Μέρες που είναι, οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν στα θεία, ουράνια και επίγεια, εγκλωβισμένοι στη σιδερένια αγκαλιά των εθίμων ανταλλάσσουν ευχές για ευτυχία, υγεία, καλύτερες μέρες. Άλλωστε η σημαδούρα των γιορτών μοιράζει και στοιχειοθετεί το φυσικό χρόνο, σηματοδοτεί τις εποχές, το κρύο και το χιόνι, την ξηρασία και τον καύσωνα. «Τ’ άη Δημήτρη στρώνουμε τα χαλιά, τ’ άη Κωνσταντίνου τα μαζεύουμε» λέει μια ρήση του λαού μας και δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητήσουμε του λόγου το αληθές.
Ως πολιτικά υποκείμενα έχουμε πολλούς λόγους ν’ αρνηθούμε την ύπαρξη του αιώνιου και σοφού γέροντα που έλκει την καταγωγή του από τις ερήμους της Μέσης Ανατολής και το εβραϊκό παραδοξολόγιο. Ο Γιαχβέ είναι ένας τυραννικός και κακότροπος θεός που εξήρε τη γυναίκα με τις έξι θεές του Ολύμπου. Αλλά ως κοινωνικό σώμα γιορτάζουμε την «ονομαστική γιορτή μας» που την ξέρει όλος ο κόσμος σ’ αντίθεση με τα birthdays των δυτικών πολιτισμών που δεν τα γιορτάζουμε με τον ίδιο τρόπο. Ο άνθρωπος λοιπόν επινόησε τους θεούς του «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του» και όχι το αντίθετο, όπως υποστηρίζει η καθυστερημένη συνείδηση. Ακόμα και το τυπικό χρώμα τους (άσπρο, μαύρο, κίτρινο, κόκκινο) το πήραν από τους λαούς που τους γέννησαν, τυπική απόδειξη πως προηγήθηκε το ανθρώπινο είδος και η συνείδησή του.
Οι πιο προχωρημένοι αμφισβητίες του θεού διαδίδουν το ανέκδοτο πως, όταν ο πάπας ρώτησε τον πρώτο αστροναύτη αν είδε το θεό στο διάστημα, αυτός απάντησε «Υes, she is black» (ναι, είναι μαύρη). Ανέκδοτο που βγήκε από τους ριζοσπάστες του γαλλικού Μάη.
Όμως το ρεύμα του ανορθολογισμού και της παραδοξότητας υπάρχει και αναπτύσσεται. Παρά την επέκταση και το βάθεμα των επιστημών, παρά την εκτίναξη της τεχνολογίας, η πίστη όχι μόνο δεν περιορίστηκε αλλά βγάζει τη γλώσσα στους υλιστές. Όχι μόνο με τις επισκέψεις στην εκκλησία και τις γονυκλισίες που αφορούν ακόμα και στους τεχνοφρίκ αλλά με την εδραία πεποίθηση πως τα τρισεκατομμύρια των γαλαξιών και η απεραντοσύνη του φυσικού κόσμου είναι έργο ενός αιώνιου και μοναδικού πνεύματος, πως ο κόσμος φτιάχτηκε και κυριαρχείται από τις καλές ή κακές βουλήσεις του. Ακόμα και οι καθαρά ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ντύνονται με το μανδύα των θρησκευτικών πεποιθήσεων· ύπουλων ή αγνών και η διαλεκτική των φυσικών γεγονότων αντί να εξηγείται με την επιστήμη και τους νόμους της πραγματικότητας, πάει να κρυφτεί πίσω από τις «σκέψεις του αιώνιου όντος».
Ακόμα και ο φυσικός θάνατος που επέρχεται από τη φθορά των ανθρώπινων οργάνων, πράγμα εξηγήσιμο και λογικό, τακτοποιείται στο μεγάλο κατάστιχο των θείων βουλήσεων και οι εντολοδόχοι των θείων πνευμάτων «κάνουν πάρτι» χρημάτων και φόβου γύρω από τις σορούς. Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων. Αλλά με κανένα τρόπο δε θέλουμε να προσχωρήσουμε στις τάξεις του μαχητικού αθεϊσμού, που από τον άμβωνα περιφρονεί και σαρκάζει τις δοξασίες των ανθρώπων.
Όταν ωριμάσουν οι καιροί θα υπάρξει άλλο πνεύμα και μία μεγάλη συμφιλίωση του ανθρώπου με τη φύση. Ως τότε χρειάζεται μια βαθιά ενότητα όλων των ομάδων, των εθνών και των καταπιεσμένων επάνω στο στόχο που είναι η ανατροπή του ιμπεριαλισμού/καπιταλισμού, δηλαδή των παραγόντων που τον «δυστυχεύουν», τον αλλοτριώνουν και τον γονατίζουν. Και τότε τα «χρόνια καλά» δε θα ’ναι μια κούφια ευχή αλλά μία ζώσα πραγματικότητα.
