Να παλέψουμε για να γίνει η πανεργατική απεργία της 9ης Νοέμβρη σημαντικό βήμα αγωνιστικής προοπτικής
Στις 15 Σεπτέμβρη η ΓΣΕΕ προκήρυξε απεργία για τις 9 Νοέμβρη και σχεδόν αμέσως το επανέλαβε και η ΑΔΕΔΥ με συμφωνία των παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Η απεργία αυτή και η «αγωνιστική προοπτική» που προβάλλει στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί επί της ουσίας επιλογή όλων των βασικών δυνάμεών του. Και είναι φανερό στον καθένα ότι δεν αφορά ένα πρόγραμμα δράσης που στόχο έχει να αποτελέσει πρόταση αγωνιστικής διεξόδου στη συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή, αλλά ίσα-ίσα αφορά μια επιχείρηση διαχείρισης αυτής της κατάστασης από την πλευρά των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των δυνάμεων που δεν έχουν καμία πίστη σε αυτή την προοπτική.
Σε μια φάση που η ακρίβεια, η φτώχεια και τα σενάρια εμπλοκής σε πολέμους τροφοδοτούν καθημερινά την αγωνία και την αγανάκτηση, σε μια φάση που είναι αναγκαία περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή η ανασύνταξη και η αγωνιστική αντιπαράθεση των εργαζομένων και της νεολαίας με αυτή την πολιτική, η δίμηνη ανακωχή και μετάθεση της απεργιακής αναμέτρησης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ συνιστά περισσότερο σχέδιο αδράνειας και προσαρμογής. Δεδομένης της κατάστασης και της πανθομολογούμενης ανάγκης για ανάληψη συνδικαλιστικής δράσης μπροστά στα γιγαντιαία αυτά προβλήματα, η απόφαση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ γίνεται για τα προσχήματα και για τη διάσωση αυτών που -ειδικά τα τελευταία τρία κρίσιμα χρόνια- ακολουθούν τη γραμμή της ανοχής, της συμμόρφωσης και τελικά της υποταγής σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική.
Όλα ομολογούν ότι η απόφαση κήρυξης αγωνιστικής αδράνειας ήταν προσυμφωνημένη από όλες τις βασικές δυνάμεις και πάντως είναι βέβαιο ότι όλοι την υιοθέτησαν με το ίδιο σθένος. Τα όσα συνέβησαν στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ στις 29/8 ήταν ενδεικτικά της απόφασης που θα ακολουθούσε. Ενώ όλες οι παρατάξεις έθεταν το ζήτημα της ακρίβειας και τους αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς ως πρωταρχικά, στο διά ταύτα καμία παράταξη (από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ-ΠΑΜΕ) δεν έμπαινε στη διαδικασία να προτείνει μια συγκεκριμένη ημερομηνία για απεργιακό βήμα. Από τον Αύγουστο ακόμη η παράταξη του ΠΑΣΟΚ περιέγραφε μια απεργία κάπου στον Οκτώβρη, ενώ οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ ακόμη χειρότερα δεν προσδιόριζαν ούτε καν τον μήνα. Για τη ΔΑΚΕ ούτε λόγος, αφού σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου δεν έκανε άλλο από το να δικαιολογεί την πολιτική της κυβέρνησης σε κάθε ζήτημα.
Για όλες αυτές τις δυνάμεις που υποτίθεται επιδιώκουν την απεργία στην ΑΔΕΔΥ, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας μπαίνει πάντα το ζήτημα του συντονισμού με τον ιδιωτικό τομέα. Όσο και αν αυτό αποτελεί ζητούμενο, η διαρκής επίκλησή του και η αναβολή κάθε απόφασης για χάρη αυτού του συντονισμού δεν είναι τίποτε περισσότερο από άλλοθι. Τρία χρόνια τώρα στην ΑΔΕΔΥ παίζεται το ίδιο ακριβώς έργο από όλες αυτές τις παρατάξεις. Διαρκείς αναβολές για να «προστεθούν δυνάμεις», να «πάμε μαζί με τον ιδιωτικό» και για να δοθεί χρόνος στην «προετοιμασία» της απεργίας. Το αποτέλεσμα είναι η τριετής αδράνεια. Το αποτέλεσμα είναι η προσαρμογή και επί της ουσίας συμφωνία όλων αυτών με το απεργιακό πρόγραμμα της κατά τα άλλα ξεπουλημένης ΓΣΕΕ.
Αν για τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως αναμενόμενες τέτοιες πρακτικές, πλέον δεν αποτελεί καμία έκπληξη και η συμπόρευση της παράταξης του ΠΑΜΕ σε αυτήν την ξεφωνημένη γραμμή. Πίσω από τους κούφιους αντικαπιταλισμούς και την αγωνιστική φλυαρία επί της ουσίας και τα τελευταία τρία χρόνια ακόμη πιο κραυγαλέα το ΠΑΜΕ ακολουθεί την ίδια γραμμή. Χαρακτηριστικό γεγονός η ακύρωση της προγραμματισμένης-προετοιμασμένης απεργίας ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη και η μετάθεση μιας αναγκαίας απεργιακής αναμέτρησης για να συμπέσει με τη ΓΣΕΕ. Όλα όσα έπραξε τα τελευταία κρίσιμα χρόνια ήταν στην ουρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Σαν έτοιμη από καιρό η παράταξη του ΠΑΜΕ με την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ στήριξε και στην ΑΔΕΔΥ την απεργία στις 9/11 χωρίς να βάλει κανένα ζήτημα για τους δύο κρίσιμους μήνες που μεσολαβούν. Πολύ περισσότερο όταν είναι δεδομένο ότι βούληση όλων αυτών είναι να μην δοθεί καμία συνέχεια μετά τις 9/11.
Τελικά η ιστορία καταγράφει ότι το ΠΑΜΕ, όσο και αν κατακεραυνώνει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, επί της ουσίας είναι ελάχιστα τα σημεία στα οποία διαφοροποιείται από αυτήν και κυρίως αυτά αφορούν λεκτικούς βερμπαλισμούς. Τρία χρόνια τώρα σέρνεται πίσω από το ίδιο αγωνιστικό πρόγραμμα αυτών των ηγεσιών. Και όλοι αυτοί οι, δαπανηροί σε χρόνο και προσδοκίες, πανελλαδικοί συντονισμοί που οργανώνει στο Σπόρτινγκ ή στη Δραπετσώνα ή όπου αλλού και που προορίζονται κυρίως για εσωτερική κατανάλωση, αρχίζουν και τελειώνουν στις καταγγελίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και τα αγωνιστικά διαγγέλματα. Στο τέλος αυτό που μένει είναι η αγωνιστική προσαρμογή-συμπόρευση του ΠΑΜΕ με αυτούς που αποκαλεί ξεπουλημένους της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και πάλι όμως ακόμη και σε αυτή την απεργία στην οποία υποτίθεται ότι προσαρμόζεται για να προσθέτει δυνάμεις, θα προσφέρει τις επιζήμιες υπηρεσίες του, αναζητώντας την άλλη πλατεία, διασπώντας το κίνημα, δημιουργώντας πρόσθετα εμπόδια στην ανάπτυξη των αγώνων.
Οι δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς και οι αγωνιστές στο συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει το επόμενο διάστημα να αναδείξουν όλες τις αιτίες και τις ευθύνες για την αδράνεια του σε αυτές τις πολύ κρίσιμες συνθήκες. Και σε αυτό το ναρκοθετημένο τοπίο να παλέψουν με κάθε τρόπο ώστε η απεργία της 9/11 από «μήνυμα ανακωχής» των συνδικαλιστικών ηγεσιών, να μετατραπεί σε πραγματικό αγωνιστικό βήμα, το οποίο θα αποτελέσει γεγονός ενός συνεχούς και ανυποχώρητου αγώνα.
