Αμετακίνητη στην απαρέγκλιτη τήρηση των Συνθηκών, ακόμα και για το θέμα της πανδημίας του κορονοϊού, στάθηκε για άλλη μία φορά η Γερμανία με τους συμμάχους της (Ολλανδία, Φινλανδία, Δανία, Σουηδία, χώρες της Βαλτικής και ορισμένες από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη), απορρίπτοντας κατηγορηματικά τις διάφορες προτάσεις (ευρω-ομόλογα, «αέναα» ομόλογα, δωρεάν κεφάλαια, κοπή χρήματος, κ.α.) οικονομικής στήριξης των παραπαιόντων κρατών-μελών, πέραν των θεσμικών μηχανισμών της κοινότητας και συγκεκριμένα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ.) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Έτσι το θέμα των ευρω-ομολόγων κλείνει οριστικά, με την αλαζονική στάση της Μέρκελ, να δίνει το στίγμα της αδιαμφισβήτητης ηγεσίας της Ε.Ε., επικαλούμενη ότι η «αμοιβαιοποίηση» του χρέους με τα προτεινόμενα ομόλογα, προϋποθέτει την αλλαγή των Συνθηκών που διέπουν τους όρους λειτουργίας της Ε.Ε. και άρα δεν είναι αποδεκτή. Άλλωστε, ο Ο. Σόλτς, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας σε παρατηρήσεις ότι η Γερμανία έχει ήδη προχωρήσει σε δυναμική τόνωση της οικονομίας με σχέδιο πολύ ισχυρότερο από αυτό των ΗΠΑ, ξεκαθάρισε ότι: «…σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία, ως ένα μεγάλο εξαγωγικό έθνος, έχει συμφέρον να ανακάμψει γιατί είναι στενά συνδεδεμένη με όλες τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης…». Deutschland über alles!
Είναι αλήθεια πως τόσο η Ιταλία, όσο και η Ισπανία, εμφανίστηκαν διαλλακτικές, προβλέψιμες στις γερμανικές αιτιάσεις και απαιτήσεις, έχοντας εγκαταλείψει τις προηγούμενες διεκδικητικές θέσεις τους. Δυστυχώς, επειδή ο προβλέψιμος είναι και χειραγωγήσιμος, οι αντιδράσεις τους χάθηκαν μέσα σε ένα γενικό αλαλούμ αντιδικιών και φραστικών επιθέσεων των αδιάλλακτων που αρνούνται επιδεικτικά κάθε βοήθεια με τη μορφή «δωρεάν παροχών». Ωστόσο να σημειώσουμε πως πειθήνιος και υπάκουος ζήτουλας της λογικής του «ό,τι προαιρείσθε» εμφανίστηκε και ο Μητσοτάκης. Γνωρίζοντας πως τα όποια δάνεια του ESM, θα φορτωθούν εκ του ασφαλούς τις πλάτες ενός λαού που βγαίνει από μία δεκαετή μνημονιακή λαίλαπα, και φοβούμενος νέες εκρηκτικές λαϊκές αντιδράσεις, για το λόγο αυτό μαζί με τους Κόντε και Σάντσεθ ζητούν επιχορηγήσεις και όχι δάνεια, κάτι που απορρίπτει –προς το παρόν- η Γερμανία και το σινάφι της. Τέλος, η ερμαφρόδιτη πολιτική του Μακρόν, αφού διέσπασε το «κοινό» μέτωπο των κρατών-μελών του λεγόμενου Νότου, ενισχύει τώρα το εύθραυστο γερμανογαλλικό σχέδιο για ένα Ταμείο Ανάκαμψης (Recovery Fund), κάτω από την ισχυρή πίεση των Γερμανών.
Το αποτέλεσμα της γερμανικής αδιαλλαξίας ήταν το νέο ναυάγιο της χθεσινής (23/04) τηλε-Συνόδου Κορυφής, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση των αδιεξόδων και τον εμφανή κίνδυνο διάρρηξης των σχέσεων με τις χώρες του Νότου.
***
Ωστόσο, από τις προτάσεις που κατατέθηκαν στο Eurogroup της 9ης Απρίλη, τελικά εγκρίθηκε η βασική συμφωνία για:
- 240 δις € από τον ESM για δαπάνες υγειονομικής φύσεως που έχουν σχέση με την αντιμετώπιση του κορονοϊού,
- 100 δις € δάνεια προς τους κρατικούς Προϋπολογισμούς, για την αντιμετώπιση της ανεργίας και στήριξη επιχειρήσεων (πρόγραμμα SURE). Καθώς η μερική παύση από την εργασία θα πληρώνεται από το κράτος, οι επιχειρήσεις απαλλάσσονται από το μισθολογικό και μη μισθολογικό κόστος, εξασφαλίζοντας ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη με γενίκευση της ευελιξίας. Εξάλλου οι αθρόες επιδοτήσεις και λοιπές διευκολύνσεις, χαιρετίσθηκαν απ’ όλες τις αστικές κυβερνήσεις. Κι αυτό γιατί, κρατική μισθοδοσία σημαίνει κονδύλια του κρατικού Προϋπολογισμού, δηλ. χρήματα των ίδιων των λαϊκών νοικοκυριών. Τίποτα δηλαδή δεν χαρίζεται! Και τέλος,
- 200 δις € για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την ΕΤΕπ.
Η πρόταση της Κομισιόν για το Ταμείο Ανάκαμψης των περίπου 2 τρις €, που συνδέεται με τον επόμενο 7ετή Προϋπολογισμό της Ε.Ε. και το Πλαίσιο Δημοσιονομικής Πολιτικής 2021-2027 (ΠΔΠ), συμφωνήθηκε κατ’ αρχήν και από τα 27 κράτη-μέλη. Για να δώσουμε κάποια στοιχεία, τα περίπου 2 τρις € που φιλοδοξεί να συγκεντρώσει το Ταμείο, θα προέρχονται από παραδοσιακούς ίδιους πόρους (δασμούς, ΦΠΑ, εισφορές κρατών-μελών, ομόλογα που θα εκδώσει η Κομισιόν με εγγύηση είτε των κρατών-μελών, είτε του Δημοσιονομικού Πλαισίου, κ.α.), δηλαδή με χρήματα και πάλι των ευρωπαϊκών λαών. Και η μεν Γερμανία δέχθηκε να συνεισφέρει κάτι παραπάνω στο ΠΔΠ, όμως οι άλλοι καθαροί συνεισφορείς (Αυστρία, Δανία, Σουηδία, Ολλανδία), δεν θέλουν ούτε να ακούσουν κουβέντα για αυξήσεις. Κι επειδή υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες σχετικά με δεκάδες προβλήματα που άπτονται από του πως θα εκδοθούν τα ομόλογα της Κομισιόν, τι όρους θα έχουν (διάρκεια κλπ.), το αν θα είναι αέναα ή μακροχρόνια, το πως θα δοθούν τα δάνεια, το που ακριβώς θα ξοδευτούν, το τι ακριβώς θα συμβεί στις άλλες πρόνοιες του ΠΔΠ, μέχρι ποιο θα είναι το τελικό ύψος του ΠΔΠ και τι θα γίνει με τον Προϋπολογισμό της Ευρωζώνης, κ.α., ανατέθηκε στην Επιτροπή να παρουσιάσει τις λεπτομέρειες μέχρι τις 6 Μάη. Η διαδικασία απόφασης θα απαιτήσει 1 ή 2 ακόμα Συνόδους, το δε νέο Ταμείο δεν θα είναι λειτουργικό πριν από το Γενάρη του 2021 καθώς απαιτούνται εθνικές διαδικασίες έγκρισης (κοινοβούλια κλπ.).
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η αντιπαράθεση οξύνεται επικίνδυνα, η συνοχή αποσαρθρώνεται, η αντιπαλότητα παίρνει οξυμένες διαστάσεις, παρά την υποχώρηση των πιο αδύνατων κρατών-μελών, μπροστά στις γερμανικές αξιώσεις. Ωστόσο, ο κοινός παρονομαστής, όλων των εκπροσώπων των αστικών τάξεων που συναγελάζονται μέσα στα σκοτεινά κοριντόρ των Βρυξελλών, περιλαμβάνει δύο βασικούς παραμέτρους: τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη διάσωση του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συστήματος και η διατήρηση με κάθε θυσία –προφανώς των λαών- της κερδοσκοπίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Αυτός είναι ο ευρωπαϊκός καημός και γι’ αυτό η Λαγκάρντ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, πως αν καθυστερήσουν ακόμα να πάρουν αποφάσεις η ύφεση που χτυπά την παγκόσμια οικονομία, αλλά και την Ευρωζώνη θα ξεπεράσει ακόμα και το 15%!
***
Απ’ ό,τι προβλέπεται, τα κοινοτικά σχέδια θα καθυστερήσουν τουλάχιστον μέχρι το 2021, με τη Γερμανία να ανοίγει αργά τη βάνα των χρηματικών ροών και τις υπόλοιπες αστικές κυβερνήσεις να σέρνονται, θέλουν δεν θέλουν, πίσω της, καταπίνοντας τις εθνικές τους φιλοδοξίες και αποδεχόμενες τη συνέχιση της καπιταλιστικής τους κερδοσκοπίας.
Στη χώρα μας, η Δεξιά, προπομπός των συμβιβασμών, της υποτέλειας και της εξάρτησης, θα δεχθεί άλλη μία μελανή σελίδα στις αντιλαϊκές παραδόσεις της με μία νέα σαρωτική επίθεση στο εργατολαϊκό εισόδημα. Γι’ αυτό το λόγο, και ο ελάχιστος δισταγμός ή προβληματισμός απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα περί «υποχρεωτικού συμβιβασμού λόγω της υγειονομικής κρίσης», μέλλει να αποδειχθεί μοιραία για το λαό. Αντίθετα με τις κυβερνητικές αντιδραστικές παραινέσεις και τα πρωθυπουργικά άλλοθι, αυτό που προβάλλει ανάγλυφα σαν στοιχειώδες χρέος του κάθε δημοκράτη, προοδευτικού, αριστερού και κομμουνιστή, είναι η μαζική αντίσταση του στη λαίλαπα που έρχεται να σαρώσει τη ζωή του για τις επόμενες δεκαετίες.
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ο ασφυκτικός οικονομικός έλεγχος και η αέναη επιτροπεία σε μία χώρα χωρίς παραγωγική βάση, με τις αεριτζίδικες «υπηρεσίες», με το δυσθεώρητο κρατικό χρέος, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε οικονομική ασφυξία τα εργατολαϊκά και αγροτικά νοικοκυριά. Η εξάρτηση από τα ιμπεριαλιστικά αυτά κέντρα θα είναι μακροχρόνια και η επίδειξη πυγμής από αυτά ήδη φαίνεται ξεκάθαρα. Η μέγγενη σφίγγει και μόνο η επαγρύπνηση και ο ενιαίος εργατολαϊκός αγώνας μπορούν να βάλουν φραγμό στις ακόμα πιο δύσκολες μέρες που έρχονται και να αποκρούσουν την επερχόμενη σφοδρότερη αντιλαϊκή, αντιδραστική επέλαση, που ακουμπά στο άλλοθι της πανδημίας.
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι αυτές οι επερχόμενες σαρωτικές αλλαγές στη ζωή και την επιβίωση του λαού μας, αποτελούν μία εξαιρετική «παροχή» προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και συνάμα έχουν σαν στόχο την πλήρη υποταγή και ήττα του εργατολαϊκού κινήματος.
Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα δέχεται απανωτά πλήγματα πάνω στο εισόδημά του, τις εργασιακές του σχέσεις, το ασφαλιστικό του, τις δημοκρατικές του ελευθερίες και δικαιώματα, την ίδια την επιβίωσή του.
Για όλα τα παραπάνω, είναι ανάγκη να καταπολεμηθεί αποφασιστικά η γραμμή της υποταγής και του συμβιβασμού προς την κυβερνητική πολιτική. Είναι ανάγκη να αποδοκιμαστεί και να καταγγελθεί κάθε διασπαστική πολιτική που εμποδίζει την ενότητα και τη μαζικοποίηση των αγώνων. Και πάνω απ’ όλα θα πρέπει οι αγώνες αυτοί να δοθούν με τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα και αποφασιστικότητα, ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, ενάντια στην Ε.Ε. τους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ.
