Ο μαζικός λαϊκός
εξωκοινοβουλευτικός αγώνας
Με αφορμή το ξέσπασμα των πρόσφατων μεγαλειωδών κινητοποιήσεων μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ανοίγει για μια ακόμη φορά η συζήτηση για τα αιτήματα, τα συνθήματα και τους στόχους πάλης του λαϊκού κινήματος, για τις μορφές πάλης και την οργάνωσή του. Από την πλευρά μας υποστηρίζουμε σταθερά και αταλάντευτα πως ο δρόμος του μαζικού, ενωτικού και ανυποχώρητου λαϊκού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα είναι εκείνος που μπορεί πραγματικά να επιβάλει νίκες προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και να δώσει ελπίδα και προοπτική στην πάλη του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας.
Να ανατραπεί η κυβέρνηση
ή η πολιτική της;
Από την άποψη αυτή στεκόμαστε απέναντι σε μια πολιτική λογική που προβάλλεται ιδιαίτερα από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΜέΡΑ25, της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά. στη βάση της οποίας ανακυκλώνονται εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες αντίστοιχες με εκείνες που καλλιεργήθηκαν την περίοδο ’12-’15 και οι οποίες οδήγησαν στη διοχέτευση της λαϊκής οργής στις κάλπες και στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.
Τώρα, οι δυνάμεις αυτές, προβάλλοντας ξανά τα αιτήματα «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», «Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη» κλπ, αντί να προωθούν τον αγώνα για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, υποβαθμίζουν τον αγώνα αυτό στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής εναλλαγής, ιδιαίτερα μάλιστα όταν στις σημερινές συνθήκες μετά μια ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης ΝΔ το άμεσο επακόλουθο είναι η προκήρυξη εκλογών και η ανάδειξη για δεύτερη φορά της «κυβέρνησης της αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν χρειάζεται να βγει ένα συμπέρασμα από την περίοδο της ψήφισης και εφαρμογής των αντιλαϊκών μνημονίων αυτό είναι πως, παρά τις κυβερνητικές εναλλαγές και τα διάφορα (συγ)κυβερνητικά σχήματα, η μνημονιακή πολιτική, οι δεκάδες αντεργατικοί και αντιλαϊκοί νόμοι έμειναν, οξύνοντας περαιτέρω τη φτωχοποίηση του λαού και την εξάρτηση της χώρας από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Οι «συντονισμοί»
και η «κοινή δράση»
Από την άλλη, η μαζική κάθοδος στους δρόμους χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων, νεολαίας και λαού πέταξε στον «κάλαθο των αχρήστων» τους διάφορους «συντονισμούς», τις «κοινές δράσεις» και τη συνεργασία μιας σειράς δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πως το πραγματικά μαζικό κίνημα εκφράζεται μέσα από τις πανεργατικές και παλλαϊκές κινητοποιήσεις, πως ο κόσμος συσπειρώνεται μέσα στα σωματεία και τους συλλόγους, πως κανένα σχήμα ή «επιτροπή» δεν μπορεί στην πραγματικότητα να υποκαταστήσει τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς των εργαζομένων και της νεολαίας. Ξαναπέρασε στα «αζήτητα» μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα η αντίληψη πως το μαζικό κίνημα είναι οι πορείες των μερικών εκατοντάδων των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τα «ταξικά» σωματεία του ΠΑΜΕ και οι διάφοροι «συντονισμοί» σωματείων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τα πολιτικά «πλαίσια»
και η βάση συσπείρωσης των αγώνων
Στην ίδια κατεύθυνση, αποτέλεσε το λιγότερο μυωπική λογική η κατάθεση πολυσέλιδων «πλαισίων» σε μια σειρά γενικές συνελεύσεις σωματείων και φοιτητικών συλλόγων, στη βάση της λαθεμένης αντίληψης των ρεφορμιστικών και ρεβιζιονιστικών δυνάμεων πως ο αγώνας διεξάγεται στη βάση μιας πολιτικής ανάλυσης, αιτημάτων και μορφών πάλης που τσουβαλιάζονται σε πολιτικά «πλαίσια» που ψηφίζονται στις συνελεύσεις.
Οι αγώνες που ξεσπούν και θα ξεσπάσουν την επόμενη περίοδο, διεξάγονται πρώτα απ’ όλα στη βάση της συσπείρωσης πάνω σε συγκεκριμένα κάθε φορά αιτήματα που μπορούν να εκφράζουν τις ανάγκες και να απαντούν στα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού. Στην προκείμενη, η λαϊκή οργή που ξέσπασε μετά την τραγωδία στα Τέμπη εκφράστηκε βασικά μέσα από το αίτημα «Καμία συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη». Τα ρεφορμιστικά αιτήματα για «κρατικοποιήσεις» και για «να πέσει η κυβέρνηση», που εντάχθηκαν σε «πλαίσια» που περιείχαν δεκάδες άλλα αιτήματα, μορφές πάλης και διάφορες «δράσεις», στα οποία δεν ξεχωρίζει το κύριο από το δευτερεύον, το άμεσο αίτημα από το μακροπρόθεσμο, η μορφή πάλης που συσπειρώνει τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου από εκείνη που λειτουργεί επί της ουσίας αποπροσανατολιστικά, αποτέλεσαν έκφραση της σεχταριστικής λογικής των δυνάμεων που τα εισήγαγαν.
Η διάσπαση του κόσμου στις συνελεύσεις σε τρία και τέσσερα πλαίσια προσέκρουσε στην αντίδραση ανένταχτων αγωνιστών, που ζήτησαν στις συνελεύσεις να συσπειρωθούν και να παλέψουν πάνω στα συγκεκριμένα αιτήματα που εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας.
Για τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις
Οι συγκλονιστικές σε όγκο και παλμό διαδηλώσεις στις 8 και 16 Μάρτη, τα μαζικά παλλαϊκά συλλαλητήρια στην Αθήνα και άλλες πόλεις της χώρας στις 5 και 12 Μάρτη εξαφάνισαν στην πράξη τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και τα διαφορετικά καλέσματα, ανεξάρτητα από την εμμονική αναπαραγωγή της διασπαστικής αυτής λογικής από όλες σχεδόν τις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά. Η μαζική είσοδος του λαού στο προσκήνιο των αγώνων έδειξε πως τα ξεχωριστά καλέσματα σε διαφορετική πλατεία και ώρα δεν αποτελούν παρά έκφραση της ηττοπαθούς αντίληψης του ρεφορμισμού πως οι αγώνες δεν μπορούν να κερδίσουν, πως η ταξική πολιτική στο εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να παλεύει για τη διεξαγωγή ενιαίων μαζικών συγκεντρώσεων, αλλά διασπαστικών.
Η δική μας κατεύθυνση
Το ζητούμενο είναι στις συνθήκες αυτές πώς θα οικοδομηθεί βήμα-βήμα ένα πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης, το οποίο με απεργιακές κινητοποιήσεις, μέσα από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες των εργαζομένων θα ασκεί πίεση για την προκήρυξη πανελλαδικών-πανεργατικών απεργιών και κινητοποιήσεων. Σ’ αυτές μπορούν να συνενωθούν όλοι οι επιμέρους κλαδικοί αγώνες με τους άμεσους στόχους πάλης για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη και για δημόσιες, ασφαλείς και φθηνές συγκοινωνίες με τα αιτήματα και την πάλη του λαού μας ενάντια στην πολιτική της ακρίβειας, της φτώχειας και της καταστολής.
Αν η μαζικότητα και η συσπείρωση πάνω στα άμεσα και φλέγοντα αιτήματα αποτελούν προϋποθέσεις χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανένας αγώνας από τη μία, ο ευρύτερος πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων αυτών είναι εκείνος που θα κρίνει και την τελική τους έκβαση από την άλλη. Για να ξεφύγουν οι αγώνες από τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που προσανατολίζουν τη λαϊκή οργή στις κάλπες και την κυβερνητική εναλλαγή, χρειάζεται η πάλη για τα άμεσα αιτήματα να συναντηθεί με τους ευρύτερους στόχους του λαϊκού κινήματος για τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για να φύγει η χώρα μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να ανατραπεί το καθεστώς της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Αυτός ο πολιτικός προσανατολισμός είναι που μπορεί να δώσει στους σημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού το αναγκαίο πολιτικό βάθος για να μπορέσει το λαϊκό ξέσπασμα να μετουσιωθεί σε οργανωμένη και μαζική πάλη με συνέχεια και νικηφόρα προοπτική.
