«Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια», όπως θα έγραφε και ο Κ. Καβάφης στο ποίημα του για τον «Αριστομένη υιόν του Μενελάου». Ο Στ. Κασσελάκης πρώτος στο εσωτερικό δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας πίσω μπαρουτοκαπνισμένους αντιπάλους. Λίγο τα ΜΜΕ, λίγο ο προσωπικός σαματάς, λίγο ο διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ και η αμερικανιά πρώτευσε. Στη σκιά των εξελίξεων ο Τσίπρας στο αμφιθέατρο, βουρκωμένοι Συριζαίοι και απατημένοι τροτσκιστές που -πρόσκαιρα τουλάχιστον- είναι στις μυλόπετρες του συστήματος. Αυτού που παράγει μοντέλα, προϊόντα, ρούχα και προέδρους κομμάτων. Βέβαια ο αγώνας δεν τελείωσε και είναι πιθανόν οι κάποτε ρεφορμιστές να δείξουν τα κομματικά αντανακλαστικά τους για να μην γίνουν εντελώς «ρόμπες». Έχουν ενδιαφέρον οι εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι η δεξιόστροφη πορεία σού φτιάχνει και ανάλογα τιμόνια. Σικάγο γίνανε.
Ο διευθυντής της Β/θμιας εκπαίδευσης στον Πειραιά έβαλε στο μάτι τον φίλο της στήλης Γιώργο Κ. Καββαδία διότι «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις». Η στήλη αφιερώνει στο Γιώργο Καββαδία τους παρακάτω στίχους: «Είν’ ένας άνθρωπος που τον ’μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε».
Ήθελε λέει να αγκαλιάζει όλα τα βλέμματα των παιδιών
κι ο νους του να βλέπει ασύνορες πατρίδες.
Εκεί στον Πειραιά, νησιώτης αυτός,
δεν βολεύτηκε στη σιγουριά του λιμανιού
γιατί μόνο έτσι θα ’βρισκε και νέους τόπους.
Για όλα αυτά τα αμαρτήματα και γιατί σήκωνε τη
γροθιά του
το κράτος και η βία αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν
κι ο Καββαδίας σιδηροδέσμιος να πάει.
Αλλά οι διώξεις είναι παράσημα για τους αγωνιστές
όπως οι ουλές για τους στρατιώτες.
Σιγά μη σκιαχτούν οι άνθρωποι της αυριανής μέρας
από τα δίποδα μηδενικά.
Σιγά μην κλείσουν τα λεύτερα στόματα από σιδε-
ρόφραχτα φίμωτρα.
Μα όταν συναντηθεί η αδικία με το ΔΙΚΙΟ
ο Γιώργος Καββαδίας θα φωνάξει.
Κάτσε κάτω ανθρωπάκι.
Εδώ μιλάμε για το σχολείο των ίσων και των όλων,
εδώ μιλάμε για χάρτες όλων των πατρίδων και των
παιδιών
και ελεύθερα πνεύματα και αγγελοκρουσμένα
και ’γω δεν είμαι σκυμμένος γιατί είμαι δάσκαλος,
καβάλα στο αγέρι των βουνών,
στο κύμα της θάλασσας,
στα ευχαριστώ του κόσμου.
Σαν το χώμα σε ρουφήξει για πάντα, εδώ θα γράφει
«δεν σωπαίνει ο νους όταν δεν βολεύεται
χίλια σκοινιά με δένουν με την Ελευθερία».
Ο κόσμος μας χωράει πολλούς κόσμους
αλλά όχι τη σκλαβιά.
Πνιγμένη από τη βροχή η Θεσσαλία, καμένοι από τη φωτιά ο Έβρος και η Ρόδος, στον πάτο της θάλασσας εκατοντάδες πρόσφυγες, άδειο το κεμέρι από τη φτώχεια στα περισσότερα σπίτια, χιλιάδες άνθρωποι χωρίς τις αναγκαίες διακοπές, στην ξενιτιά οι νέοι. Μία χώρα στην άβυσσο. Και όμως η άρχουσα συμμορία ανακατεύει αμέριμνη την πολιτική τράπουλα για να φτιάξει νέα αναχώματα, ενώ ο Περισσός μετράει τα κουκιά του και κορδώνεται γιατί -τάχα- έχει καθαρή γραμμή. Έχουμε άδικο όταν λέμε πως λείπει το πολιτικό εργαλείο, το κόμμα της εργατικής τάξης, μαζικό και λαϊκό, που θα βάλει φωτιά στα ξερόκλαδα, που θα ενώσει τις σπίθες μεταξύ τους και θα προκαλέσει πανικό στα αστικά επιτελεία. Να μην το λέμε μονάχα. Να εμπνεόμαστε από αυτήν την ιδέα και να την κάνουμε πράξη. Για να γυρίσει τούμπα ο κόσμος και να γελάσει το χείλι του φτωχού και του κάθε πικραμένου. Όλα τ’ άλλα είναι ασπιρίνες.
