Ξεκίνησαν τον Μάη οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αρχαιρεσίες σε όλες τις ΕΛΜΕ για την ανάδειξη των αντιπροσώπων για το επικείμενο 20ό Συνέδριο της ΟΛΜΕ που θα διεξαχθεί στο διάστημα 1 – 4 Ιούλη. Οι συλλογικές διαδικασίες πραγματοποιούνται έπειτα από τρία χρόνια (τελευταία φορά έγιναν το 2019) και με έναν ολόκληρο χρόνο καθυστέρηση. Και αυτό διότι από κοινού οι ΔΑΚΕ(ΝΔ), ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ), ΠΑΜΕ(ΚΚΕ) και ΠΕΚ(ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) εμπόδισαν την πραγματοποίηση του συνεδρίου τον Ιούλιο του 2021, που έπρεπε να πραγματοποιηθεί, με το πρόσχημα της πανδημίας. Με την κοινή πολιτική τους απόφαση, έσυραν την Ομοσπονδία σε μια ακραία αντιδημοκρατική εκτροπή, επιβάλλοντας διορισμένη-δοτή από τα δικαστήρια Διοίκηση, μιας και η θητεία του τελευταίου εκλεγμένου Διοικητικού Συμβουλίου έληξε στο τέλος του 2021. Οι εκπρόσωποι των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ κατήγγειλαν από την πρώτη στιγμή αυτή την αντιδημοκρατική εκτροπή, δεν αποδέχθηκαν τον διορισμό τους από τα αστικά δικαστήρια και αποχώρησαν από τη δοτή διοίκηση.
Οι εκλογές στις ΕΛΜΕ πραγματοποιούνται στη σκιά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και της ιμπεριαλιστικής ανάμειξης των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, μέσα στις συνθήκες της πρωτόγνωρης ακρίβειας, της επίθεσης στα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, καθώς και όλης της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ. Διεξάγονται πάνω στα αποκαΐδια που άφησε η εγκληματική κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας. Την ίδια ώρα είναι σε πλήρη εξέλιξη η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στη δημόσια εκπαίδευση. Αξιολόγηση και αυτονομία των σχολείων, «Τράπεζα Θεμάτων», Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, ταξικοί φραγμοί και αποκλεισμοί συνθέτουν το αντιδραστικό τοπίο.
Μέσα σ’ αυτή την τριετία το εκπαιδευτικό κίνημα έδωσε σημαντικές μάχες με μαζικούς όρους στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες της αστυνομοκρατίας, της καταστολής και των φασιστικών απαγορεύσεων. Βγήκε μαζικά στους δρόμους για να απαιτήσει να παρθούν μέτρα για την πανδημία, ενάντια στο αντιδραστικό μέτρο της τηλεκπαίδευσης και στο κλείσιμο των σχολείων. Απέρριψε καθολικά τη φάρσα των «ηλεκτρονικών εκλογών» στα υπηρεσιακά συμβούλια, βάζοντας μια σημαντική παρακαταθήκη στον αγώνα ενάντια στην καταπάτηση των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων που φέρνει τώρα ο ν. «Χατζηδάκη». Ανταποκρίθηκε με πρωτόγνωρη μαζικότητα στο αγωνιστικό κάλεσμα των εκπαιδευτικών σωματείων και των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ ενάντια στην αξιολόγηση των σχολείων, συμμετέχοντας στην απεργία – αποχή.
Αυτή την ελπιδοφόρα αγωνιστική διάθεση που έδειξε ο κλάδος οι δυνάμεις των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ με την συνθηκολόγα και υπονομευτική στάση τους κατόρθωσαν να τη μετατρέψουν σε απογοήτευση και αποστράτευση. Το χυδαίο ξεπούλημα της απεργίας – αποχής τον περασμένο Οκτώβρη και η υποταγή που κήρυξε η ΟΛΜΕ (όπως και η ΔΟΕ/δάσκαλοι) μπροστά στη δικαστική προσφυγή της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ αποτέλεσαν καταλύτη πολύ αρνητικών εξελίξεων, έστρεψαν μια πολύ σημαντική μερίδα των εκπαιδευτικών στην απογοήτευση. Αλλά και σε όλη την περίοδο της πανδημίας και μπροστά στο παρατεταμένο λουκέτο στα σχολεία (από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια παγκοσμίως) οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν στην ηγεσία της ΟΛΜΕ επέβαλαν μια κατεύθυνση ανοχής ή ακόμα και στήριξης των κυβερνητικών μέτρων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες στις εκλογές που γίνονται αυτή την περίοδο καταγράφεται μια σημαντική αποχή η οποία φτάνει περίπου στο 30%, προϊόν ακριβώς της απογοήτευσης που επικρατεί αλλά και της ευρύτερης υποχώρησης του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος. Η φιλοκυβερνητική παράταξη της ΔΑΚΕ, αν και διατηρεί την πρωτιά, εισπράττει όλη την αποδοκιμασία του κλάδου απέναντι στην κυβερνητική πολιτική καταγράφοντας μείωση της δύναμής της κατά 3,5%. Οι δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ, που όλη την προηγούμενη περίοδο χάραξαν μια γραμμή ανοχής και στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής, κατά τα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατούν να κεφαλαιοποιήσουν την αποδοκιμασία του κλάδου παραμένοντας στο ίδια επίπεδα σε σχέση με το 2019. Το ΠΑΜΕ που την περίοδο της πανδημίας ήταν κυριολεκτικά άφαντο, ενώ είχε επιδοθεί σε «θετικές» – ρεφορμιστικές προτάσεις προς την κυβέρνηση που εξωράιζαν την κυβερνητική πολιτική, εμφανίζει μια σχετική ενίσχυση των ποσοστών του, εξαιτίας της μείωσης της συμμετοχής. Στην πραγματικότητα όμως διατηρεί τις δυνάμεις του, αδυνατεί να διευρύνει την επιρροή του, ως αποτέλεσμα της έλλειψης πίστης στη δύναμη του αγώνα που εξέφρασε όλη αυτή την περίοδο. Οι δε προσπάθειες νεκρανάστασης της ΠΕΚ(ΠΑΣΟΚ), που αποτέλεσε την άλλη όψη του κυβερνητικού συνδικαλισμού, έμειναν άκαρπες.
Η ταξική πτέρυγα των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, δραστήρια συνιστώσα των οποίων είναι ο Εκπαιδευτικός Όμιλος, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και την ευρύτερη υποχώρηση του σ/κ, εδραιώνονται ως μια σταθερή αγωνιστική φωνή μέσα στο εκπαιδευτικό κίνημα με πλατιά επιρροή στον κλάδο των εκπαιδευτικών.
Απέναντι στα κυβερνητικά χτυπήματα που δέχεται η Δημόσια Εκπαίδευση, τα εργασιακά, συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, απέναντι στην ακραία φτώχεια και εξαθλίωση, είναι ανάγκη να συσπειρωθούν οι εκπαιδευτικοί μαζικά στα σωματεία τους, να αντλήσουν αισιοδοξία και δύναμη να παλέψουν αποφασιστικά ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Εκεί θα κριθεί στο τέλος και η επιτυχία του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ.
