Ευρωπαϊκές γονυκλισίες

Η συνάντηση του Κ. Μητσοτάκη με τον Εμ. Μακρόν (29/01), σε ένα Παρίσι που συγκλονίζονταν από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργατοϋπαλληλικών κλάδων ενάντια στη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση του Γάλλου προέδρου, είχε σαν βασικό θέμα τη «νέα στρατηγική εταιρική σχέση» (τη διακρατική συμφωνία «στρατηγικής εταιρικής σχέσης» Ελλάδας-Γαλλίας που είχε υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβρη 2015). Η συνάντηση είχε απ’ όλα τα καλά: αμυντική και οικονομική συνεργασία, νέος Προϋπολογισμός της Ε.Ε., περιφερειακά ευρωπαϊκά θέματα, Προσφυγικό-Μεταναστευτικό και κλιματική αλλαγή. Και αυτή τη φορά -μετά τον αμερικάνικο- ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «ευθυγραμμίζεται» πλήρως με το γαλλικό ιμπεριαλισμό, αναζητώντας απ’ αυτόν στήριξη και προστασία. Η χρόνια διένεξη Παρισιού-Άγκυρας, η πρόσφατη καταδίκη της συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης που θίγει τα γαλλικά συμφέροντα και η «στήριξη» Ελλάδας και Κύπρου στο θέμα της τουρκικής παραβίασης των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων, οδηγεί τον Μητσοτάκη στην αναζήτηση ενός δεύτερου προστάτη, μετά τις ΗΠΑ.

Εξ άλλου, οι συναντήσεις με το μονοπώλιο της «Total», που δραστηριοποιείται ήδη στα «οικόπεδα» 5 και 8 της Κύπρου, τα τραπεζικά μεγαθήρια της Credit Agricole, της Societe Generale, κ.α. και άλλες 24 γαλλικές πολυεθνικές εταιρείες (Ενέργεια, αγροδιατροφική αλυσίδα, τουρισμό, κ.α.), δίνει τον τόνο διείσδυσης των γαλλικών συμφερόντων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Όλα αυτά τα αρπακτικά δέχθηκαν την πρωθυπουργική πρόσ­κληση «να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που ανοίγονται», εννοώντας προφανώς το ξεπούλημα των υποδομών της χώρας μας.

Σε ό,τι αφορά το θέμα της «ασφάλειας», η ελληνική κυβέρνηση «καλωσόρισε» την παρουσία γαλλικών ναυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, ως «ασπίδα» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και ως εγγυητές της…ειρήνης! Ταυτόχρονα, εισέπραξε τα συγχαρητήρια του Γάλλου προέδρου για την απόφασή της να «συνδράμει» στην ευρωπαϊκή αποστολή θαλάσσιας επιτήρησης με τη συνοδεία της φρεγάτας «Σπέτσες» πλάι στο γαλλικό αεροπλανοφόρο «Σάρλ Ντε Γκολ» αλλά και στο γαλλικό ελικοπτεροφόρο «Dixmude», για τις επιχειρήσεις του στην Ανατ. Μεσόγειο και εν συνεχεία στα Στενά του Ορμούζ, απέναντι στο Ιράν. Θυμίζουμε, πως δύο εβδομάδες πριν, το ελικοπτεροφόρο αυτό έκανε κοινές ασκήσεις στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με τουρκικές φρεγάτες! Έτσι, το αφήγημα της «γαλλικής ασπίδας» στην τουρκική επιθετικότητα καταρρίπτεται από την πάγια και διαχρονική ΝΑΤΟϊκή θεώρηση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου ως «ενιαίου επιχειρησιακού χώρου», θέση που ουσιαστικά ενισχύει τις τουρκικές διεκδικήσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας.

Αλλά και στη Σαουδαραβική Χερσόνησο έκανε τη γύρα του ο πρωθυπουργός, επισκεπτόμενος τη Σαουδική Αραβία (3/02) και συνομιλώντας βασικά με το βασιλιά Σαλμάν αλ Σαούντ για επενδύσεις, αλλά και για τη…συμβολή της Ελλάδας στη σταθερότητα της περιοχής! Θυμίζουμε την αποστολή πριν λίγες ημέρες μίας πυροβολαρχίας πυραύλων «Patriot» που θα εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟϊκό οπλοστάσιο κατά του Ιράν, οι οποίοι κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο «δεν είναι επιθετικό όπλο, είναι καθαρά αμυντικό, άρα δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις μας με άλλες χώρες της περιοχής»!

★★★

Σε ό,τι αφορά την οικονομική κατάσταση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πλέει σε πελάγη ευτυχίας μετά την πετυχημένη έκδοση του 15ετούς ομολόγου, αλλά και με την αισιόδοξη προσμονή της ένταξης στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ (μέσω των ελληνικών κρατικών ομολόγων) και τέλος με την πρόσφατη «αναβάθμιση» του ελληνικού κρατικού χρέους από τον οίκο «Fitch». Θυμίζουμε πως το συγκεκριμένο 15ετές ομόλογο λήγει το 2035, δηλ. τρία χρόνια μετά την προβλεπόμενη σχετική προστασία του ελληνικού κρατικού χρέους (2032), όπως αυτή προβλέπεται στη μεταμνημονιακή συμφωνία. Χαρές και πανηγύρια λοιπόν σε μία χρεοκοπημένη οικονομία των 343 δις € χρέους που καλείται να αποπληρώσει ένας αφανισμένος οικονομικά λαός, και το οποίο προβλέπεται να μηδενιστεί (sic) το 2070, με καταβολές κατά μέσο όρο γύρω στο 2,5% του ετησίου ΑΕΠ! Και προφανώς, για όλ’ αυτά τα χρόνια που θα διαρκεί η ιμπεριαλιστική «επιτροπεία», ο μεταμνημονιακός οικονομικός παρονομαστής για το λαό θα παραμένει ο ίδιος: σκληρή αντιλαϊκή πολιτική για τις επόμενες δεκαετίες, με ένταση της φοροληστείας, της περικοπής των μισθολογικών και συνταξιοδοτικών εισοδημάτων και της δραστικής μείωσης των κοινωνικών παροχών.

Στην αντίπερα όχθη, η κατάσταση χρωματίζεται με παστέλ αποχρώσεις, καθώς η «ανάκαμψη της εμπιστοσύνης των αγορών» σηματοδοτεί για τη ντόπια εξαρτημένη ολιγαρχία νέους κερδοφόρους ορίζοντες στον χρηματοπιστωτικό τομέα, στην Ενέργεια, στις Μεταφορές, στα Διαδίκτυα, στα αγροδιατροφικά, στον τουρισμό.

Απ’ ό,τι φαίνεται στον παραπάνω πίνακα, οι παραγωγικοί τομείς παραμερίζονται εμφανώς για να διεισδύσει ο παρασιτικός τομέας των υπηρεσιών με τα ελαστικά ωράρια, το ελάχιστο προσωπικό, τη μαύρη απλήρωτη εργασία, τους μισθούς πείνας, την αμφίβολη συνταξιοδότηση.

Όλες οι κορώνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη (π.χ. «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων», «διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού», «επιστροφή των brain drain», κ.α. τέτοια), για τη βελτίωση δήθεν του εργασιακού τοπίου -όταν μάλιστα το Μνημόνιο ΙΙΙ αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι αυτά «δεν είναι συμβατά με τους στόχους της προώθησης μίας βιώσιμης ανάπτυξης»- γίνονται αποκλειστικά και μόνο για λόγους εντυπωσιασμού, γνωρίζοντας ότι μία σπίθα μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη των κοινωνικών αντιδράσεων. Και η μεν κυβέρνηση θα εμφανιστεί στις «διαπραγματεύσεις» για την πέμπτη «αξιολόγηση» με σημαία της δήθεν «κοινής εθνικής γραμμής», οι δε δανειστές (Κομισιόν, ΕSM, ΕΚΤ) με το τροπάρι της «ανταγωνιστικότητας» και της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», πετώντας στα σκουπίδια τις τάχα «υπεύθυνες» κυβερνητικές αυταπάτες. Πιθανόν οι δανειστές να αποδεχθούν κάποιες τροποποιήσεις στο ζήτημα των απεργιών, γνωρίζοντας πως μία κάθετη απαγόρευση θα ξεσήκωνε τη λαϊκή κατακραυγή.

Να θυμίσουμε πως, μέσα σε μία δεκαετία (2009-2019), οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν υποστεί μειώσεις στο εισόδημά τους που ξεπερνούν το 50% ( μείωση των κατώτερων βασικών αποδοχών, κατάργηση οικογενειακού επιδόματος, κατάργηση κλαδικών επιδομάτων, «αξιολόγηση», μερίσματα, περικοπή 13ου και 14ου μισθού, αυξήσεις μηνιαίων κρατήσεων, πάγωμα μισθολογικών κλιμακίων, νέο μισθολόγιο του Ν.4354/2015, κ.α.).

Για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί μόνο με τον όρο του «εργασιακού Μεσαίωνα».

★★★

Με το άγρυπνο βλέμμα της ευρωπαϊκής «ενισχυμένης εποπτείας», έφθασε στην Αθήνα την περασμένη Πέμπτη (6/02) ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Τζεντιλόνι, προκειμένου να εξετάσει επιτόπου την εφαρμογή των «προαπαιτούμενων» της πέμπτης «αξιολόγησης» (η σχετική Έκθεση θα συζητηθεί στο Eurogroup της 16ης Μάρτη) και να καθορίσει την παραπέρα πορεία της ελληνικής οικονομίας. Κυρίαρχο στοιχείο της «αξιολόγησης» αυτής είναι η «ολοκληρωμένη στρατηγική για τη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους», δηλ. των χρεών των νοικοκυριών, επιχειρήσεων, κλπ. Πρόκειται ουσιαστικά για τα διαβόητα «κόκκινα δάνεια», όπου επέρχεται το οριστικό τέλος της όποιας προστασίας όχι μόνο της λαϊκής κατοικίας, αλλά και κάθε είδους ιδιωτικού χρέους. Η υποκριτική «έκκληση» του υπουργού Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα προς τους πολίτες να μπουν στην «πλατφόρμα» και να αξιοποιήσουν την προτεινόμενη ρύθμιση έως τις 30 Απριλίου 2020, μένει χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα αφού μόνο 177 αιτήσεις από τις χιλιάδες των αιτούντων, έχουν εγκριθεί! Με δυο λόγια, λόγω των εξαιρετικά αυστηρών κριτηρίων, η «πλατφόρμα ρύθμισης» παραμένει δώρο, άδωρο.

Αλλά οι εντολές των επικυρίαρχων δεν σταματούν εδώ. Ήδη ο επίτροπος Οικονομικών κάνει λόγο για τους «άξονες» της επόμενης περιόδου, οι οποίοι αφορούν:

1) «Το υψηλό ποσοστό κόκκινων δανείων, είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και φρενάρει την αποκατάσταση της πιστωτικής επέκτασης», δηλαδή τη φτηνή τραπεζική χρηματοδότηση προς τα ντόπια και ξένα μονοπώλια, προκειμένου να «επενδύσουν». Βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη η πλήρης κατάργηση της όποιας παρεχόμενης προστασίας, μέσω της εφαρμογής του σχεδίου «Ηρακλής» (κρατικές εγγυήσεις προς τις τράπεζες). Παράλληλα ετοιμάζεται το νέο αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο «αναμόρφωσης του πτωχευτικού δικαίου και του πλαισίου αφερεγγυότητας για νοικοκυριά και επιχειρήσεις» που προωθεί η κυβέρνηση της Δεξιάς, με βάση τα προαπαιτούμενα της «μεταμνημονιακής» συμφωνίας που είχε συνάψει ο ΣΥΡΙΖΑ για την περίοδο μέχρι το 2020-22. Εξάλλου, οι κυνικές δηλώσεις Γεωργιάδη ότι «η προστασία της α’ κατοικίας είναι ζημία για την οικονομία», όπως και η όποια προστασία της πρώτης κατοικίας «τελειώνει στις 30 Απρίλη για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας», δίνει ανάγλυφα την εικόνα για το τι θα επακολουθήσει με τους χιλιάδες πλειστηριασμούς και κατασχέσεις που βρίσκονται στις λίστες της ντροπής.

2) «Το μεγάλο επενδυτικό κενό που είναι εξαιρετικά δύσκολο να καλυφθεί με εγχώρια χρηματοδότηση», συνεπώς η χώρα, κατά τον Τζεντιλόνι, «πρέπει να προσελκύσει άμεσες ξένες επενδύσεις», στόχος που προϋποθέτει την παραπέρα κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης μέσω των υπόλοιπων «αναδιαρθρώσεων». Για το σκοπό αυτό ο πρωθυπουργός έχει πάρει σβάρνα τους ξένους πιθανούς «επενδυτές», φιλοτεχνώντας ένα νέο, μεταμνημονιακό επενδυτικό success story, που θα βασίζεται σε ένα «εντελώς διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο που θα στηρίζεται στον σεβασμό των εργαζομένων (sic), σε παραγωγικές επενδύσεις και στη στήριξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής οικονομίας».

Ποιος είναι ο σεβασμός και ποια είναι αυτά τα πλεονεκτήματα; Ας ρίξουμε μία ματιά. Πρόκειται για τα πιο άγρια μέτρα της μεταπολεμικής περιόδου, που οδήγησαν στο σημερινό εργασιακό Μεσαίωνα, στο να καρατομηθούν τα επιδόματα ανεργίας, να διαλυθούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία, να εξαφανισθεί το κράτος-πρόνοια, να περικοπούν δραστικά μισθοί, ημερομίσθια και συντάξεις, να κατεδαφισθούν οι συνδικαλιστικές κατακτήσεις. Όλα τα παραπάνω αποτελούν για τη ντόπια ολιγαρχία και τα πολιτικά της φερέφωνα τα «ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα», μαζί με τα…«συγκριτικά πλεονεκτήματα της ελληνικής γης». Μάλιστα, σύμφωνα με Έκθεση της ΤτΕ, θα προκύψουν επιχειρηματικές συμπράξεις του ντόπιου κεφαλαίου με τους ξένους επενδυτές, αλλά και «ενσωμάτωση ελληνικών επιχειρήσεων σε παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες, καθώς και στη μεταφορά τεχνογνωσίας», τέτοιες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την παραγωγικότητα των εγχώριων εταιρειών. Σε ό,τι αφορά τις παραγωγικές επενδύσεις, μία ματιά στον παραπάνω Πίνακα της συμμετοχής των οικονομικών τομέων στο ΑΕΠ επιβεβαιώνει την πλήρη κατάρρευση του αγροτικού και βιομηχανικού ιστού, για χάρη του παρασιτικού, μη παραγωγικού τριτογενούς τομέα.

Ωστόσο, για τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, το «πέρασμα σε μία άλλη εποχή», έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και δέκα χρόνια, που βιώνουν τον αβίωτο βίο της μνημονιακής Ελλάδας και έχουν χορτάσει από τη αθρόα σπορά αυταπατών απ’ όλους τους δυνατούς συνδυασμούς των αστικών κομμάτων. Η αντίφαση της «ισχυρής Eλλάδας» έρχεται να ακουμπήσει πάνω στα ερείπια της χρεοκοπίας, της λαϊκής εξαθλίωσης και της ολό­πλευρης ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κάνοντας ακόμα και κόμματα και οργανώσεις που αναφέρονται στην Αριστερά -και που πρό­βαλλαν τις ψευτοθεωρίες της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και της «εξαγωγής ελληνικών κεφαλαίων»- να καταπιούν τη γλώσσα τους.

3) «Τις χαμηλές επιδόσεις σε όλους τους δείκτες που σχετίζονται με το επιχειρηματικό περιβάλλον, καθώς και την εφαρμογή της νομοθεσίας για την τόνωση των επενδύσεων». Βεβαίως για τη ντόπια ολιγαρχία και τα κόμματά της που διαχειρίστηκαν μέχρι τώρα την κυβερνητική εξουσία, οι πολυδιαφημιζόμενες «επενδύσεις» βασίζονται στη γρήγορη εφαρμογή όλων των «μεταρρυθμίσεων» και πρώτα και κύρια στη σύνθλιψη του μισθού εργασίας και την κατεδάφιση των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Ακολουθούν οι όροι ξεπουλήματος των υποδομών της χώρας, που έχει επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός για λογαριασμό του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου το οποίο εκπροσωπεί, ώστε «να ξεκαθαρίσει το επενδυτικό τοπίο». Τότε και μόνο τότε, θα γίνουν «επενδύσεις» με όρους και προϋποθέσεις απολύτως ασύμφορες για τη χώρα και το λαό. Γιατί, προφανώς, τα ξένα μονοπώλια δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη παραγωγικών τομέων. Εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στους κερδοφόρους τομείς των υπηρεσιών που αφορούν την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της ενέργειας, των οδικών αξόνων, των μεταφορών, των εφοδιαστικών και αγροδιατροφικών αλυσίδων και του τουρισμού. Κι ακόμα στην ενσωμάτωση του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου που μπορεί να τα εξυπηρετήσει ελισσόμενο παντοιοτρόπως μέσα στο λαβύρινθο της διαπλοκής και της διαφθοράς του Δημοσίου, τον οποίο γνωρίζει με κλειστά τα μάτια!

Απ’ όλο αυτό το νέο success story, ο λαός όχι μόνο δεν πρόκειται να ωφεληθεί, αλλά είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι οι έμψυχες παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται στη φάση της καταστροφής.

Κατά συνέπεια, οι νέες εργασιακές σχέσεις χτίζονται πάνω στα τριτοκοσμικά πρότυπα, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των ξένων μονοπωλίων και του ντόπιου κεφαλαίου.