Όχι μόνο γιατί μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο, η αγανάκτηση και η οργή του λαού για το έγκλημα στα Τέμπη είναι σε φθίνουσα τροχιά. Σε αυτό συνέβαλαν τα ΜΜΕ πού βρήκαν το ευτελές και το έλασσον να το κάνουν «άγιο μύρο». Όπως και να ’χει το ζήτημα, το φονικό συγκίνησε ανθρώπους, έβγαλε κόσμο στο δρόμο, εμείς και άλλοι επιμέναμε να γίνει ο θυμός και η οργή πολιτική δύναμη και το μοιρολόι δύναμη του λαού. Όπως όμως και άλλα ανάλογα γεγονότα ιστορικού διαμετρήματος (πχ Σερβία, Ιράκ), έδωσαν τη λάμψη τους και αδυνάτισαν στο χρόνο. Εξηγήσιμο πράγμα.
Διότι εδώ έρχονται οι βαθειές εξηγήσεις που αντέχουν στη ροή των πραγμάτων και έχουν γενική οδηγητική αξία. Διότι λείπει από την κοινωνία ο πολιτικός μετασχηματιστής, όπου θα πάρει τα γεγονότα και θα τα αναπλάσει, θα τα μεταβάλει, θα τα γονιμοποιήσει. Αν λείπει ο μετασχηματιστής, τότε οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους θα παρέμβουν στα μυαλά των ανθρώπων και το άσπρο θα γίνει μαύρο και το μεγάλο μικρό. Λείπει επίσης ο συγκρουστήρας, δηλαδή το μαζικό λαϊκό τμήμα της κοινωνίας που δεν λογαριάζει κόπους και θυσίες αλλά βγαίνει μπροστά με θάρρος και παρρησία και σαν την Ηλέκτρα Αποστόλου λέει «είμαι Ελληνίδα» και σαν τον Μαλτέζο λέει «είμαι κομμουνιστής» και γράφεται η Εαμοελασίτικη εποποιία και οι σελίδες του δημοκρατικού στρατού. Λείπει το μυαλό! Όπως το 1821 η Φιλική Εταιρεία και οι διανοούμενοι άνοιξαν το δρόμο για τον οπλισμένο λαό και τους αγροτοναύτες που ήταν το σώμα της επανάστασης. Λείπει ο θώρακας και η ομπρέλα. Μ’ άλλα λόγια, οι δυνάμεις της λαϊκής αλληλεγγύης, ώστε κανείς αγωνιστής να μην αισθάνεται μόνος και η αντίδραση να νιώθει καυτή την ανάσα των αγωνιζομένων και μάχιμων τμημάτων λαού και νεολαίας. Λείπει τέλος ο οδηγός. Που θα οδηγήσει τα διάσπαρτα τμήματα των ανθρώπων στο στόχο, στο ξέφωτο, στο λιμάνι.
Δηλαδή με απλά λόγια λείπει το επαναστατικό, μαζικό, λαϊκό, κομμουνιστικό υποκείμενο. Το κόμμα της εργατικής τάξης. Που δεν θα έχει σχέση με τους λόχους των δημοσίων υπαλλήλων εκ του Περισσού αλλά και τα ισοπεδωμένα «κέντρα αγώνα» που φαντασιώνονται έναν γαλλικό Μάη στον 21ο αιώνα. Και ο δεξιός αναθεωρητισμός που ντύθηκε καρνάβαλος και η αριστερίστικη ορχήστρα που νοιάζεται να μπει στη Βουλή αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος και υποσκαψίες της θεμελίωσης του κόμματος.
Ορισμένοι μάς προσάπτουν τον όρο παλαιομοδίτες και στρυφνοί. Μπορεί σε ορισμένα πράγματα να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος και να βγάζουμε σπυριά όταν ακούμε τη λέξη «Βάρκιζα» και «παλινόρθωση» και «20ο συνέδριο», αλλά δεν θέλουμε να γίνουμε πολιτικό καρουζέλ και περίπτερο ιδεών. Οι μπολσεβίκοι σέβονταν όχι μόνο τη χαμένη επανάσταση του 1905, που τη θεωρούσαν «γενική πρόβα» (Λένιν), αλλά ακόμα και τους ρομαντικούς επαναστάτες, τους εξεγερμένους αγρότες, τους φλογερούς αντιτσαρικούς διανοούμενους. Δεν πήγαιναν στα τυφλά χωρίς πυξίδα και οδηγό.
Η πολιτική αντίθεση ανάμεσα στο επαναστατικό κόμμα και το φωνακλάδικο κίνημα δεν είναι καινούργια. Κρατάει από παλιά. Αν δει κανείς προσεκτικά τη γέννηση και ενδυνάμωση του επαναστατικού ΚΚΕ, εύκολα θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως η αντιπαράθεση ανάμεσα στο κόμμα-χυλός (Β΄ Διεθνής) και στο κόμμα-ατσάλι (Γ΄ Διεθνής) δεν αφορούσε την πάλη ανάμεσα σε ομάδες και αντίπαλες φράξιες αλλά στην ουσία, την ίδια την ταξική πάλη. Φανταστείτε το ΚΚΕ με γραμματέα τον Γ. Κορδάτο στη θέση του Ν. Ζαχαριάδη. Οπερέτα!!
Γι’ αυτό λοιπόν λέμε πως η γέφυρα ανάμεσα στην κοινωνική οργή που ξεσπάει δίκαια δώθε-κείθε και το λαμπρό κόμμα του λαού μπορεί να υπάρξει. Αν δουλέψουμε σαν ένας άνθρωπος με σοφία και επάρκεια, με γνώση και θέληση ώσπου να φτάσει η στιγμή που θα έχουμε στα χέρια μας ένα όπλο. Το αντίπαλο δέος.
