Ανακοίνωση της ΕΡΓ.Α.Σ.
Η 28η Φλεβάρη αποτελεί ένα σταθμό στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας και είναι χρέος των οργανωμένων δυνάμεων του κινήματος και των συνδικάτων, σε αυτή την πολύ κρίσιμη φάση, να απαντήσουν στην ανάγκη της συνέχειας και της προοπτικής. Και πριν από όλα να συμβάλουν με τις θέσεις και την τακτική τους, ώστε αυτό το πρωτόγνωρο λαϊκό ξέσπασμα να προστατευτεί από αυταπάτες, επιζήμιες θέσεις και πρακτικές και να μπολιαστεί με εκείνο το περιεχόμενο που θα το κατευθύνει στη λογική του οργανωμένου ανυποχώρητου αγώνα με πολιτικές θέσεις και αιτήματα, που πραγματικά θα οδηγούν στην κατεύθυνση της ουσιαστικής αντιπαράθεσης και αναμέτρησης με τη βάρβαρη δολοφονική πολιτική. Σε σχέση με αυτά τα πολύ κρίσιμα ζητήματα και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών σημειώνουμε τα εξής:
1. Η συγκλονιστική κάθοδος του κόσμου την 28η Φλεβάρη συμπυκνώνει και αποτελεί έκφραση της οργής που σωρεύτηκε στην ελληνική κοινωνία τόσο από την προκλητική πολιτική της συγκάλυψης ενός προδιαγεγραμμένου κυβερνητικού εγκλήματος, όσο και από τις συνθήκες του αυταρχισμού, της φτώχειας και της απόγνωσης στις οποίες έχουν βυθίσει με την πολιτική τους τον ελληνικό λαό. Όσο και αν τα κυβερνητικά στελέχη και η πληρωμένη δημοσιογραφία τους προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτή τη μεγαλειώδη κίνηση μαζών ως αποτέλεσμα συναισθηματικών φορτίσεων της κοινωνίας, γνωρίζουν καλά ότι αποτελεί μια γιγαντιαία αμφισβήτηση της πολιτικής τους και των αφόρητων συνθηκών διαβίωσης που αυτή διαμορφώνει. Η 26η Ιανουαρίου και πολύ περισσότερο η 28η Φλεβάρη ως παλλαϊκές εκδηλώσεις συλλογικής έκφρασης αποτελούν σημαντικές παρακαταθήκες για το λαό και πολύ περισσότερο για τη νεολαία που για πρώτη φορά μετά από χρόνια έγινε κοινωνός τέτοιων γεγονότων.
2. Σε σχέση με το αυθόρμητο κατά βάση ποτάμι της 26ης Ιανουαρίου, η 28η Φλεβάρη ήταν μια ακόμα πιο μεγαλειώδης ενωτική πανεργατική-παλλαϊκή κινητοποίηση και, ταυτόχρονα, ως απεργιακός σταθμός τοποθέτησε τα συνδικάτα και το οργανωμένο κίνημα με άλλους όρους σε αυτή την κοινωνική κίνηση και αυτό αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη. Μια εξέλιξη που επισφράγισαν πολυάριθμα πάνδημα ενωτικά συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό και ιδιαίτερα η, μετά από πολλά χρόνια, μαζική συμμετοχή στην απεργία, που ειδικά σε κάποιους κλάδους είχε συντριπτικά -αν όχι καθολικά- ποσοστά. Και που αποτυπώθηκε σε όλες τις συγκεντρώσεις με την ισχυρή παρουσία των πανό και του λόγου των σωματείων και των συνδικαλιστικών φορέων, κόντρα στις επικίνδυνες αντιλήψεις του «ακομμάτιστου και του απολίτικου» στις οποίες φωλιάζουν και οι δυνάμεις της ακροδεξιάς. Έτσι η 28η Φλεβάρη έσπασε παγιωμένες λαθεμένες αντιλήψεις που κέρδιζαν τα τελευταία χρόνια έδαφος στο συνδικαλιστικό κίνημα και που διαρκώς έλεγαν ότι «δεν τραβάει ο κόσμος για απεργίες» και ότι οι «απεργίες πλέον δεν μπορούν να έχουν αποτελέσματα». Από αυτή την άποψη η 28η Φλεβάρη αναδεικνύει τη μαζική εξωκοινοβουλευτική κινητοποίηση και το αναντικατάστατο όπλο της απεργίας ως βασικό μέσο πάλης της εργατικής τάξης και του λαού στον αγώνα του για τη δικαίωση των αιτημάτων και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του. Εγγράφεται ως τέτοια μέρα στις συνειδήσεις και σημαδεύει τη σκέψη των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Και ακριβώς αυτή τη σημαντική αλήθεια πρέπει να αναδείξουν και να προστατέψουν οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς και, κυρίως, με αυτή την αλήθεια οφείλουν να πορευθούν προκειμένου να οδηγήσουν σε νίκες αυτό το μεγαλειώδες κίνημα.
3. Από αυτή την άποψη ο καθορισμός της επόμενης πλατιάς, ενωτικής πανεργατικής-παλλαϊκής κινητοποίησης και του επόμενου απεργιακού βήματος, ως επόμενους σταθμούς και συνέχεια αυτού του αγώνα, αποτελούν τη μεγάλη ανάγκη των ημερών. Και είναι χρέος κάθε συνδικαλιστικής δύναμης που μιλάει στο όνομα των αγώνων να τοποθετηθεί πάνω σε αυτήν ακριβώς την ανάγκη. Η φυγή από αυτήν, η με διάφορα προσχήματα αγνόησή της όχι απλά δεν βοηθά, αλλά σε αυτή τη φάση υπονομεύει την προοπτική αυτού του αγώνα. Αυτή ακριβώς τη δύναμη και την δυναμική που αναδείχθηκε με την είσοδο των συνδικάτων και της απεργίας, πρέπει να υψώσει το συνδικαλιστικό κίνημα αυτή τη στιγμή και να της δώσει προοπτική, χωρίς παράλληλα να αποκλείεται κάθε άλλη ενισχυτική δράση σε αυτή την κατεύθυνση. Το βασικό όμως, το μεγάλο επίδικο των ημερών αυτών είναι η συνέχεια της μαζικής πανεργατικής-παλλαϊκής κινητοποίησης και του απεργιακού βηματισμού, στη λογική του ανυποχώρητου αγώνα. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να περιμένει. Πρέπει να γίνει τώρα. Με την ομπρέλα των συνδικάτων και της απεργίας, με την προστασία του κινήματος από διχαστικές πρωτοβουλίες, διασπαστικές πρακτικές και ηγεμονισμούς και από εκφυλιστικές τακτικές απομαζικοποίησής του. Οι αγώνες ξεσπούν μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες όξυνσης των προβλημάτων που συνεγείρουν τις εργατικές και λαϊκές μάζες και με τη συμβολή των δυνάμεων που παλεύουν γι’ αυτούς. Το χρέος που έχουν οι οργανωμένες ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις είναι να βρεθούν σε αυτούς, μπολιάζοντάς τους με αιτήματα, πολιτικό περιεχόμενο, πίστη και προοπτική.
Βασικό ζήτημα είναι και αυτό που σχετίζεται με τα αιτήματα και το περιεχόμενο. Η οχύρωση αυτού του αγώνα από αυταπάτες. Η υιοθέτηση αιτημάτων που πραγματικά μπορούν να ενώνουν, να γίνονται σημαίες της κίνησης του κόσμου και κυρίως να διαμορφώνουν συνειδήσεις στην κατεύθυνση της κατανόησης και της αναμέτρησης με αυτή την πολιτική. Για αυτό πλάι στην παλλαϊκή καταγγελία της συγκάλυψης και την απαίτηση για δικαιοσύνη και απόδοση ευθυνών, πλάι στα αιτήματα των ασφαλών μεταφορών και του εκσυγχρονισμού του σιδηρόδρομου, πρέπει να υπάρχουν τα μεγάλα αιτήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και των μνημονιακές πολιτικές της επενδυτικής ασυδοσίας, τα αιτήματα ενάντια στην πολιτική της φτώχειας και της ακριβείας, ενταγμένα στο κάδρο την συνολικής αναμέτρησης με αυτή την πολιτική.
4. Σε αντίθεση με όλα αυτά, τρεις μέρες τώρα μια σειρά δυνάμεων προσπαθούν να οδηγήσουν το κίνημα σε επικίνδυνους δρόμους και πρακτικές.
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνουν την «ελπίδα» και παρουσιάζουν ως προοπτική μια «πρόταση μομφής» μιας ξεπεσμένης και ανύπαρκτης αντιπολίτευσης και επιχειρούν να την ορίσουν ως επιστέγασμα της παλλαϊκής κινητοποίησης. Εγκλωβίζοντας δυνάμεις στην ολέθρια, όπως έχει αποδειχθεί, αυταπάτη τού εκλογικού, κοινοβουλευτικού παραβάν. Ζητώντας να πέσει ο Μητσοτάκης για να αναλάβουν προφανώς αυτοί τη διαχείριση της ίδιας στην ουσία πολιτικής.
Με διαφορετικό λόγο και πρακτική συγκλίνει στο κοινοβούλιο και αυτές τις αυταπάτες και το ΠΑΜΕ.
Υποτιμώντας με απαράδεκτο τρόπο τη σημασία της διατήρησης και ενίσχυσης αυτής της ενότητας και συσπείρωσης που οδήγησε στην 28η Φλεβάρη, αγνοώντας κάθε άλλη δύναμη και συλλογικότητα που συνέβαλε σε αυτή, εμφάνισε μια απόφαση-κάλεσμα της ομοσπονδίας οικοδόμων για απογευματινά συλλαλητήρια την Τετάρτη, μέρα έναρξης της συζήτησης για την πρόταση μομφής στη βουλή. Χωρίς να γίνεται κουβέντα για το άμεσο αναγκαίο απεργιακό βήμα, το οποίο παραπέμπεται κατά πως φαίνεται κάπου στο Πάσχα. Με το γνωστό τρόπο μια σειρά σωματείων και σφραγίδων που «εντάσσονται» στο ΠΑΜΕ, το ένα μετά το άλλο ανακοινώνουν τη συμμετοχή τους, ενώ παράλληλα, με επιλογή του ΚΚΕ, οι φοιτητές και οι μαθητές του καλούν την Παρασκευή το μεσημέρι, ημέρα που γίνεται η ψηφοφορία για την πρόταση μομφής. Διαμορφώνοντας έτσι δεδομένα για τη «συνέχεια» αυτού του αγώνα.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η απόφαση:
– με λογικές ηγεμονισμών έρχεται, χωρίς καμία συζήτηση στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος, να απαλλάξει τα γ/βάθμια και β/βάθμια όργανα από την ευθύνη της συνέχειας αυτού του αγώνα και από την πίεση να γίνουν ομπρέλα για τη συνέχιση του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Αναλαμβάνει τη βαριά ευθύνη μιας «συνέχειας» που αποφασίζει μια παράταξη για ένα κίνημα που δεν έχει καμία σχέση με το μπόι της. Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια κίνηση, αν δεν αλλάξουν αυτά τα δεδομένα, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε ένα συντριπτικά μικρότερο από άποψη μαζικότητας γεγονός. Και αυτό είναι μια τεράστια ευθύνη που βιάστηκε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ να αναλάβει.
– συνδέεται σαφώς με την πρόταση μομφής, κατευθύνει τη σκέψη του κόσμου στο κοινοβούλιο και για μια ακόμη φορά δείχνει το παραβάν, αποπροσανατολίζοντας το συνδικαλιστικό κίνημα από την επιτακτική ανάγκη της συνέχειας του ενωτικού μαζικού πανεργατικού-παλλαϊκού αγώνα και του απεργιακού αγώνα. Γίνεται έτσι, ένα συμπλήρωμα μιας αποπροσανατολιστικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Σε αυτή την πρόταση συγκλίνουν δυνάμεις που προωθούν το «κάτω η κυβέρνηση», σύνθημα που αντικειμενικά, σε μια πολύ κρίσιμη φάση, ωθεί σε μια λαθεμένη και επιζήμια πολιτική κατεύθυνση καθώς παραπέμπει σε εκλογικές διεξόδους την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων.
Από αυτή την άποψη, όσο και αν σε αυτές τις συνθήκες τέτοια καλέσματα μπορούν να συγκεντρώσουν παραπάνω κόσμο σε σύγκριση με το προηγούμενο διάστημα, δεν υπηρετούν την προοπτική της ενότητας και της συνέχειας αυτού του αγώνα.
5. Η ΕΡΓΑΣ πριν ακόμη από την 28η Φλεβάρη και ακόμη περισσότερο τώρα αναμετρήθηκε και αναμετριέται με κάθε αντίληψη που υπονομεύει τη συσπείρωση του λαού και με αιτήματα και θέσεις που τον κατευθύνουν σε λάθος μονοπάτια.
Είναι η στιγμή που χρειάζεται όλες αυτές οι δυνάμεις που συνέβαλαν και κινητοποιήθηκαν στην τεράστια απεργία της 28ης Φλεβάρη να συναντηθούν σε μια νέα ενωτική παλλαϊκή-πανεργατική κινητοποίηση και σε ένα επόμενο πανελλαδικό απεργιακό βήμα. Και σε αυτό έχουν λόγο όλοι και είναι κρίσιμο να συμπεριληφθούν συλλογικότητες όπως ο «Σύλλογος συγγενών των Τεμπών» που είχε αποφασιστικό ρόλο μέχρι σήμερα. Να υπάρξει ακόμα κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης και προς τους συλλόγους επαγγελματικών στρωμάτων που έκλεισαν τα μαγαζιά τους και πήραν μέρος και στο μεγάλο συλλαλητήριο της 28ης Φλεβάρη. Έτσι ώστε το πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο να ορθωθεί πανίσχυρο ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.
Οι συνδικαλιστές της ΕΡΓΑΣ, όπου μπορούν, καταθέτουν ακριβώς αυτή τη λογική, ενός πραγματικά μαζικού πανελλαδικού αγώνα, με ενωτικά πανεργατικά-παλλαϊκά συλλαλητήρια, με συνέχιση του απεργιακού αγώνα στον οποίο τα συνδικάτα θα αναβαθμίσουν ακόμα περισσότερο το ρόλο τους. Θέσαμε το ζήτημα νέας πρότασης για ενωτικά συλλαλητήρια και για απεργία που πρέπει να κηρυχθεί άμεσα με την επιδίωξη να μπει σε όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς. Κάθε αναβολή αυτής της απόφασης ισοδυναμεί σήμερα με υπονόμευση.
Επιμένουμε να λέμε ότι το «κάτω η κυβέρνηση» σε αυτές τις συνθήκες δεν υπηρετεί πραγματικά τη συνέχεια αυτού του αγώνα αλλά τον εγκλωβίζει ξανά στο εκλογικό παραβάν. Και ότι ειδικά σε μια στιγμή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι τα τρένα θα είναι ασφαλή μετά το 2027, πρέπει να ενταθεί ο αγώνας για τα αιτήματα που έχουν να κάνουν με την συγκάλυψη και την απόδοση ευθυνών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα μέτρα ασφάλειας των σιδηρόδρομων και όλα αυτά να μπαίνουν στο κάδρο του λαϊκού αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όχι για την αλλαγή της διαχείρισής της.
Με αυτούς τους βασικούς άξονες θα συνεχίσουμε να παλεύουμε σε όλους τους χώρους, δίνοντας τη μάχη για άμεσο επόμενο ενωτικό πανεργατικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο και απεργιακό βήμα. Το οποίο δεν μπορεί να μπερδεύεται με κινητοποιήσεις-κινήσεις ηγεμονισμού, που εξαρχής υπονομεύουν τη μαζικότητα. Ή πολύ περισσότερο να αφήνεται στην -προ καιρού- θολή ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για απεργία την απομακρυσμένη 9η Απρίλη, η οποία βγήκε από μια πρόταση εκτόνωσης της πανεργατικής πίεσης και τίποτε άλλο.
Με αυτές τις βασικές θέσεις θα κινηθούμε, θα κρίνουμε και θα ορίσουμε τη συμμετοχή μας σε κάθε πρωτοβουλία που θα αναπτυχθεί το επόμενο διάστημα.
3.3.2025
