Επιτακτική ανάγκη η οργάνωση,
η αντίσταση του λαού,
η κλιμάκωση των αγώνων του
Η πρόσφατη διαγραφή Σαμαρά έρχεται να δώσει συνέχεια σε μια αντιπαράθεση που γίνεται όλο και πιο έντονη το τελευταίο διάστημα μεταξύ του «Μεγάρου Μαξίμου» με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και αρχηγούς της ΝΔ (Σαμαρά κυρίως, αλλά και Καραμανλή), σε μια σειρά θέματα, όπου τα ελληνοτουρκικά έχουν δεσπόζουσα θέση.
Αφορμή στάθηκε η συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής», όπου σήκωσε τους τόνους για τα επικίνδυνα παζάρια μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας, στην οποία όμως δεν βρήκε να πει ούτε μία λέξη για το ΝΑΤΟ ή τη συμμετοχή της χώρας μας σε δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Σε πιο ήπιο, αλλά σαφή τόνο, τοποθετήθηκε και ο Καραμανλής, δηλώνοντας ότι «η άλλη γνώμη, η διαφορετική ανάγνωση, ακόμα και η έντονη κριτική δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται. Και πάντως δεν αντιμετωπίζονται με πειθαρχικά μέτρα, καθιστώντας μάλιστα δυσχερέστερη την απαραίτητη εθνική ομοψυχία για τη στήριξη της εθνικής γραμμής». Με τη δήλωσή του, όμως, ότι δεν αποδέχεται την παρελκυστική και ενοχλητική για τον Μητσοτάκη πρόταση-«παγίδα» Σαμαρά για τον Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, κρατώντας κάποιες αποστάσεις από τον τελευταίο, έκοψε ουσιαστικά τις όποιες πιθανές «γέφυρες» θα μπορούσαν να υπάρξουν στο χώρο της ΝΔ.
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι οι «έξωθεν» επιβεβλημένοι «επώδυνοι συμβιβασμοί» με τον τουρκικό επεκτατισμό, όπως τους έχει αποκαλέσει ο Έλληνας ΥΠ. ΕΞ. Γεραπετρίτης και μπροστά στην εκλογή νέου/ας Προέδρου της Δημοκρατίας, μπορεί να οδηγήσουν την κρίση που ξέσπασε στη ΝΔ να εξελιχθεί και σε κυβερνητική κρίση.
Κανείς βέβαια απ’ όλους αυτούς δεν αμφισβητεί την συμμετοχή και εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή. Δεν λένε τίποτα για το χρηματιστήριο ενέργειας και την κατάργησή του, για τις συλλογικές συμβάσεις, για την ακρίβεια, για το αν θα επανέλθει ο 13ος και 14ος μισθός κ.ο.κ.
Όπως σημειώνεται σε πρόσφατη Ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ:
«Οι αντιθέσεις και οι προσωπικές ατζέντες στο κυβερνητικό κόμμα απελευθερώνονται και προβάλλονται σε δημόσια πλέον θέα. Το πολιτικό κεφάλαιο του Κυρ. Μητσοτάκη είναι σε τροχιά σοβαρής συρρίκνωσης. Τα πολιτικά καύσιμα της ΝΔ εξαντλούνται. Το κυβερνητικό κόμμα έχει μπει εδώ και καιρό σε τροχιά ανεπίστρεπτης φθοράς.
Παράλληλα, βγαίνει στο προσκήνιο και το ρήγμα που έχει προκύψει μεταξύ της κυβέρνησης και ισχυρών παραγόντων της οικονομικής ολιγαρχίας. Η αλλαγή της στάσης απόλυτης σύμπνοιας και ταύτισης βαρόνων των ΜΜΕ με τα κυβερνητικά πεπραγμένα σε αποστασιοποίηση, ανοικτή διαφοροποίηση ή και «πόλεμο».
Η συγκαλυμμένη ή απροκάλυπτη φιλοκυβερνητική στάση ορισμένων ΜΜΕ, η επαμφοτερίζουσα ή εχθρική άλλων, το πέρασμα στο αντίθετο στρατόπεδο είναι εκδηλώσεις διεργασιών που συντελούνται στα παρασκήνια και έχουν να κάνουν με τη διαχείριση των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάπτυξης από την κυβέρνηση ΝΔ και το μεγάλο φαγοπότι της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας. Ο λυσσώδης ανταγωνισμός που αναπτύσσεται ανάμεσα στους Έλληνες κεφαλαιοκράτες για τη μοιρασιά δεν μπορεί παρά να έχει καταλυτική επίδραση στην πολιτική ζωή της χώρας και στο αστικό πολιτικό σύστημα. Όταν τα μαχαίρια βγαίνουν έξω και απαιτούν «ανταλλάγματα», ο πόλεμος γίνεται αδυσώπητος».
Έτσι, «επί ξυρού ακμής» βρίσκονται τους τελευταίους μήνες οι σχέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον επικεφαλής της «Motor Oil» Γιάννη Βαρδινογιάννη. Η απόφαση της κυβέρνησης να «φορολογήσει τα υπερκέρδη των διυλιστηρίων»(;) φαίνεται να διέρρηξε τις σχέσεις του πρωθυπουργού με τον κορυφαίο επιχειρηματία. Όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές, παρά τις προσπάθειες προσέγγισης που έγιναν το τελευταίο διάστημα, δεν φαίνεται να γέμισε το κενό μεταξύ των δύο πλευρών.
Παρόμοιο πρόβλημα έχει προκύψει με την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος του προέδρου και τεσσάρων στελεχών της ΠΑΕ Ολυμπιακός για την υπόθεση του θανάτου του ΜΑΤατζή Λυγγερίδη, με δημοσιεύματα του τύπου να αναφέρουν ότι «η δίωξη κατά Μαρινάκη συντομεύει τη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη».
Η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της όξυνσης των αντιθέσεων στο αστικό πολιτικό σύστημα, ως συνέπεια της διευρυμένης δυσαρέσκειας των λαϊκών στρωμάτων από τη μακροχρόνια ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική και εκφράζεται με τη μεγάλη φθορά της κυβέρνησης, χωρίς να κερδίζει μαζικά κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης ή να αναδεικνύεται κάποια εναλλακτική λύση.
Η δυσαρέσκεια και οργή των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων έχει αφετηρία κυρίως το φούντωμα της ακρίβειας με τους χαμηλούς μισθούς, τις υψηλές τιμές στο στεγαστικό, στην υγεία, την παιδεία κ.α., αποτέλεσμα μιας αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά που δεν την αμφισβητούν και τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, που όλοι μαζί ορκίζονται στην ευρω-σταθερότητα, στα διαρκή μνημόνια της ΕΕ, στους τρομερούς εξοπλισμούς και στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ, στην «ελευθερία» της ασύδοτης αγοράς, των τραπεζών και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, με προτεραιότητα την καπιταλιστική κερδοφορία, για να έρθει δήθεν, η περιπόθητη «ανάπτυξή» τους.
Είναι σαφές ότι οδηγούμαστε σε ένα πολιτικό σκηνικό «κουρελού», με τους ανεξάρτητους βουλευτές να φτάνουν τους 21(!), πέραν των κοινοβουλευτικών κομμάτων που μέσα από αλλεπάλληλες διασπάσεις έχουν φτάσει τα 10, με τη διαγραφή Σαμαρά από τη ΝΔ να ενισχύει τα σενάρια για αναβάθμιση της ακροδεξιάς και τον πολιτικό άξονα να στρέφεται παραπέρα προς τα δεξιά-ακροδεξιά. Οι διάφορες ακροδεξιές τάσεις, εντός κι εκτός ΝΔ, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου, η «Νίκη» με ή χωρίς Σαμαρά, ξεθαρρεύουν και ευελπιστούν να εκφράσουν τη γραμμή Τραμπ, Λεπέν, Μελόνι, Όρμπαν κλπ και στην Ελλάδα.
Το αντιδραστικό και επικίνδυνο αυτό πολιτικό σκηνικό που εμφανίζεται διεθνώς και στην χώρα μας, («φαυλοκρατία» ήταν ο χαρακτηρισμός του κάποτε), παραπέμπει σε ανάλογες καταστάσεις του παρελθόντος, που σαν αποτέλεσμα είχαμε τον εκφασισμό της δημόσιας ζωής και την κυριαρχία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Η κατάσταση αυτή ενισχύεται και από την εκκωφαντική ανυπαρξία και την αναξιοπιστία της αντιπολίτευσης, παρά την προσπάθεια του μιντιακού συστήματος και των εγχώριων ελίτ να ανασυσταθεί κάποιο είδος συστημικής αντιπολίτευσης, με ένα απόλυτο ξέπλυμα του ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκείνο που λείπει απέναντι σε αυτή την τραγική και δυσοίωνη για το λαό κατάσταση είναι η οργανωμένη παρουσία και δράση του λαϊκού παράγοντα. Η απογοήτευση, σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας εγχειρημάτων που αναφέρονται στην Αριστερά καθώς και η σεχταριστική γραμμή κομματικής καταγραφής και γραφειοκρατικοποίησης των συνδικάτων, έχει οδηγήσει έναν κόσμο σε μια αναδίπλωση και σε μια ατομική προσπάθεια προσαρμογής στην καταθλιπτική αυτή κατάσταση που βιώνει καιρό τώρα.
Οι διαδηλώσεις όμως του λαού μας, εργαζομένων και νεολαίας, που έγιναν το τελευταίο διάστημα, αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, στην απεργία της 20ής Νοέμβρη και οι απεργίες σε μια σειρά εργατικούς κλάδους (ναυτεργάτες, δάσκαλους, υγειονομικούς, οικοδόμους κ.ά.), σε διαφορετικές -δυστυχώς- ημερομηνίες, δείχνει ότι υπάρχει η διάθεση και εκείνο που λείπει είναι ο συντονισμός, το σχέδιο για την επόμενη μέρα και η κλιμάκωση των αγώνων, που απαιτεί την ανατροπή των συσχετισμών στα συνδικάτα κι έναν άλλο αγωνιστικό πολιτικό προσανατολισμό.
Μόνον η ενίσχυση αυτής της τάσης στο εργατολαϊκό κίνημα μπορεί να οδηγήσει στη ματαίωση των ακροδεξιών σεναρίων και στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των όποιων άλλων επίδοξων διαχειριστών και διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας.
