Το πανηγύρι που οργάνωσε το ίδρυμα Ωνάση και η επίσημη Πολιτεία προεξέχοντος του υπουργείου Πολιτισμού, για τα εγκαίνια του νέου φωτισμού της Ακρόπολης Αθηνών, κινήθηκε αισθητικώς κάπου ανάμεσα σε ελληνική τραγωδία (με την κακή έννοια) και παρωδία επιστημονικής φαντασίας. Ένα μεγάλο τμήμα του αστικού τύπου, είτε επειδή απλώς είναι φιλοκυβερνητικό, είτε επειδή έχει απολέσει πλέον ολότελα κάθε αίσθηση του πραγματικά ωραίου και αξιοπρεπούς (όψεις του ίδιου νομίσματος), εγκωμίασε το σώου με τα λέιζερ το οποίο φώτισε τον αττικό ουρανό με «ηλεκτρονικά μπιτάκια» σε μουσική υπόκρουση.
Σαν την ιστορία με τα ρούχα του αυτοκράτορα, ελάχιστοι δοκίμασαν να μιλήσουν επικριτικά για το οπτικό εξάμβλωμα, το οποίο μάλιστα υλοποιήθηκε στο πιο γνωστό μνημείο της αρχαίας Ελλάδας. Ο Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων (ΣΕΚΑ) εξέδωσε στις 4 Οκτωβρίου την ακόλουθη σχετική ανακοίνωση:
Το Ίδρυμα Ωνάση
επιχορηγεί και αποκαλύπτει
(αναφορικά με τον νέο φωτισμό της Ακρόπολης Αθηνών)
Με ένα εντυπωσιακό σόου που θα ζήλευε κάθε σύγχρονο night club πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης, 30 Σεπτεμβρίου 2020, η παρουσίαση του νέου φωτισμού της Ακρόπολης των Αθηνών.
https://www.youtube.com/watch?v=HOJC6alqyl8&ab_channel=OnassisFoundation
Η πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκπρόσωποι της κυβέρνησης, του ΥΠΠΟΑ, και του Ιδρύματος Ωνάση, που παραβίαζαν μπροστά στην κάμερα και με φόντο την Ακρόπολη τον κανόνα των συναθροίσεων, προσπάθησαν πίσω από αφόρητες κενολογίες τύπου «Σε μία περίοδο γεμάτη σκοτάδι, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε το φως» να πείσουν πως κάτι προσφέρουν στον Πολιτισμό και στον τόπο.
Πράγματι, το «μοναδικό οπτικοακουστικό event» της Τετάρτης, και η δια-φωτιστική δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση «σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και την Ε. Ντεκώ» πιστοποιούν και αποκαλύπτουν τα ακόλουθα:
Η επίσημη πολιτεία παραδίδει το δημόσιο αγαθό του Πολιτισμού στους ιδιώτες. Πλέον οι χορηγοί δεν λειτουργούν επικουρικά: τώρα ο «συνεργαζόμενος» είναι …το ΥΠΠΟΑ. Έχει ειδικό βάρος το γεγονός ότι ο φωτισμός του πιο κεντρικού, του πιο γνωστού και πλέον συμβολικού μνημείου της χώρας, υλοποιείται με κονδύλια που δεν προέρχονται από τον προγραμματισμό και τον προϋπολογισμό του κράτους. Η Πολιτεία δεν γλιτώνει από έξοδα. Αποποιείται τις ευθύνες της.
Τη θέση της ουσίας, καταλαμβάνουν οι φιέστες. Τα φωτορυθμικά στήνονται πάνω στον λαμπαδιασμένο «ριζικά αποψιλωμένο» χώρο των αρχαίων Μυκηνών και στις υπό τεμαχισμό μοναδικές αρχαιότητες της βυζαντινής κοσμικής Θεσσαλονίκης. Περισσότερος συμβολισμός, είναι δύσκολο να βρεθεί. Οι προβολείς λέιζερ τοποθετούνται πάνω στα προσχέδια του ΥΠΠΟΑ για τη μετατροπή των δημόσιων Μουσείων σε «Νομικά Πρόσωπα» και δίπλα στις ιδιωτικές αποθήκες που ήδη γεμίζουν με ανελκυσμένα ευρήματα αρχαίων ναυαγίων.
Η (επί το χείρον) ποιοτική διαφορά στην ασκούμενη πολιτιστική πολιτική και στον απορρέοντα οικονομικό σχεδιασμό έχει τον αναπόδραστο αντίκτυπό της στην προτεινόμενη αισθητική. Αυτή είναι η αισθητική του άδειου εντυπωσιοθηρικού -όχι του αυθεντικού, είναι η αισθητική του χυδαίου εμπορίου και του αγοραίου προϊόντος -όχι ενός δημόσιου αγαθού, είναι η αισθητική ενός τουριστικού μπρελόκ ή μιας μακιγιαρισμένης καρτ ποστάλ, ενός στημένου σκηνικού πίσω από το οποίο βρίσκεται η κοινωνική και πολιτιστική δυσπραγία.
Ο Πολιτισμός είναι δημόσιο αγαθό!
Αγωνιζόμαστε για να παραμείνει!
Όχι στην ιδιωτικοποίηση, εργολαβοποίηση, εμπορευματοποίησή του!
