Διαβάζουμε στο ΠΡΙΝ (8 Δεκεμβρίου 2019) ότι η “πρόσφατη και εξαιρετικά επίκαιρη επεξεργασία του ΝΑΡ αναφορικά με τον “πόλεμο” των ΑΟΖ και το πραγματικό του περιεχόμενο και διακύβευμα, αποτελεί σημαντική συμβολή και παρακαταθήκη στο οπλοστάσιο της επαναστατικής και Κομμουνιστικής Αριστεράς, εντός και εκτός Ελλάδας”
Σε τι συνίσταται αυτή η σημαντική “συμβολή” και “παρακαταθήκη” κ.λ.π. εντός και εκτός Ελλάδας; Ποια είναι η τόσο ρηξικέλευθη “επεξεργασία” του ΝΑΡ, με την οποία αυτοεπαινείται ότι εξοπλίζει τον εργαζόμενο λαό στον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων; Δεν συνιστούμε, παρά μόνο στους ανθεκτικούς στον πονοκέφαλο, να διαβάσουν τα ακαταλαβίστικα “επιστημονικά” κατεβατά του ΝΑΡ, που αναλύουν τα σχετικά με τον “πόλεμο” των ΑΟΖ. Φροντίζει ευτυχώς ωστόσο το ΠΡΙΝ, να συμπυκνώσει με μεγάλη ακρίβεια την ουσία τους, σε μόλις δύο – τρεις αράδες: “Συνεκμετάλλευση” του φυσικού πλούτου μεταξύ των λαών -αφού βεβαίως πρώτα ξεκαθαρίσουν ότι καλύπτονται πραγματικές ανάγκες, ότι το κεφάλαιο δεν θα πάρει ούτε σεντ και ότι δεν θα προκληθεί μη αναστρέψιμη βλάβη στο περιβάλλον”(!) Αυτά -λέει το ΠΡΙΝ – θα έπρεπε να πράξουν οι κομμουνιστές στη (θεωρητική σήμερα) περίπτωση που είχαν την εξουσία ή ασκούσαν αποφασιστική επίδραση στις εξελίξεις. Άρα, αφού αυτά θα έπρεπε υποτίθεται να κάνουν αν είχαν την εξουσία, αυτά χρειάζεται να κάνουν και προτού την αποκτήσουν. Με τέτοια επιχειρήματα θεμελιωμένα σε μια ανάπηρη λογική, το ΠΡΙΝ κριτικάρει με “εύλογο προβληματισμό και ανησυχία” – όπως γράφει – τις “σοβαρές στρεβλώσεις στην οπτική”(!) του ΚΚΕ και στο κάλεσμα του Δ. Κουτσούμπα “να μην πέσει ο λαός στο δίλημμα επώδυνος συμβιβασμός ή πολεμική σύγκρουση”. Ασκεί κριτική επίσης και σ’ ένα άρθρο – ανάλυση – του Ριζοσπάστη που το υπογράφει απόστρατος υποστράτηγος της αστυνομίας. Σύμφωνα με το ΠΡΙΝ η αρθρογραφία αυτή υποστηρίζει πρακτικά “τη μετατροπή του Αιγαίου σε ελληνική λίμνη” και προσφέρει “στήριξη στις αστικές και εθνικιστικές απόψεις”.
Στην ουσία βέβαια όταν ο Δ. Κουτσούμπας ζητάει “να μην πέσει ο λαός στο δίλημμα επώδυνος συμβιβασμός ή πολεμική σύγκρουση” προετοιμάζει έτσι το έδαφος της “επαναστατικής” προσαρμογής του ΚΚΕ στην ασκούμενη πολιτική. Και ποια είναι η αντίρρηση του ΝΑΡ; Σύμφωνα με τη λογική ΝΑΡ που προβληματίζεται και ανησυχεί για τις τοποθετήσεις του ΚΚΕ, η “συνεκμετάλλευση” (σε Αιγαίο, Κύπρο, Μεσόγειο νότια της Κρήτης κ.ο.κ.) δεν θα ’πρεπε να θεωρείται “επώδυνος συμβιβασμός” όπως λέει το ΚΚΕ, αλλά μάλλον η αναγκαία και ενδεδειγμένη επαναστατικά πολιτική, εφόσον βέβαια εμπλουτιστεί και με διάφορα άλλα επιστημονικά, οικολογικά και “αντικαπιταλιστικά” καρυκεύματα.
Στην πραγματικότητα η γραμμή του ΝΑΡ και κείνη του ΚΚΕ δεν είναι τόσο αντιθετικές μεταξύ τους όσο οι ίδιες αυτές δυνάμεις διατείνονται, αλλά διατηρούν κοινό υπόβαθρο και συμπληρώνει η μία την άλλη, αποτελώντας διαφορετικές εκδοχές της κυρίαρχης πολιτικής, ζημιώνοντας ταυτόχρονα και οι δυο την υπόθεση της ανάπτυξης ενός μαζικού, λαϊκού, αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
★★★
Σύμφωνα με το ΠΡΙΝ “ούτε η τουρκική ούτε η ελληνική αστική τάξη “παρασύρονται” από ξένα συμφέροντα – υπηρετούν με πάθος τα δικά τους δίνοντάς τους εθνική διάσταση”.
Μετά απ’ όλα αυτά, καταλήγει το ΠΡΙΝ “καθώς … βγάζει μάτι το γεγονός ότι οι αστικές τάξεις Τουρκίας και Ελλάδας δεν “παρασύρονται” από κανένα και δεν υπηρετούν ξένα αφεντικά αλλά τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις, θα έπρεπε να έχει διαλυθεί κάθε αμφιβολία ότι η επιθετικότητα αφορά και τις δύο πλευρές του Αιγαίου, που απλώς εναλλάσσονται στην πρωτοβουλία των κινήσεων. Όπως και για το ότι ένας πόλεμος θα είναι ευθύνη και των δύο και της αντιδραστικής τους πολιτικής”.
“Απλώς” λοιπόν, έχουμε “εναλλαγή” στην πρωτοβουλία των κινήσεων!
Ο διεθνισμός του ΝΑΡ, πράγματι, “βγάζει … μάτι”.
Το ΝΑΡ δεν βλέπει ούτε ξένα αφεντικά, ούτε κατοχή του 40% της Κύπρου 45 χρόνια, ούτε εξάρτηση της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αν και οι ίδιοι είχαν φτάσει -αφορολόγητα όπως νόμιζαν- κατά την πρώτη μνημονιακή περίοδο να μιλούν για “κατοχή”(!) της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, και ακόμα δεν έπαψαν να κάνουν λόγο για “αποικία χρέους”. Αλλά αυτοί τουλάχιστον ξέρουμε τι λένε, έστω κι αν αυτά που λένε δεν είναι παρά ηχηρές όσο και κούφιες “αντικαπιταλιστικές” φράσεις και άσφαιρες ψευτοεπαναστατικές μπαταριές.
Τι γίνεται όμως με το ΚΚΕ;
★★★
Αν δούμε πιο συγκεκριμένα τη θέση του ΚΚΕ, θα διαπιστώσουμε ότι κάθε άλλο παρά εξαντλείται στα περί “επώδυνου” κ.λ.π. συμβιβασμού, που κριτικάρει το ΠΡΙΝ.
Σε συνέντευξη του γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ στο “Euronews” (δημοσιεύεται στο Ριζοσπάστη 10 Δεκεμβρίου 2019), γίνεται η εξής ερώτηση από τη δημοσιογράφο Έφη Κουτσοκώστα :“… επειδή μιλήσατε για Διεθνές Δίκαιο, θα προκρίνατε την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως είπε ότι θα κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία;”
Να ποια είναι η απάντηση του Δ. Κουτσούμπα: Τη δημοσιεύουμε ολόκληρη γιατί είναι πράγματι πολύ αποκαλυπτική.
“Εμείς δεν αποκλείουμε τίποτα. Όμως όλα τα βήματα θα πρέπει να είναι μελετημένα και σχεδιασμένα. Γιατί αυτήν τη στιγμή βλέπουμε η Τουρκία να προχωρά με σχέδιο όλες αυτές τις διακηρύξεις και τις εξαγγελίες και διεκδικήσεις της και αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση. Βλέπουμε δηλαδή αυτά που ο κ. Ερντογάν είπε πριν δύο χρόνια να υλοποιούνται σταδιακά, χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, μέρα με τη μέρα. Άρα το συμφέρον του ελληνικού λαού είναι να παλέψει για ένα τέτοιο σχέδιο όπου θα υπάρξει συμφωνία βεβαίως με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι πρέπει να υπάρξουν διαπραγματεύσεις, για παράδειγμα να επιλυθούν ζητήματα, γιατί σε μια μικρή θάλασσα, στενή μικρή θάλασσα, όπως το Αιγαίο, υπάρχουν αντικειμενικά ζητήματα που πρέπει να συζητήσεις, όχι όμως παραβιάζοντας τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, του Δικαίου της θάλασσας ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας σου, της πατρίδας σου. Άρα αυτά είναι ένα το κρατούμενο. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε αυτό το ζήτημα της ανάπτυξης ισότιμων αδελφικών σχέσεων με όλους τους λαούς της περιοχής, με όλους τους λαούς του κόσμου. Και το τρίτο ζήτημα είναι, ως προειδοποιητικό καμπανάκι, άμεση αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Μόνο δεινά φέρνουν για το λαό της χώρας μας, αλλά και για το λαό της Τουρκίας και τους λαούς όλης της περιοχής. Δηλαδή οι χώρες, οι λαοί ως μια γροθιά πρέπει να αντιπαλέψουν τέτοιες πολιτικές που οδηγούν μόνο σε συγκρούσεις, σε ανταγωνισμούς που βεβαίως έχουν ως αποτέλεσμα να ματώνουν μόνο οι λαοί”.
Όπως βλέπουμε η απάντηση αυτή επαναλαμβάνει στην ουσία τις ίδιες θέσεις που διατυπώνουν και διακινούν τόσο η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, όσο και τα κόμματα της εγχώριας “κεντροαριστεράς”, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ κ.λ.π. Σ’ ένα ωστόσο καίριο σημείο διαφοροποιούνται. Το ΚΚΕ, πέραν των όσων επαγγέλλονται οι κυρίαρχες αστικές πολιτικές δυνάμεις, προσθέτει ότι “ως προειδοποιητικό καμπανάκι” πρέπει να υπάρξει “άμεση αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς”.
Το ΚΚΕ καταγγέλλει κάθε μέρα ότι έχουν δρομολογηθεί και προωθούνται αντιδραστικές διευθετήσεις “συνεκμετάλλευσης” σε Κύπρο, Αιγαίο, Ανατ. Μεσόγειο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας με την κάλυψη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Αυτό, όπως βλέπουμε, καθόλου δεν εμποδίζει τον Δ. Κουτσούμπα να λέει πως δεν αποκλείει τίποτα, ούτε την Προσφυγή στη Χάγη (αν και στο ίδιο φύλλο του Ριζοσπάστη, 10 Δεκέμβρη, στη στήλη “Η Άποψή μας” γράφουν ότι “παράλληλα με την έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας, πυκνώνουν οι παρεμβάσεις που “μυρίζουν “διευθέτηση, πιθανότατα με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης…”(!)
Κατά τα άλλα, ό,τι λένε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λ.π. τα επαναλαμβάνει το ΚΚΕ σχεδόν ατόφια: Χρειάζεται “σχέδιο”, η Τουρκία προχωράει με σχέδιο και το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς, “να παλέψει ο λαός για ένα τέτοιο σχέδιο”, να γίνουν διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με βάση το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο των Θαλασών, να λύσουμε και διάφορα ζητήματα που υπάρχουν “αντικειμενικά” σε μια μικρή και … στενή θάλασσα, όπως το Αιγαίο, κ.ο.κ.
Αλλά τι ακριβώς σημαίνει τελικά η “αποδέσμευση” από το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, “ως προειδοποιητικό καμπανάκι”;
Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, ο “εθνάρχης” της Δεξιάς, Κωνσταντίνος Καραμανλής, κάτω από τη λαϊκή πίεση και τη γενική κατακραυγή για το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που τον εξαπάτησαν, είχε εξαγγείλει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αν και η ιστορία αυτή δεν κράτησε πολύ, δεν έπαψε να αποτελεί ως ένα βαθμό σημείο αναφοράς για κάποιους επιγόνους του.
Όσο για τη θέση του ΚΚΕ, όταν αυτό δέχεται με τόση προθυμία όλα τα άλλα που διακηρύσσουν (δημόσια τουλάχιστον) τα κυρίαρχα αστικά κόμματα, τίποτε άλλο δεν σημαίνει, το “προειδοποιητικό καμπανάκι” παρά την άσκηση “εκβιασμού” προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, μια πολιτική που με τόση ζηλευτή επιτυχία και “σχέδιο” βλέπουν να ασκεί ο Ερντογάν. Αυτό δεν έχει τίποτε το κοινό με μια πραγματική αντιιμπεριαλιστική πολιτική. Το ΚΚΕ μιλά για “άμεση αποδέσμευση” από “όλους” τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, αποφεύγει φρόνιμα όμως, εδώ να ζητήσει συγκεκριμένα “άμεση αποδέσμευση” από την ΕΕ. Όπως είναι γνωστό, στο τελευταίο (20ό) συνέδριο του ΚΚΕ, είχαν κυριολεκτικά επιδοθεί σε απερίγραπτες επιθέσεις εναντίον της “άμεσης αποδέσμευσης” από την ΕΕ και το ευρώ, επικαλούμενοι επιχειρήματα παρμένα απ’ το οπλοστάσιο της αντίδρασης συμφωνά με τα οποία κάτι τέτοιο θα σήμαινε λιμούς και καταποντισμούς για το λαό και τη χώρα…
★★★
Όπως είδαμε, αν και το ΚΚΕ καταγγέλλει τη δρομολογημένη κάτω από την επίβλεψη των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ πολιτική που έχει πυρήνα τη “συνεκμετάλλευση”, οι προτάσεις του κανοναρχούνται τελικά από την ίδια λογική που οδηγεί από άλλο δρόμο σ’ όσα υποτίθεται ότι καταγγέλλει. Από την άποψη αυτή, πράγματι το ΝΑΡ δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί ιδιαίτερα. Αλλά δεν είναι μόνο η γραμμή στο θέμα αυτό, που τελικά περισσότερο στην πράξη τούς ενώνει παρά τους χωρίζει. Είναι πέρα απ’ τα περί συνεκμετάλλευσης τα όσα και οι δύο, και το ΚΚΕ και το ΝΑΡ, συνομολογούν κατά του “ιμπεριαλιστικού πολέμου”.
“Κίνδυνος για τα κυριαρχικά δικαιώματα η δήθεν “προστασία” τους από το ΝΑΤΟ” είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος του Ριζοσπάστη (3 Δεκεμβρίου 2019).
Στο ίδιο φύλλο, στη στήλη “Η Άποψή μας”, σημειώνεται πως “Οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν εφησυχασμό… Απένατι στις επικίνδυνες εξελίξεις επιβάλλεται να δυναμώσει η πάλη του εργατικού – λαϊκού κινήματος ενάντια στα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και την ελληνική συμμετοχή, για την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο την ίδια την εξουσία του κεφαλαίου που το γεννά”.
Το ΚΚΕ θέλει να εμφανίζεται ως πρόμαχος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά την ίδια στιγμή εμφανίζεται επίσης να τάσσεται “ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”. Ποιόν ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Πού κολλάει ο “ ιμπεριαλιστικός πόλεμος” (που σημαίνει πόλεμος κατακτητικός, άδικος και αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές;). Αυτό κι αν βγάζει μάτι!
