Συμπληρωματικός ο ρόλος του ΠΑΜΕ στα φαινόμενα της αποσύνθεσης και του διαλυτισμού!
Τα όσα συνέβησαν στην τρίτη κατά σειρά «προσπάθεια» διεξαγωγής του 37ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ στο Καβούρι είναι ενδεικτικά της σήψης και της παρακμής που παρουσιάζουν οι κορυφαίες οργανώσεις του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι μόνο. Σε ένα κατ’ όνομα συνέδριο, διάρκειας μιας ημέρας (!), κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν μόνο οι εκλογές, με την τρομοκρατική παρουσία – περιφρούρηση των ΜΑΤ, με καλεσμένο τον πρωθυπουργό και τους εκπροσώπους του συνόλου των αστικών κομμάτων, με απαγόρευση εισόδου ακόμη και σε δημοσιογράφους, με τις γνωστές εκατέρωθεν καταγγελίες για νοθείες, το 37ο «συνέδριο» της ΓΣΕΕ αποτέλεσε ένα ακόμη επεισόδιο υπονόμευσης και απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η διορισμένη (με ευθύνη και συμφωνία όλων των παρατάξεών της -του ΠΑΜΕ συμπεριλαμβανομένου) από τα δικαστήρια ηγεσία της ΓΣΕΕ επινόησε τον πιο «αναίμακτο», αλλά και προκλητικό τρόπο για την επικύρωση της νέας θητείας της. Τα φερέφωνα της κάστας του Παναγόπουλου, χωρίς να πτοούνται από την κατακραυγή που ξεσήκωσε το από κάθε άποψη «συνέδριο φιάσκο», είναι έτοιμοι να κάτσουν για τη νέα θητεία στις καρέκλες της ΓΣΕΕ, σε μια περίοδο που ο λαός και οι εργαζόμενοι αγκομαχούν κάτω από τη συνεχιζόμενη μνημονιακή επίθεση. Ο κυβερνητικός και υποταγμένος συνδικαλισμός των παρατάξεων της ΝΔ του ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και των διάφορων παραρτημάτων τους, γέννημα των πολύ αρνητικών συσχετισμών που έχουν διαμορφωθεί στις τάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος είναι έτοιμος να συνεχίσει το βρώμικο έργο του. Αν όμως ο ρόλος, οι προθέσεις, η τακτική και η πολιτική αυτών των παρατάξεων δεν αιφνιδιάζουν τον προοδευτικό και αριστερό κόσμο των σωματείων, αυτό που σίγουρα αποτελεί νέο δεδομένο, είναι η υπονομευτική και αλλοπρόσαλλη γραμμή του ΠΑΜΕ και άλλων δυνάμεων που συντάσσονται με αυτή. Το ΠΑΜΕ, όπως αποδεικνύουν οι πράξεις του όλα αυτά τα χρόνια, κάθε άλλο παρά αγωνιά και συμβάλλει στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Το ΠΑΜΕ δεν αποτελεί μέρος της λύσης, αλλά βασικό συστατικό της πολύ αρνητικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Αλλοπρόσαλλη και επιζήμια τακτική
Τα όσα έπραξε μπροστά στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ είναι χαρακτηριστικά. Από την αρχή κατήγγειλε την διεξαγωγή του συνεδρίου υπό αυτούς τους όρους (μέχρι εδώ σωστά), αποσιωπώντας βέβαια τις δικές του ευθύνες για το πώς το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ έφτασε στην 3η απόπειρα στις 25 Φλεβάρη.
Πρόβαλε την κατεύθυνση διοργάνωσης κινητοποίησης στο Καβούρι με σαφή στόχο την ακύρωση και απονομιμοποίηση του συνεδρίου. Άλλωστε αυτό επεδίωξε και σχεδόν πιστώνεται στις δύο προηγούμενες απόπειρες διεξαγωγής του με τραμπουκισμούς και οπαδικές συμπεριφορές, που δεν έχουν καμία σχέση με τις δημοκρατικές διαδικασίες και την αριστερά. Είναι η πρώτη φορά όμως που επεδίωξε να πραγματοποιήσει αυτή την κινητοποίηση των μελών του και των μελών άλλων παρατάξεων (δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), με το άλλοθι και την ομπρέλα άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, έως και της ΑΔΕΔΥ. Η δική του πρόταση ήταν που κατατέθηκε στην ΑΔΕΔΥ ώστε να παρθεί απόφαση για την στάση εργασίας (!) και την κινητοποίηση του τριτοβάθμιου οργάνου των δημοσίων υπαλλήλων ενάντια στο συνέδριο της ΓΣΕΕ! Σε μια περίοδο μάλιστα που οι στάσεις και οι απεργίες ασθμαίνουν και τη στιγμή που το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό οδηγείται προς ψήφιση, με «απάντηση» τα απογευματινά συλλαλητήρια! Το ΠΑΜΕ πήρε την ευθύνη -και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της Δημοσιοϋπαλληλικής Ανατροπής (προερχόμενοι από την ΠΑΣΚ) και του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην ΑΔΕΔΥ χωρίς καμία δυσκολία το ψήφισαν – να κληθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε κινητοποίηση εναντίον της ΓΣΕΕ! Πρόκειται για τραγέλαφο. Πρόκειται για μια πρακτική, που ξεκινά από δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά (ΠΑΜΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ) η οποία εγκαινιάζει νέες φαιδρές σελίδες στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος. Ποιο αλήθεια ήταν το αίτημα αυτής της στάσης-κινητοποίησης; Να γίνει «ένα πραγματικό δημοκρατικό συνέδριο της ΓΣΕΕ» και άλλα παρόμοια. Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να το κρίνει αυτό και να το διεκδικήσει, πλην των μελών της ΓΣΕΕ; Πώς μπορούν να αποφανθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι για τις «νοθείες» και τους «νόθους» συνέδρους ενός εργατικού κέντρου ή μιας ομοσπονδίας του ιδιωτικού τομέα; Όταν μάλιστα στο τελευταίο συνέδριο του ΕΚΑ, αυτοί οι ίδιοι (το ΠΑΜΕ δηλαδή) που διέγραψε τους «νόθους» όπως ισχυρίζεται συνέδρους ακόμη και τεράστιων πρωτοβάθμιων σωματείων, το έκαναν έξω από κάθε δημοκρατική αρχή και με μοναδικό κριτήριο τα κουκιά της παράταξής τους. Όπως έκανε και επιδιώκει να κάνει και ο άλλος, ο κακός συνδικαλισμός. Τι σημαίνει να παρεμβαίνει και να κινητοποιείται το ένα συνδικαλιστικό όργανο εναντίον του άλλου με αυτά τα δεδομένα; Πώς καλείς έναν εργαζόμενο, που αγνοεί όλα αυτά, να απεργήσει για να ακυρώσει το συνέδριο μιας συνομοσπονδίας; Σε αυτές τις συνθήκες, δεν συμβάλλεις στον διαλυτισμό και δεν γίνεσαι εσύ ο κήρυκας του αποπροσανατολισμού; Ακόμη περισσότερο ποιες είναι οι δυνάμεις που κυριαρχούν στην ΑΔΕΔΥ, την οποία καλεί το ΠΑΜΕ να κινητοποιηθεί εναντίον της ΓΣΕΕ, για να της επιβάλει ένα δημοκρατικό συνέδριο; Μα οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις (παρατάξεις ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ) δεν είναι που πριν λίγους μήνες έκλειναν όπως – όπως και αντιδημοκρατικά το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ για να μην παρθεί καμιά απόφαση; Δεν είναι τυχαίο ότι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε την πρόταση του ΠΑΜΕ, όπως και παράταξη προερχόμενη από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Μήπως τελικά το μόνο που πέτυχε αυτή η πρόταση, ήταν ο εξωραϊσμός των γραφειοκρατών της ΑΔΕΔΥ; Και μήπως αυτή η κίνηση ευνοεί και προάγει ακόμη περισσότερο τον διαλυτισμό που επιδιώκουν οι γραφειοκρατικοί δεινόσαυροι σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ;
Και το σημαντικότερο, με ποιον ακριβώς τρόπο θα λυθεί το θέμα της διενέργειας «ενός πραγματικού δημοκρατικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ»; Με κινητοποιήσεις που έχουν φανερή τη στόχευση των τραμπουκισμών και των οπαδικών-παραταξιακών αναμετρήσεων, όπως έκανε το ΠΑΜΕ στα προηγούμενα συνέδρια της ΓΣΕΕ και άλλων ομοσπονδιών; Το μόνο αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν αυτές οι πρακτικές είναι αυτό που τελικά είχαν. Τη νομιμοποίηση του αστικού κράτους να παρέμβει και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να προσφύγει στην προστασία του και στην διεξαγωγή ενός τέτοιου συνεδρίου. Δυστυχώς για τον αριστερισμό, τυχοδιωκτισμό και σεχταρισμό, που εκφράζει η ηγεσία του ΠΑΜΕ και όχι μόνο, το πραγματικό συνέδριο που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα τέτοιων ενεργειών και δεν θα γινόταν τέτοιο ακόμη και ας γινόταν όσες μέρες προβλέπει το καταστατικό. Το δημοκρατικό συνέδριο της ΓΣΕΕ που θα αφορά τις «ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων» προϋποθέτει την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών που έχουν παγιωθεί στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος και -στην προκειμένη περίπτωση- στις πρωτοβάθμιες ενώσεις της ΓΣΕΕ. Και αυτή την κατεύθυνση δεν τη βοηθούν τέτοιες πρακτικές, αλλά την αποτρέπουν.
Απεργία για την απονομιμοποίηση
και συμμετοχή… για την νομιμοποίηση!
Η ολοκλήρωση όμως της αλλοπρόσαλλης και πραγματικά υπονομευτικής γραμμής και τακτικής του ΠΑΜΕ ήρθε με τη συμμετοχή όλων των συνέδρων του… στο «συνέδριο παρωδία» της ΓΣΕΕ… έξω από το οποίο καλούσε σε κινητοποίηση για την ακύρωση και απονομιμοποίησή του! Πρόκειται για την επιτομή του οπορτουνισμού! Οι σύνεδροί του, λέει, έδωσαν τη μάχη για να γίνει ένα πραγματικό συνέδριο, διεκδικώντας… μια ακόμη μέρα! Τελικά μετά από τις εκατοντάδες αποφάσεις των συνδικάτων που ελέγχουν για την απονομιμοποίηση του συνεδρίου, πήραν κανονικά μέρος στις αρχαιρεσίες του. Μήπως είναι πολλά τα (λεφτά) επαγγελματικά στελέχη που εξασφαλίζουν από τη ΓΣΕΕ, για να εμμείνουν στη γραμμή της απονομιμοποίησης; Οπότε στο Καβούρι το ΠΑΜΕ είχε τη γραμμή της απονομιμοποίησης έξω από το συνέδριο και τη γραμμή της… νομιμοποίησης μέσα!
Καταγγέλλει την κρατική παρέμβαση
και… ταυτόχρονα τη διεκδικεί!
Με πύρινους λόγους και διακηρύξεις η παράταξη του ΠΑΜΕ όλο αυτό το διάστημα καταγγέλλει την κρατική και κυβερνητική παρέμβαση και διεκδικεί υποτίθεται ένα συνέδριο ανεξάρτητο από τέτοιες παρεμβάσεις. Όσο όμως και αν τα στελέχη του ΠΑΜΕ «ποιούν τη νήσσα», είναι αδύνατο να κρύψουν τις σχέσεις, τις αυταπάτες και τις εμμονές τους με την προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Δηλαδή με την εμμονή τους στην παρέμβαση του κράτους στα σωματεία. Και δεν χρειάζεται εδώ να αναφερθούμε στην πάγια θέση του για την παρουσία δικαστικών αντιπροσώπων σε όλες τις αρχαιρεσίες των σωματείων, που συχνά αποτελεί επίδικο αντιπαράθεσης με άλλες παρατάξεις. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις φορές που το ίδιο προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, με αφορμή τα γεγονότα που σχετίζονται με το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ ή τα συνέδρια άλλων ομοσπονδιών. Όσο έριχνε ανάθεμα στην συνδικαλιστική «μαφία» που «έβαζε το κράτος» να παρεμβαίνει στα σωματεία, τόσο το ίδιο προσέφευγε στο κράτος διεκδικώντας την… παρέμβασή του στα σωματεία. Ακόμη και τη στιγμή της «μεγάλης μάχης», στις 21 Φλεβάρη, αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ με επικεφαλής τον Πέρρο προσέφυγε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, για να ζητήσει την παρέμβασή του για τις αντικαταστατικές ενέργειες της ΓΣΕΕ. Τόσο συνεπής στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας των συνδικάτων από το κράτος!
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι το ΠΑΜΕ, δεδομένων και των μεγάλων δυνάμεων που διαθέτει, όχι απλά δεν είναι το αντίπαλο δέος, όπως ισχυρίζεται για τον εαυτό του σε αυτή την πολύ αρνητική κατάσταση, αλλά αποτελεί μέρος της και φέρει τεράστιες ευθύνες για τα όσα συμβαίνουν. Άλλωστε είναι κοινό «μυστικό» ότι οι «δημοκρατικές διαδικασίες», που τηρούνται στα σωματεία του ιδιωτικού τομέα που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, δεν έχουν να ζηλέψουν σπουδαία πράγματα από τις «νοθείες» των άλλων σωματείων που ελέγχει ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός. Γι’ αυτό και η έγκριση των αντιπροσώπων στα συνέδρια των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργάνων, με ευθύνη όλων δεν υπακούει σε αρχές και κανονισμούς, αλλά στις παραταξιακές σκοπιμότητες και τη δυνατότητά τους να τις επιβάλουν. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ανέδειξαν για μια ακόμη φορά τα γεγονότα που σχετίζονται με το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι οι πολύ αρνητικές συνέπειες των τραμπουκισμών, των ακτιβισμών και όλων αυτών των πρακτικών που όλο και συχνότερα υιοθετούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Όσοι φαντασιώνονται τις «λύσεις», σε αυτές τις πρακτικές δεν έχουν παρά να αναλογιστούν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής στην ΕΦΕΕ. Πριν από 25 χρόνια κάποιες δυνάμεις πρωτοστάτησαν στη διάλυση του τελευταίου συνεδρίου της ΕΦΕΕ. Τότε το θεώρησαν νίκη ενάντια στις κραταιές παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τελικά η ΔΑΠ παραμένει, 25 χρόνια μετά, κυρίαρχη και το φοιτητικό κίνημα χωρίς την ΕΦΕΕ, με όποιους συσχετισμούς και αν είχε, αποδείχτηκε πολύ πιο αδύναμο σε σχέση με πριν. Αυτό που πραγματικά υπηρετεί και στοχεύει η πολιτική του ΠΑΜΕ (και άλλων δυνάμεων) και το έχει κάνει σαφές όλα αυτά τα χρόνια, είναι η διάσπαση της ενιαίας έκφρασης των εργαζομένων, με τη διάλυση-διάσπαση των τριτοβάθμιων ή δευτεροβάθμιων οργάνων τους.
Σε αυτή την κατεύθυνση στόχευε επί της ουσίας και η δράση του όλο αυτό το διάστημα, μπροστά στις διαδικασίες του 37ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδη και επιζήμια. Και σε καμία περίπτωση δεν αναμετριέται με το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα. Αυτό της αλλαγής των πολύ αρνητικών συσχετισμών. Όσο αυτοί επικρατούν, η χωριστή πλατεία δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα. Ίσα – ίσα, μπορεί να το διαιωνίζει. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών, η πραγματική αγωνιστική και δημοκρατική ανασυγκρότηση των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος υποχρεωτικά περνάει μέσα από την καθημερινή πάλη στα σωματεία, τους μαζικούς χώρους δουλειάς, μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες και σε αντιπαράθεση με την πολιτική υποταγής του κυβερνητικού συνδικαλισμού και με αυτές τις ιδιαίτερα επιζήμιες για το συνδικαλιστικό κίνημα απόψεις και πρακτικές του ΠΑΜΕ.
