Συνεχίζονται δώθε κείθε οι εκδηλώσεις για το 1821 και τη συμπλήρωση 200 χρόνων από τη χρονολογία που σήμανε την προβληματική γέννηση του νεοελληνικού κράτους. Αξιωματούχοι, παπάδες, γαλονάτοι, τηβενούχοι, ζάμπλουτοι και στην κορυφή η πατριώτισσα Γιάννα Αγγελοπούλου, με το αζημίωτο, βγάζουν λόγους, κυκλοφορούν λουσάτοι, αλληλοχειροκροτούνται, κορδακίζονται, βουτάνε το 1821 στην κολυμπήθρα των ψεμάτων και άλλα όσα επιτρέπει ο θαυμαστός κόσμος των αστών.
Αίφνης, ο ένας ανακαλύπτει στο 1821 την εθνική συμφιλίωση, ο άλλος την κλιματική αλλαγή, ο τρίτος την τούρκικη ερντογανική απειλή και ο τέταρτος την ευρωπαϊκή διάσταση του ελληνισμού. Ακριβώς την ώρα που οι Αμερικανοί σπέρνουν βάσεις στη χώρα μας και ο Μακρόν βγήκε στο παζάρι για να μας πουλήσει φρεγάτες. Οι πρωταγωνιστές του ’21, ορεσίβιοι, κλεφταρματωλοί, κατά βάση αγράμματοι κι απαίδευτοι, παθιασμένοι για τον πόλεμο και τη λευτεριά παίρνουν τα φωτοστέφανα από την παρέλαση των αστών και κατάντησαν άνθρωποι του οικοτροφείου, ασπόνδυλοι και ακίνδυνοι, σχεδόν να θέλουν να γίνουν βουλευτές της ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ.
Διότι, η ιστορία ως επιστήμη δεν είναι μία, ομοούσια και αδιαίρετη. Αυτές ήσαν αντιλήψεις του 19ου αιώνα. Η ιστορία διαιρείται σε σχολές και σχολεία, σε επιστημονικά ρεύματα και διαφορετικά εργαλεία. Μετασχηματίζεται, εξελίσσεται και εμπλουτίζεται με νέα ευρήματα και νέες συμπληρώσεις. Για τους μαρξιστές η μέθοδος ιστορικής ανάλυσης είναι ο ιστορικός υλισμός. Δηλαδή κάθε γεγονός μπαίνει στο ιστορικό του πλαίσιο (ιστοριοποιείται), το καθοριστικό είναι η πάλη των τάξεων και όχι οι προσωπικότητες, υπάρχει σχέση αίτιου-αποτελέσματος και όχι τυχαιότητα, υπάρχει αλληλοσχέση γεγονότων και όχι επιλεκτική σούπα. Αναμφίβολα υπάρχουν αστοί ιστορικοί που σέβονται τη δουλειά τους και ορισμένες φορές ακουμπούν στον ιστορικό υλισμό. Όμως, η επίσημη εκδοχή της ιστορίας, τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια και πολύ περισσότερο ο εσμός όλων όσων παρελαύνουν από τα ΜΜΕ μιλώντας, διαστρεβλώνοντας ή αποσιωπώντας τα πραγματικά γεγονότα για το 1821 είναι κατ’ επάγγελμα συσκοτιστές.
Αν κάποιος θέλει να εντρυφήσει στην ιστορία, πρέπει να πάρει ως μέτρο τούς ιστορικούς υλιστές και να κολυμπήσει με έντιμο τρόπο στα κείμενα. Το ίδιο και περισσότερο ισχύει για τα γεγονότα του 20ου αιώνα που σφραγίστηκαν από την ύπαρξη και παρουσία του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό είδαν οι κατασκευαστές συνειδήσεων στη δύση (ΗΠΑ, ΕΕ κλπ) και έριξαν στην κοινωνία τα βαριά ιδεολογικά όπλα τους, τα ΜΜΕ, τον κινηματογράφο και τους συγγραφείς τους. Πάρτε για παράδειγμα τις τελευταίες συναντήσεις Μακρόν-Μητσοτάκη. Ο πρώτος θέλει να πουλήσει τα Ραφάλ του και ο δεύτερος να αγοράσει και να χρησιμοποιήσει τους Γάλλους ως μια ακόμα ομπρέλα. Έτσι ανακάλυψαν το φιλελληνισμό και το γαλλικό διαφωτισμό, την επανάσταση του 1789 και του 1821. Πόσο πιο τίμιο θα ήταν να μας πουν ότι βγήκαν στο οπλικό παζάρι και αλληλογλείφονται για «ίδιον όφελος». Αλλά χρειάζονται ιδεολογικές και ιστορικές επενδύσεις και καλύψεις.
Γι’ αυτό η ιστορία επιστρατεύτηκε όχι ως επιστήμη, αλλά ως υπηρέτρια της σύγχρονης πολιτικής. Ίσως τα παραπάνω να ενδιαφέρουν λίγο τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη, τον ελαστικά εργαζόμενο, τον πυρόπληκτο ή τον σεισμόπληκτο. Αλήθεια είναι. Αλλά αν δεν έχει στο σακίδιό του τα ιστορικά και πολιτικά όπλα, θα κλωθογυρίζει χωρίς πυξίδα στο ίδιο μέρος. Η γνώση είναι δύναμη, η επιστήμη είναι όπλο.
