«Τέλεια καταιγίδα… Είμαστε στο έλεος του χειμώνα… Να προσευχόμαστε να έχουμε έναν ήπιο χειμώνα»
Τα παραπάνω υπογράφονται από το Μυτιληναίο. Τον «νούμερο ένα παίχτη» της ενέργειας στην Ελλάδα…, αυτόν που οι ελληνικές κυβερνήσεις -που δεκαετίες τώρα βρίσκονται στην υπηρεσία του- έχουν αναλάβει να του παραδώσουν ως προίκα τη ΔΕΗ. Τον πιο πολύτιμο θησαυρό της χώρας, που για την δημιουργία του χρειάστηκε να δαπανηθούν ολόκληροι προϋπολογισμοί, τεράστια κεφάλαια από τον πλούτο που παρήγαγε ο ελληνικός λαός.
Αυτός λοιπόν ο «επενδυτής», ο «μεγάλος παίχτης», αναπαράγοντας την ευχή των times, μας συμβουλεύει να προσευχόμαστε για ήπιο χειμώνα. Πρόκειται για αυτόν που -με σκανδαλώδεις συμβάσεις και συμφωνίες σε βάρος του ελληνικού δημοσίου- έχει γίνει ο βασικός παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας από μονάδες φυσικού αερίου. Το νέο εισαγόμενο ορυκτό καύσιμο από το οποίο εξαρτάται η παραγωγή ενέργειας στην Ελλάδα, στα χρόνια της «απολιγνιτοποίησης».
Ο Μυτιληναίος άσκησε κριτική για την απολιγνιτοποίηση(!), για το μεγάλο επίτευγμα του Μητσοτάκη, λέγοντας ότι «εκ του αποτελέσματος η απόφαση για πρόωρη απολιγνιτοποίηση ήταν βεβιασμένη καθώς δεν λήφθηκε υπόψη η ασφάλεια εφοδιασμού». Αυτά τα είπε ο μεγάλος ευεργετημένος από αυτή την υποτελή και προδοτική κυβερνητική απόφαση. Ο οποίος προειδοποιεί για τις αυξήσεις που δεν έχουν φτάσει ακόμα στα τιμολόγια της ΔΕΗ και αγωνιά για το ενδεχόμενο εκατοντάδων χιλιάδων οικιακών απλήρωτων λογαριασμών, ζητώντας από το σύστημα, την κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση (συναντήθηκε ήδη με Μητσοτάκη, Τσίπρα) «λύσεις».
Αν και πέρασαν στα ψιλά, τα όσα είπε ο Μυτιληναίος αφορούν εξαιρετικά σοβαρά θέματα και δεν μπορούν παρά να εγείρουν ερωτηματικά και να γεννούν οργή. Όταν αυτός, που πρόκειται να πουλήσει το ρεύμα κερδίζοντας πακτωλούς, προειδοποιεί με αυτό τον τρόπο για τον χειμώνα που έρχεται, η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι μάλλον πολύ επικίνδυνη για το λαό και τον τόπο. Και όσο και αν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ σφυρίζουν αμέριμνα, αποδίδοντας σε εξωτερικούς παράγοντες την αναμενόμενη τεράστια αύξηση των τιμών στην ενέργεια, αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα στην απόλυτη εξάρτηση από αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες οφείλουν να αναμετρηθούν με τις ευθύνες τους.
Το πραγματικό ζήτημα
Αν και όλοι οι «γεωπολιτικοί» και «οικονομικοί» αναλυτές αναλώνονται στους ανταγωνισμούς ΗΠΑ-Ρωσίας και στην κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τον Nord Stream2, ή στο θερμό ευρωπαϊκό καλοκαίρι που οδήγησε σε αύξηση των αναγκών και στη μείωση των αποθεμάτων φυσικού αερίου, είναι βέβαιο ότι το ζήτημα για την Ελλάδα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι ότι –μέσα σε ελάχιστο χρόνο- μια χώρα, που μπορούσε να εξασφαλίζει την αναγκαία ενεργειακή αυτάρκεια από το λιγνίτη και άρα τη δυνατότητα να ορίζει την ενεργειακή και κατ’ επέκταση οικονομική και τιμολογιακή της πολιτική, έφτασε στο σημείο να εξαρτάται τόσο άμεσα από το «θερμό καλοκαίρι της Ευρώπης και τους αγωγούς της Βαλτικής» ή οποιοδήποτε άλλο γεγονός που δεν μπορεί να ελέγξει!
Η ενεργειακή αυτάρκεια ή η εξάρτηση μιας χώρας αποτελούν -όπως οι ίδιες οι εξελίξεις αποδεικνύουν- ένα καθοριστικό πολιτικό και εθνικό ζήτημα. Η αύξηση των τιμολογίων της ενέργειας από μόνη της είναι ικανή να προκαλέσει ένα κύμα ακρίβειας, όπως αυτό με το οποίο ήδη είναι αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός και για το οποίο όλοι προδικάζουν την εκρηκτική εξέλιξή του.
Ένα έγκλημα σε βάρος του λαού και του τόπου
Η απολιγνιτοποίηση, για την οποία επαίρεται ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ, συνιστά μια εγκληματική προδοσία σε βάρος του ελληνικού λαού. Δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το διοξείδιο του άνθρακα και τη «σωτηρία του πλανήτη». Άλλωστε, αυτοί που την εισηγούνται για την Ελλάδα είναι οι μεγάλοι -κατά συρροή- δυνάστες του πλανήτη και του περιβάλλοντος. Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι, την ίδια στιγμή που η Γερμανία απαιτεί από το ελληνικό υποτελές κράτος την κατάργηση των λιγνιτικών μονάδων και τη μετατροπή του σε εισαγωγέα φυσικού αερίου και ανεμογεννητριών, διατηρεί το δικαίωμά της η ίδια να παράγει ενέργεια από λιθάνθρακα.
Άλλωστε, η ανάπτυξη μονάδων φυσικού αερίου -που είναι οι μόνες που μπορεί να αντικαταστήσουν την παραγωγή από λιγνίτη- αν και δεν παράγουν άλλους ρύπους, είναι δεδομένο ότι παράγουν άφθονο διοξείδιο του άνθρακα. Αυτόν δηλαδή τον ρύπο από τον οποίο υποτίθεται θα απαλλαχτεί η χώρα με την απολιγνιτοποίηση. Θα έπρεπε να είναι αφελής κάποιος για να πιστέψει ότι όλα αυτά «γίνονται για το περιβάλλον». Και θα έπρεπε να είναι τυφλός για να μην μπορεί να δει πλέον ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της απολιγνιτοποίησης. Πρόκειται για μια σφιχτή θηλιά που κάνει την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των κυβερνήσεών της ακόμα πιο οδυνηρή και επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό. Η απεμπόληση της παραγωγής ενέργειας από λιγνίτη μετατρέπει τη χώρα σε έρμαιο των αδίστακτων συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων και παραδίδει το λαό στις κερδοσκοπικές ορέξεις των ντόπιων και ξένων λαμόγιων τής αγοράς ενέργειας. Αυτών που υποκριτικά προσεύχονται να έχει ήπιο χειμώνα!
Το πραγματικό περιεχόμενο της απολιγνιτοποίησης…
Στόχος της απολιγνιτοποίησης είναι η ασφυκτική εξάρτηση από το εισαγόμενο φυσικό αέριο αμερικάνικων συμφερόντων και η ταυτόχρονη μετατροπή της χώρας σε «αιολικό πάρκο» πλουτισμού των ευρωπαϊκών «πράσινων εταιριών», γερμανικών κύρια συμφερόντων. Αυτές τις ανάγκες και μόνο έρχεται να καλύψει η απολιγνιτοποίηση.
Τις ανοησίες της κυβερνητικής «πράσινης μετάβασης» τις αποδομεί ο δικός της άνθρωπος. Ο ίδιος ο Μυτιληναίος, ο χρυσοταϊσμένος από το ελληνικό δημόσιο «επενδυτής» των ΑΠΕ, δήλωσε ότι οι ΑΠΕ πρόσφεραν το καλοκαίρι μόλις το 5% της παραγόμενης ενέργειας. Κανένα κράτος και κανένα δίκτυο ενέργειας δεν μπορεί να στηριχτεί στις ΑΠΕ.
Απαιτείται πάντα μια ενέργεια βάσης, η οποία για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή μπορεί να προσφερθεί μόνο από ορυκτά καύσιμα. Το «ερώτημα» για τους κυβερνητικούς λακέδες, για όσους οδηγούν τη χώρα σε αυτή την επικίνδυνη θέση, είναι γιατί «επιλέγουν» ένα εισαγόμενο ορυκτό καύσιμο αντί για τον εγχώριο λιγνίτη;
Η πολιτική, οικονομική και ενεργειακή εξάρτηση της χώρας βαθαίνει. Πλέον αυτοί που θα ελέγχουν τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου θα κρατούν στα χέρια τους έναν ακραίο πολιτικό εκβιασμό. Και για αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και όλες οι υποτελείς κυβερνήσεις, θα πρέπει να απολογηθούν στην ιστορία.
Στόχος της απολιγνιτοποίησης είναι η πολυδιαφημισμένη «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας». Η παράδοση δηλαδή της τεράστιας αυτής οικονομικής πίτας στα εγχώρια και τα διεθνή (όπως έγινε και με τον ΑΔΜΗΕ) λαμόγια. Οι κυβερνητικοί υπάλληλοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των κυβερνήσεων, δεσμευμένοι από νεοαποικιακού τύπου συμφωνίες, παραχωρούν κομμάτι – κομμάτι την ενέργεια και τη ΔΕΗ στους ιδιώτες. Μετατρέπουν το στρατηγικό τομέα της ενέργειας σε πεδίο πλουτισμού των πιο αδηφάγων συμφερόντων.
… και το νέο χαράτσι για τα λαό
Αποτέλεσμα αυτών είναι και η επερχόμενη αύξηση των τιμολογίων! Η «τέλεια καταιγίδα» έρχεται. Οι κυβερνητικοί σαλτιμπάγκοι σφυρίζουν αμέριμνοι. Ο «χρυσοταϊσμένος επενδυτής» τούς εγκαλεί! «Οι πολιτικοί αποφεύγουν τα δύσκολα και δεν εξηγούν στον κόσμο ότι το κόστος θα αυξηθεί. Αποτέλεσμα; Ο κόσμος δεν έχει προετοιμαστεί…» προειδοποιεί πάλι η πυθία της ενέργειας μιλώντας για τις ΑΠΕ. Τώρα που οι λιγνιτικές μονάδες κλείνουν, τα παραμύθια για «φτηνό πράσινο ρεύμα» τελειώνουν… Και ο Μυτιληναίος γίνεται κυνικός, ξεκαθαρίζοντας ότι ΑΠΕ σημαίνουν ακριβό ρεύμα. Και αποκαλύπτει ότι οι «πολιτικοί» του το κρύβουν!
Όμως εκτός από τις ΑΠΕ, ακριβό ρεύμα μπορεί να σημαίνει και το φυσικό αέριο! Η τιμή του φυσικού αερίου, σύμφωνα με το Μυτιληναίο, θα είναι σταθερά στα 72 ευρώ ανά MWh μέχρι το Μάρτιο! Και υπογραμμίζει ότι «όταν στο παρελθόν η τιμή ήταν στα 15 ευρώ, τη θεωρούσαμε αστρονομική»! Και κάνει λόγο για τον «πόλεμο που έρχεται» όταν αυτή η αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου φτάσει στα νοικοκυριά!
Το ζήτημα της ενεργειακής αυτάρκειας μιας χώρας δεν μπορεί να απαντηθεί με αφελή αφηγήματα και πράσινα παραμύθια. Αποτελεί πρωταρχικό πολιτικό ζήτημα για την ύπαρξη της ίδιας της χώρας και τις συνθήκες διαβίωσης σε αυτή. Ο λιγνίτης ως εθνικό καύσιμο, στις παρούσες συνθήκες, ήταν η μόνη επιλογή για ενεργειακή αυτάρκεια και τιμολογιακή σταθερότητα στο βαθμό που θα ήταν ζητούμενα. Τα αποτελέσματα της «απολιγνιτοποίησης» γίνονται φανερά με τον πιο οδυνηρό για το λαό τρόπο. Είναι καθαρό ότι, όσο θα εφαρμόζεται μια τέτοια αντιλαϊκή και προδοτική πολιτική, τα πράγματα μόνο πολύ χειρότερα μπορεί να γίνουν. Χρέος μας η ανατροπή της.
