Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός βρίσκει την έκφρασή του και στην Αφρική. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ρωσία, Κίνα και ΕΕ μετράνε φίλους και εχθρούς στην όξυνση της αντιπαράθεσής τους για σφαίρες επιρροής. Η στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία του Ρωσικού ιμπεριαλισμού αναδεικνύει για τους ιμπεριαλιστές δυνατότητες και αδυναμίες, εξαρτήσεις και επιρροές. Οι δυτικές κυβερνήσεις από την έναρξη του πολέμου πιέζουν τα κράτη της Αφρικής να συμμετάσχουν στην εκστρατεία κυρώσεών τους κατά της Ρωσίας. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της ηπείρου παρακολουθεί με σκεπτικισμό την εκστρατεία.
Για μήνες, η Ουκρανία προσπαθούσε να οργανώσει τηλεδιάσκεψη μεταξύ των μελών της Αφρικανικής Ένωσης και του Zελένσκι. Η Γαλλία και η Γερμανία άσκησαν μεγάλη πίεση στις αφρικανικές κυβερνήσεις να συμμετάσχουν στην «κλήση Zoom», η οποία πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουνίου. Ωστόσο, η τηλεδιάσκεψη κατέληξε σε αποτυχία. Οι αρχηγοί μόλις τεσσάρων κρατών από τα 55 μέλη της Αφρικανικής Ένωσης συμμετείχαν στη συνάντηση. Με άλλα λόγια, το 93% των ηγετών της αφρικανικής ηπείρου (59 χώρες) δεν παρακολούθησαν την τηλεδιάσκεψη.
Η γαλλική Le Monde περιέγραψε τη τηλεδιάσκεψη του Ζελένσκι ως «μια ομιλία που η Αφρικανική Ένωση την καθυστέρησε όσο το δυνατόν περισσότερο και ήθελε να την υποβαθμίσει και αυτό γιατί «επιμένουν σε μια ουδέτερη θέση».
Επικαλούμενο μια εσωτερική πηγή, το Africa Report ανέφερε τους Αφρικανούς αρχηγούς κρατών που συμμετείχαν στην βιντεοκλήση, δηλαδή τον Πρόεδρο της Σενεγάλης Macky Sall, τον Πρόεδρο της Ακτής Ελεφαντοστού Alassane Ouattara και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Κονγκό Denis Sassou Nguesso. Στη τηλεδιάσκεψη ήταν επίσης ο Μοχάμεντ αλ-Μενφί, ο ηγέτης του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης, το οποίο αναγνωρίζεται από ορισμένες μόνο χώρες ως νόμιμη κυβέρνηση, αν και αυτό αμφισβητείται από πολλά κράτη, με τη Λιβύη να έχει παραμείνει εδαφικά διχασμένη από τον πόλεμο του ΝΑΤΟ το 2011 όπου καταστράφηκε το κεντρικό κράτος.
Τη συνάντηση με το Ζελένσκι συμπλήρωσαν ο Μούσα Φάκι (Τσαντ), ως πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης, και ορισμένοι διπλωμάτες κατώτερου επιπέδου άλλων χωρών. Η Αφρικανική Ένωση προφανώς προσπάθησε να υποβαθμίσει τη διάσκεψη αφού δεν δημοσίευσε ακόμη τίποτα σχετικά με την πραγματοποίησή της στην επίσημη ιστοσελίδα της.
Με αυτά τα δεδομένα πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρίζονται ότι ενεργούν για λογαριασμό της «διεθνούς κοινότητας»; Τα γεγονότα δείχνουν ότι, όταν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες λένε διεθνή κοινότητα, στην πραγματικότητα εννοούν περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού στη Δύση και τους συμμάχους τους στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Είναι ενδιαφέρον ότι η πλειονότητα των χωρών της γης και ειδικότερα ο λεγόμενος Νότος έχει παραμείνει ουδέτερος σε συμφέροντα και εξαρτήσεις όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το πραγματικό όμως πρόβλημα είναι τι κάνουν οι λαοί και πώς στέκονται απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου γης.
Οι χώρες με μερικούς από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς στη Γη, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, η Βραζιλία, η Αιθιοπία, το Μπαγκλαντές, το Μεξικό και το Βιετνάμ, έχουν παραμείνει ουδέτερες. Πολλά ακόμη κράτη στον κόσμο, όπως η Νότια Αφρική, το Ιράν, η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Νικαράγουα, η Βόρεια Κορέα και η Ερυθραία, κατηγορούν το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, δικαιολογώντας τη ρωσική ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία.
Ο βρετανικός «The Guardian» δημοσίευσε ένα άρθρο τον Μάρτιο που αναγνώριζε την απροθυμία πολλών αφρικανικών χώρων και η οποία σχετίζεται με τον εδώ και αρκετές δεκαετίες ρόλο του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Αφρική. Επίσης αναφέρει ότι σημαντικός αριθμός Αφρικανών ηγετών «καλούν για ειρήνη, αλλά ταυτόχρονα κατηγορούν για τον πόλεμο την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και αντιστέκονται σε κάθε έκκληση για κριτική στη Ρωσία».
Εδώ εύκολα αναγνωρίζεται ότι η Ρωσία σήμερα έχει σημαντικές εμπορικές σχέσεις άρα και επιρροές στην Αφρική και είναι ένας από τους κορυφαίους παραγωγούς σιταριού στον κόσμο, άρα (και σε ενδεχόμενη επισιτιστική κρίση) αποτελεί σημαντική πηγή τροφής για την ήπειρο. Όπως επίσης ότι ορισμένα κράτη «κυβερνώνται από κόμματα που υποστηρίχθηκαν από τη Μόσχα κατά τη διάρκεια του αντιαποικιακού αγώνα τους».
Η ουδετερότητα της Αφρικής και πολλών άλλων περιοχών του πλανήτη απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο έχει ουσία όταν αποδυναμώνει τα σχέδια των πρωταγωνιστών του πολέμου και όχι όταν αφήνει περιθώρια για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποδυναμώνει τη σωστή κατεύθυνση του φιλειρηνικού αντιπολεμικού κινήματος. Για τις «φτωχές» χώρες και όλους τους λαούς που αντιμετωπίζουν την επισιτιστική ανασφάλεια -που είναι ένα ενδημικό πρόβλημα με την καταστροφή τους αιώνες τώρα από τον ιμπεριαλισμό, ενώ ο πόλεμος να απειλεί να κάνει αυτήν την ανασφάλεια ακόμη χειρότερη- πρέπει να αποτελέσει βασικό αίτημα πάλης η άμεση καταγγελία της πηγής των πολέμων, της πείνας και εξαθλίωσης δηλ. του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.
