Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι
Κουράγιο αδέρφια! Εκλογές είναι και θα περάσουν. Θα επανέλθουν τα πράγματα. Λίγο μετά την επέλαση της Χιόνης, (αχ! Αυτή η ΕΜΥ και οι διδακτικές της ονομασίες), μας πλήττει το έκτακτο μετεωρολογικο-πολιτικό φαινόμενο της Μωρίας, που θα κρατήσει τους επόμενους μήνες. Μωρία, η ιδιότητα του μωρού, η ανοησία, η βλακεία. Όχι. Η Μωρία δεν είναι κάποια κόρη θεού, ποταμού, ή παρθένα της αρχαιότητας, σαν τη Χιόνη. Είναι απλώς μια κατάσταση των ανθρωπίνων.
Το φαινόμενο χαρακτηρίζεται από τους καταρράκτες βλακείας που εκστομίζουν ή πράττουν οι πολυπρόσωποι εκπρόσωποι, που βγήκαν στο προεκλογικό παζάρι για να πουλήσουν, με ανταλλακτικό νόμισμα την ψήφο σας. Σαπάκια πουλάνε, αλλά οι φωνές των πλανόδιων πωλητάδων της αστικής πολιτικής, δυνατές, με ντουντούκα τα στοιχισμένα ΜΜΕ. «Έλα πάρε, πάρε…»
Πόσο ψεκασμένο προεκλογικό μυαλό μπορεί να διαθέτεις, καταθέτοντας ία και μενεξέδες στο γυάλινο γλυπτό του Δρομέα, απέναντι από το ξενοδοχείο Χίλτον! Στην απονενοημένη …κατάθεση, ανθέων, προέβη συνδικαλιστής διαμαρτυρόμενος για την πρόθεση, πρόθεση και όχι απόφαση, του υπουργείου Πολιτισμού να ανταλλάξει το Δρομέα με σκοπιανό άγαλμα… Πόσο καμένο και το ΥΠΠΟ. Πρώην πασόκος και περί το ΠΑΣΟΚ, είναι ο συνδικαλιστής, με δικό του συνδικαλιστικό βιλαέτι, πρόεδρος μαζικού Σωματείου Εργαζομένων, που πριν λίγα λεπτά είχε μπερδέψει την πόρτα του υπουργείου Εσωτερικών με την πόρτα του υπουργείου Εργασίας, που όφειλε να την ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά και που του την υπέδειξε ο μπάτσος που φύλαγε την …ξένη πόρτα. Την ξένη πόρτα που δεν την επισκέφτηκε, όταν ο πολιτικός του χώρος παρέδωσε τους εργαζόμενους, στη μνημονιακή λαίλαπα.
Στο προεκλογικό παζάρι και ο Τσίπρας, με καινούργιες βαθειά φιλοσοφικές αναζητήσεις. Τώρα πια κατακτώντας άλλο επίπεδο αυτογνωσίας, αφού πέρασε από το επίπεδο του Go Home κυρία Μέρκελ, στο επίπεδο της μνημονιακής κωλοτούμπας, αγωνίζεται «Για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός και που μπορεί να γίνει πράξη από δυνάμεις σταθερά προσανατολισμένες στην κοινωνική πρόοδο και σ’ ένα νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ολιγαρκούς αφθονίας», έγραψε στο Τουίτερ, σα σοβαρός πρωθυπουργός. Και ο Τραμπ γράφει στο Τουίτερ.
Μάλλον την «ολιγαρκή αφθονία», τη δανείστηκε από πόνημα, κάποιου φιλοσοφημένου θινκ τανκ της αλλοδαπής, που παρηγορεί με λόγια τους φτωχούς του πλανήτη. Αλλά και ολιγάρκεια και αφθονία μαζί, δεν γίνονται. Στην ελληνική γλώσσα τουλάχιστον. Μήπως ο …ποιητής επέλεξε ένα «σχήμα οξύμωρον»; Οξύμωρον Σχήμα, στη γραμματική έχουμε όταν δύο αντίθετες έννοιες, που φαινομενικά αποκλείουν η μια την άλλη, συγκροτούν μια ορθή. Πχ «σπεύδε βραδέως». Ο ολιγαρκής, είναι αυτός που αρκείται σε πολύ λίγα αναγκαία, που δεν έχει ανάγκη από πληθώρα αγαθών ή πολυτέλεια. Αφθονία, πάλι, είναι η πληθώρα των αγαθών. Και τα δυο μαζί δεν συγκροτούν μια ορθή έννοια. Απλά συγκροτούν μια καθαρή προεκλογική μπαρούφα. Επίσης μπουρδοφιλοσοφίες και σφίξιμο στο ζωνάρι δε συγκροτούν κανένα σχήμα
Όσο για μας; Υποχρεωτικά μας περιόρισαν στα λίγα. Όχι, δεν είμαστε ολιγαρκείς. Τη μπότα του ξένου έχουμε στο λαιμό μας.
★★★
Η στήλη πληροφορήθηκε πως το κίνημα «Δεν κληρονομώ», γνωρίζει ανοδική πορεία. Το κίνημα αποτελείται από αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χαράτσια των φόρων κληρονομιάς και επιλέγουν να δηλώσουν αποποίηση της κληρονομιάς που τους έτυχε. Μοιρολατρικά, δεν διεκδικούν μείωση των φόρων, αλλά εγκαταλείπουν τα πατρογονικά. Αυτό το κίνημα θα είχε ενδιαφέρον, αν στις γραμμές του έφερνε τους «κληρονόμους πολιτικών τζακιών», που θα αποποιηθούν την πολιτική τους «κληρονομιά».
Τάνια
