Απ’ ό,τι φαίνεται η πολιτική ανοησία από την αστική πολιτική σκοπιμότητα απέχει ελάχιστα – λιγότερο από μία ίντσα. Του λόγου το αληθές έρχεται να επιβεβαιώσει η πρόσφατη ανακάλυψη της -εξόχως αγαπημένης στην αγορά και την αγοραία συνείδηση- υπουργού Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως πως τα σχολεία πρέπει να ξανανοίξουν, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές να επιστρέψουν, το μάθημα να γίνεται ανά 2-3 τετραγωνικά και ένας μαθητής(!) και η όλη εργασία να γίνει κυρίως από την τηλε-εκπαίδευση. Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι, θα χλεύαζαν οι παλαιότεροι, διότι οι νεότεροι είναι πιο πρακτικιστές και αποδείχνουν ότι ούτε τα μεγάλα θέατρα δεν θα μπορούσαν να στοιβάξουν τον μαθητικό πληθυσμό.
Έχουν γραφεί και ακουστεί πολλά για την ανοησία της υπουργού Παιδείας και έχουν μιλήσει αρχιτέκτονες, τηλεσχεδιαστές, μαθητές και σοβαροί άνθρωποι. Εμείς κυρίως θέλουμε να θίξουμε την παιδαγωγική πλευρά του σχολείου. Δηλαδή τον άνθρωπο που διδάσκει με τις γνώσεις του, το σώμα του, τη φωνή του και, κυρίως, τη στάση ζωής και το παράδειγμά του. Γεμάτοι κούφια επίδειξη οι υπέρμαχοι της τεχνολογίας προσπαθούν να αποδείξουν ότι η πληροφορία ταξιδεύει «με την ταχύτητα του φωτός», απ’ άκρη σ’ άκρη, σ’ όλο τον κόσμο, μη γνωρίζοντας φυσικά και κοινωνικά τείχη. Φαίνεται πως το σχολείο και ο δάσκαλος, όπως τον γνωρίσαμε, πεθαίνει σ’ ένα βουητό από τις σάλπιγγες της Ιεριχούς και κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει την προέλαση του «τηλε». (Παρεμπιπτόντως σημαίνει στα αρχαία ελληνικά μακρυά, πχ Τηλέμαχος = αυτός που αγωνίζεται από μακρυά).
Αναμφίβολα υπάρχει ένας σπόρος αλήθειας στο κήρυγμα των οπαδών της τεχνολογίας, που κανείς δεν μπορεί να μηδενίσει. Αλλά όταν μιλάμε για το σχολείο και τη σχέση δασκάλου-μαθητή εννοούμε κάτι πολύ περισσότερο από την έκσταση μπροστά στην οθόνη και την απόλαυση μπροστά στην εικόνα. Το σχολείο είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η ομαδικότητα της σχολικής τάξης που θέλει η κ. Κεραμέως να την αντικαταστήσει με λίθους, πλίνθους, κέραμους στο «μένουμε σπίτι». Είναι η συντροφικότητα της παρέας των συνομιλητών που διαπληκτίζονται και αγαπιούνται, που μοιράζονται στιγμές και κάποτε κάνουν «μπούλινγκ», που καυγαδίζουν και ερωτεύονται. Είναι η α-πορία των ανθρώπων που μοιράζονται την άγνοια και την γνώση σαν αντίδωρο και δεν πληκτρολογούν τον άψυχο υπολογιστή. Είναι ο δάσκαλος-άνθρωπος που κουβαλάει πληροφορίες και γνώσεις και δημιουργεί έλξη ή άπωση, πράγματα όμως οικεία στην ομάδα των ανθρώπων που μιμείται ή απωθείται από τον «δάσκαλό μας» και που πάντοτε θα κουβαλάει μαζί της παλιές αναμνήσεις, όπως κουβαλάμε τα πολυκαιρισμένα άλμπουμ. Είναι το παράδειγμα του δασκάλου που ζει τα καθημερινά πράγματα, οδηγεί, φωτίζει ή ρίχνει αποσκόταδο. Όλοι μας θυμόμαστε τους δασκάλους παραδείγματα σε δύσκολες εποχές και βάλαμε σε μία γωνία του είναι μας την καλύτερη ομάδα των ανθρώπων που τιμούσαν το έργο τους. Είναι η αυλή, η εκδρομή, η «κοπάνα», η καλύτερη μέρα, ο αποθησαυρισμένος πλούτος, διότι ο άνθρωπος είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων και όχι το σύνολο των τελευταίων παρουσιάσεων στα κομπιούτερ.
Μας απασχολεί ότι η Κεραμέως έχει κι άλλα πράγματα στην πίσω πλευρά του κεφαλιού της. Θέλει να αποσαρθρώσει, να θρυμματίσει και να σταυρώσει το δημόσιο και δωρεάν σχολείο και να το παρουσιάσει ως σφάγιο στην αγορά που περιμένει να το καταπιεί. Μπροστά της όμως στέκονται σαν γιγάντια φαντάσματα όλοι οι δάσκαλοι που διαβάσαμε, ακούσαμε ή γνωρίσαμε. Είναι όλοι αυτοί που φωνάζουν: Δε θα περάσει!!
