Η καταδικαστέα κίνηση της Λευκορωσίας να κατεβάσει το αεροπλάνο της Ryanair στο Μινσκ και να συλλάβει τον Προτασέβιτς εγκαινίασε ένα νέο κύκλο ωμών παρεμβάσεων, εκβιασμών και κυρώσεων, από τη μεριά των δυτικών ιμπεριαλιστών, στη χώρα αυτή της Ανατολικής Ευρώπης.
Με αφορμή την ενέργεια αυτή ξεδιπλώθηκε μια τεράστια επικοινωνιακή προπαγάνδα που παρουσίαζε τον ηγέτη της Λευκορωσίας, Λουκασένκο, ως τον «τελευταίο δικτάτορα» της Ευρώπης και τον Προτασέβιτς ως αγωνιστή, υπέρμαχο της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας.
Βέβαια μες την υποκρισία τους τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ξέχασαν να αναφέρουν ότι μέχρι πρόσφατα ο Λουκασένκο ήταν συνομιλητής των δυτικών και το 2016 η Λευκορωσία εντάχθηκε στην «Ανατολική Εταιρική Σχέση της Ε.Ε.». Πως το 2019 ο τότε σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, Τζ. Μπόλτον, επισκέφτηκε τον Λουκασένκο για να συζητήσουν την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, καθώς όπως δήλωνε «όσο δύσκολο και αν είναι, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να την παραχωρήσουν στη Μόσχα» (Η Λευκορωσία διατηρεί διπλωματική αντιπροσωπεία στο ΝΑΤΟ από το 1998). Ακόμη πως ο Πομπέο το Φλεβάρη του 2020 δήλωνε από τη Λευκορωσία πως οι ΗΠΑ μπορούν να εξασφαλίσουν όλες τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας σε υδρογονάνθρακες, αρκεί φυσικά να εγκαταλείψει τη Ρωσία.
Ακόμη ξέχασαν ότι σε τέτοιου είδους «πειρατείες», όπως χαρακτήρισαν το γεγονός οι δυτικοί «δημοκράτες», είναι οι πρώτοι διδάξαντες. Δεν είπαν κουβέντα για την «κρατική πειρατεία» από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του αεροσκάφους του τότε προέδρου της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, το 2013, το «κλείσιμο» των εναέριων χώρων και την αναγκαστική του προσγείωση στην Αυστρία, με τη δικαιολογία ότι σ’ αυτό επέβαινε ο Εντ. Σνόουντεν.
Τη σύλληψη του Ρώσου πολίτη Βίκτορ Μπουτ, μέσα στο αεροπλάνο του, από Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες το 2008 στη Ταϊλάνδη, την «απαγωγή» και τελικά τη φυλάκισή του σε 25 έτη με την κατηγορία ότι πωλούσε όπλα στο αριστερό αντάρτικο κίνημα της Κολομβίας FARC-EP.
Τσιμουδιά για τη διαβόητη «Air CIA» με τις απαγωγές υπόπτων για «τρομοκρατία» μετά το 2001, τη στάθμευση μυστικά σε αεροδρόμια (μεταξύ τους και ελληνικά) και τη μεταφορά τους κρυφά σε εκατοντάδες φυλακές ανά τον κόσμο, όπου υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια.
Φυσικά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν ανέφεραν κουβέντα για το «βίο και την πολιτεία» του ακροδεξιού Προτασέβιτς, ο οποίος έχει ενεργή συμμετοχή σε νεοναζιστικά μπλογκ και διατηρεί σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Ο Προτασέβιτς που ζούσε από το 2019 στην Πολωνία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο, είναι ενεργό μέλος της εθνικιστικής οργάνωσης «Pahonia» που συνεργάζεται με το νεοναζιστικό τάγμα «Αζόφ» της Ουκρανίας. Συμμετείχε στο φασιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν όπου και φιγουράρει σε φωτογραφία με κομμένο κεφάλι, από άγαλμα, του Λένιν. Έλαβε μέρος σε κινητοποιήσεις στη Λευκορωσία μέσα από τις τάξεις νεοναζιστικών σχημάτων, στην προσωρινή εγκατάσταση εθνικιστικού μνημείου, καθώς και σε δράσεις «συμβολικού» καψίματος βιβλίων. Τον Απρίλη του 2018 βρέθηκε στο Στέιτ Ντιπάντμεντ, στην Ουάσιγκτον, μια επίσκεψη την οποία χαρακτήρισε ως την «πιο σημαντική βδομάδα» της ζωής του. Λίγο μετά άρχισε να εργάζεται στο χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ ραδιόφωνο «Euroradio» και στη συνέχεια στο διαβόητο «Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη», το οποίο έχει σχέσεις με τον Τζ. Σόρος.
Το 2020 ήταν ιδρυτής και αρχισυντάκτης του αντιπολιτευόμενου «Nexta», ενός καναλιού στο Telegram, το οποίο πρωτοστάτησε στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και φέρεται να χρηματοδοτείται από πολωνικές μυστικές υπηρεσίες.
Αυτό το «φυντάνι» φιλοξένησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη μιας και ο Προτασέβιτς βρίσκονταν στην Ελλάδα ως μέλος της αντιπροσωπείας της Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια στο Φόρουμ των Δελφών, η οποία εμφανίζεται ως η ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία. Η Τιχανόφσκαγια ως άλλος Γκουαϊδό, τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση έχει επίσης φιλοξενήσει και στηρίξει, έχει αυτοανακηρυχθεί ως «ηγέτιδα της χώρας εν εξορία» κατηγορώντας το Λουκασένκο για νοθεία.
Ο Μητσοτάκης, ως «λαγός» των δυτικών του «συμμάχων», πρωτοστάτησε στην επιθετική ρητορική απέναντι στην Λευκορωσία και ήταν λαλίστατος για τα δικαιώματα του Προτασέβιτς. Κατήγγειλε τον Λουκασένκο για κρατική τρομοκρατία, ζητώντας να επιβληθούν κυρώσεις.
Κατάπιε όμως τη γλώσσα του όταν έπρεπε να καταγγείλει, με τη ίδια δημοκρατική «ευαισθησία», το πραξικόπημα στη Βολιβία και την απομάκρυνση από την εξουσία του εκλεγμένου προέδρου Έβο Μοράλες ή την πειρατεία του 2013. Είμαστε όμως σίγουροι πως δεν θα χάρηκε μετά τη νίκη, στις εκλογές, των δυνάμεων που στάθηκαν απέναντι στο πραξικόπημα στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής.
Η όλη υπόθεση στην Λευκορωσία δεν έχει καμία σχέση με την προστασία των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την υπεράσπιση της ελευθεροτυπίας. Αντίθετα αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο στο σήριαλ των «έγχρωμων επαναστάσεων» που στήνουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές σε διάφορες χώρες και που τα τελευταία χρόνια παίρνουν όλο και πιο φαιά απόχρωση.
Η Λευκορωσία αποτελεί μετά την Ουκρανία το πεδίο στο οποίο ξεδιπλώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Είναι η χώρα η οποία αποτελεί ανάχωμα στην προώθηση των Νατοϊκών στρατευμάτων στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας. Μέσα από τη Λευκορωσία περνούν αγωγοί από τους οποίους εξάγεται ετησίως το 50% του ρωσικού πετρελαίου και το 30% του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Είναι το κράτος μέσω του οποίου η Ρωσία προσεγγίζει το «θύλακα» του Καλίνινγκραντ στη Βαλτική. Αποτελεί τελευταίο σταθμό του κινεζικού σχεδίου «Μία ζώνη, Ένας δρόμος» (Δρόμος του Μεταξιού) πριν από τις χώρες της Ε.Ε.
Ανήκει, μαζί με την Ρωσία, στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση και στον Οργανισμό Συνθήκης για τη Συλλογική Ασφάλεια. Εξ ου και το τόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον των δυτικών για τη χώρα αυτή.
