Η θεατρική ομάδα «Μήδεια» παρουσιάζει στο θέατρο «Δρόμος» το έργο των Φράνκα Ράμε και Ντάριο Φο «Όλο σπίτι, κρεβάτι κι Εκκλησία». Μέσα από τα τέσσερα κείμενα του έργου «Μήδεια», «Μια γυναίκα μόνη», «Μονόλογος της πουτάνας στο φρενοκομείο» και «Εγώ, η Ουλρίκε Μάινχοφ», βλέπουμε να εκτυλίσσονται ιστορίες γυναικών στο μακρινό μέλλον. Πρόκειται για μια καταγγελτική παράσταση για την σεξουαλική και όχι μόνο κακοποίηση της γυναίκας και τη θέση της στην κοινωνία. Το κοινό σοκάρεται, γελά και βρίσκεται αντιμέτωπο με διάφορα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και καταστάσεις.
Την ιστορία της «Μήδειας» ερμηνεύουν και οι τρεις πρωταγωνίστριες με δυναμικές παρουσίες, οι οποίες μας παρασύρουν και μας συγκινούν, με την τολμηρή και ευρηματική ερμηνεία της πράξης της παιδοκτονίας. Η Στυλιανή Κλείδωνα υποδύεται τη Μήδεια και ξεχωρίζει με την επιβλητική της παρουσία.
Στον μονόλογο «Μια γυναίκα μόνη», συναντάμε μια νοικοκυρά, μια γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι, η οποία αφηγείται με κωμικό τρόπο τη ζωή της σε μια γειτόνισσα. Η Ελένη Φαλατάκη με την εξαιρετική της ερμηνεία και την εκφραστικότητά της, μέσα από μια γερή δόση χιούμορ, μας δίνει την εικόνα της καταπιεσμένης γυναίκας, που κακοποιείται καθημερινά και αντιμετωπίζεται ως σεξουαλικό αντικείμενο. Όπως αναφέρει και η Ράμε «Η παράσταση βλέπει τα πάντα μέσα από ένα κωμικό γκροτέσκο πρίσμα: κυρίως επειδή εμείς οι γυναίκες εδώ και 2.000 χρόνια κλαίμε, αλλά αυτή τη φορά γελάμε μαζί και ίσως κρυφογελάμε».
Στον «Μονόλογο της πουτάνας στο φρενοκομείο», μια γυναίκα, καθισμένη στην καρέκλα του φρενοκομείου, η Ηρώ Δαμίγου με μία καθηλωτική ερμηνεία, μιλά για την πολύπαθη ζωή της. Εξαναγκάζεται να καταφύγει στην πορνεία για να επιβιώσει και διηγείται διάφορα περιστατικά εξευτελισμού και ταπείνωσης. Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται υπό ιατρική παρακολούθηση, αναδύεται ως μια δυναμική και καταγγελτική προσωπικότητα που παραμένει μαχήτρια και βρίσκει τελικά στήριξη στις συντρόφισσές της, τις εργάτριες στο εργοστάσιο, και τις νοσηλεύτριες στο φρενοκομείο.
Στην τέταρτη ιστορία «Εγώ, η Ουλρίκε Μάινχοφ», μεταφερόμαστε στη Γερμανία και αφουγκραζόμαστε την αγωνία μιας δημοσιογράφου, πολιτικής κρατούμενης, που καταγγέλλει μέσα από ένα «λευκό κελί» το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας. Η Στυλιανή Κλείδωνα με αριστοτεχνικό τρόπο μάς μεταφέρει τις διακυμάνσεις της ψυχοσύνθεσης της φυλακισμένης γυναίκας που παραμένει αγωνίστρια. Μιλά για την καταπίεσή της και ως γυναίκα, αλλά και ως επαναστάτρια.
Η ευρηματική σκηνοθετική προσέγγιση του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου, τα λιτά κοστούμια και σκηνικά της Μάγδας Καλορίτη και της Ρένας Σανταμούρη, ο ατμοσφαιρικός φωτισμός του Πάνου Μπέση και η εναρμονισμένη με την εκάστοτε ιστορία μουσική επένδυση του Δημήτρη Ευαγγελινού συντελούν στην ανάδειξη των πρωταγωνιστριών. Οι συντελεστές, συνθέτουν μια εξαιρετική παράσταση πιο επίκαιρη από ποτέ, που ξεχωρίζει από άλλες παραστάσεις που πραγματεύονται το ζήτημα της καταπίεσης της γυναίκάς, ένα θέμα που μπορεί από «μόνο του» να σε οδηγήσει στο να «μπατάρεις» προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το ζήτημα της γυναίκας αντιμετωπίζεται από ταξική σκοπιά, ως ένα ζήτημα, δηλαδή, που αφορά όχι μόνο στην καταπίεση του φύλου, αλλά και στην εκμετάλλευση από τη μεριά της αστικής τάξης της θέσης της γυναίκας. Η καταληκτική πρόταση της παράστασης, η «κάθαρση», είναι, σύμφωνα με την ατάκα του έργου, «δεν θέλουμε να εκδικηθούμε τους άντρες». Πράγματι, όλοι οι συντελεστές του έργου καλούν με σηκωμένες γροθιές το κοινό, άντρες και γυναίκες ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ, γιατί η μόνη λύση στο ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης είναι Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΑΛΗ!
Αθηνά
