Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να λειτουργεί σαν επιταχυντής των παγκόσμιων διεργασιών και εξελίξεων, ένας επιθετικός παροξυσμός επικρατεί σε πλανητικό επίπεδο. Διανύουμε μια περίοδο μεγάλης ρευστότητας και ανατροπών ιστορικού χαρακτήρα. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί σημείο καμπής. Οι τελευταίες εξελίξεις οδηγούν σε μια νέα φάση τον πόλεμο, όπου η κλιμάκωση και η φονική και καταστροφική παράτασή του αποτελούν βεβαιότητες.
Το ενδεχόμενο, μάλιστα, επέκτασής του καθώς και μιας ανοιχτής μετωπικής αντιπαράθεσης των δύο στρατοπέδων, ακόμη και μια πυρηνική εκτροπή του, δεν μπορούν πλέον να αποκλειστούν.
Η συγκρότηση ενός πολεμικού αντιρωσικού μετώπου, στο οποίο ηγείται η αμερικανική υπερδύναμη, αποφασισμένου να τροφοδοτεί ασταμάτητα, με κάθε είδους οπλισμό και συμβούλους, τη μαριονέτα τους, τον Ζελένσκι, και οι ρωσικές κινήσεις κλιμάκωσης με την επιστράτευση 300.000 εφέδρων και την προσάρτηση ουκρανικών εδαφών μέσω διεξαγωγής δημοψηφισμάτων δημιουργούν συνθήκες ολέθριας εκτράχυνσης της πολεμικής σύγκρουσης.
Η δολιοφθορά στους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream 1 και 2, που πιθανότατα ακυρώνει τη δυνατότητα επαναλειτουργίας τους, είναι ένας ακόμη κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα της κλιμάκωσης.
Οι δηλώσεις του Μπάιντεν, λίγες μέρες πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, πως «εάν η Ρωσία εισβάλει, τότε δεν θα υπάρχει πλέον Nord Stream 2, θα βάλουμε ένα τέλος σε αυτό», συμπληρώνοντας μάλιστα με έμφαση πως «σας υπόσχομαι, θα μπορέσουμε να το κάνουμε», μπορούν να θεωρηθούν μόνο «προφητικές»; Σημειωτέον πως, όλως τυχαίως, παρόμοια «προφητική» δήλωση είχε κάνει προηγουμένως και η περιβόητη Βικτόρια Νούλαν, εκ των πρωταγωνιστών του πραξικοπήματος στην Ουκρανία, το 2014.
Οι ΗΠΑ ενέκριναν νέο πακέτο στρατιωτικής «βοήθειας», ετοιμάζουν νέα δέσμη κυρώσεων, όπως και η ΕΕ, και διακηρύσσουν την ταπείνωση και συντριβή της Ρωσίας. Το σύνολο της μέχρι στιγμής, πάσης φύσεως, αμερικανικής χρηματοδότησης της φασιστικής ουκρανικής κυβέρνησης ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 65,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων!! Χώρια η υπόλοιπη δυτική «υποστήριξη». Η Ρωσία, από τη μεριά της, μαζί με την επιστράτευση και την προσάρτηση, ξεκίνησε σαρωτικούς βομβαρδισμούς στα ουκρανικά εδάφη. Και έπεται συνέχεια.
Παράλληλα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, μετά την ένταση στην Ταϊβάν μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, αναζωπυρώνονται νέα πεδία σύγκρουσης. Πολεμική ένταση επικρατεί και πάλι μεταξύ Κιργιστάν και Τατζικιστάν, στην Κεντρική Ασία, και μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, στον Καύκασο. Ο αμερικανικός δάκτυλος είναι φανερός. Και στο Ιράν γίνεται όλο και πιο έντονη η εκμετάλλευση, από τις ΗΠΑ, της κοινωνικής έκρηξης.
Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ακροβολίζονται σε μια άγρια διαμάχη ενίσχυσης της παγκόσμιας επιρροής και δύναμής τους. Το αντιρωσικό μέτωπο, που συγκροτούν εκβιαστικά οι ΗΠΑ, δεν στοχεύει μόνο τη Ρωσία. Επιδιώκουν να λειτουργήσει και ως ισχυρή πίεση και προειδοποίηση προς την Κίνα, τον στρατηγικό αντίπαλο και ανταγωνιστή τους. Να δημιουργήσει όρους και συνθήκες ανάσχεσής της. Η τρομερή κλιμάκωση των εξοπλισμών και τα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη αποτελούν προετοιμασίες για πόλεμο. Ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζιπίνγκ, ευθέως κάλεσε το στρατό της χώρας του σε «προετοιμασία για πραγματική μάχη». Μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση δημιουργείται για τους λαούς όλου του κόσμου. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν όλο και πιο δυνατά.
Γεωπολιτική ένταση και πολλαπλή κρίση
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο επικρατεί μια πρωτόγνωρη, μεταπολεμικά, γεωπολιτική ένταση και πολλαπλή κρίση. Η ΕΕ βρίσκεται σε μια παραλυτική κατάσταση, εγκλωβισμένη σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί, τα διλήμματα, οι διχασμοί και οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της δεν μπορούν να κρυφτούν, παρά τις διακηρύξεις για «αρραγή ενότητα» και «αλληλεγγύη».
Παράλληλα, εκδηλώνεται μια βαθιά πολιτική και κυβερνητική κρίση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Κυβερνήσεις καταρρέουν, τα αστικά πολιτικά συστήματα δοκιμάζονται και κλονίζονται, η ακροδεξιά και φασίζουσες πολιτικές δυνάμεις ανέρχονται με τη στήριξη ισχυρών κύκλων της ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας. Μετά την εκλογική εκτόξευση της Λεπέν στη Γαλλία, η μουσολινικής προέλευσης Μελόνι στην Ιταλία είναι προ των κυβερνητικών πυλών και οι Σουηδοί κρυπτοφασίστες (δεύτερο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές) είναι, πλέον, οι βασικοί ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων στο πάλαι ποτέ προπύργιο της σοσιαλδημοκρατίας.
Την ίδια στιγμή, η σφοδρή ενεργειακή κρίση και ο ασυγκράτητος πληθωρισμός προοιωνίζονται ένα δραματικό χειμώνα για τους ευρωπαϊκούς λαούς, που φτωχοποιούνται βίαια και αναδεικνύονται στο μεγάλο θύμα των οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Οι οργανισμοί και οι γκουρού της καπιταλιστικής οικονομίας προειδοποιούν για τα χειρότερα, μιλούν για νέο οικονομικό κραχ. Οι προβλέψεις τους αναφέρονται σε όλο και μεγαλύτερη επιβράδυνση της ανάπτυξης στις χώρες της ΕΕ (ο ΟΟΣΑ προβλέπει για τη Γερμανία μείωση του ΑΕΠ της το 2023), σε όλο και μεγαλύτερη εκτίναξη του ανεξέλεγκτου πλέον πληθωρισμού, σε όλο και υψηλότερη ανεργία. Το ευρώ και η στερλίνα καταρρέουν έναντι του δολαρίου. Οι πολίτες οδηγούνται σε απόγνωση. Η λαϊκή οργή κυριαρχεί παντού. Οι πρώτες μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, μεγάλες απεργίες και εργατικές κινητοποιήσεις είναι γεγονός, στην Αγγλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία.
Ένα δεύτερο casus belli
Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον, η τουρκική ολιγαρχία -διεκδικώντας ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης- προωθεί συστηματικά, με διευρυνόμενες επιθετικές κινήσεις απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, το στρατηγικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Οι επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος της Ελλάδας δεν περιορίζονται πλέον στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα αλλά επεκτείνονται στην ίδια την ελληνική εθνική κυριαρχία, δημιουργώντας άκρως επικίνδυνες συνθήκες για την ειρήνη και τη ζωή των δυο λαών. Και η οριστική διχοτόμηση της Κύπρου προβάλλει όλο και πιο απειλητικά. Τελευταία δήλωση του Ερντογάν αναφέρεται σε ενίσχυση της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στην κατεχόμενη Κύπρο.
Με μια εμπρηστική προπαγάνδα, που αντιστρέφει εν πολλοίς την πραγματικότητα εμφανίζοντας την Ελλάδα επιτιθέμενη και την Τουρκία αμυνόμενη, αμφισβητεί ανοιχτά την ελληνική κυριαρχία σε νησιά όπως η Λήμνος, η Σαμοθράκη, η Χίος, η Μυτιλήνη, η Σάμος, η Ικαρία και τα Δωδεκάνησα, απαιτώντας την «αποστρατιωτικοποίησή τους. Μιλάει -όλο και πιο συχνά- για ναυτικό αποκλεισμό τους, ακόμη και για εισβολή, και απειλεί με μια νέα μικρασιατική καταστροφή! Ένα δεύτερο casus belli διαμορφώνεται που επιχειρεί να πλήξει την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της Ελλάδας.
Πρόκειται για ένα άλμα επεκτατισμού και επιθετικότητας, το οποίο συντηρείται και κλιμακώνεται με καθημερινές πολεμικές δηλώσεις, απευθύνσεις σε κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμούς και φόρα και επιθετικές κινήσεις, και στο οποίο συμπαρατάσσεται σύσσωμη η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας. Με τους εθνικιστές και τους κεμαλιστές, μάλιστα, να πλειοδοτούν και να υπερακοντίζουν σε απειλές και πολεμικές προτροπές κατάληψης ελληνικών εδαφών.
Η κατάσταση είναι εκρηκτική.
Η προκλητικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν εξελίσσεται σε συνθήκες όπου συμβαίνουν σοβαρές γεωπολιτικές αναστατώσεις και ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα ανοιχτά μέτωπα στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία έχουν αναδείξει, ακόμη περισσότερο, τον κρίσιμης σημασίας γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας, για τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία, την Κίνα. Πράγμα που η τουρκική ολιγαρχία εκμεταλλεύεται αποσπώντας σημαντικά οφέλη για τις επιδιώξεις της.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδίδεται σε άσφαιρες διαβεβαιώσεις υπεράσπισης, τάχα, της εθνικής κυριαρχίας, με φλυαρίες για «επίδειξη ψυχραιμίας», «συνετή στάση» και προσήλωση στο «διεθνές δίκαιο». Και εκλιπαρεί αυτούς (ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ) που διαχρονικά σιωπούν, ανέχονται ή και ενθαρρύνουν τον τουρκικό επιθετισμό να τη στηρίξουν.
Και οι περίφημοι μεσολαβητές και «εγγυητές» των ελληνικών συμφερόντων, οι στρατηγικοί σύμμαχοι και εταίροι της ελληνικής ολιγαρχίας, «ανταμείβουν» τους υποτακτικούς τους με ανώδυνες δηλώσεις «αλληλεγγύης», αδιάφορες φιλοφρονήσεις και ανέξοδες υποσχέσεις, αλλά και αμφίσημες δηλώσεις και υπεκφυγές. Στην πραγματικότητα, τηρούν στάση «ίσων αποστάσεων», αν δεν ενθαρρύνουν κατά καιρούς τον τουρκικό επεκτατισμό, συνιστούν στην Ελλάδα «αυτοσυγκράτηση» και προτρέπουν σε ταπεινωτικό διάλογο με την Τουρκία. Οι όποιες, κατά καιρούς, διαφοροποιήσεις στη σταθερή αυτή πολιτική έχουν να κάνουν με το «συνετισμό» της ανεξέλεγκτης Τουρκίας, μετά τις κινήσεις αντιπαράθεσης και σχετικής αυτονόμησής της από τη «δυτική συμμαχία». Τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της Δύσης και του ΝΑΤΟ, ο σφοδρός ανταγωνισμός τους με τη Ρωσία και την Κίνα, απαιτούν τη διαφύλαξη της συνοχής του ΝΑΤΟ και την Τουρκία μέσα σε αυτό.
Έτσι, με κάποιες παρενθέσεις λεονταρισμού, του τύπου «τέρμα στα νταηλίκια», η πάγια πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ και όλων των πολιτικών εκπροσώπων της ελληνικής ολιγαρχίας είναι η πολιτική του κατευνασμού και του ενδοτισμού στον επιθετικό γείτονα, η πολιτική της προετοιμασίας για έναν ταπεινωτικό διάλογο με την Τουρκία που θα οδηγήσει σε εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε ένα τραπέζι που θα έχουν στρώσει οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Μάλιστα, μέσα από μια συνεχή διολίσθηση και διαδοχικές προσαρμογές, φτάσαμε στην πιο ταπεινωτική διακήρυξη της πολιτικής του κατευνασμού και ενδοτισμού να θεωρούνται «κόκκινη γραμμή» τα 6 μίλια και να ομολογείται, ανοιχτά, η παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα. Πρόκειται για απερίφραστη αναγνώριση και νομιμοποίηση του περιβόητου casus belli και των τουρκικών αξιώσεων, για εξευτελιστική αποδοχή της απειλής της τουρκικής ηγεσίας απέναντι στην Ελλάδα «να μάθει τα όριά της».
