Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η κομματική εκδήλωση του Μ-Λ ΚΚΕ στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την εκτέλεση εκατοντάδων αγωνιστών της εθνικής αντίστασης από τους ναζί κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους στις 17 Αυγούστου του 1944.
Τα μέλη και οι φίλοι του Μ-Λ ΚΚΕ από την Αθήνα και τον Πειραιά συγκεντρώθηκαν από τις 11:00 στην πλατεία του Αγίου Νικολάου στη Νίκαια και πραγματοποίησαν πορεία μέχρι τον ιστορικό χώρο του Μπλόκου της Κοκκινιάς φωνάζοντας συνθήματα όπως «η Κοκκινιά έχει ιστορία, ο λαός την έγραψε με αγώνα και θυσία», «τιμή και δόξα στους ήρωες του Μπλόκου», «ο λαός δεν ξεχνά οργανώνεται νικά», και αλλά συνθήματα για την εαμοελασίτικη αντίσταση, τη σημερινή πάλη του λαού μας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική του ιμπεριαλισμού και της κυβέρνησης, ενώ ακούστηκαν και συνθήματα για τον αγώνα του αδούλωτου Παλαιστινιακού λαού.
Όταν η πορεία έφτασε στο χώρο του Μπλόκου, ο σύντροφος Χρίστος Σόφης πλάι στη συντρόφισσα Ρούλα Λαγουτάρη και το σύντροφο Παναγιώτη Μαστροκώστα κατέθεσαν στεφάνι εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ στο μνημείο των εκτελεσμένων του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Ακολούθησε η κεντρική πολιτική εκδήλωση του Μ-Λ ΚΚΕ στην ιστορική μάντρα της Κοκκινιάς.
Η συντρόφισσα Αναστασία Λεοντή εκφώνησε ομιλία για την ιστορία του Μπλόκου ανατρέχοντας στη δράση του ιστορικού ΚΚΕ και των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ στις κόκκινες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, ενώ αναφέρθηκε και στην αλύγιστη στάση των εκτελεσθέντων αλλά και την ατιμωρησία των προδοτών από τις μετέπειτα ελληνικές κυβερνήσεις.
Ύστερα το λόγο πήρε ο σύντροφος Ιάσονας Αδριανός εκ μέρους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, που με την πολιτική του τοποθέτηση τόνισε πως η συμπλήρωση των 80 χρόνων από το Μπλόκο της Κοκκινιάς, την Απελευθέρωση της Αθήνας και τη μάχη του Δεκέμβρη, δεν έχουν μουσειακό ενδιαφέρον αλλά τροφοδοτούν τους σημερινούς λαϊκούς αγώνες ενάντια στο φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.
Πριν την ολοκλήρωση της εκδήλωσης τα μέλη και οι φίλοι του Μ-Λ ΚΚΕ κράτησαν ενός λεπτού σιγή για να τιμήσουν τους εκτελεσμένους κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Το Ιστορικό του Μπλόκου της Κοκκινιάς
Aπό τη σ. Αναστασία Λεοντή (εκτεταμένα αποσπάσματα)
Το μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17 Αυγούστου 1944, ο «Μπλόκος», όπως λέγεται από τους Κοκκινιώτες, είναι ίσως η αγριότερη επιχείρηση μπλόκου από τους Ναζί κατακτητές και τους Έλληνες συνεργάτες τους, τους γερμανοτσολιάδες και άλλα κοινωνικά αποβράσματα, κουκουλοφόρους καταδότες.
Οι κατακτητές επιδίωκαν να καλύψουν με τα μπλόκα την έλλειψη εργατικών χεριών στη Γερμανία, δεδομένου ότι, ενώ είχε αναστραφεί η πορεία του πολέμου μετά το Στάλινγκραντ, το Γ΄ Ράιχ προχώρησε σε ευρύτατη απονενοημένη στρατολόγηση ανδρών από 15 ετών έως ηλικιωμένους. […]
Από το μπλόκο της Κοκκινιάς προηγήθηκαν τον Αύγουστο του 1944 το μπλόκο του Βύρωνα, του Δρουγουτιού, της Καλογρέζας. Οι συνοικίες που επιλέχθηκαν ήταν εργατογειτονιές-προσφυγογειτονιές, όπου και το Κίνημα της Εθνικής Αντίστασης, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν σημαντικές δυνάμεις και επιτυχίες στις επιχειρήσεις τους. Εξάλλου οι προσφυγογειτονιές, όπως και η Κοκκινιά-Νίκαια, θεωρούνται η «Ατμομηχανή της Αντίστασης».
Εκτός από την ανάγκη του Γ΄ Ράιχ για εργατικά χέρια, τα μπλόκα είχαν έντονο εκδικητικό-σαδιστικό χαρακτήρα εναντίον των «κόκκινων» συνοικιών. […]
Στο ΕΑΜ Κοκκινιάς, την ισχυρότερη οργάνωση του ΕΑΜ Πειραιά, συσπειρώθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της προσφυγικής πολιτείας. Είχε 4 τομείς/συνοικίες 1. Κιλικιανά-Οσία Ξένη 2. Νεάπολη-Γερμανικά 3. Γ΄ Νεκροταφείο-Πολυκατοικίες-Άσπρα Χώματα 4. Άγιος Νικόλαος.
Η δραστηριότητα της οργάνωσης: Παράνομες συνεδριάσεις σε σπίτια, σύνδεσμοι για τον συντονισμό της οργάνωσης -συνήθως γυναίκες-, κινητοποίηση οπαδών, ενημέρωση με τα «χωνιά» το βράδυ, συνθήματα στους τοίχους, διακίνηση παράνομου τύπου -λειτουργούσε παράνομο τυπογραφείο-, δημιουργία και λειτουργία των συσσιτίων, που ήταν κεντρικό μέλημα της οργάνωσης για την επιβίωση του λαού. […]
Ο «Μπλόκος» ήταν καθαρά μια πράξη εκδίκησης των γερμανοτσολιάδων και των αφεντικών τους Ναζί, για την ήττα τους από τον ΕΛΑΣ στη Μάχη της Κοκκινιάς. Από τις 4 έως τις 8 Μάρτη 1944 η Κοκκινιά έγινε στόχος ισχυρών δυνάμεων από Ναζί, χωροφύλακες, ταγματασφαλίτες εξοπλισμένους από τους Γερμανούς, καθώς και τους διαβόητους «τσολιάδες» του Πλυτζανόπουλου, του Σγούρου, του Γκίνου και του Μπουραντά.
«Ράλληδες, ταγματαλήτες, μπουραντάδες, γερμανοί, τα κεφάλια σας θα πέσουν απ’ τ’ αντάρτικο σπαθί» λέει το αντάρτικο τραγούδι.
Επί τρεις ημέρες σε αλλεπάλληλες επιθέσεις προσπαθούν να εισβάλουν στην Κοκκινιά. Αναχαιτίζονται από τους ΕΛΑΣίτες και επιστρέφουν με όλο και περισσότερες ενισχύσεις. […]
Ολόκληρος ο λαός της Κοκκινιάς συμμετέχει και στηρίζει τους μαχητές του ΕΛΑΣ. Συγκλονιστικές στιγμές ηρωισμού διαδραματίζονται στην πόλη.
Στις 6 Μάρτη, στον Πειραιά, οργανώνεται από το ΚΚΕ πανεργατική απεργία κατά της τρομοκρατίας που απειλεί την Κοκκινιά. Νεκρώνουν τα πάντα, ενώ η Κοκκινιά δέχεται μια ακόμη επίθεση. Και πάλι αναχαιτίζονται και αποχωρούν με αιχμαλώτους, που απελευθερώνει ο ΕΛΑΣ.
Στις 8 Μάρτη οι επιδρομείς είναι ταμπουρωμένοι και τρομοκρατημένοι στο Σχολείο (Γρεβενών και Ραιδεστού). Ο Πλυτζανόπουλος με στολή Έλληνα αξιωματικού διαλέγει ποιοι αιχμάλωτοι θα μεταφερθούν στο Χαϊδάρι. Αργά το απόγευμα οι επιδρομείς αποχωρούν μεταφέροντας 300 αιχμαλώτους στο Χαϊδάρι. Η πλειονότητα φεύγει με τραίνα μεταφοράς ζώων για την Γερμανία.
17 Αυγούστου του 1944
Στις 2:30 τη νύχτα ξεκινά η επιχείρηση του Μπλόκου από 3000 βαριά οπλισμένους Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες που κυκλώνουν την πόλη, που εκείνη την ώρα κοιμάται.
Περικυκλώνεται η περιοχή από τον Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά. Επικεφαλής ο συνταγματάρχης των Ταγμάτων Ασφαλείας Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, ο ταγματάρχης Γιώργος Σγούρος και ο διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς.
Με τα «χωνιά» ειδοποιούνται οι κάτοικοι: «Προσοχή – προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας! Όλοι οι άνδρες από 14 έως 60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου».
Γυναίκες και παιδιά θρηνώντας ακολουθούν τους ανθρώπους τους που πηγαίνουν στην Οσία Ξένη. Ταυτόχρονα ταγματασφαλίτες και Γερμανοί βάζουν φωτιά, κάνουν πλιάτσικο και κακοποιούν αμάχους στα σπιτάκια της Κοκκινιάς.
Μέχρι τις 8 το πρωί έχουν μαζέψει 25.000 άτομα στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Γονατιστοί, σε σειρές με κενά μεταξύ τους, για να κινούνται οι δολοφόνοι τους, με το κεφάλι ψηλά για να τους βλέπουν καθαρά οι κουκουλοφόροι. Ο καυτός ήλιος του Αυγούστου και η ζέστη αφόρητη. Γυναίκες με στάμνες προσπαθούν με λίγο νερό να τους ανακουφίσουν. Κακοποιούνται μπροστά σε όλους. Με τον ήλιο ψηλά οι λίγοι καταδότες κουκουλοφόροι Κοκκινιώτες αρχίζουν να δείχνουν ποιοι να εκτελεστούν.
Ο λοχαγός του ΕΛΑΣ Αποστόλης Χατζηβασιλείου, τυφλώνεται στο ένα μάτι με ξιφολόγχη και τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος ζητώντας του να προδώσει συναγωνιστές του. «Πατριώτες, σηκώστε το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν». Αναίσθητος σέρνεται για να κρεμαστεί.
Ακολουθεί ο γραμματέας της ΚΟΒ Κιλικιανών Παναγιώτης Ασμάνης. Τον κομματιάζουν κυριολεκτικά μέχρι να τον σύρουν στο σημείο της εκτέλεσής του από τον ίδιο τον Πλυτζανόπουλο. Όλοι οι εκτελεσθέντες αρνήθηκαν να καταδώσουν άλλους με αντάλλαγμα να τους χαριστεί η δική τους ζωή. Προτρέπουν τους άλλους να αγωνιστούν ενάντια στο φασισμό.
Οι εκτελέσεις γίνονται στη μάντρα του ταπητουργείου Κιλικίας και Θηβών. Ο Γερμανός δήμιος στο πόστο του μέσα στην μάντρα. Πίνει ούζο και συνεχώς εκτελεί. Συνεχώς φωνάζει «άλες κομουνίστ καπούτ» (όλοι οι κομμουνιστές θα πεθάνουν).
Την ώρα των εκτελέσεων, κατά μαρτυρίες, προδόθηκε το κρυσφύγετο μιας ομάδας του εφεδρικού ΕΛΑΣ στην οποία συμμετείχε η Διαμάντω Κουμπάκη, η θρυλική αντάρτισσα της Κοκκινιάς.
Υπό άγριο ξυλοδαρμό με τους υποκόπανους των όπλων οδηγείται στην μάντρα για εκτέλεση. Τους βρίζει «σαν και σας, εγώ έφαγα εξήντα πέντε». Πριν την εκτέλεση φωνάζει «Μια ζωή τη χρωστάμε, ας μην την πάρουν οι προδότες. Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες. Θα τους εκδικηθούν».
Η αγωνίστρια Αθηνά Μαύρου πεθαίνει κι εκείνη ηρωικά.
Ο αγωνιστής Κώστας Περιβόλας, την ώρα που τον διαλέγουν για εκτέλεση, ορμά στον Πλυτζανόπουλο και τον πιάνει από τον λαιμό. Εκείνος προλαβαίνει και τον εκτελεί επί τόπου.
Την ίδια ώρα μια ομάδα ΕΛΑΣιτών δίνει γενναία μάχη και κάποιοι διαφεύγουν από τον κλοιό του μπλόκου.
Σαρανταέξι πατριώτες εκτελούνται στα «Καμμένα», όπου μεταφέρθηκαν με καμιόνια από την Οσία Ξένη.
Λίγο μετά το μεσημέρι σταματούν οι εκτελέσεις.
Στο χώρο της Μάντρας το θέαμα είναι απερίγραπτο. Τα πτώματα σωρός, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, παχύ στρώμα το αίμα.
Οι γερμανοί προσφέρουν στους κουκουλοφόρους την αμοιβή τους. Πλιάτσικο στα πτώματα. Ορμούν πάνω τους και παίρνουν ό,τι πολύτιμο: Ρολόγια, δαχτυλίδια, βέρες. Ενώ επιδίδονται στο έργο τους, κάποιοι από αυτούς εκτελούνται επί τόπου από τους Γερμανούς. Τους είναι πλέον άχρηστοι. Μεταξύ αυτών οι διαβόητοι προδότες Μπατράνης και Μπεμπέκογλου.
Ο υπαστυνόμος Παπανάγνου, ενταγμένος στο ΕΑΜ, παίρνει εντολή από τον Διοικητή του 5ου Αστυνομικού Τμήματος να επιβλέψει τη μεταφορά των νεκρών της Μάντρας στο Γ΄ Νεκροταφείο. Η μαρτυρία του είναι συγκλονιστική.
«Ρίγος ένιωσα σε όλο μου το σώμα. Δεν περίμενα να δω τόσα θύματα. Πραγματικό σφαγείο… Συνήλθα γρήγορα. Τους δράστες τους ξέρουμε. Τις αιτίες επίσης. Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι η ταυτότητα των θυμάτων. Προέχει η διάσωση των στοιχείων της ταυτότητάς τους…». Ερεύνησε όλα τα πτώματα. Ό,τι διαφωτιστικό εύρισκε στο καθένα, το έκανε δεματάκι σ’ ένα μαντήλι ή ένα κομμάτι από πουκάμισο του θύματος. Όλα τα δεματάκια τα τύλιξε σ’ ένα σακάκι εκτελεσμένου και τα παρέδωσε στον υπάλληλο του γραφείου του Ερυθρού Σταυρού, που στεγαζόταν σε γραφείο του Αστυνομικού Τμήματος. Χάρις σε αυτόν γνωρίζουμε τις ταυτότητες των θυμάτων.
«Αγκάλιασα για μια ακόμη και τελευταία φορά με το βλέμμα μου τα θύματα και με βουρκωμένα μάτια άνοιξα την σιδερένια πόρτα του υφαντουργείου».
Οι εργάτες του Δήμου φόρτωσαν στα κάρα τους νεκρούς, ενώ οι αστυφύλακες κρατούσαν μακριά τις γυναίκες που είχαν γεμίσει όλους τους γύρω χώρους. Μέτρησε εβδομήντα δύο εκτελεσμένους στη Μάντρα της Οσίας Ξένης. Χωρίς τα θύματα στα Αρμένικα. Οι εκτελεσμένοι της Μάντρας θάφτηκαν στο Γ΄ Νεκροταφείο και οι εκτελεσμένοι των Καμμένων στο Νεκροταφείο της Ανάληψης.
Το βράδυ της 17ης Αυγούστου ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ έγραψαν συνθήματα στην Μάντρα και η Κομματική Οργάνωση Κοκκινιάς του ΚΚΕ κυκλοφόρησε σ’ όλη την πόλη την ιστορική προκήρυξη: «17 Αυγούστου 1944. Ματωμένη μέρα της Κοκκινιάς. Μέρα που ζητάει εκδίκηση για το αίμα των παλικαριών μας… Αιώνια η μνήμη στα παλικάρια μας που πέσανε. Θάνατο – ξεκλήρισμα στους προδότες. Όλα για την συντριβή του Καταχτητή. Αχτιδική Επιτροπή Κομματικής Οργάνωσης Κοκκινιάς». […]
Η τύχη των δωσιλόγων: Στις δίκες των δωσιλόγων ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια. Δεν φυλακίστηκε ποτέ και πέθανε στο σπίτι του στις 28 Οκτωβρίου 1946 από φυσικό θάνατο. Το 1947 η χήρα του πήρε «σύνταξη πρωθυπουργού». Ο Μπουραντάς αθωώθηκε. Το 1947 οι Σγούρος και Πλυτζανόπουλος αθωώθηκαν. Το 1948 ο Σγούρος τοποθετήθηκε διοικητής του 3ου Τάγματος Σκαπανέων στη Μακρόνησο, ενώ ο Πλυτζανόπουλος έφθασε στο βαθμό αντιστρατήγου. Στήθηκε μάλιστα και άγαλμα του ως αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.
Οι ταγματασφαλίτες και οι προδότες του Μπλόκου της Κοκκινιάς και των μπλόκων σε άλλες συνοικίες πήραν συντάξεις αντιστασιακών. Οι μητέρες, οι σύζυγοι και οι συγγενείς των νεκρών του Μπλόκου της Κοκκινιάς δεν πήραν ποτέ σύνταξη.
Το Μπλόκο της Κοκκινιάς έχει εμπνεύσει πολλούς κομμουνιστές και προοδευτικούς καλλιτέχνες. Εμβληματική είναι η ταινία του Άδωνη Κύρου «Το Μπλόκο της Κοκκινιάς». […]
Τιμάμε τους νεκρούς του Μπλόκου, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ που σήκωσαν την Τιμή και την Αξιοπρέπεια της Ελλάδας και του Ανθρώπου.
Δεν ξεχνάμε. Πολεμάμε την Λήθη και την παραποίηση της Ιστορίας, τη μαύρη προπαγάνδα που εξισώνει τον Κομμουνισμό με τον Φασισμό. […]
Γιατί, όπως έγραψε ο Δημήτρης Γληνός, όντας κρατούμενος στην Ακροναυπλία, «Ο μόνος τρόπος για να ζήσει κανείς και να πεθάνει σαν Άνθρωπος, είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό».
Αστείρευτη πηγη έμπνευσης για τους σημερινούς αγώνες
Από τον σ. Ιάσονα Αδριανό(εκτεταμένα αποσπάσματα)
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές-συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι,
Συμπληρώθηκαν φέτος 80 χρόνια από το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς τη 17η Αυγούστου του 1944, μέρα χαραγμένη στη μνήμη του λαού μας. Το «Μπλόκο» αποτελεί έναν ακόμη ματωμένο σταθμό στους λαϊκούς αντιφασιστικούς αγώνες του λαού μας, μία ακόμη σελίδα γραμμένη με το αίμα, τη θυσία, αλλά και τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των κομμουνιστών και των λαϊκών αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους στην πάλη ενάντια στον ξένο φασισμό και τους ντόπιους συνεργάτες του…
Μερικές μέρες πριν, οι πολιτικοί απόγονοι των χιτών και των ταγματασφαλιτών βεβήλωσαν με φασιστικά σύμβολα το μνημείο για το «Μπλόκο της Κοκκινιάς», θέλοντας (και) με τον τρόπο αυτόν να δηλητηριάσουν τα μυαλά της νεολαίας, να τρομοκρατήσουν και να εκφοβίσουν. 11 χρόνια πριν, ήταν πάλι τα φασιστικά τάγματα εφόδου των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που δολοφονούσαν τον αντιφασίστα αγωνιστή και μουσικό Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι, 2 χιλιόμετρα από εδώ που βρισκόμαστε. Όμως ο λαός του Πειραιά δεν τρομοκρατήθηκε, δε φοβήθηκε τους φασίστες. Αγωνίστηκε στο πλευρό του μαζικού λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος και απαίτησε την τιμωρία των δολοφόνων νεοναζί…
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές-συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι,
Δεν τιμάμε σήμερα το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς και την απελευθέρωση της Αθήνας και του Πειραιά απλώς επειδή κλείνουν 80 χρόνια και είναι μια «στρογγυλή» ημερομηνία. Το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς, οι 200 της Καισαριανής, ο ηρωικός Δεκέμβρης και δεκάδες ακόμη ματωμένοι σταθμοί του λαού μας στην πάλη για την απελευθέρωση αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης και αγωνιστικής ανάτασης στις σημερινές συνθήκες, που η ακροδεξιά ξανασηκώνει επικίνδυνα κεφάλι στην Ευρώπη και τη χώρα μας.
Σήμερα, που το φασιστικό κράτος του Ισραήλ δολοφονεί καθημερινά τον μαρτυρικό Παλαιστινιακό λαό και -με τη στήριξη και υποκίνηση των ΗΠΑ, της ΕΕ και του δυτικού ιμπεριαλισμού- εισβάλλει στον Λίβανο και απειλεί με γενικευμένη ανάφλεξη όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, η Κοκκινιά, η Απελευθέρωση της Αθήνας στέκονται σαν ακλόνητος φάρος για να θυμίζουν στους λαούς πώς κερδίζεται η λευτεριά και το δίκιο.
Για να θυμίζουν πως οι χιτλερικές ορδές τσακίστηκαν από τους λαϊκούς αντιφασιστικούς αγώνες και πως καμία πολεμική μηχανή, όσο κι αν είναι τεχνολογικά προηγμένη και εξοπλισμένη με τα πιο σύγχρονα όπλα, δεν μπορεί να νικήσει έναν αποφασισμένο, ενωμένο και οργανωμένο λαό. Αυτό έδειξε η Κοκκινιά το ’44, αυτό δείχνει σήμερα το παράδειγμα του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, που όλη η παγκόσμια προοδευτική ανθρωπότητα υποκλίνεται μπροστά του…
Τώρα που η ιστορία ξαναγράφεται για να δικαιολογηθεί η ανιστόρητη και επικίνδυνη θεωρία των «δύο άκρων», η Κοκκινιά δεν αφήνει το λαό μας να ξεχάσει σε ποια πλευρά της ιστορίας ανήκουν οι πολιτικοί απόγονοι εκείνων που συνεργάστηκαν με τους ξένους κατακτητές, που πίσω από τις μάσκες και τις κουκούλες κατέδωσαν χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές, που εγκατέλειψαν τη χώρα, που έστρεψαν τα όπλα απέναντι στον αντιφασιστικό αγώνα. Περισσεύει η υποκρισία της ΝΔ, των άλλων αστικών κομμάτων και των παπαγάλων τους στα ΜΜΕ να μιλούν για τα «δύο άκρα», την ίδια στιγμή που το ένα «άκρο» απολαμβάνει όχι μόνο της πολιτικής κάλυψης, μα και της ενεργής υποστήριξης, την ίδια στιγμή που χαιρετίζουν την παρουσία στο ελληνικό κοινοβούλιο των νεοναζί του τάγματος Αζόφ της Ουκρανίας.
Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ στηρίζει το νεοναζιστικού τύπου κράτος του Ισραήλ και, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, δεν άργησε καθόλου να δηλώσει την αμέριστη συμπαράστασή της στο φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι. Απέναντί τους, το «Μπλόκο» της Κοκκινιάς και η Απελευθέρωση της Αθήνας διδάσκουν πως η μόνη «σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι εκείνη του δίκαιου αγώνα των λαών για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Διδάσκουν πως παρά τα αμέτρητα ποτάμια αίματος και τις θυσίες, ο δρόμος των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ ήταν και παραμένει ο νικηφόρος δρόμος των λαών, πως ο φασισμός θα ξαναμπεί εκεί που πραγματικά ανήκει, στα σκονισμένα ράφια στις αποθήκες της ιστορίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές-συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι,
Αν σήμερα η ακροδεξιά και ο φασισμός τρέφονται από κάποιον, αυτή είναι η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας. Η πολιτική που φτωχοποιεί το λαό και τους εργαζόμενους, των οποίων ο μισθός τελειώνει στις 15 μέρες του μήνα. Η πολιτική που έχει μετατρέψει τα είδη λαϊκής κατανάλωσης σε είδη πολυτελείας, που επιχειρεί να επιβάλει ως κανονικότητα τους πετσοκομμένους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, τις υπέρογκες αυξήσεις στην ενέργεια και τα ενοίκια. Η πολιτική που σπρώχνει τη νέα γενιά στο περιθώριο, τη μετανάστευση και την ανεργία, στερώντας της τα μορφωτικά και εργασιακά της δικαιώματα, υψώνοντας ολοένα και περισσότερους ταξικούς φραγμούς. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, που γεννά εγκλήματα όπως στα Τέμπη, που 57 νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα.
Δηλώνουμε και από το βήμα αυτό, την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στον δίκαιο αγώνα των οικογενειών των θυμάτων και όλου του λαού, για να μη συγκαλυφθεί και να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα Τέμπη. Και είναι η ίδια πολιτική που έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟϊκό ορμητήριο, με αμερικάνικες βάσεις από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, σε μια χώρα που λειτουργεί στη βάση των υπαγορεύσεων των ιμπεριαλιστών προστατών της. Είναι η πολιτική του ενδοτισμού και της υποχώρησης απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις και την επιθετικότητα στο Αιγαίο. Είναι η πολιτική που έχει διαλύσει την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή στη χώρα μας, μετατρέποντάς την σε μία χώρα υπηρεσιών, μία χώρα-γκαρσόνι.
Αν σήμερα ενισχύονται κόμματα με ακροδεξιά και ρατσιστική ρητορική, που καλλιεργούν τη μεταφυσική και τον σκοταδισμό είναι γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί συνολικά μια πολιτική βαθιά αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική. Δύο εβδομάδες πριν, ένας Πακιστανός εργαζόμενος βρήκε φρικτό θάνατο στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα. Μια βδομάδα μετά, το ίδιο συνέβη με έναν Μπαγκλαντεσιανό στο ΑΤ Ομόνοιας. Καθημερινά τα τελευταία χρόνια, οι επαναπροωθήσεις προσφύγων στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα της χώρας από την Frontex και το λιμενικό έχουν μετατρέψει το Αιγαίο σε έναν «υγρό» τάφο προσφύγων και μεταναστών. Τα ρατσιστικά τους κηρύγματα, όμως, δε χωρούν στην προσφυγομάνα Κοκκινιά, αλλά και σε μία χώρα που έζησε με τον χειρότερο τρόπο το δράμα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς έναν αιώνα πριν, όταν οι συνοικίες του Πειραιά γέμισαν προσφυγικές παράγκες και παραπήγματα.
Τα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ -που αναζητούν τώρα σωσίβιο πολιτικής σωτηρίας για να βγουν από την κρίση στην οποία τους οδήγησε η πολιτική που και αυτοί υπηρέτησαν και υπηρετούν- προσπαθούν να καμουφλάρουν τα αντιλαϊκά τους πεπραγμένα κάτω από πέπλα «ανανέωσης», εκλογών και αλλαγών αρχηγών. Μα ο λαός τούς ξέρει καλά, γιατί είναι αυτός που πληρώνει ακόμη τον λογαριασμό των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και μνημονίων που τα κόμματα αυτά ψήφισαν και στήριξαν είτε από κυβερνητικές είτε από αντιπολιτευτικές θέσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές-συναγωνίστριες, φίλες και φίλοι,
Λίγα χιλιόμετρα από εδώ βρίσκεται μια άλλη προσφυγομάνα και εργατομάνα συνοικία. Η Δραπετσώνα, στην οποία έζησε, πέθανε και τόσο αγάπησε ο αείμνηστος σύντροφός μας, Ισαάκ Ιορδανίδης, πρωτεργάτης της ίδρυσης του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από την έκδοση της Αναγέννησης, που αποτέλεσε την πρώτη δημόσια εμφάνιση των μαρξιστών-λενινιστών στη χώρα μας για την οποία το κόμμα μας θα πραγματοποιήσει εκδήλωση το επόμενο Σάββατο στο Σήμα.
60 χρόνια τώρα, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα κρατά ψηλά την κόκκινη σημαία που ο ρεβιζιονισμός έριξε στη λάσπη. Ο ρεβιζιονισμός που ξερίζωσε από το ηρωικό ΚΚΕ την επαναστατική του ψυχή, που κήρυξε τη συνθηκολόγηση και την υποταγή, που καλλιέργησε και καλλιεργεί την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία σε χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος…
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, 60 χρόνια τώρα, κόντρα στον συμβιβασμό και την υποταγή στον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, υπερασπίζεται την πλούσια ηρωική ιστορία του κινήματός μας, δίνοντας μέχρι σήμερα το «παρών» σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα του λαού και της εργατικής τάξης. Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να ξεμπερδέψουν μαζί του, είναι εδώ, ζωντανό, μάχιμο, μπροστά σε όλες τις κρίσιμες εξελίξεις και τα γεγονότα που συνταράσσουν τον κόσμο και τη χώρα μας…
Το ίδιο βράδυ των γεγονότων της 17ης Αυγούστου του ’44 η Αχτιδική Επιτροπή της ΚΟ Κοκκινιάς του ΚΚΕ κυκλοφόρησε προκήρυξη, που έλεγε μεταξύ άλλων: «Το αίμα σας θα το πάρουμε πίσω. Ορκιζόμαστε να συνεχίσουμε με πιότερη ορμή το μισοτελειωμένο σας έργο για τη λευτεριά του τόπου μας…».
Στο όνομα των τιμημένων νεκρών μας, δίνουμε και ’μεις σήμερα τον ίδιο όρκο, «όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς, όρκο του ονείρου και της πράξης».
Για να γίνουν οι θυσίες και το αίμα των κομμουνιστών και των λαϊκών αγωνιστών, που χύθηκε στα χώματα που πατάμε σήμερα, λίπασμα για να ανθίσει ο σπόρος της νέας ζωής, της νέας Ελλάδας. Μιας χώρας της δουλειάς και της προκοπής, ελεύθερης, δημοκρατικής, εθνικά ανεξάρτητης και σοσιαλιστικής. Γι’ αυτούς τους στόχους θυσιάστηκαν οι νεκροί του Μπλόκου της Κοκκινιάς, γι’ αυτά τα οράματα κατέβαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες ο λαός μας στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά στην Απελευθέρωση τέτοιες μέρες 80 χρόνια πριν. Γι’ αυτούς τους μεγάλους σκοπούς αγωνιζόμαστε και εμείς σήμερα.
Τιμή και δόξα στους ήρωες
του Μπλόκου της Κοκκινιάς!
Ζήτω τα 80 χρόνια
από την Απελευθέρωση
της Αθήνας και του Πειραιά!
