Ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός χώρος μάς απασχόλησε πρόσφατα μετά την προβοκατόρικη επίθεση στον πρύτανη του ΟΠΑ (πρώην ΑΣΟΕΕ). Η ενέργεια αυτή έδωσε το άλλοθι και την αφορμή στην κυβέρνηση να εξαγγείλει νέα κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα, όπως η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ο έλεγχος της εισόδου στις σχολές και η διαγραφή φοιτητών που θα τελούν “αδικήματα” εντός των πανεπιστημίων.
Όπως έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές, η δράση του α/α χώρου αποτελεί δράση ξένη και εχθρική προς το μαζικό κίνημα και τις συλλογικές διαδικασίες. Η τυφλή μηδενιστική βία, η αποθέωση του ατόμου σε βάρος της τάξης, καθώς και η συνολική μικροαστική φύση της αναρχικής ιδεολογίας είναι που καθιστούν το χώρο αυτό έξω και απέναντι από το προοδευτικό κίνημα.
Θα περίμενε κανείς πως ο συγκεκριμένος χώρος θα έκανε ιδιαίτερα “ηχηρή” την παρουσία του την 17η του Νοέμβρη, μετά και την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. Για τον α/α χώρο, που κλίνει σε όλες τις πτώσεις τη “σύγκρουση” με την αστυνομία, το “τσάκισμα” του κράτους κ.ο.κ., δε θα υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το φετινό Πολυτεχνείο για να δείξει στην πράξη τη “συγκρουσιακή” του πολιτική. Ωστόσο, στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και τις περισσότερες πόλεις στη χώρα, οι ορκισμένοι “εχθροί” της εξουσίας ήταν απολύτως άφαντοι. Αν εξαιρέσει κανείς την κατάληψη του ιστορικού χώρου του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 11/11 και την προσαγωγή μερικών δεκάδων αναρχικών την επομένη, συνολικά ο α/α χώρος απουσίαζε πλήρως από τις κινητοποιήσεις για την 47η επέτειο της ηρωικής εξέγερσης.
Η απουσία αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, κυρίως αν αναλογιστούμε πως μια σειρά οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς επέλεξαν να πάνε κόντρα στην κυβερνητική απαγόρευση και χιλιάδες κόσμου σε όλη τη χώρα την “έσπασαν” με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που συνάντησαν την άγρια τρομοκρατία του κράτους και της αστυνομίας, με αποτέλεσμα δεκάδες προσαγωγές, συλλήψεις, χημικά και ξυλοδαρμούς.
Και όλα αυτά απέναντι στις πορείες που οι -κατά τ’ άλλα ασυμβίβαστοι- αναρχικοί αποκαλούν “μνημόσυνα” και “περιπάτους στο κέντρο”. Απέναντι σε εκείνους που ο α/α χώρος τούς κατηγορεί σαν συμβιβασμένους και φοβισμένους.
Αποδείχτηκε όμως στην πράξη πως έφτανε μια κυβερνητική απαγόρευση για να μείνουν σπίτι και σιωπηλοί οι υποτιθέμενοι αδιάλλακτοι θιασώτες της “σύγκρουσης”. Εκείνοι που λοιδορούν το μαζικό λαϊκό κίνημα και τα συνδικάτα και υμνούν την “αυτοοργάνωση απ’ τα κάτω”, χρησιμοποιούν όμως τα σωματεία και τις διαδηλώσεις που τις χαρακτηρίζουν ως “κηδείες” σαν “ασπίδα” και κρύβονται πίσω από αυτές για να εκφράσουν την “επαναστατική” τους βία.
Όπως έπραξαν και δύο χρόνια πριν, όταν με πλήρως αντιδημοκρατικό τρόπο κατέλαβαν το Πολυτεχνείο και ετσιθελικά επέβαλαν πως ο τριήμερος εορτασμός δε θα πραγματοποιηθεί (για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά), ξυλοκοπώντας και απειλώντας αγωνιστές της αριστεράς, καίγοντας πανό οργανώσεων όπως του Μ-Λ ΚΚΕ κλπ.
Και το ζήτημα δεν είναι, βέβαια, πως ο ψευτοτσαμπουκάς του α/α χώρου εκφράζεται σε βάρος του οργανωμένου μαζικού κινήματος, το οποίο -όπως φάνηκε και στο φετινό Πολυτεχνείο- αποτελεί και τον βασικό στόχο της κρατικής τρομοκρατίας.
Το βασικό πρόβλημα είναι πως η τυφλή, αντικοινωνική, μηδενιστική βία, η ατομιστική αντίληψη πως το παν είναι η “σύγκρουση παντός καιρού” με τις δυνάμεις καταστολής, καθώς και η βαθιά αντιδημοκρατική λογική πως κάποιοι “πεφωτισμένοι Ζορό” θα δρουν στην υπηρεσία των πολλών, αποτελούν στην πράξη πολιτικές μακριά και έξω από τον λαό και τη νεολαία, από τους αγώνες συνολικά.
Σε κάθε περίπτωση, έχει σημασία να υπογραμμιστεί σε όλους τους τόνους αυτό που έδειξε τόσο η ιστορία του χώρου αυτού, όσο και η συγκεκριμένη πρακτική του σήμερα: Ο αναρχισμός είναι εχθρός του λαϊκού κινήματος, τελεία και παύλα.
