100 χρόνια πριν ιδρύεται η Ρωσική Συνομοσπονδία, δηλαδή μία ένωση ελεύθερων σοσιαλιστικών κρατών που κάλυπτε το 1/6 της παγκόσμιας γης και περίπου το 1/10 του παγκόσμιου πληθυσμού. Είχε προηγηθεί η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917 με ηγέτη το μπολσεβίκικο κόμμα. Η επανάσταση του Οκτώβρη και μιας ντουζίνας σοσιαλιστικών δημοκρατιών ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη γη, ιδρύθηκαν κομμουνιστικά κόμματα, οι προλετάριοι είδαν το ανέφικτο να γίνεται εφικτό, η ατμομηχανή της ιστορίας πήρε μπροστά. Ακολούθησαν οι κακόφημες παλινορθώσεις, αλλά ο πάγος έσπασε. Η εργατική τάξη μπορεί να κυβερνήσει!
***
Έρμε Ανδρουλάκη! Εκεί που νόμισε ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πως πήρε το πάνω χέρι και πως το κόμμα του καλπάζει προς τις εκλογές, ήρθε η Καϊλή και οι Καταριανοί και φρενάρουν τα χειροκροτήματα των ΜΜΕ. Διότι ποιος πιστεύει τους ευρωσοσιαλιστές; Ποιος δε βλέπει ότι το χωράφι ενός αστικού κόμματος είναι γεμάτο βούρκο και σκάνδαλα; Τύφλα να ’χουν οι μαρξιστικές αναλύσεις και οι παρατηρήσεις των αριστερών.
***
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η βαρβαρότητα τρυπώνει σ’ όλες τις ρωγμές της κοινωνίας. Ότι βλάπτει μικρούς και μεγάλους, ανθρώπους όλων των φύλων και των φυλών. Η αστική κοινωνία εκβαρβαρίζει τα μέλη της και σκορπά παντού μπόχα και δυσωδία. Και βέβαια η περίφημη παιδική αθωότητα ξεψυχάει στα πόδια αλλεπάλληλων επεισοδίων του κοινού ποινικού δικαίου. Παρεμπιπτόντως, οι μαρξιστές δεν είναι αναρχικοί για να λένε ότι δεν υπάρχει σύνορο ανάμεσα στο «πολιτικό και το κοινωνικό». Είναι αυτός ο λόγος που οι αναρχικοί φωνάζουν το (ανόητο) σύνθημα «λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά». Και στον Μιχαλολιάκο; Όπως και να ’χει το ζήτημα, ο καπιταλισμός και τα ήθη του γεννάνε βούρκο.
***
Η στήλη κουβέντιαζε ήσυχα ήσυχα (μέρες που είναι) με έναν γιο Αλβανών μεταναστών. Ο διάολος το ’φερε να υπερασπίζεται τον καπιταλισμό, την ελεύθερη αγορά και τον κοινωνικό δαρβινισμό, δηλαδή τη ζούγκλα. Απέρριπτε τον μαρξισμό ως παρωχημένο σύστημα σκέψης. Όλως τυχαίως, την επόμενη μέρα, το μεγάλης κυκλοφορίας περιοδικό der spiegel κυκλοφορούσε με εξώφυλλο τον Κάρολο Μαρξ και τίτλο «μήπως ο Μαρξ είχε δίκιο τελικά;». Και αν αυτά τα λένε και τα γράφουν οι αστοί, τι να σου πουν οι στραβοπατούντες μετανάστες…
Για τον Νίκο Τεμπονέρα
Ήθελες να ’σαι αντάξιος της δουλειάς σου
και δάσκαλος να λέγεσαι
να μη χωράει ο νους σου στων οριζόντων τη γραμμή
και τα σύννεφα να ξεκοιλιάζονται μόνο
για των παιδιών τη χάρη.
Ήθελες η κιμωλία σου να μυρίζει το μπαρούτι της επανάστασης
και ο πίνακας να γράφει Φεραίος, Σπάρτακος, Προμηθέας, Μπολιβάρ, Άρης ανάμεσα σε
ανθρώπινες εξισώσεις και γεωμετρικές ακρίβειες.
Όταν ήρθε ο χρονοκαιρός βρέθηκες με άλλους πολλούς
στο γνωστό σημείο που υπέδειξε η ιστορία.
Γύρω σου ένα κοπάδι λύκων αλυχτούσε
μα εσύ περιφρόνησες τους περιφρονητές σου
και τις κακοφτιαγμένες ιδέες…
τα πρόστυχα γεννήματα πρόστυχων καιρών
και τις βαλσαμωμένες σκέψεις που μιλούσαν εκ του περισσού.
Εσύ εκεί λες και πείσμωσαν τα πόδια σου
μια ένωση με τη γη, μια δράση που γύρευε οπαδούς.
Καμία φυλή -σκέφτηκες- δεν θα έχει περισσότερα προνόμια
«όλα για όλους» να ’ναι χωρίς διακρίσεις.
Οι γιοί και οι κόρες του Θυμού και της Ανάγκης
να ξεχειλίζουν από Μίσος και Αγάπη
για τα γενόμενα και τα μελλούμενα
για τα πεπραγμένα και τα εσόμενα.
Ήτανε -θαρρώ- αρχές Γενάρη
και τα σχολεία μοιάζανε με μπαρουταποθήκες
απάνω τους ξεδιπλώνονταν κόκκινες παντιέρες
και εσύ εκεί μπροστά, λίγο πάνω από τα μέτρα των ανθρώπων
στη μέσα τσέπη κράταγες τη φωτογραφία
του Γρηγόρη και του Σωτήρη
και των άλλων σκοτωμένων φίλων μας.
Σαν μύλος περιστρόφου γυρνούσε η ζωή σου
σαν ατελείωτο βιεννέζικο βαλς.
Μέχρι που…
Όχι Νίκο, δεν τελείωσε έτσι το έργο.
Θα ’ρθει η ώρα της εκπόρθησης
για το βασίλειο της παντοδύναμης ευτυχίας.
Μέχρι τότε φοιτητές και εργάτες
θα σε κουβαλούν σαν ξόρκι στους ώμους τους.
Για να διώχνουμε το φόβο
και να παίρνουμε θάρρος κι απαντοχή!
Αχ βρε Νίκο Τεμπονέρα…
Πάλι δύσκολα μας έβαλες.
7/1/2023 Νικηφόρος Ζερβός
