Η 24ωρη απεργία που έχουν κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για τις 9 Απρίλη, μετά τη γενική απεργία και τα μεγαλειώδη αντικυβερνητικά συλλαλητήρια της 28ης Φλεβάρη και της 26ης Γενάρη, είναι αναγκαίο να αποτελέσει ένα τρίτο βήμα πανελλαδικών μαζικών εργατοϋπαλληλικών κινητοποιήσεων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της ακρίβειας, της φτώχειας, της καθήλωσης των μισθών και της εξάλειψης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών. Είναι αναγκαίο να αποτελέσει ένα τέτοιο βήμα:

Πρώτο γιατί, όπως έδειξαν η 28η Φλεβάρη και 26η Γενάρη, ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας είναι εκείνος που μπορεί να κλονίσει και να αναχαιτίσει την αντιλαϊκή πολιτική Για να επιτευχθεί αυτό, ωστόσο, αναγκαία προϋπόθεση είναι η απεργία και τα συλλαλητήρια της 9ης Απρίλη να οργανωθούν μέσα από τα συνδικάτα και τους χώρους δουλειάς με τρόπο που θα εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και σε ενιαία συλλαλητήρια που θα επιτρέψουν με τον πιο μαζικό τρόπο να εκφρασθούν οι διεκδικήσεις τους και η αποδοκιμασία τους στην κυβερνητική πολιτική.

Δεύτερο, γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να συνεχίσει την πολιτική των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων». Θέλει, γι’ αυτό το σκοπό, να εκτονώσει τις ισχυρές πιέσεις που της έχει προκαλέσει το ξέσπασμα τεράστιων λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντιά της. Κινητοποιήσεις που έγιναν με αφορμή την εξοργιστική κυβερνητική απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, αλλά είναι φανερό πως αυτές περιέκλειαν τη συσσωρευμένη παλλαϊκή οργή για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής. Μέσα από αυτούς τους ελιγμούς και τα μασκαραλίκια της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδιώκει να προσπεράσει το σκόπελο της παλλαϊκής κατακραυγής στην πολιτική της, για να εξακολουθήσει να την εφαρμόζει απαρέγκλιτα. Και το κάνει αυτό χωρίς καθυστέρηση.

Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν τη λαίλαπα αυτής της κυβερνητικής πολιτικής είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Πιάνοντας το νήμα από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια της 26ης Γενάρη και της 28ης Φλεβάρη μπορούν με μαζικούς ενωτικούς πανεργατικούς αγώνες να διεκδικήσουν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις και να βάλουν φρένο στην αυξανόμενη ακρίβεια.

  • Για αύξηση του κατώτατου μισθού άνω του 30%.
  • Για την ανατροπή του νόμου που κατάργησε της συλλογικές διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ
  • Για συλλογικές συμβάσεις εργασίας που θα πετυχαίνουν ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας
  • Για να μπει φραγμός στην κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων, της διάλυσης των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών.