Περίσσεψαν οι διθύραμβοι και οι μεγαλοστομίες. «Υπερηφάνεια» κατακλύζει τον αστικό κόσμο στην Ελλάδα… «Ιστορική», λοιπόν, η ομιλία του Κυρ. Μητσοτάκη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Τι είπε, τελικά, ο Κυρ. Μητσοτάκης στο Κογκρέσο, που δημιούργησε τέτοιο κλίμα ενθουσιασμού;
Είπε πολλά. Τα συμπύκνωσε με τη φράση «Στεκόμαστε μαζί με τις ΗΠΑ όποτε και όπου χρειαστεί». Γι’ αυτό φρόντισε να έχει στις αποσκευές του, επικυρωμένη με 181 «ΝΑΙ» από την ελληνική Βουλή, την ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, με επ’ αόριστον ισχύ, και τη δυνατότητα επέκτασης καταπώς ορίζουν τα αμερικανικά συμφέροντα!
Αναφέρθηκε διεξοδικά στους ιστορικούς, παγιωμένους δεσμούς υποτέλειας και εθελοδουλείας, που συνδέουν την ελληνική ολιγαρχία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους, με τους εκάστοτε ισχυρούς, τις ΗΠΑ βεβαίως πρωταρχικά κατά τη νεότερη περίοδο.
Ένα εμετικό παραλήρημα υποταγής και σύμπλευσης σε ό,τι επιτάσσουν οι ΗΠΑ του «προβλέψιμου» και «δεδομένου», όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, Κυρ. Μητσοτάκη. Μια ακραία δήλωση νομιμοφροσύνης και συμμετοχής στο αντιρωσικό πολεμικό μέτωπο και όπου αλλού χρειαστεί. Ένας εξοργιστικός εξωραϊσμός της θηριώδους αυτοκρατορίας της επίθεσης και του πολέμου. Και, βεβαίως, ικέτης και γονυπετής, κοιτάζοντας προς την απέναντι πλευρά του Αιγαίου, χωρίς να τολμά να την κατονομάσει, εκλιπαρώντας υποστήριξη…
Μια λαμπερή παράσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο, που μοίρασε «χάντρες» και «καθρεφτάκια» μπροστά στους προβολείς, και πίσω από τις κλειστές πόρτες έσφιξε πιο δυνατά την αμερικανική θηλιά πάνω στη χώρα και το λαό μας.
Μετά την υπερψήφιση της συμφωνίας για τις αμερικανονατοϊκές βάσεις στη χώρα μας την προηγούμενη εβδομάδα, ο Μητσοτάκης πραγματοποίησε το πολυδιαφημισμένο ταξίδι στις ΗΠΑ, όπου συνομίλησε με τον Τ. Μπάιντεν και απηύθυνε ομιλία στο αμερικάνικο κογκρέσο. Κυβέρνηση και ΜΜΕ έκαναν λόγο για σπουδαία διπλωματική επιτυχία της κυβέρνησης και της Ελλάδας που αναβαθμίζει ακόμα περισσότερο γεωπολιτικά τη χώρα, αφού όπως χαρακτηριστικά διατυμπάνιζαν κυβερνητικές πηγές: «Η Ελλάδα επέστρεψε δυναμικά στο παγκόσμιο και περιφερειακό γίγνεσθαι, ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη… Μια χώρα πόλος σταθερότητας, δικαίου, ασφάλειας και ανάπτυξης… Μια χώρα που κρατάει τα κλειδιά της ειρήνης και της ενεργειακής σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή…». Πίσω όμως από τις φαμφάρες της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ κρύβεται στην πραγματικότητα ένα πρωτοφανές κρεσέντο υποτέλειας που μόνο νέα δεινά και κινδύνους μπορεί να σημάνει για το λαό και τον τόπο. Η περιβόητη επιστροφή στο «…περιφερειακό γίγνεσθαι, ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη» για την οποία κάνει λόγο η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση των λεγόμενων του πρώην πρέσβη Πάιατ, ο οποίος σε προηγούμενη περίοδο δήλωνε πως η Ελλάδα αποτελεί μεντεσέ για τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Ο ρόλος όμως του μεντεσέ και του πλασιέ των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την πολιτική της, δεν σημαίνει γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας όπως κομπάζει το κυβερνητικό κόμμα, αλλά ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των αμερικανονατοϊκών. Με τη συμφωνία άλλωστε για τις βάσεις, ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ προκειμένου αυτοί να προωθούν τα επιθετικά τους σχέδια.
Η άκρατη ξενοδουλεία και υποτέλεια του Μητσοτάκη απέναντι στα δυτικά αφεντικά του πιστοποιήθηκε από τις τοποθετήσεις του σχετικά με τα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα τις σχέσεις με την Τουρκία. Στην πραγματικότητα, τόσο στον πρόεδρο των ΗΠΑ όσο και στο αμερικάνικο κογκρέσο, ο Μητσοτάκης ελάχιστα ψέλλισε για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα, διαψεύδοντας με πάταγο τα δημοσιογραφικά δημοσιεύματα όλων των προηγούμενων ημερών, τα οποία ανέφεραν ότι στο ταξίδι του ο πρωθυπουργός θα βάλει στην αμερικανική ηγεσία μετ’ επιτάσεως τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Το αντίθετο συνέβη. Ο πρωθυπουργός, σαν ένας από τους πιο ακραιφνείς εκφραστές της πολιτικής της υποτέλειας απέναντι στις ΗΠΑ, αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ομιλίας του στο κογκρέσο όχι στα ζητήματα των σχέσεων με την Τουρκία, αλλά στον πόλεμο στην Ουκρανία. Σαν το πιστό σκυλί που θεωρεί ότι τα συμφέροντά του ταυτίζονται με αυτά του αφεντικού του, έτσι και ο Μητσοτάκης έκανε εκτενείς αναφορές στον πόλεμο με την Ουκρανία, τη στάση της Ρωσίας και την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, προβαίνοντας σε ανιστόρητες και προκλητικές αναλογίες του σημερινού πολέμου με την ελληνική επανάσταση, ενώ δεν παρέλειψε να επαναλαμβάνει αξιολύπητα πόσο αξιόπιστος εταίρος των ΗΠΑ είναι η χώρα μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αμερικάνικα τηλεοπτικά δίκτυα οι αναφορές Μητσοτάκη για τα ελληνοτουρκικά ζητήματα περιορίστηκαν σε δηλώσεις τους τύπου: «…οι ΗΠΑ κατανοούν ποιοι είναι οι αξιόπιστοι εταίροι στην περιοχή». Όσο όμως κι αν ο Μητσοτάκης προσβλέπει στην κατανόηση των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την υπεράσπισή τους απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Οι Αμερικάνοι γνωρίζουν καλά τη γεωπολιτική σημασία που έχει η Τουρκία. Στα πλαίσια αυτά θα αξιοποιήσουν κάθε μέσο που διαθέτουν προκειμένου να την κάνουν να επιστρέψει μια και καλή στο νατοϊκό μαντρί και να αποκόψουν τις σχέσεις που αναπτύσσει η χώρα αυτή με τους ανταγωνιστές τους, Ρωσία και Κίνα. Όσο λοιπόν κι αν θεωρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι ο ρόλος που αναλαμβάνει ως πλασιέ των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή θα διασφαλίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και αυτή συνίσταται στη διαχρονική ανοχή και ενθάρρυνση της τουρκικής επιθετικότητας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, από αυτούς δηλαδή στους οποίους και αυτή, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αναθέτουν την προστασία της χώρας. Από αυτή την άποψη είναι εύλογο ότι προφανώς ουδεμία στην πραγματικότητα ουσιαστική αναφορά δεν έγινε από την πλευρά των Αμερικάνων στη στάση της Τουρκίας στη νοτιοανατολική μεσόγειο, στις παραβιάσεις στο Αιγαίο και στα σχέδιά της για τη «γαλάζια πατρίδα». Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει: Οι Αμερικάνοι ιθύνοντες θέλουν να προχωρήσουν στο πρόγραμμα αναβάθμισης των τουρκικών F-16 και της πώλησης νέων μαχητικών στην Τουρκία, αφού όπως δήλωσε ο Μπλίνκεν πριν λίγες μέρες φωτογραφίζοντας τη Ρωσία: «Βεβαίως, εάν δεν το κάνουμε εμείς, ξέρουμε ποιος πιθανόν θα το κάνει στη θέση μας». Το γεγονός αυτό προσπάθησε να διαχειριστεί ο Μητσοτάκης προχωρώντας ουσιαστικά σε παρακάλια από το βήμα του αμερικάνικου κογκρέσου λέγοντας: «Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το ΝΑΤΟ σε μια στιγμή που εστιάζουμε στο να βοηθήσουμε την Ουκρανία να νικήσει την επιθετικότητα της Ρωσίας είναι ακόμη μια πηγή αστάθειας στην νοτιοανατολική πτέρυγα» προσπαθώντας έτσι να παρουσιάσει τα ελληνοτουρκικά ζητήματα όχι ως βασικό πρόβλημα της χώρας, αλλά ως ζήτημα που εμποδίζει από το να εστιαστεί η προσοχή στην αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας προς την Ουκρανία, για να καταλήξει εκλιπαρώντας: «Και σας ζητώ να το λάβετε υπόψη όταν παίρνετε αποφάσεις για αμυντικές προμήθειες που αφορούν στην Ανατολική Μεσόγειο». Πρόκειται για μια θλιβερή εικόνα ενός ξενόδουλου που προσπαθεί να διαχειριστεί τη μοίρα που περιμένει κάθε υποτελή στον ιμπεριαλισμό.
Το ταξίδι βέβαια Μητσοτάκη στην Αμερική συνοδεύτηκε για μια ακόμα φορά και από ένα νέο τεράστιο ποσό που θα φορτωθεί ο ελληνικός λαός σε συνθήκες μάλιστα οικονομικού στραγγαλισμού, αφού -όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός- θα προχωρήσει στην αγορά μιας μοίρας F-35 που θα κοστίσει 3,5 δισ, ευρώ. Το νέο αυτό φέσι έρχεται να προστεθεί σε αυτά της αγοράς των Rafale και των φρεγατών Belharra, με αποτέλεσμα ο συνολικός λογαριασμός που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός να ξεπερνάει τα 11 δισ. ευρώ. Τα ποσά αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την άμυνα της χώρας όπως καμώνεται η κυβέρνηση. Το αντίθετο συμβαίνει. Όπως αναδείχτηκε και στο ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, οι Αμερικάνοι «σύμμαχοι» όσο εύκολα προχωρούν σε συμφωνίες πώλησης μαχητικών με την Ελλάδα, άλλο τόσο εύκολα μπορούν -αν το επιβάλλουν τα συμφέροντά τους- να προχωρήσουν σε αντίστοιχες συμφωνίες με την Τουρκία τροφοδοτώντας για μια ακόμα φορά με εύφλεκτη ύλη το καζάνι της ανατολικής Μεσογείου.
