Και σε αυτές τις εκλογές, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ (αλλά και τα συμπληρώματά τους, ΚΙΝΑΛ, Βελόπουλος, Βαρουφάκης κ.ά) επιχειρούν με κάθε τρόπο να μας εγκλωβίσουν για μια ακόμη φορά στη λογική του «μικρότερου κακού», να επιλέξουμε δηλαδή «ποιος θα μας σφάξει λιγότερο».
Αυτή η αυτοκαταστροφική επιλογή στην παγίδα της οποίας πέφτουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, από τη μια λύνει τα χέρια της κυρίαρχης τάξης να συνεχίζει απρόσκοπτα το ξεζούμισμά μας και από την άλλη αφοπλίζει το εργατικό κίνημα και υπονομεύει κάθε προσπάθεια οργάνωσης της λαϊκής αντίστασης.
Ας «λειτουργήσουμε» τη μνήμη μας και ας απαντήσουμε στο ερώτημα:
Μήπως χρόνια και χρόνια η κυρίαρχη τάξη και τα όργανά της δεν πριμοδοτούσαν άλλοτε να επιλέξουμε ΠΑΣΟΚ «για να μην έρθει η δεξιά», άλλοτε ΝΔ για να φύγει το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ΣΥΡΙΖΑ «για να φύγει ο Σαμαράς»; Μ’ αυτά και με αυτά, δεν αφοπλίστηκε το δημοκρατικό και αριστερό κίνημα; Μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση;
Η επιλογή κάθε φορά ανάμεσα στους δύο κυρίαρχους πόλους του αστικού συστήματος (και στα συμπληρώματά τους), που και οι δύο έχουν ήδη δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσουν τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ την επόμενη μέρα, μόνο φτώχεια και ανεργία μπορεί να μας προσφέρει.
Το ζήτημα επομένως δεν είναι αν έχουν κάποιες διαφορές ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Αυτές οι υπαρκτές διαφορές (που δεν είναι παρά διαφορετικοί χειρισμοί για τον ίδιο στόχο) βοηθούν να εγκλωβίζονται διαφορετικά τμήματα του λαού και να μην αμφισβητούν τον πραγματικό αντίπαλό τους, την κυρίαρχη τάξη, η οποία έχει κάθε συμφέρον να στηρίζει τα κόμματα αυτά.
Τέτοιες διαφορές πάντα θα υπάρχουν και ποτέ δεν εμπόδισαν την άμεση ή έμμεση συνεργασία αυτών των δυνάμεων στην εφαρμογή των αντιλαϊκών κατευθύνσεων για τη στήριξη των στρατηγικών συμφερόντων του κεφαλαίου.
Να το ξεκαθαρίσουμε
Tο κρίσιμο ζήτημα που προβάλλει μπροστά στις εκλογές δεν είναι να διαλέξουμε ποια κόμματα δεξιά, κεντρώα ή «αριστερά» θα κυβερνούν αύριο και θα διαχειρίζονται την εξουσία για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, τσακίζοντας το λαό με τη βάρβαρη και υποτελή πολιτική των μνημονίων, όποια μεταμφίεση κι αν αποκτήσουν αυτά τα μνημόνια. Tο πραγματικό πρόβλημα μπροστά στις νέες αντεργατικές-αντικοινωνικές θύελλες που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ξεσπάσουν πιο βίαια μετά τις εκλογές είναι αν θα χτιστεί βήμα-βήμα ένα ισχυρό λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης ικανό να αποκρούσει τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και να προασπίσει αποτελεσματικά τα άμεσα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και να τον ενώσει πάνω στα γενικά και πανεθνικά αιτήματα.
Tο πραγματικό πρόβλημα είναι αν θα οικοδομηθεί μια ανεξάρτητη απέναντι στην κυρίαρχη τάξη, ισχυρή και αξιόπιστη Kομμουνιστική Aριστερά, ένα αυθεντικό κομμουνιστικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, σταθερός και ασυμβίβαστος εκφραστής της εργατικής τάξης, του λαού και των ταξικών συμφερόντων τους. Όχι μια στο όνομα Aριστερά, προσαρμοσμένη στις πιέσεις και τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος που θα κληθεί να ξελασπώσει, να διασώσει και να διαιωνίσει την ιμπεριαλιστική και αστική κυριαρχία, αλλά μια πραγματική κομμουνιστική Aριστερά, ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, που χωρίς την ύπαρξη, την οικοδόμηση και τη δράση του η εργατική τάξη και οι πλατιές λαϊκές μάζες θα παραμένουν αφοπλισμένες, ευάλωτες στο πέλαγος των εφήμερων ρεφορμιστικών αυταπατών και των συνεχώς διαψευδόμενων προσδοκιών.
Να το πούμε ξανά και ξανά: Με παλιά ή νέα κυβερνητική διαχείριση η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχισθεί.
Να ενισχύσουμε το δρόμο των αγώνων!
Να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
