«Υπάρχει νέος σερίφης στην πόλη» δήλωσε ο νέος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέιμς Βανς από το Μόναχο, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα στους ευρωπαίους ηγέτες. Ταυτόχρονα η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ αξιοποιεί τον Έλον Μασκ ως διεθνή προβοκάτορα που δεν διστάζει να στηρίξει ανοιχτά την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, υπονομεύοντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ο Μασκ όχι μόνο προωθεί ανοιχτά το ακροδεξιό AfD στη Γερμανία, αλλά έφτασε στο σημείο να ζητά από τον βασιλιά του Ηνωμένου Βασιλείου να ρίξει την κυβέρνηση των Εργατικών, υποστηρίζοντας το ακροδεξιό Reform U.K. του Φάρατζ, τον οποίο παρ’ όλα αυτά επιθυμεί να απομακρύνει από την ηγεσία της βρετανικής άκρας δεξιάς. Τα σημάδια της απροκάλυπτης παρέμβασης των ΗΠΑ στις εσωτερικές εξελίξεις των ευρωπαϊκών κρατών προς όφελος της ευρωσκεπτικιστικής δεξιάς είχαν φανεί ήδη από την τελετή ορκωμοσίας του Τραμπ, όπου από τη λίστα των προσκεκλημένων απουσίαζαν ηχηρά οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, εξαιρουμένης της ακροδεξιάς ιταλίδας πρωθυπουργού Μελόνι, ενώ προσκλήθηκαν οι αρχηγοί των ακροδεξιών κομμάτων.
Την αναβάθμιση του συντονισμού των ευρωπαϊκών κομμάτων της άκρας δεξιάς σήμανε η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη με τις ευλογίες του Έλον Μασκ. Με το σύνθημα MEGA (Make Europe Great Again) -κατά το MAGA (Make America Great Again), βασικό σύνθημα της προεκλογικής καμπάνιας του Ντόναλντ Τραμπ- η ευρωπαϊκή ακροδεξιά οξύνει τους τόνους απέναντι στη δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία ύστερα κι από το σχηματισμό της ομάδας των «Πατριωτών» στην ευρωβουλή. Εκτός από τη Λεπέν, το ισπανικό Βοξ, την ιταλική Λέγκα του Σαλβίνι και τον Βίκτορ Όρμπαν, το «παρών» στην ακροδεξιά σύναξη έδωσε και η «Φωνή Λογικής» της Αφροδίτης Λατινοπούλου.
Η απαξίωση των κυβερνώντων κομμάτων και η αναβάθμιση της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς σε συνομιλητή των ΗΠΑ είναι πρώτιστα έργο της αντιλαϊκής διακυβέρνησης των ίδιων των κυρίαρχων αστικών κομμάτων της Ευρώπης. Όλα αυτά τα χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση φανερώνει το φιλοπόλεμο και ιμπεριαλιστικό της πρόσωπο, υποστηρίζοντας και υποθάλποντας τον πόλεμο στην Ουκρανία, δίνοντας στα ακροδεξιά κόμματα το άλλοθι του «ειρηνοποιού» που δήθεν προωθεί την κατάπαυση πυρός κατά τα πρότυπα Τραμπ. Οι λαοί της Ευρώπης δίκαια ζητούν την ειρήνη, αφού η αποστέρηση της φθηνής ρωσικής ενέργειας βαθαίνει τις πολιτικές λιτότητας και αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων, ενώ η πολεμική οικονομία τούς αποστερεί αναγκαία δικαιώματα σε κρατική μέριμνα και πρόνοια, στο βωμό της χρηματοδότησης υπέρογκων στρατιωτικών εξοπλισμών και της ενίσχυσης των εγκληματιών νεοναζί της Ουκρανίας, τους οποίους οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις νομιμοποίησαν παρουσιάζοντάς τους μέχρι και στα κοινοβούλια ως «μαχητές της ειρήνης και του δικαίου». Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και σε σχέση με το Ισραήλ, δίνοντας ολόπλευρη στήριξη και ξεπλένοντας τη γενοκτονία που υφίσταται ο Παλαιστινιακός λαός από το σιωνιστικό φασισμό. Τώρα οι εγχώριοι νοσταλγοί του φασισμού αξιοποιούν τη νομιμοποίηση της ιδεολογίας τους από το αστικό σύστημα και διεκδικούν τη διακυβέρνησή του, στόχο που έχουν επιτύχει ήδη σε Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Ιταλία και Ολλανδία με τη συγκυβέρνηση στην οποία τον τόνο δίνει η ισλαμοφοβική δεξιά, ενώ την ίδια στιγμή η Μαρί Λεπέν έχει κατακτήσει τη θέση του ρυθμιστή του πολιτικού συστήματος στη δεύτερη ισχυρότερη δύναμη της ΕΕ, τη Γαλλία.
Η πρόδηλη φανέρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε «Ευρώπη-Φρούριο», σε αντιδιαστολή με τις δημοκρατικοφανείς ρητορείες για «Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων» εμπότισε τις λαϊκές μάζες με το ρατσιστικό-ξενοφοβικό δηλητήριο αποικιοκρατικής κοπής, δηλητήριο που τώρα κραδαίνει η ακμάζουσα άκρα δεξιά.
Με ευθύνη των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, η Ανατολική Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο προσφύγων και μεταναστών των κατεστραμμένων χώρων της Ασίας και της Αφρικής, χώρες που έχουν εξαγοράσει, λεηλατήσει και βομβαρδίσει οι ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Στην Ευρώπη της «προόδου» υψώνονται τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους κολασμένους των προσφυγικών ροών, δίνοντας ένα ισχυρό χτύπημα στα ανθρώπινα δικαιώματα, χτύπημα που εκμεταλλεύονται οι ξενοφοβικές και μισαλλόδοξες φωνές για να ξεδιπλώσουν τις σκοταδιστικές τους βλέψεις. Το πρόσφατο πάγωμα της Συνθήκης Σένγκεν από την γερμανική κυβέρνηση, για την απέλαση και υποδοχή μεταναστών σύμφωνα με τις ανάγκες της γερμανικής βιομηχανίας, φαίνεται να ενίσχυσε το AfD, ενώ το κυβερνών κόμμα του Όλαφ Σολτς συνεχίζει την καθοδική του πορεία, μαρτυρώντας ακριβώς πως η αστική πολιτική στρώνει το δρόμο στην άνοδο της ακροδεξιάς.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης προώθησαν τόσο καιρό την καταστολή απέναντι στον λαό, υπονόμευσαν το οχτάωρο και τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, χρηματοδότησαν το χρηματιστικό κεφάλαιο από τις τσέπες του λαού ενώ καταστρατήγησαν τις δημοκρατικές ελευθερίες ενισχύοντας το κράτος-χωροφύλακα που ποινικοποιεί τις απεργίες και τις διαδηλώσεις και στοχοποιεί τους αγωνιστές και την Αριστερά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε τον αντικομμουνισμό επίσημη ιδεολογία της με τα αντικομμουνιστικά μνημόνια, την «Ημέρα της Ευρώπης», την ιστορική εξίσωση ναζισμού-κομμουνισμού την ίδια στιγμή που οι νεοφασίστες βρίσκονται μέσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Τώρα το φίδι δαγκώνει το χέρι που το τάισε, αντικαθιστώντας το δίπολο δεξιάς-σοσιαλδημοκρατίας με την άνοδο των αντιδραστικών εθνικιστών.
Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν μπορεί παρά να σημαίνει νέα δεινά για τους εργαζόμενους, αφού κι αυτή έρχεται να υπηρετήσει τα καπιταλιστικά συμφέροντα, εκπροσωπώντας τα με τον πιο επιθετικό, ανοιχτά αντιδραστικό τρόπο. Δυνάμεις του εθνικισμού και της οπισθοδρόμησης κάλπικα υιοθετούν «αντισυστημικό» λόγο, ενώ δεν διαχωρίζονται σε τίποτα ουσιαστικό από τα κόμματα που κυβερνούσαν ως τώρα. Πίσω από τις ρητορείες περί «ειρήνης» και «ευρωσκεπτικισμού» κρύβεται μια ακόμα πιο αυταρχική αντιμετώπιση των λαϊκών στρωμάτων, την ίδια στιγμή που δίνονται εχέγγυα για τη συνέχιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του ευρωνατοϊκού στρατοπέδου σε όλα τα επίπεδα.
Παρά τις δυσμενείς συνθήκες μέσα στις οποίες ξεδιπλώνονται οι λαϊκοί αγώνες, αυτοί παραμένουν το μοναδικό αντίδοτο στην περαιτέρω αυταρχικοποίηση της αστικής διακυβέρνησης. Η ελπίδα βρίσκεται στις μεγαλειώδεις απεργίες των Βέλγων και Γάλλων εργατών, στις διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων για τα Τέμπη, στην αστείρευτη δύναμη που προβάλλει μέσα από τα χαλάσματα της ηρωικής Παλαιστίνης, τη δύναμη του γίγαντα λαού που δεν σκύβει το κεφάλι αλλά υψώνει ανάστημα, οργανώνεται, παλεύει και κερδίζει.
