Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, τα μεγάλα γεγονότα γεννούν κι απαιτούν μεγάλες απαντήσεις και προφανώς τα βουνά δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τις παπαρούνες. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η ρωσική στρατιωτική εισβολή σ’ ένα κυρίαρχο κράτος έβγαλε το φύλλο συκής από διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς και τίναξε -πάλι- στον αέρα τις καλόβουλες και κακότροπες παροτρύνσεις των διαφόρων αριστερών που απαιτούν ενότητα.
Ορισμένοι, ενθυμούμενοι την παλιά ΕΣΣΔ, επιχαίρουν γιατί ο Πούτιν χρησιμοποίησε το στρατό του σε μια γειτονική χώρα και στους «ανά την επικράτεια καφενέδες» ή στα αμφιθέατρα ακούγεται το «καλά τους έκανε». Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τη φράση «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» θα πρέπει να ξεφλουδίσουμε την πολιτική Πούτιν. Δεν έχει καμία σχέση με την ΕΣΣΔ του σοσιαλισμού, χρηματοδοτεί φασίστες σ’ όλο τον κόσμο σαν τον Ιταλό Σαλβίνι, είναι αντικομμουνιστής ως το κόκκαλο, δένεται με τους ολιγάρχες-μονοπωλιστές της Ρωσίας, προσπαθεί ν’ ανασάνει από τον κλοιό που του φτιάχνουν οι δυτικοί ανταγωνιστές του. Ο Πούτιν είναι καραμπινάτος ιμπεριαλιστής και καμία μπούργκα δεν μπορεί να τον καμουφλάρει. Επιπλέον εδώ έχουμε στρατιωτική επέμβαση που παραβιάζει κάθε έννοια εδαφικής κυριαρχίας και ειρηνικής συνύπαρξης χωρών. Οι «φίλοι» μας πάσχουν από αθεράπευτη νοσταλγία, κινούνται στ’ απόνερα της Ρωσίας, διαβάζουν την παλιά σοβιετική εγκυκλοπαίδεια και ονειρεύονται την μετάλλαξη Πούτιν. Είναι αθεράπευτα μυωπικοί και προδήλως πολιτικά επικίνδυνοι. Περιμένουν βοήθεια από τη… Μόσχα, όπως το ΚΚΕ της μεταπολίτευσης.
Οι συμφιλιωτιστές με το ΝΑΤΟ, την κυβέρνηση και τη Δύση κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Παραγνωρίζουν το γεγονός ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός μετά την ανοιχτή παλινόρθωση και διάλυση στην ΕΣΣΔ (το 1990-91) πήρε φόρα. Κήρυξε το τέλος της ιστορίας, επιτέθηκε στα εργατολαϊκά δικαιώματα και φύτεψε 700 στρατιωτικές βάσεις σ’ όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ «καβάλησαν το καλάμι» αλλά απ’ ό,τι φαίνεται λαχάνιασαν στον Ειρηνικό ωκεανό από την Κίνα, γι’ αυτό και η σπουδή τους με τη συμφωνία ΗΠΑ-Αγγλίας-Αυστραλίας (ΑUKUS). Αυτοί που προβλέπουν ότι θα περάσουν ανώδυνα στη σπηλιά του Πολύφημου (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ) σύντομα θα αισθανθούν βαρύ το χέρι των ιμπεριαλιστών. Άλλωστε η θανάσιμη αγωνία της κυβέρνησης ν’ αγοράζει όπλα, φρεγάτες, αεροπλάνα, υποβρύχια και να περιφρονεί τις ανάγκες του λαού σε υγεία, παιδεία, «τρακτέρ», σύντομα θ’ αποδειχθεί φρούδα ελπίδα.
Τέλος υπάρχουν οι αδιάφοροι. Αυτοί που θεωρούν πως ο πόλεμος είναι μακρυά, αδιαφορούν για την εξάρτηση της χώρας μας, κλαίνε για το δράμα των αμάχων αλλά ξεχνούν τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, τη Λιβύη κλπ, βάζουν το κεφάλι στην άμμο όπως οι στρουθοκάμηλοι και πορεύονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Απέναντι σε μικρά ή μεγάλα πολιτικά ρεύματα που γέρνουν δεξιά κι αριστερά ή αδιαφορούν, οφείλουμε με πειθώ και αποφασιστικότητα να ορθώσουμε ένα αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Με γερές βάσεις στο λαό, με επιχειρήματα, με ιστορικότητα και συγκριτικές αναλύσεις. Στους χώρους δουλειάς, στο χώρο κατοικίας, στις σχολές και τα σχολεία. Με την πολιτική αίσθηση ότι αποτελούμε συνιστώσα ενός παγκόσμιου μετώπου.
Είναι αλήθεια ότι οι αριθμοί μάς περιγελούν κι ότι ο άξονας του κακού (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα) φαντάζουν Γολιάθ μπροστά στον αναγκαίο Δαυίδ. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι η ιστορία μάς δικαιώνει και ότι η ανάγκη μάς καλεί. Αν έτσι ήρθαν τα πράγματα, έτσι δε θα πάνε!
