Ας το ξεκαθαρίσουμε για μία ακόμα φορά. Η ταξική πάλη είναι σαν τη ζωή. Έχει στροφές, γυρίσματα, παλινωδίες, εκπλήξεις και δεν μπαίνει σε καλούπια. Ως εκ τούτου, η πρόσφατη αντιδραστική «ανακάλυψη» της κυβέρνησης για τις πορείες και τις διαδηλώσεις θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με σθένος, αντοχή, σχέδιο, ευρηματικότητα, αλλά κυρίως με τη γραμμή των μαζών. Όσο δεν γίνεται υπόθεση των πολλών, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι κινήσεις απελπισίας, τα «show» και οι «αγωνιστικοί ελιτισμοί» σαν κι αυτούς που ζήσαμε τελευταία. Η εμπειρία του κινήματος έχει καταγράψει τον τρομοκρατικό νόμο του Καραμανλή (778), τον αντιεκπαιδευτικό 815 και μικρότερους άλλους που κατέρρευσαν υπό το βάρος της οργής των πολλών. Έτσι πρέπει να βαδίζουμε και όχι χτυπώντας το κεφάλι μας στον τοίχο και μάλιστα αθετώντας συμφωνίες μεταξύ οργανώσεων. Θα θυμηθούμε και θα πράξουμε ή θα κυριαρχήσει ο κουφός ηγεμονισμός;
▲▼▲
Θυμάστε τα παχιά λόγια για τη βαρειά βιομηχανία της Ελλάδας που είναι ο τουριστικός τομέας; Και ύστερα ήλθε ο κορονοϊός και τσακίζεται στα βράχια η δήθεν βιομηχανία. Περιμένουμε αεροπλάνα και τουρίστες από το εξωτερικό όπως ο διψασμένος λίγο νερό και τα ξενοδοχεία, ταβέρνες κλπ παρακαλούν να αρθούν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις μπας και δουν άσπρη μέρα. Τη δεκαετία του ’80, με ψήγματα περηφάνιας λέγαμε ως χώρα ότι δε θα γίνουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης»· τώρα παρακαλάμε για το αντίθετο και μηχανευόμαστε κάθε μέσο για να υποδεχτούμε τους ξένους. Αλλά η οικονομία είναι συγκεκριμένο πράγμα. Δεν είναι αφηρημένη ψυχολογία και βαφτίσματα της κότας σε ψάρι ώστε να κορδωνόμαστε για τη βαρειά κι ανύπαρκτη βιομηχανία.
▲▼▲
Έχουν περάσει 46 χρόνια από τη ματωμένη εισβολή και στη συνέχεια κατοχή στην Κύπρο τουρκικών στρατευμάτων. Η αφορμή δόθηκε από το αποτυχημένο πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου από τον χουντοπροσκυνημένο Σαμψών. Η κυβέρνηση της Τουρκίας ήταν η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Μπουλέντ Ετσεβίτ με την ανοχή και στήριξη των ΗΠΑ και της ρωσικής κυβέρνησης του Λεονιντ Μπρεσνιεφ. Έκτοτε το νησί χωρίστηκε στα δύο, το 38% είναι υπό τουρκική κατοχή, οι Ελληνοκύπριοι μπήκαν στην Ευρ. Ένωση, η Τουρκία απειλεί και το κίνημα -όποιο πρόσημο κι αν του βάλεις- φωνάζει για «ανεξάρτητο νησί, να φύγουν όλοι οι στρατοί». Αλλά υπάρχει και η παραφωνία. Ο ντόπιος και ο ξένος τροτσκισμός ήταν και είναι αντίθετος στην αντίσταση στην τουρκική απειλή, γιατί έβλεπε τον Μακάριο ίδιο με τον Ετσεβίτ ή κάπως έτσι. Μ’ όλα τούτα η Κύπρος πορεύεται πληγωμένη για μισό αιώνα. Δεν ξεχνώ!
▲▼▲
Η ευγνωμοσύνη είναι μέτρο του πολιτισμού και χαρακτηριστικό ιδιαίτερων ανθρώπων. Αυτό σκεφτήκαμε βλέποντας τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ, όπου συναγωνίζονται εμετικά φιλοκυβερνητικοί νέο-παπαγάλοι. Θα θυμάστε αναγνώστες όταν ο Σαμαράς έριξε μαύρο στην ΕΡΤ. Συγκεντρώσεις, πορείες, ψηφίσματα, καημός, επαρχιακή ραδιοφωνία, δίκτυα, όρκοι αγώνα. Ένας ολόκληρος κόσμος μαζί με τους διωκόμενους, φίσκα το προαύλιο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Ορισμένοι, πάνω στον οίστρο τους, μιλούσαν για το πείραμα μιας εναλλακτικής ενημέρωσης. Ώσπου κύλησε πολύ νερό στις όχθες των ποταμών και ο καπιταλισμός κατάπιε τους «επαναστάτες» όπως ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του. Και οι εναπομείναντες στην ΕΡΤ προσκυνούν τον νέο αυτοκράτορα. Αν μετανιώνουμε; Όχι βέβαια. Εμείς κάναμε το καθήκον μας και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ελεεινολογούμε. Αν ξανασυνέβαινε, το ίδιο θα κάναμε!
▲▼▲
Στο μάτι του κυκλώνα! Δύο χρόνια μετά την πυρκαγιά και τα εγκληματικά λάθη που κόστισαν τη ζωή σε 102 ανθρώπους και οι αποκαλύψεις για το «βαθύ κράτος» συνεχίζονται. Εκβιασμοί, μαφιόζικες μέθοδοι, απειλές, πιέσεις, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» που χρησιμοποιούσε, ως πρώτη διδάξασα, η ΝΔ και αντέγραψε επάξια ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνουν και παίρνουν. Έχουν σημασία οι λεπτομέρειες; Βεβαίως! Αλλά περισσότερη σημασία έχουν το συνολικό πλαίσιο, το γενικότερο κάδρο που επάξια υπηρετούν τα αστικά κόμματα σε όλους τους εναλλασσόμενους ρόλους. Δικαίως θα αναρωτηθούμε: «Ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες;» Γιατί όπως κι αν συνθέσει κανείς το παζλ Νοβάρτις, εξοπλισμοί, Μάτι, Μάνδρα κλπ, θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Πως το αστικό κράτος εκτρέφει όλα τα δεινά που γεννάει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν ωραιοποιείται, δεν καλλωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο από τη ρίζα του καταστρέφεται. «Κι αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια».
▲▼▲
Έπεφτε αθόρυβα κι αποβραδίς
σαν να σερνότανε μια γάτα
το χιόνι μονόχρωμο, πεισματικό.
Κι έκλεινε τις πληγές της πόλης
αυτές που ορίζει η ασχήμια
και η παραφροσύνη.
Αλλά το χιόνι εκεί, ίδια γάζα
σ’ αιχμάλωτο στρατιώτη.
Σαν να ζωγραφίζει με πάθος όλη η φύση
σε μια παλέτα που ήταν το κορμί της
φυλακίζοντας όλα τα χρώματα
σε πάλλευκο λευκό
δεν το ’λεγες σάβανο, σεντόνι αναστάσιμο έμοιαζε μάλλον.
Κι όμως! Κάτω από τις στρώσεις του χιονιού
υπήρχαν και μουρμούρα και πόθοι
και αναστεναγμοί και φτώχεια και φθόνος.
Γιατί τι να σου κάνουν τα λευκά τσιρότα
σε τόσο βαθειές πληγές.
Είναι αγιάτρευτα τα κρυμμένα πάθη
και μάλλον άδοξα πέφτει το χιόνι αθόρυβα.
