Τα γεγονότα που προηγήθηκαν από τη μεγάλη γενική απεργία στις 10/6 σκιαγράφησαν τις εξελίξεις των επόμενων ημερών ως την ψήφιση του αντεργατικού νόμου -πλέον- της κυβέρνησης της ΝΔ. Σαν έτοιμες από καιρό οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ, χέρι-χέρι με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, έσπευσαν να υποστείλουν τη σημαία του απεργιακού αγώνα στις 3/6 που είχαν κηρύξει ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ καθώς και Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα σε όλη τη χώρα και να την μεταθέσουν κατά μία εβδομάδα για να συμπορευτούν με τη ΓΣΕΕ. Το ΠΑΜΕ, που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην εξέλιξη αυτή, αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις, επικαλούνταν δημαγωγικά, όπως αποδείχθηκε, το επιχείρημα τάχα της ενότητας του εργατικού κινήματος. Κατά την προσφιλή του τακτική, το ΠΑΜΕ ακολούθησε το μοναχικό δρόμο της χωριστής πλατείας και της διαφορετικής ώρας για να μην βρεθούν οι εργαζόμενοι από κοινού στο δρόμο. Ακόμα, οι ίδιοι που πίνουν νερό στο όνομα της ενότητας των αγώνων των εργαζομένων δεν είχαν -όπως φαίνεται- κανένα δισταγμό να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις χωριστά από αυτή που κήρυξε η ηγεσία της ΓΣΕΕ με αφορμή την εργατική Πρωτομαγιά. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που πρωτοστάτησαν στη ματαίωση της απεργίας στις 3/6, τελικά το μόνο που πέτυχαν ήταν να εξωραΐσουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ και την πολιτική των συμβιβαστικών δυνάμεων που κυριαρχούν. Για να αποτινάξουν τη ρετσινιά του ξεπουλήματος της απεργίας και το σύρσιμο στην ουρά της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, έδωσαν τα ρέστα τους καλώντας σε νέα απεργία στις 16/6, χωρίς να περιμένουν τώρα να προκηρύξει απεργία η ΓΣΕΕ, για να «εξασφαλίσουν» υποτίθεται …την ενότητα του εργατικού κινήματος.
Πράγματι ο ρόλος που έπαιξε η ηγεσία της ΓΣΕΕ, με την ευθύνη των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν για μια ακόμα φορά άθλιος και υπονομευτικός προς τα συμφέροντα των εργαζομένων. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ με τη στάση που κράτησε επιβεβαίωσε ξανά ότι δεν είναι διατεθειμένη να αμφισβητήσει την κυβερνητική πολιτική και τα συμφέροντα της εργοδοσίας και να ενεργοποιηθεί για να αποκρουστούν τα αντεργατικά μέτρα. Αντίθετα η πολιτική που έχει από καιρό χαράξει, βάζει πλάτη στην κυβερνητική πολιτική. Με μικρή διαφοροποίηση -ως προς τις ανακοινώσεις της κυρίως- την ίδια στάση κρατά και η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ στην οποία κυριαρχούν οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις. Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ έχει επιλέξει μια τακτική υψηλών αντιπολιτευτικών τόνων, όμως στην πράξη επιβάλλει την αδράνεια, φορτώνοντας την ευθύνη στους εργαζόμενους οι οποίοι «δεν τραβάνε», ή «δεν μπορούν να χάσουν δυο-τρία μεροκάματα στην απεργία» και άλλα παρόμοια αστήρικτα επιχειρήματα.
Παρά λοιπόν την ακύρωση της απεργίας στις 3/6 και τη μετάθεσή της, παρά την συμβιβαστική και ηττοπαθή πολιτική που έχουν χαράξει οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, η 10η Ιούνη ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Η συμμετοχή των εργαζομένων στα απεργιακά συλλαλητήρια, τόσο της Αθήνας όσο και των άλλων πόλεων, ήταν η μαζικότερη των τελευταίων χρόνων. Χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα βρέθηκαν στους δρόμους συσπειρωμένοι στα σωματεία τους και εξέφρασαν την αγωνιστική τους διάθεση να παλέψουν για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης. Η πανεργατική απεργία ήταν το αποτέλεσμα της πίεσης που ασκήθηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα πρωτοβάθμια σωματεία προς τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Ένα λοιπόν βασικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι παρά την ηττοπαθή γραμμή των ηγεσιών αυτών, οι εργαζόμενοι βρήκαν αγωνιστική διέξοδο συμμετέχοντας στην απεργία και τα συλλαλητήρια κάτω από τη σημαία των συνδικάτων τους. Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος σε σύγκρουση με τη γραμμή του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, που εκφράζουν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού και ο ρεφορμισμός, καθίσταται επιτακτική ανάγκη σήμερα.
Γραμμή υπονόμευσης και χτυπήματος του απεργιακού αγώνα
Παρά τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στις 10/6 και το μαχητικό παλμό των συλλαλητηρίων, οι δυνάμεις της ηττοπάθειας και της συνθηκολόγησης έσπευσαν την επόμενη μέρα να προσφέρουν χείρα βοήθειας προς την κυβέρνηση για να προωθήσει και να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο. Από κοινού ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ και ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσαν μια γραμμή αποκλιμάκωσης του απεργιακού αγώνα, σαλπίζοντας υποχώρηση. Έτσι διαμόρφωσαν στην ΑΔΕΔΥ την αρχική στάση εργασίας, αντί της νέας 24ωρης απεργίας για τις 16/6, ημέρα ψήφισης του ν/σ. Αντίστοιχη θέση επέβαλαν και στη διοίκηση του ΕΚΑ, βγάζοντας έτσι από τη δύσκολη θέση τη -μέχρι τότε άφωνη- ΓΣΕΕ να ανακοινώσει πως «στηρίζει την κινητοποίηση του ΕΚΑ»(!!) Όμως η πίεση που άσκησαν οι εργαζόμενοι και μια σειρά συνδικάτα και εργατικά κέντρα, υποχρέωσε την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ σε αναδίπλωση και τελικά στην κήρυξη της 24ωρης απεργίας. Ακόμα κι έτσι όμως, οι ίδιες δυνάμεις των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να χτυπήσουν την απεργία ανοίγοντας δρόμο στην κυβέρνηση για να την κηρύξει παράνομη, με το προσχηματικό επιχείρημα της διατάραξης των πανελλαδικών εξετάσεων, την ώρα που τα ναυτεργατικά σωματεία δέχονταν επίθεση από τα δικαστήρια για να μην θιχθούν τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Τα πράγματα μπορούν και πρέπει να πάνε αλλιώς
Η μαζική συμμετοχή στην πανεργατική απεργία στις 10/6 έδειξε ότι υπήρχαν όλες οι δυνατότητες ώστε να ξεδιπλωθεί ακόμα νωρίτερα πανεργατικός απεργιακός αγώνας. Τα μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση ήταν γνωστά εδώ και μήνες. Η κωλυσιεργία των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων ήταν αυτή που οδήγησε τα πράγματα στις παραμονές της ψήφισης των μέτρων, διαμορφώνοντας τετελεσμένα σε βάρος των εργαζομένων. Απαιτούνταν όμως η ακόμα πιο ισχυρή, συντονισμένη και επίμονη πίεση της βάσης, των εργαζομένων και των πρωτοβάθμιων σωματείων και συνδικάτων σε αγωνιστική κατεύθυνση. Η ανυποχώρητη αντιπαράθεση και σύγκρουση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων με τη συμβιβαστική πολιτική των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ηττοπαθή γραμμή του ΠΑΜΕ, που βοήθησε τελικά την κυβέρνηση να επιβάλει τα μέτρα.
Η επόμενη ημέρα αναμφίβολα γίνεται πιο δύσκολη για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους. Τα νέα κυβερνητικά μέτρα ενισχύουν ακόμα περισσότερο το αντεργατικό οπλοστάσιο, θωρακίζουν και αποθρασύνουν ακόμα πιο πολύ την εργοδοσία, διαμορφώνουν συνολικά ένα ακόμα πιο αντιδραστικό καθεστώς. Κυβέρνηση και εργοδοσία θα επιχειρήσουν να βάλουν στο γύψο τα συνδικάτα ενεργοποιώντας τα ψηφισμένα μέτρα, για να καταστείλουν τους απεργιακούς αγώνες, να εξαπολύσουν σκληρή τρομοκρατία ενάντια στους εργαζόμενους.
Παρά το νέο πιο δύσκολο τοπίο που διαμορφώνεται, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη διέξοδο παρά μόνο τον ανυποχώρητο αγώνα τους ενάντια στα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης, νέα και παλιά. Η πάλη πρέπει να συνεχιστεί, να ενισχυθεί και να κλιμακωθεί την επόμενη ημέρα. Όπλο των εργαζομένων είναι τα συνδικάτα τους, η μαζική συσπείρωσή τους σ’ αυτά, η υπεράσπιση των δημοκρατικών συλλογικών τους διαδικασιών απέναντι στις κυβερνητικές και εργοδοτικές απειλές και επιθέσεις.
Η επανακατάκτηση του 8ωρου, των συλλογικών συμβάσεων, των δημοκρατικών – συνδικαλιστικών ελευθεριών και όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που ανέτρεψε η πολιτική της κυβέρνησης περνά μέσα από την παρατεταμένη εξωκοινοβουλευτική πάλη με όχημα τα συνδικάτα, προσανατολισμένα σε ταξική αγωνιστική κατεύθυνση. Σε αδιάκοπη πάλη με την γραμμή του συμβιβασμού, της ηττοπάθειας και της συνθηκολόγησης. Ο απεργιακός αγώνας του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να δυναμώσει την επόμενη ημέρα, για να μην βρουν εφαρμογή και να ανατραπούν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης.
