώθουμε βαθιά το μεγάλο πόνο που έφερε αυτή η απώλεια στην πολυαγαπημένη οικογένειά του, στη σύντροφο της ζωής του Άννα και στις κόρες του Χρύσα και Ειρήνη και είμαστε δίπλα τους σε αυτές τις πολύ πικρές στιγμές.
Η απώλεια του σ. Ιωσήφ σκόρπισε μεγάλη λύπη σε όλους τους συντρόφους του Μ-Λ ΚΚΕ, σε όλους τους φίλους του, σε όλους όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να συναναστραφούν μαζί του.
Βαδίσαμε μισό αιώνα μαζί του μέσα στις γραμμές του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Περάσαμε μαζί του πολλές φουρτούνες αυτής της αγωνιστικής πορείας. Με το σ. Ιωσήφ να στέκεται αποφασιστικά στην πλώρη του μαχητικού καραβιού των κομμουνιστών μαρξιστών-λενινιστών που έχει στραμμένη την πυξίδα του στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Ιωσήφ ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής του από την Αλεξάνδρεια το 1948, σε μια χρονιά που στην Ελλάδα ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας έδινε ηρωικό ένοπλο αγώνα ενάντια στο μοναρχοφασιστικό καθεστώς της αγγλοαμερικανικής κυριαρχίας που είχε κηρύξει μονόπλευρο εμφύλιο ενάντια στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ.
Θα έλθει στην Ελλάδα μικρός και θα βρεθεί στο ζοφερό πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον που επέβαλε το μετεμφυλιακό καθεστώς της Δεξιάς, της αμερικανοκρατίας και των άγριων διώξεων των κομμουνιστών. Από νωρίς θα μπει στη βιοπάλη και θα δοκιμαστεί στις δυσκολίες της ζωής. Όλα αυτά άφησαν αποτυπώματα στη νεαρή ψυχή του και θα αποτελέσουν ένα υπόστρωμα που θα συντελέσει στη σύνδεσή του αργότερα με το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα και στην καλλιέργεια ενός χαρακτήρα αποφασιστικού μαχητή στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Θα εισαχθεί στη Γεωπονική σχολή και θα αποκτήσει μια γερή επιστημονική γνώση που την διαπιστώναμε όλοι μας στην κοινή πορεία μαζί του. Στη Γεωπονική σχολή, στα χρόνια της εφτάχρονης δικτατορίας, θα βρεθεί στην αγωνιστική πρωτοπορία τους φοιτητικού κινήματος και θα συνδεθεί με παράνομη ομάδα της Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών της Ελλάδας, της ΟΜΛΕ. Θα αναπτύξει αντιδικτατορική δράση και θα υποστεί το κυνηγητό του λεγόμενου «σπουδαστικού» της ασφάλειας της χούντας. Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ στον τελευταίο αποχαιρετισμό της στο σ. Ιωσήφ «περπατήσαμε σφιχτά δεμένοι στα πλαίσια της οργάνωσης στα χρόνια της φασιστικής τυραννίας, όταν μας κυνηγούσαν οι ασφαλίτες με τα περίστροφα στα σκαλιά και τα χωράφια της Γεωπονικής Σχολής, όταν βρεθήκαμε αντάμα στην ταράτσα της Νομικής, στις πύλες του Πολυτεχνείου, στον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη, απέναντι στα τανκς και τους μηχανισμούς καταστολής του φασισμού, όταν μας καλούσαν στο σπουδαστικό της Ασφάλειας δια «υπόθεσίν σας» και μας περίμεναν οι αρχιβασανιστές, ο Σμαΐλης, ο Μπάμπαλης και ο Μάλλιος».
Στη μεταπολίτευση ο σ. Ιωσήφ θα συνεχίσει τον αγώνα μέσα από τις γραμμές της ΟΜΛΕ και της φοιτητικής παράταξής της, της ΠΠΣΠ, δίνοντας το αγωνιστικό «παρών» του σε πολυάριθμες αντιιμπεριαλιστικές, εργατικές, αγροτικές, φοιτητικές, λαϊκές κινητοποιήσεις και σε συνοικιακές δραστηριότητες, όπως στον πολιτιστικό σύλλογο Ελληνορώσων-Ψυχικού.
Το 1976 με την ίδρυση του Μ-Λ ΚΚΕ θα οργανωθεί στις γραμμές του και από τότε μέχρι την τελευταία του πνοή θα παραμείνει πρωταγωνιστικό στέλεχος του κόμματος, έχοντας αναδειχθεί για δεκαετίες σε μέλος της ΚΕ του.
Ο σ. Ιωσήφ ανέπτυξε συνδικαλιστική δραστηριότητα στους εργαζόμενους του αγροτικού Οργανισμού ΚΥΔΕΠ, όπου δούλευε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Υπήρξε όλα τα χρόνια υποψήφιος του Μ-Λ ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές.
Ήταν πάντα επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του κόμματός μας
Την περίοδο 2012- 2020, εκπροσωπώντας το Μ-Λ ΚΚΕ, συμμετείχε στη γραμματεία της ΛΑ-ΑΑΣ, της πολιτικής συνεργασίας που είχε συνάψει το Μ-Λ ΚΚΕ με το ΚΚΕ(μ-λ).
Εκεί που αναμφίβολα ο σ. Ιωσήφ είχε μια ξεχωριστή και διακεκριμένη συνεισφορά είναι, αναμφίβολα, στους αγώνες της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Πολύ καλός γνώστης των προβλημάτων της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση των θέσεων του Μ-Λ ΚΚΕ στα αγροτικά ζητήματα.
Όργωσε την ελληνική ύπαιθρο, με περιοδείες από τη Θράκη και την Ήπειρο ως την Κρήτη και ιδιαίτερα στον κάμπο της Θεσσαλίας. Πηγαίνοντας εκεί είτε για τη στήριξη αγροτικών κινητοποιήσεων είτε για πολιτικές εξορμήσεις του κόμματός μας είτε για εκλογικές περιοδείες, όσοι ήμασταν μαζί του διαπιστώναμε το χάρισμά του να μπορεί να μιλά τη γλώσσα της αγροτιάς και να επικοινωνεί μαζί της. Όχι μόνο γιατί είχε τα εφόδια της γεωπονικής επιστήμης αλλά και γιατί είχε ζήσει και καταλάβαινε τα βάσανα και τα προβλήματα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, τον τρόπο σκέψης της, έχοντας δουλέψει και επαγγελματικά μαζί της.
Οι σύντροφοί του, που ήμασταν μαζί του στις πλατείες και στα καφενεία των χωριών, διαπιστώναμε πόσο γνωστός ήταν, πόσο εγκάρδια τον υποδέχονταν.
Ο Ιωσήφ ήταν προσηνής στους αγρότες, πρόθυμος πάντα να τους δώσει τις συμβουλές που ήθελαν. Και αυτοί του έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση και συμπάθεια και ήθελαν οπωσδήποτε να τον φιλέψουν με κάποιο τσίπουρο στο καφενείο. Και όταν καθόμασταν να συζητήσουμε μαζί τους ποτέ δεν παρέλειπε να τους εξηγεί τι σημαίνουν τα μέτρα της Κοινής Αγροτική Πολιτικής, τι καταστροφές έχει φέρει η ΕΕ στην ελληνική γεωργία, ποιες είναι οι συνέπειες της πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων στους αγρότες. Για να οδηγήσει, τελικά, την κουβέντα στα αιτήματα που πρέπει να παλέψει η φτωχομεσαία αγροτιά, για το ότι πρέπει να συσπειρωθεί σε αγροτικούς συλλόγους, να οργανώσει μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, για να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ. Τα επαναλάμβανε όλα αυτά με επιμονή και θερμό λόγο στις συζητήσεις και στις σύντομες ομιλίες του στα αγροτικά καφενεία.
Ο σ. Ιωσήφ είχε μια αδιάκοπη πολυετή συνεισφορά στη διάδοση και επεξεργασία θέσεων του Μ-Λ ΚΚΕ, ιδιαίτερα στα ζητήματα της αγροτιάς και της οικονομίας. Παρακολουθούσε συστηματικά τόσο τις παγκόσμιες εξελίξεις στην οικονομία και ειδικά εκείνες στους τομείς της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και της αλιείας. Έχει αφήσει μεγάλο αριθμό γραπτών που δημοσιεύτηκαν επί χρόνια και μπορεί καθένας να τα βρει στην εφημερίδα του κόμματος, στο Λαϊκό Δρόμο, σε κείμενα ανάλυσης των θέσεων των συνεδρίων του Μ-Λ ΚΚΕ, στη θεωρητική και πολιτική επιθεώρηση «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ», που εξέδιδε το Μ-Λ ΚΚΕ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε μικρές μπροσούρες που διανείμαμε σε περιοδείες μας στις αγροτικές περιοχές, στο περιοδικό ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ που εκδίδουν οι εκπαιδευτικοί του Μ-Λ ΚΚΕ, σε βιβλία των ΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ, σε αναρτήσεις των ιστοσελίδων του Μ-Λ ΚΚΕ και του Προλόγου.
Στα γραπτά του έχει πραγματευθεί θέματα που αφορούν την πορεία της ελληνικής γεωργίας, την κοινωνικοταξική διάρθρωση της αγροτιάς, το χαρακτήρα των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων, την κατάσταση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος, τις κυβερνητικές πολιτικές για τον αγροτικό τομέα, τα προβλήματα και αιτήματα της φτωχομεσαίας αγροτιάς.
Έχει συγγράψει άρθρα για την αποκάλυψη του ιμπεριαλιστικού- ληστρικού χαρακτήρα της ΕΕ, για την οικονομική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, για το ελληνικό δημόσιο χρέος που οδήγησε στη επιβολή μνημονίων, για τις αλλαγές στους τομείς της ελληνικής οικονομίας και τις βαριές συνέπειες στη βιομηχανία και πιο αναλυτικά στην γεωργία και στο αγροτικό ισοζύγιο της Ελλάδας που έφερε η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΕ, για την ξένη εξάρτηση της χώρας μας
Αντικρούοντας, με πλούτο στοιχείων, τα παραπλανητικά ιδεολογήματα των αστικών και ρεβιζιονιστικών κομμάτων που υπεράσπιζαν την ΕΕ ή έσπερναν αυταπάτες για το μετασχηματισμό της σε «Ευρώπη των εργαζομένων» πρόσφερε εμπεριστατωμένη στήριξη στα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας και της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ.
Ο σ. Ιωσήφ με μεταδοτικότητα και ζέση μετέφερε στη νέα γενιά την ιδεολογικοπολιτική κληρονομιά του επαναστατικού ΚΚΕ και του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, καθώς και τις εμπειρίες του από την αντιδικτατορική πάλη, περιγράφοντας πάντα με συγκίνηση τις θυσίες των κομμουνιστών στην εθνική αντίσταση και στις εξορίες καθώς και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στην οποία είχε ο ίδιος ενεργητική συμμετοχή.
Ο Ιωσήφ ήταν ανοιχτόκαρδος, πρόσχαρος αγωνιστής που διέθετε ευγένεια, πλατιά καλλιέργεια, μεγάλες ευαισθησίες που τις έκφραζε και τραγουδώντας και, προπαντός, όταν έλεγε από στήθους, με μια εκπληκτική μνήμη, στίχους από την ελληνική ποίηση. Για όσους έτυχε να τον ακούσουμε αντηχούν ακόμα στα αυτιά μας να απαγγέλει, με πάθος, τους Σκλάβους Πολιορκημένους του Κώστα Βάρναλη: «Φτωχέ μου…αν ειν’ ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς».
Πάνω απ’ όλα ο σ. Ιωσήφ ήταν ένας μαρξιστής-λενινιστής αφοσιωμένος ως το τέλος της ζωής του στα κομμουνιστικά ιδανικά. Στις «αξίες που συνοψίζονται στις λέξεις ψωμί, δουλειά, δημοκρατία, ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, σοσιαλισμός», όπως είπε ο ίδιος στην ομιλία του στη μαρτυρική Μακρόνησο το 2017, τονίζοντας με φλογερή φωνή πως «Για αυτά τα ιδανικά πάλεψαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστών και για αυτά καλούμαστε να αγωνιστούμε και εμείς. Όχι για το φτηνιάρικο εγώ αλλά για το εμείς. Για την τάξη μας. Για την κοινωνία. Για τον κόσμο ολόκληρο. Για αυτές τις πανανθρώπινες αξίες».
Χαρακτηριστικό της μεγάλης αφοσίωσής του στην υπόθεση του κόμματός μας είναι ότι μια μέρα πριν μας φύγει συνεδρίαζε η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για τις Θέσεις του 7ου Συνεδρίου του. Όντας στο νοσοκομείο, ο σ. Ιωσήφ ένοιωθε στενοχώρια που δεν μπορούσε να συμμετάσχει. Ωστόσο, παρά τη βαριά κατάστασή του, έγραψε και έστειλε στην ΚΕ τις σκέψεις του. Ήθελε να δώσει τη συμβολή του. Και όχι μόνο αυτό αλλά το απόγευμα της συνεδρίασης, λίγες ώρες πριν τον χάσουμε, επικοινώνησε με το γραμματέα της ΚΕ για να πληροφορηθεί για τα αποτελέσματα της συνεδρίασης. Τέτοια έγνοια για την υπόθεση του κόμματος και δύναμη ψυχής χαρακτήριζε το σ. Ιωσήφ.
Η απουσία του θα σκιάσει το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ στα τέλη του Απρίλη.
Ο Ιωσήφ μας έφυγε τις μέρες όπου η αγροτιά βρισκόταν σε πανελλαδική κινητοποίηση.
Αυτή η σύμπτωση έκανε την κινητοποίηση της αγροτιάς στην Αθήνα να μοιάζει και σαν ένας αγωνιστικός αποχαιρετισμός της προς το σύντροφό μας που υπήρξε πάντα πιστός συμπαραστάτης της φτωχομεσαίας αγροτιάς.
Ήταν πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι το μπλοκ του Μ-Λ ΚΚΕ, που ήταν στο αγροτικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, το αναζήτησε και το επισκέφθηκε ένας αγρότης που κατέβηκε από τη Θεσσαλία. Ήταν ένας παλιός αγωνιστής αγροτοσυνδικαλιστής που συνδέονταν από παλιά με τον Ιωσήφ και θέλησε να μας εκφράσει τη λύπη του, να μας ζητήσει να μεταφέρουμε τα συλλυπητήριά του στο κόμμα του, σε όλους τους συντρόφους του και να μας θυμίσει στιγμές που πέρασε με το σ. Ιωσήφ σε παλιότερους αγροτικούς αγώνες.
Ο σ. Ιωσήφ άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα μαρξιστή-λενινιστή κομμουνιστή αγωνιστή. Μια κληρονομιά ακούραστης και ανιδιοτελούς προσφοράς στη μεγάλη υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Είναι αξέχαστα τα λόγια του στην ομιλία του στην επέτειο των 50 χρόνων του Πολυτεχνείου, πριν 5 μήνες εδώ στο ΣΗΜΑ «Εμείς -είπε- σα νεολαίοι μπήκαμε στον αγώνα ενάντια στο ρεβιζονισμό του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. που ξερίζωσε κυριολεκτικά την ψυχή του επαναστατικού ΚΚΕ, που έδωσε χιλιάδες αγωνιστές θυσία στο βωμό της εθνικής αντίστασης και του ΔΣΕ, χιλιάδες αγωνιστές που πολέμησαν, μάτωσαν, σύρθηκαν στα κολαστήρια των τόπων εξορίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα γαλουχηθήκαμε σα νεολαίοι τον ίδιο αγώνα ακολουθήσαμε και ακολουθούμε και τώρα μέχρι να βγει η ψυχή μας».
Και αυτό που είπε το έκανε, αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, μέχρι την τελευταία στιγμή που ανέπνεε.
Θα μείνει για πάντα μέσα μας. Όταν θα ξαναδιαβάζουμε τα γραπτά του, θα ακούμε τη φωνή του. Θα βλέπουμε την ωραία καθαρή φυσιογνωμία του, με το πλατύ και εγκάρδιο χαμόγελό του. Όταν θα διαδηλώνουμε, θα θυμόμαστε τη μορφή του να προπορεύεται -την εικόνα να κρατά μπροστά το πανό το κόμματος στην απαγορευμένη πορεία του Πολυτεχνείου το 2020.
Θα αντλούμε δύναμη για να συνεχίσουμε το μεγάλο αγώνα μας στον οποίο αφιερώθηκε ολόψυχα. Δύναμη που τη χρειαζόμαστε τώρα που διανύουμε σκληρή περίοδο άγριων αντιλαϊκών μέτρων, αιματοκυλίσματος λαών και μεγάλων κίνδυνων για την ειρήνη.
Ο σ. Ιωσήφ θα εξακολουθήσει να βαδίζει μαζί μας και πάντα θα θυμούμαστε τα λόγια του ότι πρέπει «να βρίσκουμε μια δεύτερη ανάσα». Να μην τα παρατάμε, δηλαδή, μπροστά στις δυσκολίες αλλά, παίρνοντας μια δεύτερη ανάσα, να συνεχίζουμε να τρέχουμε στο δρόμο που θα μας φτάσει στους μεγάλους σκοπούς μας.
