Με ένα πρωτόγνωρο για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα μπαράζ αγωγών, η κυβέρνηση της ΝΔ προχώρησε σε μια ακόμη επιχείρηση φίμωσης του εκπαιδευτικού κλάδου. Με 5 αγωγές κατά των ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ μέσα σε διάστημα 3 εβδομάδων, ο Πιερρακάκης συνέχισε τη βιομηχανία δικαστικών αποφάσεων που έστησε η προκάτοχός του. Στόχος εδώ και 3 χρόνια η καταστολή τού μεγάλου αγώνα που δίνει ο κλάδος των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση. Οι αποφάσεις της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης πανομοιότυπες. Όλες με διαδικασίες fast track. Και όλες κατέληξαν στην ίδια απόφαση. Η Απεργία-Αποχή ενάντια στην αξιολόγηση κρίνεται ξανά και ξανά παράνομη. Η αιτιολόγηση το λιγότερο αστεία.
Έτσι επιμένουν να αντιμετωπίζουν έναν κλάδο που με συντριπτική πλειοψηφία από την αρχή έχει απορρίψει και αυτόν τον ακραία αντιεκπαιδευτικό-αντιπαιδαγωγικό νόμο.
Απέναντι στη δημοκρατική βούληση των εκπαιδευτικών, το «υπουργείο είναι γυμνό» για πολλοστή φορά. Όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί να επιβάλει την αξιολόγηση, με βασικά εργαλεία τις δικαστικές αποφάσεις και την καταστολή, τη φίμωση, τις απειλές και το φόβο. Αυτές είναι οι παιδαγωγικές και δημοκρατικές «αρχές» τους. Η πολιτική της αυταρχικής επιβολής και της πειθάρχησης αποτελεί βασικό περιεχόμενο και στόχο για το σχολείο που στήνουν οι άριστοι της ΝΔ.
Το νέο μπαράζ αγωγών του υπουργείου είναι η πιο καθαρή απόδειξη για τρεις αλήθειες. Πρώτον, ο κλάδος συνεχίζει να τάσσεται συντριπτικά εναντίον της αξιολόγησης. Δεύτερον, παρά τις διαρκείς απειλές, τις αγωγές και την τρομοκρατία, η αξιολόγηση δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά ούτε καν στο ευάλωτο κομμάτι των νεοδιόριστων. Τρίτον, μετά και το τελευταίο βάλτωμα της διαδικασίας κατά την εκκίνηση της Α2, για το υπουργείο μόνη επιλογή, ήταν ξανά… ο φόβος. Οι τελευταίες αγωγές, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν είναι ένδειξη της ισχύος του υπουργείου. Είναι ακριβώς απόδειξη της πλήρους αδυναμίας του, 4 χρόνια μετά, να πείσει, να κερδίσει έστω και το ελάχιστο έδαφος μέσα στον κόσμο της εκπαίδευσης.
Οι ηγεσίες ΟΛΜΕ, ΔΟΕ για μια ακόμη φορά σε υπονομευτικό ρόλο
Παρά όμως την εκφρασμένη βούληση, τη συμμετοχή και την αντοχή του κλάδου, οι ηγεσίες σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ -κατώτερες των περιστάσεων- υπονομεύουν διαρκώς την προοπτική και τις δυνατότητες νίκης αυτού του αγώνα. Για μια ακόμη φορά, κρύβονται πίσω από νομικές γνωμοδοτήσεις και αρνούνται να επαναπροκηρύξουν την απεργία όσες φορές χρειαστεί. Δεν προτάσσουν την πολιτική, αλλά τη νομική οδό για τη συνέχεια του αγώνα. Αναπαράγουν έτσι την ολέθρια αντίληψη για το κίνημα, ότι οι αγώνες των εργαζομένων φτάνουν μέχρι τα όρια του νόμου. Δηλαδή, μέχρι εκεί που κάθε φορά τούς επιτρέπεται. Αν ήταν όμως έτσι, δεν θα υπήρχε τίποτα από όλα αυτά που κατοχυρώθηκαν σε προηγούμενες περιόδους, ως εργατικά, συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Γιατί οι νικηφόροι αγώνες του λαού και των εργαζομένων στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπήρξαν «παράνομοι».
ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ) και ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) μετά και την τελευταία αγωγή, επιχειρούν με διάφορα προσχήματα να βάλουν τελεία σε έναν πολύχρονο αγώνα. Το έκαναν άλλωστε από την πρώτη στιγμή. Από την πρώτη αγωγή που κατέθεσε η Κεραμέως ενάντια σε μια απεργία που είχε ποσοστά συμμετοχής της τάξης του 90% κήρυξαν την υποχώρηση. Ο κλάδος όμως ξεπερνώντας κατά πολύ τις προθέσεις μιας παραδομένης ηγεσίας άντεξε. Και τώρα, μπροστά και σε αυτό το κρίσιμο σημείο, όλες αυτές οι δυνάμεις αναλαμβάνουν πάλι το ρόλο της «ρεαλιστικής και υπεύθυνης προσαρμογής». Από κοντά και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που με αντίστοιχα επιχειρήματα αρνούνται τρία χρόνια τώρα, να στηρίξουν τις προτάσεις για προκήρυξη της Απεργίας-Αποχής από τα πρωτοβάθμια (ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ). Που και στην ΟΛΜΕ σύρθηκαν στα «ενιαία κείμενα», στην «συντεταγμένη» συμμετοχή δηλαδή στην αξιολόγηση, υπονομεύοντας και αυτές οι δυνάμεις τον μεγάλο αγώνα στην εκπαίδευση.
Ομοβροντία
κυβερνητικού αυταρχισμού
Δεν θα πρέπει ωστόσο να υποτιμηθεί η σημασία και το μήνυμα της αυταρχικής και κατασταλτικής πολιτικής της κυβέρνησης. Οι δεκάδες αγωγές και οι δικαστικές αποφάσεις, για την απαγόρευση ενός -κατά τα άλλα- συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος, αποτελούν ένα αντιδραστικό πισωγύρισμα.
Είναι από τις λίγες φορές στη μεταπολιτευτική ιστορία, που μια κυβέρνηση εγκαταλείπει κάθε «δημοκρατικό πρόσχημα» και επιβάλλει τη φίμωση με έναν ακραίο και προκλητικό τρόπο. Πρόκειται για ένα ακόμη στιγμιότυπο εκφασισμού της κοινωνικής ζωής.
Άλλωστε μαζί με τις αγωγές κατά των Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, είναι σε εξέλιξη και ένα πογκρόμ διώξεων ενάντια σε αγωνιστές εκπαιδευτικούς, φοιτητές, εργάτες, με σαφή στόχευση να εγκαινιάσει η κυβέρνηση της ΝΔ μια «νέα» εποχή «κοινωνικής φίμωσης», παλιά όσο και η ακροδεξιά.
Χαρακτηριστικές -και σίγουρα ξεχωριστές ως προς το κατηγορητήριο- είναι αυτές που αφορούν την «κακόβουλη κριτική» κατά του υπουργείου και της διοίκησης της εκπαίδευσης. Πρόκειται για διώξεις που στρέφονται κατά της ελευθερίας του λόγου, όπως αυτές που αντιμετωπίζει ο σ. Γιώργος Καββαδίας για κείμενα που δημοσίευσε με κριτική στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης. Πρόκειται για διώξεις που παραπέμπουν σε προηγούμενες αντιδραστικές περιόδους και στη χούντα και από αυτή την άποψη το εκπαιδευτικό και δημοκρατικό κίνημα πρέπει να σταθεί με την απαιτούμενη προσοχή.
Μαζί με αυτά και ένας καταιγισμός τρομο-εγκυκλίων. Όπως η τελευταία «… για την παρεμπόδιση της διαδικασίας αξιολόγησης σε κάθε στάδιο αυτής…» που, εγκαινιάζοντας το νέο ποινικό κώδικα, απειλεί τους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται ενάντια στην αξιολόγηση με ποινή φυλάκισης δύο χρόνων!
Επιτακτική ανάγκη για αποφάσεις αναμέτρησης με αυτή την πολιτική.
Εκτός από την αξιολόγηση, οι εκπαιδευτικοί και το λαϊκό κίνημα πρέπει να σταθούν με τη μέγιστη προσοχή και αγωνιστική επαγρύπνηση απέναντι στο νέο αντιδραστικό-αυταρχικό κυβερνητικό κατήφορο. Στα ζητήματα υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των αγωνιστών δεν χωράει καμία ολιγωρία. Κάθε συνδικαλιστική δύναμη που θα υποτιμήσει τη σημασία αυτού του αγώνα θα είναι υπόλογη στο κίνημα. Από αυτή την άποψη η στάση του ΠΑΜΕ, που -γενικά αλλά και πολύ περισσότερο στην ΕΛΜΕ Πειραιά- μπλοκάρει τις αγωνιστικές αποφάσεις για το σταμάτημα των διώξεων, κρίνεται για μια ακόμη φορά υπονομευτική.
Οι αγώνες των εκπαιδευτικών βρίσκονται σε ένα σημείο καμπής. Είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθούν άμεσα οι αποφάσεις εκείνες που θα δώσουν καθαρή απάντηση στον αυταρχισμό, τις αγωγές και τις διώξεις και θα δίνουν προοπτική στον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΔΟΕ, ΟΛΜΕ θα χρεωθούν με μεγάλες ευθύνες αν απέναντι σε όλα αυτά, για μια ακόμη φορά γίνουν κήρυκες της ανημπόριας. Είναι ανάγκη η επαναπροκήρυξη της Απεργίας-Αποχής από την αξιολόγηση. Χωρίς νομικές γνωματεύσεις. Με κριτήριο την πολιτική, την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και της εργασίας.
Είναι ανάγκη για τον ίδιο σκοπό να προκηρυχτεί και απεργία. Τώρα! Ένα απεργιακό-αγωνιστικό πρόγραμμα των εκπαιδευτικών που θα απαντήσει με καθαρό τρόπο απέναντι στην καταστολή και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει το επόμενο διάστημα οι εκπαιδευτικοί να βρεθούν στις συνελεύσεις των σωματείων τους και με την στάση τους να απαιτήσουν, να στηρίξουν και να επιβάλουν αυτές τις αναγκαίες αγωνιστικές αποφάσεις.
