Ο κοινός αντιπολεμικός-αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των δύο λαών
είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να αποτρέψει επικίνδυνες εξελίξεις
Ένα απρόβλεπτο καλοκαίρι και μια ακόμη πιο απρόβλεπτη συνέχεια έχουμε μπροστά μας. Με τις πυκνές, μεγάλης ρευστότητας και αβεβαιότητας, διεθνείς εξελίξεις να επηρεάζουν και να καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, και τις εξελίξεις στην περιοχή μας και τη χώρα μας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται και πυροδοτεί γεωπολιτικές ανατροπές και παγκόσμια αστάθεια. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία εκφράζονται με πρωτόγνωρη ένταση. Μια τρομερή κλιμάκωση των εξοπλισμών και γιγαντιαίες ασκήσεις πολέμου στην Ευρώπη, τη Μεσόγειο, την Ασία, τον Ινδικό Ωκεανό, τη Σινική Θάλασσα, τον Ειρηνικό Ωκεανό, κάνουν τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν όλο και πιο δυνατά. Η διεθνής οικονομική κρίση εξελίσσεται με σφοδρότητα, με όλες τις προβλέψεις να προδιαγράφουν μια ζοφερή εικόνα για τους λαούς. Η φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού βαθαίνει και διευρύνεται και οι ταξικές ανισότητες θεριεύουν. Η ΕΕ και οι λαοί της αναδεικνύονται σε μεγάλο θύμα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, αν και αυτοί που θα υποστούν τις πιο τραγικές συνέπειες είναι οι λαοί των φτωχών χωρών της Αφρικής και της Ασίας. 276 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, αντιμετωπίζουν συνθήκες λιμού! Σε όλο τον κόσμο, οι εστίες αντιθέσεων, συγκρούσεων, καταστροφής και πολέμου, αυξάνονται και δυναμώνουν. Σκοτεινιά απλώνεται παντού.
Η «Γαλάζια Πατρίδα»
Στην ευρύτερη περιοχή μας, τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, ένα ασταθές και ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον έχει διαμορφωθεί, που επαναπροσδιορίζεται στο έδαφος του σφοδρού ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας πρωτίστως, αλλά και Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βρετανίας), με την εμπλοκή και των περιφερειακών δυνάμεων (Τουρκίας, Ιράν, Ισραήλ, Σαουδικής Αραβίας).
Στο Αιγαίο, μια επιθετική Τουρκία, που διεκδικεί ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης, προωθεί σταθερά τις επεκτατικές βλέψεις της σε βάρος, πλέον, όχι μόνο ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά και της ίδιας της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, δημιουργώντας άκρως επικίνδυνες συνθήκες για την ειρήνη και τη ζωή των δυο λαών.
Από το 1973 -όταν η Άγκυρα ήγειρε διεκδικήσεις στην υφαλοκρηπίδα των νησιών του ΒΑ Αιγαίου- υπάρχει μια διαρκής επιχείρηση διεύρυνσης του επεκτατισμού της. Από τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, την έμπρακτη αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και την εργαλειοποίηση της τουρκικής μειονότητας της Θράκης, σήμερα η τουρκική ολιγαρχία αμφισβητεί ανοιχτά, με εμπρηστικές δηλώσεις και αναφορές στο ένδοξο οθωμανικό παρελθόν, την ελληνική κυριαρχία σε νησιά όπως η Λήμνος, η Σαμοθράκη, η Χίος, η Μυτιλήνη, η Σάμος, η Ικαρία και τα Δωδεκάνησα, απαιτώντας την «αποστρατιωτικοποίησή» τους και απειλώντας με μια νέα μικρασιατική καταστροφή! Πρόκειται για ένα άλμα επεκτατισμού και επιθετικότητας, στο οποίο συμπαρατάσσεται σύσσωμη η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας, με τους εθνικιστές και τους κεμαλιστές -μάλιστα- να πλειοδοτούν και να υπερακοντίζουν σε απειλές και πολεμικές προτροπές κατάληψης ελληνικών εδαφών.
Είναι η περιβόητη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας» η οποία είναι απολύτως συνυφασμένη με τις διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες της μεταβατικής εποχής την οποία διανύουμε, όπου συνεχείς ανατροπές και ανακατατάξεις συντελούνται και νέες γεωπολιτικές ισορροπίες διαμορφώνονται που αναδιατάσσουν το γεωπολιτικό περιβάλλον. Αυτές τις συνθήκες εκμεταλλεύεται η τουρκική ολιγαρχία και προβάλλει τη γεωπολιτική της ισχύ και εκτόπισμα. Επιχειρεί επέκταση της κρατικής κυριαρχίας της και δραστική διεύρυνση των περιοχών ελέγχου και επιρροής της, από την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ερυθρά και Αραβική Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο, μέχρι τη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Προετοιμάζει, μάλιστα, ταυτόχρονα με το τέταρτο γεωτρύπανο που πρόκειται να βγει στις κρίσιμες -για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις- θαλάσσιες περιοχές, και τέταρτη στρατιωτική επιχείρηση κατάληψης εδαφών στη Συρία, με σκοπό να σχηματίσει «ζώνη ασφαλείας» σε βάθος 30 χλμ. μέσα στο συριακό έδαφος.
Αυτές είναι οι φιλοδοξίες και οι διακηρυγμένοι στόχοι της τουρκικής ολιγαρχίας, τους οποίους προωθεί μεθοδικά με διευρυνόμενες επιθετικές κινήσεις. Το αν θα μπορέσει τελικά να τους υλοποιήσει, εν μέρει ή σε μεγάλο βαθμό, είναι ένα άλλο, ανοιχτό ζήτημα.
Οι «κόκκινες γραμμές»
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, η προπαγάνδα της Κυβέρνησης ΝΔ και όλων των επιστρατευμένων ΜΜΕ και «αναλυτών» μιλάει για μια Τουρκία τάχα «απομονωμένη» και αποδίδει, κυρίως, στα «εσωτερικά προβλήματα» που αντιμετωπίζει ο Ερντογάν τον εθνικιστικό παροξυσμό και τις πολεμικές διακηρύξεις του. Με φλυαρίες για «επίδειξη ψυχραιμίας», «συνετή στάση» και «αποφυγή της τουρκικής παγίδας για πρόκληση θερμού επεισοδίου», μαζί με μια προσχηματική διπλωματική κινητικότητα που περιφέρει τους χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας» σε ΗΠΑ και Ευρώπη, εκλιπαρώντας προστασία, οι κυβερνώντες επιχειρούν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας της διαχρονικής πολιτικής της ελληνικής ολιγαρχίας και των εκάστοτε πολιτικών της εκπροσώπων.
Η πάγια πολιτική όλων τους, και της κυβέρνησης ΝΔ στην τρέχουσα συγκυρία, είναι η πολιτική της υποταγής στους ιμπεριαλιστές και η πολιτική του κατευνασμού και των υποχωρήσεων απέναντι στον επιθετικό γείτονα. Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, έρμαιο στη δίνη των ενισχυόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των αμερικανονατοϊκών πολεμικών σχεδιασμών και στόχος των αντίπαλων ιμπεριαλιστών (Ρωσία). Ακολουθώντας αυτή την πολιτική, ακόμη και κάποιες θαμπές «κόκκινες γραμμές» του παρελθόντος έχουν ουσιαστικά σβηστεί. Μέσα από μια συνεχή διολίσθηση και διαδοχικές προσαρμογές, φτάσαμε στην πιο ταπεινωτική διακήρυξη της πολιτικής του κατευνασμού και ενδοτισμού να θεωρούνται «κόκκινη γραμμή» τα 6 μίλια και να ομολογείται, ανοιχτά, η παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα. Πρόκειται για απερίφραστη αναγνώριση και νομιμοποίηση του περιβόητου casus belli και των τουρκικών αξιώσεων, για εξευτελιστική αποδοχή της απειλής της τουρκικής ηγεσίας απέναντι στην Ελλάδα «να μάθει τα όριά της».
Γιατί οι περίφημοι μεσολαβητές και «εγγυητές» των ελληνικών συμφερόντων, οι στρατηγικοί σύμμαχοι και εταίροι της ελληνικής ολιγαρχίας δεν διακινδυνεύουν -βεβαίως- τις σχέσεις τους με την «κρίσιμης» γεωπολιτικής σημασίας Τουρκία. «Ανταμείβουν», λοιπόν, τους εδώ υποτακτικούς τους με ανώδυνες δηλώσεις «αλληλεγγύης», αδιάφορες φιλοφρονήσεις και ανέξοδες υποσχέσεις, αλλά και αμφίσημες δηλώσεις και υπεκφυγές. Στην πραγματικότητα, τηρούν στάση «ίσων αποστάσεων», αν δεν ενθαρρύνουν κατά καιρούς τον τουρκικό επεκτατισμό. Οι όποιες, κατά καιρούς, διαφοροποιήσεις στη σταθερή αυτή πολιτική έχουν να κάνουν με το «συνετισμό» της ανεξέλεγκτης Τουρκίας, μετά τις κινήσεις αντιπαράθεσης και σχετικής αυτονόμησής της από τη «δυτική συμμαχία». Τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της Δύσης και του ΝΑΤΟ, ο σφοδρός ανταγωνισμός τους με τη Ρωσία και την Κίνα απαιτούν τη διαφύλαξη της συνοχής του ΝΑΤΟ και την Τουρκία μέσα σε αυτό.
Και συνιστούν στην Ελλάδα «αυτοσυγκράτηση», προτρέποντας σε ταπεινωτικό διάλογο με την Τουρκία. Ένα διάλογο που προϋποθέτει και οδηγεί σε εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το κλίμα για ένα διάλογο σε ένα τραπέζι που θα έχουν στρώσει οι ΗΠΑ και η Γερμανία και επάνω του θα είναι το σύνολο, σχεδόν, των τουρκικών αξιώσεων προετοιμάζεται μεθοδικά. Η παραπομπή στο Δικαστήριο της Χάγης και ο περίφημος επώδυνος συμβιβασμός προβάλλεται σαν η μόνη «ρεαλιστική» στρατηγική.
Αντιπολεμικός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας
Ενώ κυριαρχεί συντριπτικά αυτή η πολιτική του συμβιβασμού και των υποχωρήσεων απέναντι στην τουρκική ολιγαρχία, δεν λείπουν και οι τυχοδιωκτικές κινήσεις της ελληνικής ολιγαρχίας ή οι συμμαχίες σε αντιτουρκική κατεύθυνση (τριμερής, τετραμερής). Δεν λείπουν και οι τουρκοφαγικές δηλώσεις διαφόρων ακροδεξιών εθνικοπαραφρόνων, πολιτικών και στρατιωτικών, που στάζουν το εθνικιστικό δηλητήριο στον ελληνικό λαό και προτρέπουν σε επιθετικές ενέργειες και «προληπτικό συντριπτικό πλήγμα» εκ μέρους της Ελλάδας. Δεν μπορεί, επίσης, να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η χώρα μας να λειτουργήσει σαν όργανο εξυπηρέτησης επιθετικών αμερικανονατοϊκών σχεδιασμών για το «συνετισμό» της Τουρκίας.
Η πραγματικότητα είναι πως η ελληνική ολιγαρχία και το πολιτικό της σύστημα ποτέ δε νοιάστηκε, ποτέ δεν τίμησε, ποτέ δεν υπερασπίστηκε την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας μας. Πάντα υπήρξε όργανο των δυναστών της πατρίδας και του λαού. Οι ενέργειές της κινούνταν και κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.
Αυτή η πολιτική -στις διάφορες εκδοχές και αναπαραγωγές της- βάζει σε διαρκή κίνδυνο το λαό και τον τόπο μας. Υπονομεύει και δυναμιτίζει την πραγματική φιλία μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού λαού. Ο κοινός αντιπολεμικός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, η σταθερή καταδίκη του αντιδραστικού εθνικισμού και επεκτατισμού των κυρίαρχων τάξεων είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να αποτρέψει επικίνδυνες εξελίξεις για να μην είναι το Αιγαίο θάλασσα έντασης και πολεμικών επεισοδίων αλλά θάλασσα ειρήνης και φιλίας των λαών της.
