Ήδη από τον Αύγουστο έχει ανοίξει η συζήτηση για το αντεργατικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη. Η κυβέρνηση ψηφίζει τη συνέχιση και ενίσχυση του προηγούμενου αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη. Με το νέο νομοσχέδιο οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με την περαιτέρω κατάργηση του 8ωρου, 5νθήμερου, με μεγαλύτερη ελαστικοποίηση και «ευελιξία» στο ωράριο, ενώ οι εργοδότες πριμοδοτούνται και με την κατάργηση της υποχρέωσης προαναγγελίας των υπερωριών και του χρόνου εργασίας. Από την άλλη η απεργία ποινικοποιείται, με ακόμα πιο βαριές ποινές για αυτούς που την περιφρουρούν.
Μπροστά σε όλα αυτά, ήδη γνωστά τα περισσότερα εδώ και ενάμιση μήνα, επικράτησε εκκωφαντική σιωπή των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Βλέποντας τις ανακοινώσεις τους αυτό το διάστημα δεν υπάρχει πραγματικά η παραμικρή κουβέντα για το νομοσχέδιο. Ακόμα και στα δελτία τύπου αναφορικά με τη ΔΕΘ δεν βρίσκουμε οποιαδήποτε νύξη για το νέο νομοσχέδιο.
Η ΑΔΕΔΥ αναφέρεται για πρώτη φορά στο αντεργατικό τερατούργημα μόλις στις 18 Σεπτέμβρη καλώντας για απεργία στις 21 Σεπτέμβρη. Χωρίς να μπει στον κόπο να ενημερώσει τους εργαζόμενους για όλα αυτά που φέρνει το νέο νομοσχέδιο, αναγκάζεται να βγάλει ένα στεγνό δελτίο τύπου. Από την άλλη, στη ΓΣΕΕ καταψηφίστηκε η πρόταση για απεργία από ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ και στις 19 Σεπτέμβρη έβγαλε ανακοίνωση κάνοντας προτάσεις στον υπουργό για …κάποιες ανώδυνες τροποποιήσεις που μπορούν να γίνουν στο νέο νομοσχέδιο. Ουσιαστικά η ηγεσία της ΓΣΕΕ δηλώνει ξεκάθαρα τη στήριξή της στην κυβέρνηση και τη συμφωνία της με το νομοσχέδιο, καθώς και οι προτάσεις αφήνουν, ουσιαστικά, ανέγγιχτες τις μεγάλες αντεργατικές αλλαγές που φέρνει το νέο νομοσχέδιο και θα τις πληρώσουν ακριβά οι εργαζόμενοι
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται ανοχύρωτοι μπροστά σε αυτή την κατάσταση, καθώς δεν είναι ενημερωμένοι για όλα αυτά που πρόκειται να περάσουν σε βάρος τους. Δυστυχώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι απλά απούσες, αλλά φτάνουν να δηλώνουν τη συμφωνία τους.
Από την άλλη, η ηγεσία του ΠΑΜΕ έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι. Με μεγάλη καθυστέρηση και μόλις τον Σεπτέμβριο ξεκίνησε το ΠΑΜΕ να ανοίγει το θέμα σχετικά με το νομοσχέδιο και τι αυτό περιλαμβάνει. Αν και οι μεγαλοστομίες και ο απεργιακός ξεσηκωμός που βλέπει το ΚΚΕ δίνουν και παίρνουν στα κείμενά του, όπως και το πως προετοιμάζει την απεργία, στην πράξη αυτό που έκανε ήταν να καλέσει σύσκεψη των διοικητικών συμβουλίων των σωματείων που ελέγχει για να βγάλουν κάλεσμα με τη σειρά τους στην απεργία. Χωρίς καν να συγκαλέσει γενικές συνελεύσεις στα σωματεία που ελέγχει και να γίνει η ανάλογη ενημέρωση και προετοιμασία του εργατικού κόσμου. Έξω από μαζικές διαδικασίες που οι εργαζόμενοι θα είναι ενεργοί και συμμέτοχοι, για άλλη μια φορά, η ηγεσία του ΠΑΜΕ εφαρμόζει τα δικά του “σχέδια” χωρίς ουσιαστική πίστη στον κόσμο και στη δύναμή του.
Όλα αυτά είχαν το αντικατόπρισμά τους στην απεργία στις 21 Σεπτέμβρη που έγινε τελικά με χαμηλή συμμετοχή εργατικού κόσμου.
Η ΕΡΓ.Α.Σ, όλο αυτό το διάστημα, με τις μικρές της δυνάμεις, άσκησε την κριτική της γι’ αυτή τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών και παλεύει στους χώρους δουλειάς που βρίσκεται προκειμένου να ενημερώσει και να οργανώσει τους εργαζόμενους απέναντι στο νέο αντεργατικό έκτρωμα. Πάλεψε και παλεύει στα σωματεία και σε χώρους εργασίας που βρίσκεται για την έγκαιρη διεξαγωγή γενικών συνελεύσεων, με στόχο την ενημέρωση του κόσμου, την άσκηση πίεσης στις ομοσπονδίες και στα τριτοβάθμια όργανα για την κήρυξη απεργίας, για να οργανωθεί με τους καλύτερους όρους, για να δοθεί συνέχεια στον απεργιακό αγώνα.
