Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Εκλογές ήταν και πέρασαν. Πάμε πάλι από την αρχή.Ταφόπλακα στην ενημέρωση. Ταφόπλακα στα εργασιακά. Ταφόπλακα στα δημοκρατικά δικαιώματα. Ταφόπλακα στα εθνικά. Σήκωσαν «τα μανίκια», όπως μας είπαν οι κυβερνητικοί και μας υπόσχονται άλλη μια, ολόιδια, τετραετία. Μαζί με τη θηριώδη προπαγάνδα των πετσωμένων ΜΜΕ. Αλήθεια, τι στριγκές φωνές βγάζανε τα παπαγαλάκια-δημοσιογράφοι, στην αγωνιώδη προσπάθεια να βουλώσουν τα στόματα ακόμα και των ενδοαστικών αντιπάλων τους.
Αυτοί το δήλωσαν. Ξεκινάνε με σηκωμένα τα μανίκια. Το στοίχημα είναι: Εμείς για πόσο καιρό θα τους αφήσουμε να το κάνουν… Να θυμόμαστε πως στη Γαλλία, ο Μακρόν εξελέγη το 2017, κόντρα στη Μαρίν Λε Πεν, σαν να λέμε η ΝΔ κόντρα σε μια «σοβαρή» ακροδεξιά όπως την ορίζει ο Πορτοσάλτε. Ούτε καν κόντρα σε κάποιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το 2022, ο Μακρόν επανεξελέγη κόντρα στην ίδια ακροδεξιά, αλλά οι δρόμοι της Γαλλίας, το 2023, σείστηκαν από πρωτόγνωρους σε μαζικότητα και διάρκεια αγώνες.
Θα βάλουν τις ταφόπλακες λοιπόν, μόνο αν εμείς δεν παλέψουμε για να μην τις βάλουν.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση που μιλάει στο όνομα της Αριστεράς, περισσεύουν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί στο διαδίκτυο. «Γιδότοπος» η Ελλάδα, όπου γίδια είναι οι ψηφοφόροι που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι ετοιμάζουν βαλίτσες για να εγκαταλείψουν την ντροπιαστική, για την …προσωπικότητά τους, Ελλάδα. Χώρα με τον «πιο ηλίθιο λαό του κόσμου». Ίσως να μην ντρέπονται να ζήσουν στην Αμερική που οι άνθρωποι είναι απλές μύγες μπροστά στα όπλα μιας αποχαλινωμένης αστυνομίας, την Αμερική του Τραμπ και του Μπάιντεν. Ή στην Αγγλία της ανείπωτης φτώχειας, που έφτασε να έχει πρωθυπουργό την απίθανη, αγράμματη και αγεωγράφητη Λιζ Τρας. Ή στη Γαλλία του Μακρόν, όπου η αστυνομία πυροβολάει με πλαστικές σφαίρες τους διαδηλωτές, τυφλώνοντάς τους, και πριν από μερικές μέρες σκότωσε 17χρονο νεαρό που «δεν υπάκουσε» στις εντολές. Στην Ιταλία της Μελόνι, στη Σουηδία και τη Φιλανδία όπου οι φασίστες συγκυβερνούν, στη Γερμανία όπου το ακροδεξιό AfD καλπάζει και οι καθαρόαιμοι ναζιστές βγαίνουν από τις τρύπες τους. «Κοιτάξτε την πάρτη σας χωρίς τύψεις», προτρέπουν στον ατομικισμό κάποιοι άλλοι.
Πάει πολύ μακριά αυτή η άποψη, της εγκατάλειψης και του μηδενισμού. Από τότε που ο πατριάρχης της «ανανεωτικής» αριστεράς, Λεωνίδας Κύρκος, σε συνέντευξή του, το Δεκέμβρη του 2006, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» δήλωνε πως «Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ» τι θα γινόταν «αν νικούσε τότε η επανάστασή μας». Μιλώντας για τον μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.
Όμως ο τροχός της Ιστορίας δεν γυρνάει έτσι. Γυρνάει με αγώνα, ανεξάρτητα από την έκβασή του. Χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι παλεύουν για λευτεριά και αξιοπρέπεια. Από την εξέγερση των ειλώτων το 464 πΧ στη Σπάρτη, στην εξέγερση των δούλων στο Λαύριο και τη Σικελία το 104 πΧ, στη μεγαλειώδη εξέγερση υπό τον Σπάρτακο το 73 πΧ στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στην επανάσταση των δούλων στην Αϊτή το 1791 μΧ, για να μιλήσουμε για λίγες μόνο από τις χιλιάδες εξεγέρσεις που ηττήθηκαν, αλλά δεν πήγαν χαμένες ή δεν είχαν κομμουνιστικό πρόσημο.
Στα 1915, ο Κωστής Παλαμάς, συγγράφει την καλύτερη διαθήκη πατέρα προς γιο, που έχει γραφεί στη γλώσσα μας, στο ποίημά του «ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ», παιανίζοντας τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου. Ο πατέρας κληρονομεί στο γιο του το περιβόλι του με πλήθος τρυφερές οδηγίες για τη γη, τη βλάστηση, το νερό. Μα τελειώνει την ανεκτίμητη υποθήκη του με οδηγίες για τα δίσεχτα χρόνια:
«Κι αν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα
π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει…».
Τάνια
