– Οι αιγιαλοί είναι ζωσμένοι από όγκους ξενοδοχειακού τσιμέντου και χλωριωμένες πισίνες δυο μέτρα απ’ το κύμα, τεράστιους πάγκους λουκούλειας αφθονίας, όπου οι all inclusive περιηγούνται και θαυμάζουν και χλαπακιάζουν και ρεύονται ηχηρά και πίνουν μέχρι κώματος και δεν βγαίνουν από το φράχτη της μονάδας ούτε για να δουν το Ασκληπιείο στην Κω ή το θέατρο στην Επίδαυρο και Ελληνικές βραδιές, για τις οποίες ο Ζορμπάς και το συρτάκι του αισθάνονται ευτυχείς που αποδήμησαν εγκαίρως και όλα ιδιοκτησίας ξένων εταιριών. Το 70% των ξενοδοχειακών καταλυμάτων στην ξεπουλημένη χώρα ανήκει στις τουριστικές πολυεθνικές, κυρίως τους δυο Γερμανικούς ομίλους, TUI και Thomas Cook και τις θυγατρικές τους, RIU, Robinson, Blue Magic Life και την επίσης πολυεθνικάρα, ALL TOURS. Έτσι, μπορεί πέρσι να κατέφθασαν 31 εκατ. τουρίστες, ο χοντρός παράς εισπράχτηκε από τις πολυεθνικές και πήρε ξανά το δρόμο εκτός συνόρων.
– Οι παραλίες βαφτίζονται “οργανωμένες” όταν πλαστικοποιούνται με μποτιλιαρισμένες ομπρελοξαπλώστρες, απαγορεύουν την ελεύθερη είσοδο και διαθέτουν εκδοτήριο εισιτηρίων και περιπλεόντες σεκιουριτάδες. Ο εκσυγχρονισμός είναι πια τόσο συγκινητικός, ώστε περιλαμβάνει και μια πλατφόρμα για την έγκαιρη κράτηση ξαπλώστρας.
– Οι “ανοργάνωτες” παραλίες αφήνονται από τους Δήμους συνήθως -και προς στήριξη των οργανωμένων επιχειρηματιών- στη μοίρα τους, στην πίσσα που ξέρασαν τα κύματα του χειμώνα, στα σκουπίδια και τις καταπατήσεις στενάχωρων περίοικων με πλήθρες και τουριστικών “επιχειρηματιών” μικρού βεληνεκούς της επίσης πλαστικής ξαπλώστρας.
– Στα πάρτι πολυτελείας των πολύ in προορισμών κυριαρχεί μια σαλαμούρα ηλεκτρικού μπουζουκιού και παρακμιακού καψουροτράγουδου και μετά ελεύθερο ξεγόφιασμα με πολλά echο, στην πίστα, υπό τον ήχο ενίοτε και του Bella Ciao. Το εισιτήριο σε πάρτι στο Nammos της Μυκόνου, για παράδειγμα, φτάνει από 1500 ως 2000 ευρώ, κάπου δηλαδή 2 ή 3 μισθούς του τουριστικού σκλαβοπάζαρου.
– Οι περιβάλλοντες τα συγκροτήματα μπαξέδες, είναι γεμάτοι τσουκνίδες και κάτι διάσπαρτα τσιμεντόκουτα, με τη διευκρινιστική, εξίσου ακαλαίσθητη πινακίδα, Rooms to Let.
– Χωμένες σε κάτι χαράδρες και απρόσιτες πλαγιές, είναι οι τουριστικές φαβέλες. Βαμμένες με χρώματα παραλλαγής, φτιαγμένες από ελλενίτ και τάβλες, βρώμικες και υπερθερμασμένες, που μέσα τους στοιβάζονται, εκ περιτροπής, ανάλογα με τα ωράρια, οι νέοι σκλάβοι, οι εγχώριοι πρόσφυγες χωρίς πόλεμο, τα δουλικά που υποχρεώνονται να περπατούν ξυπόλυτοι, για την προσομοίωση στη Χαβανέζικη εξωτικότητα, που είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν από τη 12 ωρη ή 15ωρη δουλειά κι ωστόσο το αφεντικό θέλει να χαριεντίζονται ως άνετοι κι εξωτικοί γκόμενοι. Αυτό είναι το τουριστικό μοντέλο που βαφτίσαμε βαριά και ασήκωτη τουριστική βιομηχανία, κατηγορίας φτερού. Η μεταπανδημική επανεκκίνηση έγινε στις 4/6 στο Ζάππειο, όπου ο υπουργός τουρισμού δήλωσε πως η Ελλάδα δεν είναι ο ήλιος και η θάλασσά της αλλά a state of mind, (μια κατάσταση διαταραγμένου εγκεφάλου σε ελεύθερη μετάφραση) με αγαπησιάρικες συνευρέσεις, φύση (εξαιρουμένων των χωματερών και ανεμοφτερούδων) και ψυχική γαλήνη. Το συγκινητικό αυτό εναρκτήριο λάκτισμα, ακολούθησε την περιποίηση, με χημικά και γκλομπς, των εποχικών σκλάβων του τουρισμού όταν διανοήθηκαν, στις 28 Μάη, να διαδηλώσουν για εργασιακή αξιοπρέπεια και τέλειωσε με το αρχαιοελληνικό καρύκευμα, ευοί- ευάν. Στην υγειά μας δηλαδή, που έλεγε κι ο Σπύρος επιδοτούμενος αδρά, πριν αρχίσει να μας νουθετεί, πάλι επιδοτούμενος, “μείνετε σπίτι”. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, δεν λείπουν πολλά για να ανταγωνιστούμε την Ταϋλάνδη στον πορνοτουρισμό. Λίγη ακόμη ανεργία, λίγη ακόμη απόγνωση και αφραγκία και το φτάνουμε το μοντέλο των ερωτικών περιηγήσεων!
Νίνα Γεωργιάδου
